Keshilla per muslimanet

[Albanian eX|PerT]

Një porosi dashamirëse

Vëlla i dashur, sa më vjen turp kur e mar lapsin për të shkruar letër ty. Shembulli im i ngjan një borxhliu i cili vjen për ta kthyer borxhin me vonesë. Ky njeri ec përreth murit dhe e troket derën, duke iu lutur All-llahut që mos ta hapë derën borxhdhënësi, por le të jetë ai që e hapë derën ndonjë fëmijë i tij i vogël, që tia jep borxhin atij dhe të ikë me të shpejtë dhe të fshehet ngta ai një kohë të caktuar. Mendoj se unë nuk dalloj shumë nga ky borxhli. Sa shumë kam dëshirë ta dërgojë këtë letër nëpërmjet ndokujt që të njeh ose të ka farefis, ose tek e fundit të vjen era e ta mer këtë letër për ta dërguar ty, që të ma lehtëson lodhjen e takimit me ty, i cili është i përzier me turp borxhliu. Mirëpo dëshira dhe shpresa ime është e lidhur me natyrën dhe moralin tënd të lartë, i cili më jep guzim të qendroj para teje me këtë letër në dorë, duke mos më shoqëruar frika e e borxhit.


Ndjenja shumë të çuditshme më kapluan kur lexova letrën tënde, ku kërkoje nga unë këshillë: vallë këto janë ndjenja të gëzimit për vazhdimin e besimit dhe dashurisë mes nesh?!


Ose ndjenja e frikës se nuk kam forca ta kryej këtë detyrë?!


Ose ndjenja e dobësisë që më ndalon ta këshilloj atë që ka pozitë të lartë të fesë dhe moralit?!


Ditë të tëra nuk munda ta përcaktoj realitetin e ndjenjave të mia dhe qëndrimin tim ndaj kësaj letreje, derisa përfundova në dy gjëra që s'pranojnë të tretën: ose ta kthej këtë letër ose mos ta kthejë.


Që këto dy solucionet ishin shumë të fuqishme saqë nuk mundesha ti jipen njërës dhe mbetesha në mëdyshje. Mirëpo vendosa ta kthej këtë letër, për ta kryer obligimin tim fetar ndaj besimtarëve, e ndoshta All-llahu bën që të ketë dobi për mua dhe për ty në këtë prosi.


Pika e parë: shoqëruesi yt në këtë rrugë.


Vëlla i nderuar. Sa e rëndë është rruga dhe sa e largët për ate që udhëton vetëm, të cilët nuk marin me vehte shoqërues që do tia lehtëson vështirësitë e rrugës dhe udhëtimit. Muslimani në këtë jetë është udhëtar, ka nevojë për shoqërues në këtë udhëtim, ndihmëtar në këtë betejë, gjersa të arrijë te qëllimi dhe synimi i tij. Sa i lumtër do të jetë ai njeri që ka shoqëruesin e vet në këtë rrugë një njeri të mençur, mendjeprehtë dhe të devotshëm! Sa fatkeq do të jetë nëse shoqëruesi i tij nuk do të jetë i tillë!


Besimtari është i fuqishëm me vëllezërit e tij, kurse i dobët kur të jetë i vetëm, andaj do të mbetët i fuqishëm derisa është në shoqërinë e njerëzve të zgjedhur dhe burrave të mirë, sepse “ujku e hanë delen që ndahet nga kopeja”.


Ndihem shumë budalla kur flas për rëndësinë e vëllaut të sinqertë dhe shoqërisë së mirë. Kjo është një e vërtetë që është bërë prej gjërave të padiskutueshme!


Ndoshta disa djelmosha të cilët kanë kaluar një kohë të gjatë në udhëzim do ta kontestonin porosinë e shoqërimit me njerëz të mirë dhe të kapurit fort për ta, mirëpo ata janë në gabim në këtë kontestim, sepse besimtarët në çdo rast, pa marë para sysh se çfarë shkalle ka arritur kanë nevojë për vëllezër të vet, bile edhe Muhammedin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] e porositë All-llahu duke i thënë:


“Përkufizoje veten tënde me ata që lusin Zotin e tyre mëngjes e mbrëmje, e që kanë për qëllim kënaqësinë (razinë) e Tij, dhe mos i hiq sytë e tu prej tyre e të kërkosh bukurinë e kësaj bote dhe mos iu bind atij që ia kemi shmangur zemrën e tij prej përkjtimit ndaj Nesh dhe i është dhënë epshit të vet, pse puna e tij ka mbaruar”. (18:28).


Sa çmenduri e madhe është kryelartësia!!


Pika e dytë: shoqëria kërkon kujdes.


Gabim është, bile është mendjelehtësi të mendosh qe shejtani do të dorëzohet nga lufta nga disfata e parë që do ta përjeton në këtë luftë, ose do të largohet prej nesh nga qëndrimi i jonë parë serioz me vetveten. Nëse pak më parë aludova në rëndësinë e shoqërisë së mirë, atëherë medoemos të aludoj në dy pika të cilat shejtani me të madhe mundohet të na i imponon:


a) të mendojmë se kemi gjetur shoqëruesin e mirë pasi që shoqërohemi me një shoqëri të mirë. Kjo na shtyen të besojmë se jeton me një mik të mirë nga vet fakti pse ai shoqërohet më një grup në përgjithësi i mirë, duke haruar se dobia e madhe vjen nga njerëzit e veçantë të atyre burrave të mirë. Disa njerëz zgjedhin njerëzit më të dobët nga kjo shoqëri dhe prej tyre marin sjelljen dhe moralin e tyre, duke lënë pas shpine burrat e zgjedhur dhe të veçantë prej tyre, me argument se kjo shoqëri në përgjithësi është e mirë. Vazhdon në dobësim dhe ulje me këtë mik të vetin derisa ta harojë vehten dhe ti kalojnë shumë të mira.


Ibn Kajjimi rahimehull-llah tregon të metat e shoqërimit me disa vëllezër dhe thotë:


“shoqërimi me vëllezër është dy llojesh:


Një: shoqërim për rehati dhe kalim kohe. Ky shoqërim është më i dëmshëm sesa i dobishëm, dëmi ma i vogël është prishja e zemrës dhe humbja e kohës.


Dy: shoqërim me vëllezër për bashkëpunim në gjetjen e shkaqeve të shpëtimit, për të këshilluar njëritjetrin në të vërtetë dhe në durim. Ky shoqërim është prehu më i mirë dhe më i dobishëm, mirëpo i ka tre të meta: zbukurimi para njëri tjetrit, bisedimi dhe shoqërimi ma tepër se nevoja dhe shndërrimi në epsh dhe adet që nuk e luan rolin e vet.


b) të mjaftohesh me rolin e mësuesit dhe edukatorit. Edhe pse ky rol është shumë i ndershëm dhe i rëndësishëm, mirëpo, gjithashtu, kujdesi për tu shoqëruar me njerëz të vyeshëm, të mençur dhe të devotshëm është gjë e rëndësishme. Krejt kjo me qëllim që mos të bëhet mendja e njeriut, me kalim të kohës, mendje fëmije në trup të burrit. Maturia është e mirë dhe e kërkuar në çdo gjë.


Pika e tretë: jetë pa shpirtë.


Sa jetë e keqe është jeta pa shpirtë. Tek e fundit smund të ketë jetë pa shpirtë, andaj secili që kërkon vazhdim të jetës pa shpirtë është sikur ai që kërkon të pamundurën. All-llahu thotë:


“Po kështu me urdhërin tonë Ne të shpallëm edhe ty shpirtin (Kur'anin).” (Esh-Shura: 52)


Subhanall-llah! All-llahu quajti Kur'anin shpirtë, andaj kuptojmë se ska jetë të vërtetë pa Libër të All-llahut dhe ska lumturi në dunja dhe ahiret pa Libër të All-llahut. Kur'ani është kënaqësia e atyreve që kërkojnë kënaqje dhe lumturi, është litar i All-llahut i fortë dhe rruga e Tij e drejtë.


Gjëja që ma së miri e edukon njeriun dhe i edukon shokët e vet është ulja me frikërespekt me Kur'anin, larg nga të metat dhe njollat e kësaj bote. Sa e mirë është lidhja me litarin e qiellit, atëherë kur këputen litarët e tokës! Sa mirë është hyrja në dyert e qiellit, atëherë kur mbyllen dyert e tokës! Kënaqësinë më të madhe e përjeton njeriu me Librin e All-llahut, atëherë kur pushojnë sytë dhe thellohen njerëzit në gjumin e tyre, atëherë ngriten burrat e mirë për të lexuar Fjalën e All-llahut me frikërespekt të sinqertë dhe me modesti të plotë, atëherë i mbulojnë melekët me mëshirë, sepse “Vërtet, leximi i Kur'anit në agimit është e përcjellur”. (17:78).


Kujdesu të lexosh Kur'an, ta mësosh përmendsh, të lexosh libra të tefsirit, të meditosh rreth ajeteve të Kur'anit dhe të jetosh duke lexuar pjesë të caktuar për çdo ditë. Asnjëherë mos e këput kontaktin tënd me Librin e All-llahut, duke u larguar nga lozjet dhe pengesat e kësaj bote.


“Mirëpo, këtë nuk e arrin kush, pos atyre të durueshmëve, dhe nuk e arrin kush, pos atyre me virtyt të lartë”. (41:35).


Pika e katërt: bëhu njeriu më i mëshirshëm ndaj njerëzve.


Vëlla fisnik. Sa të dhemb kur të shohish ndokend që ka probleme. Të dhemb ajo që i dhemb atij dhe qanë për atë që qan ai.

Sa i mëshirshëm je kur ndokush e zgjat dorën, sinqerisht, për ti ndihmuar.

Vazhdon

[Albanian eX|PerT]

Sa ma i mëshirshëm je kur e lodh veten për ti ndihmuar, duke i dhënë përparësi edhe para vehtes.


Mirëpo dije se, të mëshiroftë All-llahu, do të jesh njeriu më i mëshirshëm ndaj njerëzve, atëherë kur do t'i thërrasish në rrugë të All-llahut, atëherë kur do tua paraqesish dritën e udhëzimit dhe kur ti shpëtosh nga errësira e lajthitjes.


Thirrja në rrugë të All-llahut është detyrë e Pejgamberëve që kanë qenë para nesh, kurse ne kemi nder të bëjmë të njejtën punë dhe të ecim të njejtën rrugë. Dije se thirrja më e madhe në rrugë të All-llahut është edukimi i fëmijëve ta duan All-llahun dhe ta duan Pejgamberin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], largimi i tyre nga kënetat e amoralitetit. Këtë e thamë në këtë kohë kur një grup njerëzish e nënvlerësojnë detyrën e edukatorëve duke i etiketuar se janë shkurtëpamës, mendojnë sipërfaqësisht dhe miren me arsimimin e fëmijëve.


Vëlla i dashur.


Edukimi i djemve të rinj në ibadete dhe devotshmëri është sfera më e lartë e thirrjes në rrugë të All-llahut, rezultatet e të cilës nuk i sheh askush përveç atij që është largpamës, të cilëve All-llahu ua ka mundësuar ti kuptojnë këto gjëra. Andaj, ata që mendojnë sipërfaqësisht dhe që kërkojnë rezultatet të shpejta le të kullosin livadhet e mendjelehtësisë së tyre dhe le tia lënë këtë gjë atyreve që e meritojnë.


Edukatorët janë prodhuesit e burrave, ngritësit e civilizimeve dhe ndryshuesit e historisë. Secila thirrje që posedon sa ma shumë edukator të sinqertë, është thirrje e cila zgjat shumë kohë, është thirrje që i thellon rrënjët thellë në tokë, thirrje të cilës nuk mund ti bëjë dëm asnjë sprovë dhe fortunë.


Pika e pestë: mos u bë qiri.


E mjeri qiri. Sa i dhimbshëm është fakti që ai digjet për ti ndriçuar tjerët!


Sa i dhimbshëm është fakti që të digjet thirrësi për njerëzit, e ata të ndriçohen me këtë dritë!


Kam për qëllim, lënjen pas dore të vetvetes kur të arrijë njeriu një etapë të jetës së vet duke menduar se plakja i mjafton nga edukimi personal i vetvetes, ose marja me aktivitet të davetit mjafton nga kujdesi për vetveten. Kjo është një rrezik i madh, sepse ai që se ka një gjë nuk mundet me ta dhënë. Pastaj , thirrësi vazhdimisht është në pozitë të shembëlltyrës, andaj duhet gjetur metodë për edukim personal, metodë për ta ngritur imanin e vet, metodë për tu kujdesur për zemrën dhe për ta kultivuar devotshmërinë e tij, që mos të bëhemi sikur qiriu, të digjemi e tjerët të kënaqen me dritën tonë.


Pika e gjashtë: trashëgimia e pejgamberëve.


Edhe pse thirrja në rrugë të All-llahut është e rëndësishme dhe me vlerë, ashtu sikur përmendëm ma parë, mirëpo mundet ti bëhet shkatërrim nëse nuk ka bazë të fortë dhe material origjinal, nëse nuk ka dituri fetare. All-llahu thotë:


“Thuaj: "Kjo është rruga ime, e vënë në fakte të qarta, e që unë dhe ai që vjen pas meje. Larg të metave është All-llahu, e unë nuk jam nga idhujtarët". (12:108).


Secila thirrje, pa marur para sysh aktivitetin e saj, është thirrje e zbrazët nëse nuk përmban dituri të pjekur, bile mundet të jetë thirrje në injorancë, andaj dalja e xhemateve të devijuara është rezultat i thirrjeve të zbrazura nga dituria fetare e vërtetë.


Secili ibadet që nuk bëhet në përputhje me udhëzimin e Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], pa marur para sysh sa shumë është, është mangësi dhe e metë, sidomos kur i mungon dituria e sherijatit. Dalja e xhemateve të devijuara të asketëve është vetëm rezultat i përhapjes së madhe të injorancës në radhët e tyre.


Në dituri ka jetë të cilën nuk e di ai që se ka shijuar ëmbëlsinë dhe kënaqësinë e saj. Besoj se po pati njerëz të zgjedhur në një shoqëri, atëherë dijetarët janë të parët e tyre. All-llahu thotë:


“Po All-llahut ia kanë frikën nga robërit e Tij, vetëm dijetarët”. (35: 28)


Pika e shtatë: sinqeriteti që ka nevojë për sinqeritet.


All-llahu thotë:


“...për t'ju sprovuar se cili prej jush është më vepërmirë”. (67: 2)


Pra, All-llahu i Lartësuar në këtë rast ka bërë bazë të mbivlerësimit, mirësinë, e nuk e ka bërë numrin e madh, pra sqenka me rëndësi numri i madh, por lloji dhe gjinia e mirë.


Ma së miri që ndihmon në përmirësimin e një vepreje dhe meritimin e cilësisë “i mirë”, është sinëeriteti. Bile sinqeriteti është materiali i vërtetë i një vepre, sepse pa te, ekzistimi i një vepreje dhe mosekzistimi është i barabartë.


Vëlla i nderuar. Sa vuajnë njerëzit e drejtë për sinqeritet, mirëpo nuk është kjo gjë problem, sepse hapi i parë drejt arritjes është vuajtja për atë gjë. Por medoemos duhet shoqëruar këtë me durim dhe insistim, nëse dëshiron të arrijë njeriu në qëllimin dhe synimin e vet, edhe pse kjo mund të vonon. Vazhdimisht ke dro nga mahnitja me veprat tuaja, sepse disa dijetarë të selefit kanë thënë: “kush mendon se në sinqeritetin e tij ka sinqeritet, atëherë sinqeriteti i tij ka nevojë për sinqeritet”.


Vëlla i nderuar. Këto porosi që i kam përmendur, për të cilat, unë, vall-llahi, kam ma shumë nevojë se ti, ndoshta nxisin te ti ambicje të punës dhe gjallëri të prodhimit, kurse kjo është ajo që e shpresoj. Ndodh që njeriu në fillim mos të mundë të arrijë realizimin e krejt këtyre gjërave, mirëpo s'prishë punë. Le të provon sërish, le të lufton, le të duron derisa të arrijë qëllimin e vet. Mos mendo se kjo gjë është e lehtë, por është një synim për të cilin njerëzit kanë dhënë edhe shpirtin. Zbritja çmimin gjëjës së shtrenjtë për të arritur këtë qëllim, All-llahu të drejtoftë në rrugë të drejtë, “E ata, të cilët luftuan për hir Tonë, Ne, me siguri do t'i orientojmë rrugës për te Ne”. (29: 69).


Në fund, vëlla i nderuar. Kërkoj falje për mangësinë që kam shprehur gjatë këshillimit tim dhe sjelljes së keqe që kam paraqitur gjatë përmirësimit tënd. Ky është mund i njeriut më pak dituri, andaj shpresoj se do të ma falish dhe nuk do të ma zësh për të madhe dhe dije, të mbroftë All-llahu, se këto fjalë i kam shkruar pas një mëdyshje të madhe, sepse e dija se jam i dobët dhe kam pak dituri.
All-llahun e lus që të më ndihmojë mua dhe ty në realizimin e aspiratave tona, të na i fal gjërat që i bëjmë pa dije dhe tejkalimin e kufijve tona.


pregaditi:
Bekir Halimi
publikimi i parë:
AlbIslam.Com
3.3.2000</SPAN>

Albislam.Com,
8.8.2003

[Albanian eX|PerT]

NJE DITE NE JETEN E MUSLIMANITE

-Ae ke lutur Allahun tri here te shpieje new Xhennet, ngase ai qe e pyet Allahun,subhane hu we te´ala,qe te dergoj ne Xhennet,Xhenneti i thot:"o Zot fute ne Xnennet!"?
-A ke kerkuar ndoj here shpetim nga zjarri te Allahu xhel-le shanuhu,nga se per ate qe e ben kete XHehnemi thot:"Shpetoje o Zot nga zjarri"!?
-A e ke lexuar diq nga fjalimet e Resulullahut,Sal-lallahu ´alejhi we selem?
-A ke menduar te largohesh nga shoqeria e lige?
-A ke provuar ti pakesosh te qeshurit dhe shakat?
-A ke qajtur nga friga prej Zotit tend?
-A ke bere dhikrin e mengjesit dhe te nates?
-A ke kerkuar me te vertet shwhadet(te behesh shehid),ngase Resulullahu,s.a.w.s.,thot:ai qe do te kerkoj me te vertet shehadet nga Allahu dote jap graden e shehidit edhe nese vdes ne shtratin e tij".
-A eke lutur Allahun xh.sh qe te forcoj ne fene e tij.?
-A e ke blere nje liber te ri me tematik islame per te pasur njohuri lidhur me fene tende?
-A ke kerkuar falje te mekateve per besimtare dhe besimtare,ngase ateher perqdo mu´min dhe mu´mine edhe ti ke veper te mire?
-A e ke falenderuar Allahun xh.sh per begadite islamit?
-A e ke falenderuar Allahun xh.sh per dhurimin e sqisave te degjuarite,e shikuarite dhe begadite tjera?
-A eke dhene sadakan per te varferit dhe te pa fuqishmite?
-A e ke lene zemerimin per shkak te vefsit tend dhe ke filluar te mos zemerohesh pos per shkak te Allahut,az-ze ve xhel-le?
-A ke ndejtur pa u krenuar dhe lavduar me veteveten?
-A ke vizituar vellaun islam dhe ke qen i sjellshem me te?
-A e ke ftuar familjen tende vellezrite,fqinjte dhe te tjeret me te cilet je ne kontakte drejte Allahut te Madheruar?



marr nga :ALI IBNI MUHAMMED-SULLTAN EL-KARIU

[Lijanna]

Keshille kerkuesit te diturise

Falënderimi i takon vetëm All-llahut [subhanehu ue teala], Atë e falënderojmë dhe prej Tij ndihmë dhe falje kërkojmë. Kë e udhëzon All-llahu në rrugë të drejtë nuk ka kush e largon nga ajo (rruga e drejtë) dhe kë e le në humbje Ai, nuk ka kush e udhëzon në rrugë të drejtë. Paqja, mëshira dhe shpëtimi i All-llahut qoftë mbi krijesën më të zgjedhur të Tij, Muhammedin [sal-lAll-llahu 'alejhi ue sel-lem], mbi familjen e tij të ndershme, mbi shokët-as’habët e tij besnikë dhe mbi të gjithë pasuesit e Rrugës së Drejtë. Dëshmoj se nuk meriton të adhurohet askush tjetër pos All-llahut dhe dëshmoj se Muhammedi [sal-lAll-llahu 'alejhi ue sel-lem] është rob dhe i dërguar i All-llahut.
Duke parë sjelljen e një pjese të kosiderueshme të nxënësve të dijes (Talibul-ilm) të cilët mirren me nxënien e diturisë për përfitimin e të mirave materiale në këtë botë dhe duke mos i kushtuar kujdes kënaqësisë së All-llahut të Madhëruar, i zgjodha këto fjalë që do të mund t’i lexoni në vazhdim të këtij shkrimi ashtu që duke shpresuar në ndihmën e All-llahut të përfitoj unë dhe ju të cilët e lexoni. E lusim All-llahun e Madhëruar që këtë vepër të na pranoj si pjesë e veprave tona të mira dhe gjithashtu e lusim All-llahun e Madhëruar që edhe lexuesve të këtij shkrimi t’u bëj dobi leximi i tij.
Transmetohet nga Muadh ibn Xhebeli se Pejgamberi [sal-lAll-llahu 'alejhi ue sel-lem] ka thënë:
“Biri i Ademit nuk mund të hapërojë Ditën e Kijametit para se t’ju përgjigjet 4 (katër) pyetjeve:
- Jetën e vet ku e kaloi;
- Rininë e vet ku e çoi;
- Pasurinë e vet si e fitoi dhe ku e harxhoi dhe
- Diturinë e vet ku e praktikoi”.
Vëllezër të nderuar! Ky hadith është barrë e rëndë për bartësit e diturisë, sepse nesër All-llahu i Madhëruar pa dyshim do t’i pyesë sa e praktikuan diturinë e vet dhe ç’vepruan me të. Ashtu do të pyetet edhe çdo i moshërritur për dhuntitë e All-llahut që ia dhuroi, ç’veproi me to. Dhuntitë e jetës, të rinisë, të pasurisë dhe në fund të diturisë. Me diturinë All-llahu [subhanehu ue te'ala] e dalloi njeriun nga shtazët. Dituria është dhunti shumë e çmueshme, prandaj Allahu ia fal vetëm atij që e do. Ndërsa falënderimi ndaj këtij ni’met (dhuntie) është të veprosh sipas saj dhe t’ua mësosh të tjerëve. Kush merr dituri dhe vepron sipas saj, vetëm ai ka marr dituri dhe meriton të quhet Dijetar dhe Edukator. E kush mëson diçka e pastaj e fsheh nga njerëzit, kurse ata kanë nevojë për diturinë e tij, do të gjuhet Ditën e Kijametit me gaca të zjarrit. Ndërsa ai që mëson dhe nuk vepron sipas asaj që e ka përvehtësuar, i përngjanë gomarit të ngarkuar me libra të çmuar. Gjëja që më së shumti e frikësonte Muhammedin [sal-lAll-llahu 'alejhi ve sel-lem] për ummetin pas vdekjes së tij ishte munafiku i dijshëm.
Munafiku i dijshëm! Parashtrohet pyetja si është e mundur që njeriu të jetë njëkohësisht dijetar dhe munafik?!
Munafik i dijshëm është ai dijetar që gjuhën e ka të mprehtë kurse zemrën e zbrazët nga frika ndaj All-llahut [subhanehu ue te'ala]. Nga Aliu r.a. transmetohet se Pejgamberi [sal-lAll-llahu 'alejhi ue sel-lem] ka thënë:
“Vërtet, unë nuk brengosem për ju nga ndonjë besimtarë apo mushrik. Besimtarin e mbron imani i tij, kurse mushrikun e asgjëson kufri i tij. Por brengosem për ju nga ndonjë munafik që diturinë e ka vetëm në gjuhë. Flet për atë që ju e doni, kurse punon për atë që ju e urreni”.
Vëllezër të nderuar, ky pra është ai që kokën e ka përplot dituri, kurse zemrën e ka të zbrazët nga frika ndaj All-llahut [subhanehu ue te'ala]
Shtrohet pyetja se:
Cila është shenja e frikës ndaj All-llahut [subhanehu ue te'ala]?
Shenja e frikës ndaj All-llahut [subhanehu ue te'ala] është të vëndosh kufi mes vetes dhe mëkateve.
Por, çka e ndihmon njeriun t’ia ketë frikë All-llahut [subhanehu ue te'ala]?
Në këtë aspekt njeriun e ndihmon përkujtimi i vdekjes dhe ahiretit. Kjo i pastron zemrat e damkosura dhe ia zvogëlon njeriut lakminë ndaj kësaj bote. Pejgamberi [sal-lAll-llahu 'alejhi ve sel-lem] na ka lënë dy këshilltarë. Njëri flet e tjetri hesht. Ai që flet është Kur’ani, ndërsa ai që hesht është vdekja. Këta dy këshilltarë mjaftojnë për besimtarin. Zemra e besimtarit fillon të varfërohet pikërisht kur e kaplon harresa e vdekjes.
A nuk kuptohet nga kjo se besimtari e nënçmon jetën dhe e urren atë?
Jo, vëlla i dashur! Çdo ditë për besimtarin është me vlerë. Gjatë jetës ai e adhuron All-llahun, është i dobishëm për krijesat e tij dhe i kontrollon veprimet e veta. Kjo është për njeriun arë e ahiretit. Sot mbjell në këtë botë, nesër korr në botën tjetër.
Vëllezër të nderuar! Kjo botë në peshojën e All-llahut nuk peshon as sa krahu i mushkonjës. Vetëm në dunja i bëhet mëkat All-llahut, vetëm në të kundërshtohen urdhërat e Tij, prandaj edhe është e mjerë. Armiqtë e All-llahut në këtë botë argëtohen dhe sillen me arrogancë, ndërsa dashamirët e Tij shtypen dhe torturohen. Të mjerët ne, në qoftë se na tërheq kjo botë dhe e harrojmë botën tjetër (ahiretin). All-llahu dunjanë ia jep atij që do, por edhe atij që nuk e do, kurse fenë dhe ahiretin ia jep vetëm atij që e do. Dine se nuk ka vlerë feja pa dituri, por edhe nuk ka vlerë edhe dituria pa vepër. Po ashtu edhe vepra nuk ka vlerë pa sinqetitet në të. E lusim All-llahun e madhërishëm që të na ndihmojë me kujdesin dhe suksesin e Tij, ashtu që të jemi prej atyre që mësojnë për të vepruar, që veprojnë për ta treguar sinqeritetin dhe janë të sinqertë për ta fituar kënaqësinë e All-llahut dhe Xhennetin e Tij.
www.klubikulturor.com

[Lijanna]

- Ti përshëndesësh ata që i njeh dhe ata që nuk e njeh.

- Buzëqeshja është sadeka: “Buzëqeshja në fytyrën e vëllait tënd është sadeka” Hadith sahi.

- T’i drejtohesh me fjalë të mira njerëzve. Allahu i Lartësuar thotë: “…dhe njerëzve u thuani fjalë të mira…” (El Bekare: 83)

- Të jesh i thjeshtë me njerëzit dhe jo mendjemadh.

- Thirri njerëzit me emrat që janë më të dashur për ta. Kështu ka vepruar edhe i Dëguari i Allahut, paqja dhe shpëtimi i Zotit qofshin mbi të.

- Të jesh i butë me ta. “Allahu ia jep të butit atë që nuk ia jep të ashpërit.” (Muslimi)

- T’u iu bësh thirrje që t’i përmbahen fesë e atë duke përdorur urtësinë dhe fjalë të qeta. “Ti (Muhammed) thirr për në rrugën e Zotit tënd me urtësi e këshillë të mirë” (En Nahl: 125)

- T’i ndihmosh sipas mundësisë. “Ndihmohuni mes vete me të mira dhe në të mbara.” (El Maide: 2)

- Të mendosh të mirën për ta, të largohesh nga paragjykimet. “O ju që keni besuar, largohuni prej dyshimeve të shumta …” (El Huxhurat: 12)

- Përballoji gabimet e tyre.

- Prano arsyetime prej atyre që nuk janë sjellur mirë ndaj teje.

- Shakaja me ta të jetë e drejtë dhe mos të jetë e tepërt. I Dërguari i Allahut ka bërë shaka, por e ka folur gjithmonë të vërtetën.

-Të ua mësosh fenë në bazë të nivelit të mendjes ose të kuptuarit të tyre.

- Të jesh i sinqertë në bisedë me ta. “Frikësojuni Allahut dhe të jeni me ata të drejtit.” (Et Teube: 119)

- T’i përmbahesh premtimit.

- T’i përgjigjesh ftesës, vetëm nëse ke arsye ose nëse te ftuesi ka harame atëherë mund të mos i përgjigjesh.

- Këshilloji ata të cilët gabojnë me metodat më të mira. “Ti (Muhammed) thirr për në rrugën e Zotit tënd me urtësi e këshillë të mirë” (En Nahl: 125)

- Mos i nëncmo të dobëtit prej tyre. “E ska dyshim se tek Allahu më i ndershmi ndër ju është ai që më tepër është i ruajtur (këqijat)…” (El Huxhurat: 13)

- Të bisedosh me ta në bazë të kuptuarit dhe pozitës së tyre.

- Të kesh sjellje të mira që të jesh shembull për të mirë te ata. “Vërtet ti je në një shkallë të lartë të moralit” (El Kalem: 4)

- Dhurimi i dhuratave. “Dhuroni që të duheni” (Buhariu)

- Të ua duash të mirën sic ia do vetvetes. “Nuk beson askush prej jush derisa nuk ia do vëllaut të vet atë që ia do vetvetes” (Buhariu dhe Muslimi)

- Vizita për hir të Allahut e jo për ndonjë interes tjetër. “Veprat vlerësohen sipas qëllimit” (Buhariu)

- Ji shembull i mirë për ta që të ndikohen prej teje.

- Përmbaju sjelljes gjatë bisedës ose diskutimit për ndonjë cështje.

- Të ua përfitosh zemrat për fenë dhe për të mirën.

- Kur të jesh në makinë mos i ngushto, por hapjau rrugën.

- Nëse dikush të përcjellë dicka jo të mirë nga njerëzit sigurohu para se të gjykosh për të.

- Mos e shpeshto të përzierën me njerëzit e të prishet zemra, dhe as mos u largo prej tyre por qëndro në mes.

- Largohu nga grindjet me njerëzit dhe mos e ngre zërin gjatë bisedës. “Unë jam garant për një shtëpi në mes të xhennetit atij (besimtari) që e flak grindjen mes veti, edhe nëse ka të drejtë…” (Ebu Davudi)

- Bëju mirë njerëzve me pasurin tënde, kohën tënde e kjo të bëhet vetëm për hir të Allahut dhe jo me qëllim që të lavdërojnë njerëzit.

www.pertymoter.net

[Shqiptare]

Tregim i marrë nga faqja www.pertzmoter.net


Thuhet se profesori qëndroi para nxënësve, me vehte kishte disa mjete aftësimi.
Kur filloi mësimi profesori duke mos folur asgjë nxori një enë të madhe të xhamit bosh. Filloi duke e mbushur enën e xhamit (me topa të golfit).
Më pas pyeti nxënësit: Se ena e cila ishte në dorën e tij a është e mbushur ose bosh? Nxënësit thanë: është plot.
Profesori e mori një sunduk të vogël të mbushur me guralecë, derdhi brenda enës së xhamit, më pas e tundi fortë derisa u shpërndanë guralecët në vendet boshe ndërmjet topave të golfit. Më pas i pyeti përsëri nxënësit: Se a është ena e mbushur? Nxënësit ranë dakort përsëri se: është e mbushur.
Më pas profesori e mori përsëri një sunduk të vogël të mbushur me rërë. E zbrazi në enën e xhamit. Nuk diskutohet se rëra i mbushi boshllëqet e ngelura në të. Profesori i pyeti përsëri nxënësit: Se a është ena e mbushur? Nxënësit u përgjigjën njëzëri: Se ena është e mbushur.
Më pas profesori e nxori një filxhan kafe. E zbrazi mbi përbërësit brenda enës.Nxënësit qeshën nga veprimi i tij.Pasi që nxënësit u qetësuan nga të qeshurit, filloi profesori bisedën duke thënë:Tani dëshiroj që ta dini se cka është kjo ngjarje.
Kjo enë i ngjason jetës së cdonjërit prej jush.

Topat e golfit imitojnë gjërat e domosdoshme në jetën tënde, si: Fenë tënde, parimet, sjelljen, familjen, fëmijët, shëndetin dhe shokët e tu. Që nëse e humb (cdo gjë) dhe ngelin këto gjëra vazhdon jeta jote, e mbushur dhe e qëndrueshme.

Ndërsa guralecët imitojnë gjërat e rëndësishme në jetën tënde: Punën, shtëpinë makinën…etj.

Rëra imiton gjërat e tjera, ose të themi gjërat e thjeshta. Sikur të kisha vendosur sëpari rërën në enë, nuk do të ngelte vend për guralecët ose për topat e golfit. E gjithë kjo përputhet me jetën tënde aktuale.

Nëse e harxhon kohën dhe mundin tënd për cështje të kota, nuk do të ngelet vend për cështjet të cilat të interesojnë, prandaj duhet të jesh shumë i kujdesshëm dhe para së gjithash për gjërat e domosdoshme, për jetën dhe vendosmërinë tënde, kujdesu për lidhjen me fenë tënde (Islamin). Ji i kujdesshëm ndaj fesë, parimeve dhe karakterit tënd.
Dhuroji dhuratë partnerit të jetës tënde si dhe shprehja atij/asaj dashurinë që ke ndaj tij/saj. Ki besim gjithmonë se do të keshë kohë të mjaftueshme edhe për cështjet e tjera, dhe gjithmonë kushtoji rëndësi topave të golfit së pari, sepse këto janë gjërat të cilat meritojnë që t’i kushtohet më së shumti rëndësi.
Definoji përparësitë, sepse të tjerat janë thjesht: rërë!

Ndërkohë që profesori e përfundoi bisedën, njëri nga nxënësit e ngriti dorën duke thënë: Ti nuk na e sqarove se cfarë imiton kafeja?
(Buzëqeshi) profesori dhe tha: Unë jam i gëzuar që pyete, e hodha edhe kafen që të ua sqaroj juve, se sado që jeta jote të jetë e mbushur plot , do të ngelet hapësirë, për një filxhan kafe.

Përktheu: Merita Rexha

[Shqiptare]

Mësova se më të lumturit janë ata, të cilët kanë përmbushur zemrat e tyre me dashurinë e All-llahut, dhe janë të përmalluar për Te. Ndërsa të tjerët jetojnë në iluzione, që nuk përmban tjetër përpos përjetime të dynjas kalimtare.
Dhe se dituria e vërtete është dritë që Allahu hedh në zemër, siç ka thënë imam Maliku, Allahu e mëshirofte! Nuk është vetëm me të mbledhur shumë përmendësh.
Dhe se begatia e diturisë në vete dhe tek njerëzit është aq sa është i lidhur personi me Kur'anin Famëlartë dhe aq sa të kujdesët për te.

Dhe të nderohet dijetari në mesin e umetit aq sa i pason ai gjurmet pejgamberike, ngase nga kjo rrjedh nderi mbi te. Ndersa dijetari i lidhur me dynja po të jetë prijës, ai është dëmtuesi me i madh i dinit.
Dhe se dijetarin që e përgadit qeverija e prishur për vetëdijen e gjëndjes se popullit, nuk është tjetër pos buri e koordinuar nga qeveria, dhe ai do jetë kazme për rrenimin e atij populli.
Dhe se s'ka mundësi të mëkëmbët një umet i përparuar dhe as që të përcjellet mesazhi e tij, pa rregullore politike të nxjerrura nga besimi dhe sheriatit islam.
Dhe perderisa në mësin e umetit nuk ka njerëz besnik, që e bartin këtë mesazh sipas rregullorës politike të këtij dini dhe nuk veprojnë me te, atëherë ata do të jenë një kope që do t'i drejtojë tagjija dhe kamxhiku në ahurin e roberimit.
Dhe se organizimin për rizgjimin islam nuk ka mundësi ta bëjë askush tjetër përveç atyre që janë gjithmonë të gatshëm që të veprojnë per islamin. Ndërsa ata që e përfaqësojnë këtë organizim, nëse nuk kanë aftësi që t'i përmbushin skajet e projektit të këtij organizimi dhe kuadro, do të deshtojë në udhëheqjen e këtij organizimi.
Dhe se obligimi më i madh i sistemit politik në islam është vuarja e kurorës së krenarisë mbi kokën e umetit. E një gjë e tillë nuk mund të realizohet pa praktikimin e sheriatit.
Dhe se ai umet, i cili ia kthen shpindën xhihadit nuk e meriton e as nuk do të ketë krenari.
Dhe se krimi me i madh i sistemit të mykur arab, i gjunëzuar në krye të udhëheqës së popullit të tij, është humbja e krenarisë së umetit që ia sollën duke shmangur sheriatin e Allahut dhe dorezimin e tij në dorën e armikut. Ndërsa, ai cili u jep këtë të drejtë është edhe me kriminel sesa ata. Ndërsa, ai i cili i shpërbën umetit për Allahun do të sheh miresi, nderë, fitore dhe suksese (prej anës se Allahut). E nëse e godet ndonjë sprove në rrugën e Tij, Allahu do të zbret në zemrën e tij qetësi dhe durim prej nga nuk e mendon. Dhe do të dërgojë mbi te ëmbelsira në kohërat më të nëvojshme prej nga ai s'e kujton. Dhe kështu do të jetë nën strehimin e Tij dhe i nderuar me krenari deriqë ta takojë Allahun [subhanehu ve teala].
Dhe prej nderit më të çmueshem është që Allahu të të radhisë në rreshtin e ushtarëve të Tij. Atëherë, mos u brengos ndaj vuajtjeve në rrugën e Tij ngase durimi zbret me te, dhe së qetësia aty gjindet. Për këtë Thotë Allahu [subhanehu ve teala]:

إنّ مع العسر يسرا
"E, pa dyshim se me vështirësisë është lehtësimi" [El-Inshirah, 5]

E nuk ka thënë se pas vështirësis, por me veshtiresinë është lehtesimi.
Dhe se njëriu më budalla është ai që është mashtruar me mençurin e tij, fuqin dhe përpjekjet e tija. Realiteti është se disa njerëz perdorën nga ana e Allahut dhe të tjerët janë në fatin e shejtanit, dhe Allahu nuk i përdore per fenë e tij, përveç të sinqertit dhe ata qe u kanë mbeshtetur vetëm Atij.
Dhe mësova se duaja është çelësi i çdo të mire dhe nuk perjashtohet nga kjo e mirë askush përveç atij qe e ka përjashtuar vetën e tij.
Dhe se sprova nuk ka ilaç tjetër përpos durimit dhe për ziliqarin nuk ka shërim tjetër përpos që t'i mbeshtetë Allahut dhe t'i anashkalojë ato që e mundojnë.
Dhe se zilia gjithëherë ka sjellë pengesa dhe vështirësi në realizim e projekteve gjatë thirrjes islame. Gjithashtu ajo ka shkaktuar vonesë në realizimin e qellimeve te tyre. Prandaj, nuk ka ilaç me të mirë për zilaqarin se sa sinqeriteti.
Dhe se mbeshtetja e sinqertë në All-llahun është në sekretin e shpëtimit më të madh. Për këtë fituesit më të mëdhej ishin ata që i tejkaluan të tjerët në xhenet. E ata janë shtatëdhjetëmijë veta qe do të hynë pa dhënë llogari, ngase ishin me të sinqertit në tevekul (mbeshtetje në Allahun).
Dhe se burri i mirë që është sprovuar me burgim ose do t'i shtohet vlera e mirë dhe vendosshmeria ose i keqësohet gjendja edhe bie nga vlerat – Allahu na ruajt. Kurse të pakët janë ata që qëndrojnë në atë gjendje që kan qenë.
Dhe se sinqeriteti është më e kushtueshme e atyre që veprojnë për islam, për atë duhet që çdo aktivist duhet nxitur për ta arritë këtë, duke ia lenë synimet e tyre në dijenin e Allahut.
Dhe s'ka me injorant se ai, i cili mashtorhet me fjalët e pretenduesve para se t'i sheh veprat e tyre, dhe se ai i cili mashtrohet me veprat e tyre në kohën e liris para se t'i sheh ata në kohën e sproves.
Dhe se mësimet e vërteta të besimit janë në fushat e xhihadit dhe ballafaqimit me injorancen. Këtë e kemi vërejtur qartazi në irak, që mund ta marrim si shëmbull. Për një kohë shumë të shkurtë, trimat besimtarë, i njohën këto mësime dhe i punuan ato, në ate kohë kur e gjithë kjo u injorua nga ata, të cilët me dekada me rradhë ishin mesuesa të kësaj lëmie dhe nuk mjaftuan me kaq. Përdorën diturin e tyre në luftë kundër besimit (tevhidit) dhe pjestarëve të tij.
Mësova se për çdo send ka ilaç përveç marrëzisë. Të largohesh nga ata është rehati shpirtrore, edhe pse sprova me to është e domosdoshme, s'ka të ikur. E mendjelehtësia është shënja më e madhe e marrëzisë.
Dhe se qëndrimi në parime është shenja me e madhe e butësisë dhe urtësisë.

............ vazhdimi......

[Shqiptare]

Mësova dhe se çështjet që gjinden tek thirrësat islam dhe që hasin mospajtime në to janë pesë:
1. Çështje që as nuk meriton të emërtohet çeshtje.
2. Çështje që nuk duhet ndalur shumë tek to, por aq sa u takon.
3. Çështje që duhet të ndalur para tyre edhe pse diskutimi në to është i lehtë dhe i afërt.
4. Çështje që meriton të merret qendrim i prerë ndaj kundershtarit.
5. Çështje e cila meriton distancim dhe braktisjen e kundershtarin.
E ngatërrimi mes tyre është i madh në fushën e thirrjes, e perzierja mes tyre dhe lakmisë së vetvetës është edhe më e shumtë.


Mësova se njerëzit janë tre shkallësh:
• Njerëz që aftesitë mendore të tyre i kanë te kufizuara tek disa përsona të veçantë, nuk mendojnë me gjatë sesa rreth e përqark tyre. Dhe në bazë të kësaj dhe marrin qëndrimet e tyre.
• Ndërsa një grup tjetër e kufizon të menduarit e tyre në ndodhi, nuk posedojnë një vizion të mëtutjeshëm. Kështuqë, çdo ndodhi i merr ata djathtas e majtas dhe sa herë që kalon një ngjarje angazhohen me ngjarjën tjetër.
• Ndërsa një grup tjetër kanë synime dhe dëshira të morishme, duke poseduar mendime të përgjithshme të plota, dhe të menduarit e tyre përqëndrohet në atë burim dhe përpiqet të përfshijë në tërësi, t'i përmisojë dhe orientojë njerëzit ashtu siç duhet në këtë fushë.
Pra, të parët stagnojnë në bregdet. Ata që vijojnë pas tyre zhytën në ujë të turbullt. Ndërsa pala e tretë është ajo që di të notojë në oqean. Sepse Allahu [subhanehu ve teala] për çdo send ka krijuar mundësi .
Mësova se e tërë intelegjenca është dallimi i shkallëve të mirësis dhe shkallëve të së keqës dhe të u ipet perparesi më të rëndësishmëve në kohërat specifike. Përndryshe, vetëm t'i dallosh të mirën nga e keqa është lehtë për çdokend.
Dhe se nga gabimet e mëdha është mosnjohja e ndryshimeve të karakterit të njerëzve gjatë aplikimit të projektëve islame. Ngase çdokush është i paraprirë për të punuar atë për të cilën është krijuar. Andaj, ka mundësi që një projekt të jetë i përshtatshëm për një mjedis e të dështojë në një mjedis tjetër, ashtu siç mund të jetë i përshtatshëm për një person dhe nuk i përshtatët një tjetrit.
Dhe se butësia e urtësia bashkë me besnikërinë dhe qëndrueshmërinë janë sekretët e suksesit të aktiviteti të davetit (thirrjes).
Dhe se xhihadi është organimzimi i gjithë umetit dhe nuk mund të ketë sukses në atë mjedis që nuk përgaditën për atë.

Dhe se burrat janë katër llojesh:
• Një lloj burrash që mund të mos i shohësh në kohën e paqës dhe qetësisë. Mirëpo, kur ndodhë ndonjë vërull a rrëmujë shpejtojnë drejtë teje për të të dalë në ndihmë.
• Një lloj tjetër i burrave që janë prezent në kohën e qetësisë, mirëpo në kohërat e vështira kur ndodhë ndonjë rrëmujë, fshihen dhe nuk dukën.
• Një lloj burrash që nuk turpërohen që të ka braktisur në kohën kur pate nëvojë për ta dhe pastaj të vijnë kur ai ka nëvojë për ty.
• Dhe një tjetër që kurr nuk të afrohet përpos kur dëshiron që të dëmtojë.
I pari është burrë besnik me plot kuptimin e fjalës.
I dyti është shoqërues i një rruge të shkurtë.
I treti është mashtrues.
I katërti është armik. Edhe pse ai armiqësia e tij është në dobinë tënde, mirëpo ai këtë nuk e heton.

Poashtu, gratë janë katër llojesh :
• Njera që është burrëreshë dhe ngritet në pozita të larta që ndodhë që shumica e burrave të mos kenë mundësi ta arrijnë këtë pozitë.
• Një grua e bekuar, motër e ndershme, ndihmuese në të mirë gjithëherë kur ka mundësi dhe arsyetohet kur nuk ka mundësi.. Në mesine e umetit ka shumë të tilla të bereqetshme saqë disa prej tyre kanë më shumë sukses dhe bereqet në davet sesa shumë disa të tjerë që pretëndojnë se janë davexhi –thirrësa.
• Një grua e mbuluar, si shumica e femrave besimtare, të pastërta nga sprovat e ato janë vepërmirat dhe fidan i burrave.
• Dhe një lloj tjetër që janë litarë nga litarët e shejtanit, që me to shejtani gjuan fatin e zjarrit –Allahu na ruajt prej llojit te tyre! Ashtu siç është cekur në hadith: “ Mallkoni se ato janë të mallkuara!“

Dhe se të rinjtë nga mesi i të mirëve janë gjithashtu katër lloje:
• Një i ri, i udhëzuar me sinqeritet dhe përqafues i së vërtetës me besnikeri, i motivizuar, vullnetlartë, keta janë shtyllat e islamit dhe ardhmëria e tij.
• Një i ri, që nuk është si ky që përmendëm më lartë. Mirëpo, është shpirtmirë. Shoqërohet me llojin e parë, u bë i lumtur me këtë shoqërim dhe përfitoi.
• Një i ri, që kalon kohën e lirë me të rinjtë e mirë, ai do të jetë njeri prej dyve: ose mërzitet dhe e le shoqërimin e tyre dhe anon në sprovat e dynjas ose ka për ta goditur era e udhëzimit dhe ndryshon e permiresohet gjendja e tij.
• Dhe një ri, i cili e llogarit vetën mes tyre, mirëpo është shpirtkeq dhe rrallë herë ndodhë që të jetë i përqëndrueshëm me ta.

Dhe se studentët islam janë gjithashtu katër llojesh:
• Studenti i sinqertë, i mallëngjyer në dituri, është i qëndrueshëm si hekuri. Këtij do t'i dhurohet trashegimia profetike.
• Studenti që përpiqet me mundësit e tija, këtë nuk ka për ta humbë Allahu [subhanehu ve teala], ashtu siç kan thënë dijetarët: Perpiqu në studime se do të të vijë ndihma (suksesi).
• Studenti që e humbë kohën në çështje diskutabile dhe me polemika të kota. Pra, ky e ka humbur bereqetin e diturisë dhe do të deshpërohet për humbjen e mundësive. E nëse nuk zgjohet dhe merr vetëdijën do të mbesë i dëshpëruar për tërë jeten.
• Dhe studenti që me diturin e tij don të ketë përfitime të kësaj bote. Këta janë kaloresit e djajve. Nëse arrijnë që këta të kenë ndonjë pozitë, mjer Islami nga ata.
Mësova dhe se përpjekjet e njerëzve të rëndomtë, që dëshirojnë te hecin në këtë rrugë, e përmbushin jetën e tyre me vepra të mira.
Ndërsa përpjekjet e disa të veçantëve është shfrytëzimi i veprave të mira në kohërat më të vlefshme.
Ndërsa perpjekjet e atyre më të veçantëve është që të realizojne pozitat më të larta që Allahu ka percaktuar për adhurim ndaj tij. E në veçanti ato lloje të adhurimëve që kanë të bejnë me zemrën. Kështuqe ata janë të përgaditur çdoherë në këtë front.
Dhe se kush vepron mirë gjatë natës shpërblehet gjatë ditës. E kush vepron mirë gjatë ditës shpërblehet gjatë natës.
Dhe kush i ka raportët e pastërta me Allahun dhe dhuntitë do t'i ketë të tilla. Ndersa ai, i cili i dobëson marredheniet me Allahun dhe shpërblimin do ta këtë të tille.
Dhe çdo sprovë, saqo që të jetë e madhe, është e vogël në syrin e atij që kjo botë nuk ka peshë për të, por jeton për botën e përherëshme. Dhe çdo sprovë është e rëndë dhe e pakalueshme për ata që lakmojnë shumë në këtë dunja dhe nuk shpresojnë fare Ahiretin.
Poashtu, çdo mashtirm i shjetanit është i dobët në syrin e atij që nuk jeton për këtë botë, por jeton për Ahiret.
Dhe shumica e prishjeve dhe ndamjeve mes njerëzve dhe mes familjeve është nga pasojat e mëkatëve dhe pakujdesia ndaj të përmendurit e Allahut [subhanehu ve teala].
Dhe ata që kanë karakter të vrazhdë nuk mund të shijojne bukuri dhe mirësi në jetën e tyre dhe nuk dine fare për ndjenjat e dashurisë së pastër. Dhe se ata të ulëtit dhe të lehtët nuk shikojnë bukuri përveç me syrin e epsheve të ndaluara .
Dhe i mashtruar i vërtetë është ai, i cili e ka lidhur zemrën e tij me njerëzit dhe shumica e njerëzve janë të sprovuar me njerez.
Thotë All-llahu i njerëzve:


قل أعوذ بربّ الناس ، ملك الناس ، إله الناس"Thuaj: “Mbështetem (mbrohem) me Zotin e njerëzve! Sunduesin e njerëzve, Të adhuruarin meritor të njerëzve!" [En-Nas, 1-3]


Dhe mesova se s'ka njeri pa te meta dhe gabime, por e gjithë çështja është në shpirtmirësi dhe dashuri të së mirës ndaj besimtarëve. Çdo njeri duhet të orvatët të veprojë drejtë apo së paku të përpiqët që t'ia qëllojë. E kush do të jetë i këtillë Allahu ka për t'ia mbuluar të metat e tija para krijesave dhe do t’ia falë të metat dhe do t’ia mundesojë të këtë përfundimin nga kjo botë me vepra të mira.
Lus Allahun që t'na furnizojë nga mirësia e Tij, t'na japë shendet, t'na i mbulojë të metat dhe të na dhurojë perfundim të mirë dhe t'na i përmison gjëndjen në këtë botë dhe ahiret, neve dhe të gjithë besimtarëve! Amin

Shkroi: Sh. Hamid bin Abdullah El-Alij
Përktheu:
Ankebut.com

[Lijanna]

Keshilla eshte detyre...


Urdhërimi për të mirë dhe ndalimi nga e keqja është pjesë e veprave islame të adhurimit dhe kjo kërkohet nga ata që kanë mundësi ta bëjnë, aq sa kanë mundësi.
All-llahu subhanehu ve teala në thotë Kuran: “Besimtarët e besimtaret janë miq të njeri-tjetrit. Ata urdhërojnë për të mirë dhe ndalojnë të keqen…” (Et-Tevebe: 71).
Allahu besimtarët i ka përshkruar se ftojnë në vepra të mira dhe largojnë nga ato të këqijat. Në këtë ajet, All-llahu na tregon se një nga cilësitë kryesore, me të cilën duhet të karakterizohet çdo besimtar e besimtare, është këshillimi i të tjerëve për kryerjen e veprave të mira dhe lënien e veprave të këqija. Kurse Pejgamberi sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem) thotë: “Nëse dikush prej jush sheh diçka të keqe, duhet të përpiqet ta ndryshojë me dorën e tij; nëse nuk mundet, atëherë (duhet të përpiqet ta ndryshojë) me gojë, e nëse nuk mundet as me gojë, atëherë (duhet të përpiqet ta ndryshojë) me zemër, por ky është besimi më i dobët” (Transmetom Muslimi). Ky hadith udhëzon për atë që është gjykimi i së keqes dhe largimi nga veprat e këqija, aq sa është e mundur , është obligim. Kjo do të thotë se largimi nga veprat e këqija, me gjuhë dhe duar është obligim aq për sa është e mundur, ndërsa miratimi i veprave të mira dhe gjykimi i atyre të këqija, me zemër, është obligim i prerë i cili nuk bie nga askush, keshtu është i humbur ai i cili nuk bën së paku kaq.
Lënia e kësa detyre të rëndësishme, mund të sjell pasoja katastrofale për shoqërinë dhe është shkak kryesor i përhapjes degjenerimit, imoralitetit dhe veprave të pandershme.
Allahu tregon se shkaku i mallkimit të çifutëve ishte pikërisht lënia e kësaj detyre.
Nga ana trejtër edhe Pejgamberi sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem na paralajmëron për këtë, në mënyrë që të përfitojmë nga gabimet e popujve të mëparshëm dhe t’i evitojmë ato: “Nëse njerëzit e shohin të keqën dhe nuk e ndryshojnë, Allahu do t’i përfshijë me dënimin e Tij”.
www.pertymoter.net

[Lijanna]

Ta ruajë fenë e tij nga shirku, bidati dhe nga mëketet.

Të pastrojë zemrën nga sëmundja e zilisë dhe urrejtjes.

Largimi nga vendet e fitnes që të shpëtosh nga rreziku i tyre.

Llogaritja e vetvetes për cdo ditë, që t’i zbulosh të metat e tua.

Luftimi i vetvetes për punë të mira. "E ata, të cilët luftuan për hir Tonë, Ne, me siguri do t’i orientojmë për te Ne, e nuk ka dyshim se Allahu është në krahun e bëmirësve" (El Ankebut: 69)

Durimi në bindje ndaj Allahut. "Allahu i don Durimtarët" (Ali Imran: 146)

Durimi në largimin prej mëkateve, duke pasur parasysh shpërblimin prej Allahut të Lartësuar.

Leximi i Kur’anit vazhdimisht. "Lexojeni Kur’anin sepse ai do të ndërmjetësojë në ditën e kijametit për ata që e lexojnë." (Muslimi)

Bërja dua që Allahu të të udhëzojë ty. "Më thirrni Mua, Unë ju përgjigjem.” (Gafir:60)

Zgjedhja e shoqes e cila i frikësohet Allahut se njeriu është në fenë e shokut të vet.

Qortimi i vetvetes kur të biesh në mëkat.

Mos të të pëlqejë vetvetja kur të veprosh ndonjë punë të mirë, sepse kjo është dhunti nga Allahu, "Por, sikur mos të ishte dhuntia e Allahut ndaj jush dhe mëshira e Tij, atëherë ju, pos një pakice, do të ndiqnit rrugën e djallit" (En Nisa: 83)

Të ndiesh gjithmonë se ke mangësi në bindjen e Allahut të Lartësuar. Përkujtimi i vdekjes.

Largoje vetveten nga vesveset dhe rreziqet e këqija.

Perktheu: M. Rexha

[valiii]

Qortimi i dyftyrëshave. Dyftyrëshat i ka sqaruar Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, në fjalën e tij: "Do jenë ndër njerëzit më të poshtër tek Allahu në ditën e gjykimit dyftyrëshat. Ai që del para disa njerëzve me një fytyrë kurse para tjerëve me një fytyrë tjetër"
تجدُ من شر الناس يوم القيامة عند الله ذا الوجهين. الذي يأتي هؤلاء بوجه وهؤلاء بوجه
(Buhari 6058, Muslim 2525, Ahmed 7296, Tirmidhi 2025, Ebu Davud 4872 dhe Malik 1864) Kurtubiu thotë: Dyftyrëshi është njeriu më i poshtër shkaku se gjendja e tij është si gejndja e munafikut, kur ai është i pështjellur me pavërtetësi dhe gënjeshtra, ndërhyrës për të përçarë ndër njerëz. Dhe thotë Nevevi: është ai që shfaqet para çdo grupi me ate çka ato i kënaq, dhe u shfaqet atyre se është me këte dhe se është në kundërshtim me të kundërtën a atyre gjërave. Kjo vepër e tij është nifak i pastër, rrenë, mashtrim, hile dhe ka për qëllim kuptimin e sekreteve të të dyja palëve, dhe kjo është lloj mirësjellje i ndaluar. Thotë: por ai që me këtë ka për qëllim pajtimin mes dy grupeve të njerëzve është duke bërë një punë të lavdërueshme. Dhe tha dikush tjetër pos tij se: dallimi në mes këtyre dyve, se ai që është për tu qortuar është ai i cili i lavdëron çdo grupi punën e tyre dhe të njëjtën punë e nxjerr si të keqe tek grupi tjetër, dhe qorton çdo grup tek grupi tjetër, kurse ai që është i lavdëruar sjell çdo grupi fjalët që janë të mira për grupin tejtër dhe arsyeton çdonjërin grup tek ai tjetri, dhe përcjell çka do që mundet nga e bukura dhe mbulon të shëmtuarën…(Fethul Bari v.10, f.490)

[valiii]

Falenderimi i takon All-llahut, që është i vetëm; paqja dhe shpëtimi i Tij qofshin mbi profetin Muham-med, që nuk ka tjetër pas tij, mbi familjen dhe shokët e tij.

لا إلـه إلا الـلــه

“LA ILAHE IL-LALL-LLAH”

(Nuk ka Zot tjetër, pos All-llahut)

قال تعالى : "فاعلم أنه لا أله ألا الله …" سورة محمد ، أية 19.

Thotë All-llahu i lartësuar në Kur’an: “Atëherë, dije se nuk ka Zot tjetër pos All-llahut,…”. Suretu Muham-med, ajeti 19.

و قال رسول الله صلى الله عليه وسلم : "من مات وهو يعلم أنه لا اله إلا الله دخل الجنة".

Thotë i dërguari i All-llahut (paqja dhe shpëtimi i Zotit qoftë mbi të): “Kush vdes, duke e ditur se nuk ka të adhuruar të vërtetë, veç All-llahut, hyn në xhen-net”.

Ky njësim patjetër duhet të bie e të burojë nga zemra, dhe ajo duhet ta dijë atë e të punojë me ato gjëra që janë në pajtim me këtë. Për këtë dituri na urdhëron All-llahu i lartësuar, sepse ajo është dituria për njësimin e Tij. Ajo është detyrë e domosdoshme për çdo musliman (për çdo njeri) dhe nuk përjashtohet nga kjo asnjë nga krijesat, çfarëdo qoftë ajo.

Rruga e dijes për njësimin (nuk ka të adhuruar të vërtetë veç All-llahut) ka këto kushte:

1- Më e madhja: të mendojë njeriu për emrat, cilësitë dhe veprat e All-llahut të lartësuar, të cilat tregojnë plotësimin dhe madhështinë e Tij. Për këtë adhurim të Zotit njeriu duhet të përpiqet me të gjitha mundësitë.

All-llahu është Ai, i Cili meriton çdo lavd, falenderim, madhështi dhe bukuri.

2- Të dijë se All-llahu i lartësuar është i vetëm në adhurim, është Ai, i Cili vendos vetë për gjithë krijesat.

3- Të dijë se All-llahu është i vetëm (nuk ka shok) për mirësitë e jashtme dhe të brendshme fetare dhe jetësore dhe kjo ka lidhje me zemrën.

4- Të shikojë dhe të dëgjojë për mirësitë dhe ndihmën e shpejtë, të cilat ua zbret All-llahu i lartësuar të dashurve të tij, si dhe për ndëshkimin që u jep armiqve (politeistëve).

Kjo dije është thirrje që All-llahu është Një, dhe vetëm Ai meriton të adhurohet.

5- Të njohë cilësitë e idhujve, të cilat disa i marrin për zota dhe i adhurojnë bashkë me All-llahun. Këto idhuj janë të mangët nga të gjitha anët dhe të varfër. Ato (idhujt) nuk kanë pushtet që të bëjnë as mirë e as keq. Ato nuk kanë në dorë as jetë, as vdekje dhe as ringjallje. Ato nuk mund të ndihmojnë dhe as t’i bëjnë dobi as edhe një grimce të vogël (atomi). Ato nuk mund të afrojnë të mirën dhe as të largojnë të keqen.

Dhe për këtë është e domosdoshme të dimë që All-llahu është Një, që nuk ka të adhuruar të vërtetë veç Tij dhe të gjitha adhurimet e tjera janë të kotë, të pavlerë dhe nuk lejohen.

6- Të dijë se të gjitha librat e zbritur nga All-llahu i lartësuar për tek profetët, vërtetojnë njësimin e All-llahut.

7- Të dijë se më të veçantët e krijesave, të cilët janë më të plotë në moral, arsye e dije janë profetët dhe dijetarët, të cilët kanë dëshmuar All-llahun si të vetmin Zot të adhuruar me të drejtë.

8- Të dijë se argumentet të cilat na i jep Zoti në horizont dhe në vetet tona tregojnë njësimin e madhërimin e Tij, krijimin, mjeshtërinë, urtësinë dhe gjëra të tjera të shumta të panjohura nga ne për krijesat e Tij.

Këto janë rrugët, të cilat All-llahu i lartësuar i ka shumuar, në mënyrë që të ftojmë krijesat me “Nuk ka të adhuruar të vërtetë, veç All-llahut” dhe këtë ftesë e filloi me librin e Tij.

Njeriu patjetër duhet të arsyetojë dhe të ketë siguri e dituri për këtë. Ai duhet të bashkohet, dhe të fusë themele e të ndërtohet mbi bazat e njësimit në të gjitha anët.

Kështu ngulitet ky besim dhe kjo dituri në zemër të njeriut, kështu bëhet besimi si malet e larta dhe nuk lëkundet nga dyshimet e fantazitë edhe pse shtohen kotësitë dhe përngjasimet, atij veçse i shtohet plotësimi.

Dhe për këtë ai anon në shikimin e argumentit dhe urdhërit të madh. Ky arsyetim është në Kur’anin e nderuar dhe çdo mendim e gjykim duhet të bazohet në ajetet e tij, të cilat janë fjala e All-llahut të nderuar.

Kur’ani është porta më e madhe për dijen e njësimit dhe përfitohen prej tij shpjegime të shumta, që mund të gjenden vetëm aty.

Së fundi, dëshmija “nuk ka të adhuruar të vërtetë veç All-llahut” kërkon sinqeritet në adhurim dhe të gjitha gjërat e tjera që adhurohen (njerëz, engjëj etj) janë adhurime të kota.

Merita e adhurimit i takon vetëm All-llahut, i Cili është i vetëm.

قال تعالى: "ذلك بأن الله هو الحق وأن ما يدعون من دونه هو البطل …" سورة الحج ، أية 62.

Thotë All-llahu i lartësuar në Kur’an: “Kjo, ngase All-llahu është Ai i vërteti, dhe atë që lusin ata pos tij është e kotë …”. Suretu El Haxh, ajeti 62.


Punë, të cilat bien në kundërshtim me fjalën

[valiii]

Falenderimi i takon All-llahut, që është i vetëm; paqja dhe shpëtimi i Tij qofshin mbi profetin Muham-med, që nuk ka tjetër pas tij, mbi familjen dhe shokët e tij.

لا إلـه إلا الـلــه

“LA ILAHE IL-LALL-LLAH”

(Nuk ka Zot tjetër, pos All-llahut)

قال تعالى : "فاعلم أنه لا أله ألا الله …" سورة محمد ، أية 19.

Thotë All-llahu i lartësuar në Kur’an: “Atëherë, dije se nuk ka Zot tjetër pos All-llahut,…”. Suretu Muham-med, ajeti 19.

و قال رسول الله صلى الله عليه وسلم : "من مات وهو يعلم أنه لا اله إلا الله دخل الجنة".

Thotë i dërguari i All-llahut (paqja dhe shpëtimi i Zotit qoftë mbi të): “Kush vdes, duke e ditur se nuk ka të adhuruar të vërtetë, veç All-llahut, hyn në xhen-net”.

Ky njësim patjetër duhet të bie e të burojë nga zemra, dhe ajo duhet ta dijë atë e të punojë me ato gjëra që janë në pajtim me këtë. Për këtë dituri na urdhëron All-llahu i lartësuar, sepse ajo është dituria për njësimin e Tij. Ajo është detyrë e domosdoshme për çdo musliman (për çdo njeri) dhe nuk përjashtohet nga kjo asnjë nga krijesat, çfarëdo qoftë ajo.

Rruga e dijes për njësimin (nuk ka të adhuruar të vërtetë veç All-llahut) ka këto kushte:

1- Më e madhja: të mendojë njeriu për emrat, cilësitë dhe veprat e All-llahut të lartësuar, të cilat tregojnë plotësimin dhe madhështinë e Tij. Për këtë adhurim të Zotit njeriu duhet të përpiqet me të gjitha mundësitë.

All-llahu është Ai, i Cili meriton çdo lavd, falenderim, madhështi dhe bukuri.

2- Të dijë se All-llahu i lartësuar është i vetëm në adhurim, është Ai, i Cili vendos vetë për gjithë krijesat.

3- Të dijë se All-llahu është i vetëm (nuk ka shok) për mirësitë e jashtme dhe të brendshme fetare dhe jetësore dhe kjo ka lidhje me zemrën.

4- Të shikojë dhe të dëgjojë për mirësitë dhe ndihmën e shpejtë, të cilat ua zbret All-llahu i lartësuar të dashurve të tij, si dhe për ndëshkimin që u jep armiqve (politeistëve).

Kjo dije është thirrje që All-llahu është Një, dhe vetëm Ai meriton të adhurohet.

5- Të njohë cilësitë e idhujve, të cilat disa i marrin për zota dhe i adhurojnë bashkë me All-llahun. Këto idhuj janë të mangët nga të gjitha anët dhe të varfër. Ato (idhujt) nuk kanë pushtet që të bëjnë as mirë e as keq. Ato nuk kanë në dorë as jetë, as vdekje dhe as ringjallje. Ato nuk mund të ndihmojnë dhe as t’i bëjnë dobi as edhe një grimce të vogël (atomi). Ato nuk mund të afrojnë të mirën dhe as të largojnë të keqen.

Dhe për këtë është e domosdoshme të dimë që All-llahu është Një, që nuk ka të adhuruar të vërtetë veç Tij dhe të gjitha adhurimet e tjera janë të kotë, të pavlerë dhe nuk lejohen.

6- Të dijë se të gjitha librat e zbritur nga All-llahu i lartësuar për tek profetët, vërtetojnë njësimin e All-llahut.

7- Të dijë se më të veçantët e krijesave, të cilët janë më të plotë në moral, arsye e dije janë profetët dhe dijetarët, të cilët kanë dëshmuar All-llahun si të vetmin Zot të adhuruar me të drejtë.

8- Të dijë se argumentet të cilat na i jep Zoti në horizont dhe në vetet tona tregojnë njësimin e madhërimin e Tij, krijimin, mjeshtërinë, urtësinë dhe gjëra të tjera të shumta të panjohura nga ne për krijesat e Tij.

Këto janë rrugët, të cilat All-llahu i lartësuar i ka shumuar, në mënyrë që të ftojmë krijesat me “Nuk ka të adhuruar të vërtetë, veç All-llahut” dhe këtë ftesë e filloi me librin e Tij.

Njeriu patjetër duhet të arsyetojë dhe të ketë siguri e dituri për këtë. Ai duhet të bashkohet, dhe të fusë themele e të ndërtohet mbi bazat e njësimit në të gjitha anët.

Kështu ngulitet ky besim dhe kjo dituri në zemër të njeriut, kështu bëhet besimi si malet e larta dhe nuk lëkundet nga dyshimet e fantazitë edhe pse shtohen kotësitë dhe përngjasimet, atij veçse i shtohet plotësimi.

Dhe për këtë ai anon në shikimin e argumentit dhe urdhërit të madh. Ky arsyetim është në Kur’anin e nderuar dhe çdo mendim e gjykim duhet të bazohet në ajetet e tij, të cilat janë fjala e All-llahut të nderuar.

Kur’ani është porta më e madhe për dijen e njësimit dhe përfitohen prej tij shpjegime të shumta, që mund të gjenden vetëm aty.

Së fundi, dëshmija “nuk ka të adhuruar të vërtetë veç All-llahut” kërkon sinqeritet në adhurim dhe të gjitha gjërat e tjera që adhurohen (njerëz, engjëj etj) janë adhurime të kota.

Merita e adhurimit i takon vetëm All-llahut, i Cili është i vetëm.

قال تعالى: "ذلك بأن الله هو الحق وأن ما يدعون من دونه هو البطل …" سورة الحج ، أية 62.

Thotë All-llahu i lartësuar në Kur’an: “Kjo, ngase All-llahu është Ai i vërteti, dhe atë që lusin ata pos tij është e kotë …”. Suretu El Haxh, ajeti 62.


Punë, të cilat bien në kundërshtim me fjalën

[valiii]

“LA ILAHE IL-LALL-LLAH”.

Dije o vëlla musliman se All-llahu i lartësuar e bëri detyrë për të gjithë robët e Tij, hyrjen dhe kapjen në islam dhe ka ndaluar kundërshtimin e asaj që iu zbrit profetit Muham-med (paqja dhe shpëtimi i Zotit qoftë mbi të), i cili i ftoi njerëzit për njësim.

All-llahu i lartësuar e ka bërë të qartë, se kushdo që e ndjek islamin, vërtet është drejtuar dhe kushdo që i kthen shpinën, vërtet ka humbur.

Po kështu në shumë ajete Kur’ani na thotë që të kemi kujdes nga llojet e shirkut dhe të mohimit.

Për këtë, përmendin dijetarët, muslimani del nga feja e tij (islami) në shumë lloje. Këto e prishin njësimin e tij dhe lejohet pastaj gjaku dhe malli i tij.

Shkurtimisht disa nga këto rrugë të rrezikshme janë:

1- Politeizmi (adhurimi i shumë zotave) në adhurimin e All-llahut.

قال تعالى : "إن الله لا يغفر أن يشرك به ويغفر ما دون ذلك لمن يشاء…" سورة النساء ، أية 48.

Thotë All-llahu i lartësuar në Kur’an: “S’ka dyshim se All-llahu nuk falë (mëkatin) t’i përshkruhet atij shok (idhujtarinë)…”. Suretu En Nisaë, ajeti 48.

2- Ndërmjetësimi i dikujt tjetër midis teje e Zotit. Ai, i cili i kërkon ndihmë këtij ndërmjetësi, i lutet atij dhe mbështetet tek ai, vërtet ka mohuar.

3- Kush beson se udhëzimi dhe gjykimi i dikujt tjetër, është më i mirë se i profetit Muham-med (paqja dhe shpëtimi i Zotit qoftë mbi të), ai është mohues.

4- Kush nuk mohon politeistët, kush dyshon në mohimin e tyre dhe ai i cili lavdëron idetë e tyre, ai ka mohuar.

5- Kush urren diçka, e cila ka ardhur prej profetit Muham-med (paqja dhe shpëtimi i Zotit qoftë mbi të) edhe sikur të punojë me të, vërtet ka mohuar.

قال تعالى : "ذلك بأنهم كرهوا ما أنزل الله فأحبط أعمالهم…" سورة محمد ، أية 9.

Thotë All-llahu i lartësuar në Kur’an: “Këtë për shkak se ata e urrejtën atë që e zbriti All-llahu, prandaj atyre ua zhduk veprat”. Suretu Muham-med, ajeti 9.

6- Kush tallet me shpërblimin dhe ndërshkimin e Zotit, të cilat i ka njoftuar profeti (paqja dhe shpëtimi i Zotit qoftë mbi të) ose me ndonjë gjë brenda fesë islame, ai ka mohuar.

قال تعالى : "… قل أبا لله وءايته ، ورسوله ، كنتم تستهزءون. لا تعتذروا قد كفرتم بعد إيمانكم …". سورة التوبة ، أية 65-66.

Thotë All-llahu i lartësuar në Kur’an: “…Thuaju: A me All-llahun, librin dhe të dërguarin e Tij talleni? Mos kërkoni fare ndjesë, ju pasiqë besuat , keni mohuar…”. Suretu Et Teube, ajeti 65-66.

7- Kush vepron magjinë ose kënaqet me të, ai ka mohuar.

قال تعالى : "… وما يعلمان من أحد حتى يقو لا إنما بحن فتنة فلا تكفر…". سورة البقرة ، أية 102.

Thotë All-llahu i lartësuar në Kur’an: “… E ata të dy nuk i mësonin askujt (magjinë) para se t’i thonin: “Ne jemi vetëm sprovë, pra mos u bë i pafe!…”. Suretu El Bekare, ajeti 102.

8- Kush ndihmon dhe bashkëpunon me politeistët kundër besimtarëve, ai me të vërtetë ka mohuar.

قال تعالى : "… و من يتولهم منكم فإنه ، منهم إن الله لا يهدى القوم الظالمين." سورة المائدة ، أية 51.

Thotë All-llahu i lartësuar në Kur’an: “… E kush prej jush i miqëson ata, ai është prej tyre. Vërtet All-llahu nuk vë në rrugë të drejtë popullin zullumqarë”. Suretu El Maide, ajeti 51.

9- Kush beson se mund të gjejë një sheriat (ligj) më të plotë se ai i profetit Muham-med (paqja dhe shpëtimi i Zotit qoftë mbi të), ai është mohues.

قال تعالى : "… و من يبتغ غير الإسلام دينا فلن يقبل منه وهو في الأخرة من الخاسرين". سورة العمران ، أية 85.

Thotë All-llahu i lartësuar në Kur’an: “E, kush kërkon fe tjetër, përveç fesë islame, atij kurrsesi nuk i pranohet dhe ai në botën tjetër është nga të dëshpëruarit”. Suretu Ali Imran, ajeti 85.

10- Kush e di, dhe i kthen shpinën fesë së Zotit, nuk e mëson dhe nuk punon me të, ai ka mohuar.

قال تعالى : "… و من أظلم ممن ذكر بآيات ربه ، ثم أعرض عنهآ إنا من المجرمين منتقمون". سورة السجدة ، أية 22.

Thotë All-llahu i lartësuar në Kur’an: “E, kush është më zullumqarë se ai që këshillohet me ajetet e Zotit të vet, e pastaj u kthen shpinën atyre? Ne me siguri do të hakmerremi kundër kriminelëve”. Suretu Es Sexhde, ajeti 22.

Nuk ka dallim në të gjitha këto gjëra, dhe këto janë të rrezikshme. Prandaj është detyrë për muslimanin që të ketë frikë dhe kujdes për veten e tij.

Kërkojmë mbrojtje prej All-llahut për punët tona, në mënyrë që të mos marrim zemërimin dhe dënimin e Tij, paqja dhe mëshira e All-llahut qoftë mbi më të mirin e krijesave, profetin Muham-med, familjen dhe shokët e tij.

Fjala e një të mençuri:
“Humbja e kohës është më keq se vdekja, sepse humbja e kohës të shkëput ty nga Zoti, kurse vdekja të shkëput ty nga bota dhe banorët e saj”.

[Lijanna]

Qendro nje cast dhe veshtro

Rremuje...zhurme...zera...njerez qe shkojne e vijne...makina, dhune, gjakderdhje, vjedhje, konkurence, urrejtje...etj.
Ditet ikin para syve te tu dhe ti nuk i arrin dot. Sillesh ne nje verbull dhe nuk e di se per ku, bota tundet nen kembet e tua, kurse ti ende se ke te qarte se cfare po ben, bile ende nuk e ke vrare mendjen PSE JETON?

Merzitesh per hic gje, e te rritet femija para syve te tu, kenaqesh...te dobesohesh shikimi dhe vendos syze, krenosh se te rrin mire, te bien dhembet njeri pas tjetrit dhe vendos te tjere, kenaqesh buzeqesh, te keputen gjunjet dhe fillon te mbash shkop, bile e zgjedh te bukur pasi ka me teper personalitet...edhe ende nuk e di njeri, se cdo gje qe ndodh rreth teje apo tek ti, do te thote afrim drejt FUNDIT.

Sirenat e stacionit te fundit po bien...nga libri yt nuk kane ngelur vecse edhe pak faqe... eshte libri i jetes tende.
Tani je rritur dhe gjithcka qe mendon eshte vetem se si te fitosh sa me shume para dhe pushtet per te ardhmen....Zgjohu njeri pa shiko pak rreth vetes...qendro pak vetem dhe shikoje veten tende ne pasqyre! Ndoshta nuk do ta njohesh veten sepse monotonia e jetes te ka larguar nga ajo.

Per pak caste mbylli syte dhe riktheje njehere shiritin e jetes tende qe nga fillimi, qe ate dite kur linde dhe fillove te qaje, me pas u forcove dhe zeri t’u trash, dhe fillove te egersoheshe me cdo njeri rreth vetes, fillove t’i sfidoje te gjithe bile edhe nenen dhe babain tend.

Te parin kraheror qe e braktise ishte krahrori i nenes tende, tek e cila preheshe kur ishe femije. Ky tani qe po ze ekranin e kujteses tende eshte djali yt. Zeri i tij po trashet, por mos u gezo....ai po fillon te te bertas por tani mos u hidhero, sepse historia po rikthen vetveten...!

Po per takimin me Zotin tend cfare ke pergatit?
LLogarite veten para se toka te te rreshqas nen kembet e tua, para se te te len fuqite, te afermit, para se te te pushoje se rrehuri zemra. Mendo per fundin qe po i ofrohesh!

Perzgjedh nga revista ‚Argumenti’