Opinione

[Zero Cool]

Shkundja e premtimeve


Shkruan: Albin Kurti




Politikanët e qeverisë të cilët rregullisht nuk u janë përmbajtur premtimeve të tyre presin që ne të kemi pritje modeste për ta. Ata e dinë që kanë gënjyer; ne e dimë që kanë gënjyer; ata e dinë që ne e dimë që ata kanë gënjyer; dhe, ne e dimë që ata e dinë që kanë gënjyer.

Ky inflacion i së vërtetës për gënjeshtrën po bëhet më shumë shans për gënjeshtrën sesa për të vërtetën. Gënjeshtrat po e vazhdojnë shtegtimin e tyre dhe të vërtetat vetëm sa po i ndjekin nga pas pa arritur që t’i ndalin ato. E vërteta në Kosovë është veçse e vërteta për gënjeshtrën më të re.

Qeveritarët kosovarë premtojnë jo pse besojnë që qytetarët do t’iu besojnë atyre por pikërisht pse e dinë që tashmë qytetarët nuk iu besojnë atyre. Lehtësia e premtimit politik në Kosovë nuk buron nga aftësia e qeveritarëve apo nga kredibiliteti i tyre, por nga ndarja e premtimit prej zotimit që premtimi duhet ta nënkuptojë. Kësisoj, premtiminis jetën e vet pa gravitet gjëkundi dhe degradohet në gjest politik përbrenda lojës politike.

Premtimi i këtillë nuk matet e krahasohet me (mos)përmbushjen e tij brenda një afati të caktuar. Një premtim në Kosovë krahasohet e matet veçse me një premtim tjetër, ose me disa premtime të tjera, gjithnjë në kuadër të garës së premtimeve të shkëputura nga zotimi si thelb i tyre. Premtimi e ka humbur karakterin referencial (në botën reale) për ta fituar karakterin diferencial (në një botë paralele). Premtimi nuk është më marrëdhënie ndërmjet njerëzve, sepse ai nuk mbijeton më përballë njerëzve por bashkëjeton me premtimet e tjera. Thjesht, tjetri i premtimit është premtimi tjetër i thjeshtë.

Këto premtime nuk mund t’i zhveshësh në thelbin e tyre sepse ato janëtë pathelb. Teksa e shpalos premtimin nëpër gjeologjinë e tij do të mund të gjesh gjithçka përpos bërthamës së tij. Krejt çfarë mund të merret nga premtimi është vetë premtimi – s’ka asgjë përtej asaj që duket. Premtimi nuk i përket rrafshit etik por sferës estetike. Ai gjykohet për formën e stilin e tij, jo për përmbajtjen dhe arsyeshmërinë e tij. Dhe, secili premtim në Kosovë paradoksalisht arrin të vlerësohet pikërisht pse premtimi si i tillë është kategori e zhvlerësuar. Pasi ta kesh konsideruar premtimin në parim doemos do të provosh t’iu marrësh erë luleve të tij, apo jo?

Kur qeveritarët ose njerëzit e tjerë të regjimit i bëjnë thirrje opozitës në Kosovë që të japë ide e zgjidhje praktike, propozime dhe oferta konkrete, në fakt, ata e ftojnë opozitën që edhe ajo të bëjë premtime sikurse qeveria. Kërkesat e qeverisë për ofertat e opozitës janë thirrje e qeverisë që edhe opozita të bashkohet në vallën e premtimeve. Ata refuzojnë ta kuptojnë që para se të na e premtojnë pjesëmarrjen në këtë valle, problemi është te vetë vallja e premtimeve. Ata i frikëson mendimi që mund të ketë realitet jashtë valles së tyre prej nga shihet vallja në virtualitetin e saj.

E, megjithatë, ndoshta nuk është krejtësisht kështu në kuptimin që nuk është tërë kohën kështu. Mbase në momentet traumatike të vetëdijësimit për falsitetin e vetes së tyre, kërkesa e qeveritarëve për ofertat e opozitës bëhet e vërtetë! Të mbërthyer në shkretëtirën e ofertave dhe ideve të tyre, kërkesa e qeveritarëve për ofertat e opozitës nis e bëhet e sinqertë. Në këtë pikë, gënjeshtrat e pabesueshme zëvendësohen me të vërtetën po aq të pabesueshme. Qeveria kërkon ide mu pse nuk i ka ato. Ajo e ka të qartë që shitja e pasurive publike e kombëtare të Kosovës nuk është ide por mungesë e çfarëdo ideje mbi atë se çka duhet bërë me pasuritë e Kosovës dhe si të mobilizohen ato për zhvillim ekonomik. Dhe, ajo e ka kuptuar që bisedimet me Serbinë për çështjetë brendshme të Kosovës së pavarur nuk janë ide por mungesë e çfarëdo ideje mbi atë se çka duhet bërë me pavarësinë e Kosovës dhe si të përdoret ajo për ta bërë Kosovën sovrane e demokratike. Pra, jo (vetëm) ajo që nuk e bën qeveria (më parë për shkak të mungesës së vullnetit sesa të ideve), por sidomos ajo që e bën qeveria shpreh mungesën e ideve.

Ky moment i së vërtetës së brendshme nuk i zgjat shumë qeveritarit.Madje, i zgjat aq shkurtimisht saqë ka mundësi që askush tjetër s’e ka vërejtur atë përveç vetë atij. Ngjashëm sikur ai çasti i vetmisë së madhe gjatë një valleje në ndonjë dasmë, atëherë kur të shurdhohen plotësisht veshët, nuk e dëgjon fare muzikën, gjersa rreth e rrotull ke harenë absurde të valltarëve të tjerë dhe lëvizjet e tyre qesharake. Sakaq, ata që i ke më së afërmi në valle e që t’i mbajnë duart lart, të shkundin ca më fort, të nxjerrin nga hutia përndritëse, dhe vijon avazi i vjetëri valles marramendëse. Muzika kthehet, rimerret ritmi, veshët çlirohen, paçka se nga zhurma tash dëgjon shumë më pak…

[Zero Cool]

Liria e shprehjes, informimit dhe shpifjes n`Kosovë!


Shkruan: Bardhyl Metaj






Organizatat ndërkombëtare prej Freedom Haus e deri te raportet e BE-së, kërkojnë nga qeveria, që të heq duart dhe ndikimin nga media! Kur Qeveria e PDK-ës thekson se “ky është problem i vet medias e gazetarëve që joshen nga politika, kryekëput për përfitime materiale”, ajo posedon edhe fakte. Fakte të prekshme, të lexueshme e të dëgjueshme, ta zëmë: Berat Buzhalën e Ilir Mirenën...! Se besojë se Kryeministri Thaçi ka kohë apo vullnet që t`i ndërsej këta dy ndaj kujt do qoftë, këta ndërsehen vet – ngase me gjasë, janë aparatçik të ambicieve të tyre të sëmura dhe rrjedhimisht edhe të paskrupullt në gjuhë e shpalime të ndyta dhe jo etike!

Për mediat kosovare është etabluar, sado që ekzistonte edhe më parë, një qëndrim unik në shoqërinë civile dhe tek opozita se liria e shprehjes është në degradim, në gjendje alarmante dhe se po pëson rënie.Njëjtë, thonë e flasim zëshëm të gjitha raportet e njëpasnjëshme ndërkombëtare rreth ngulfatjes së lirisë se shprehjes!

Organizatat ndërkombëtare, prej Freedom House e deri te raportet e BE-së, kërkojnë nga qeveria që të heq duart dhe ndikimin nga media e t ‘kultivohet tradita e një shoqërie te lire, debutuese - ku media është platformë demokratike përballjesh të koncepteve, ideve, dështimeve e realizimeve të qeverisë e shoqërisë përgjithësisht.

Qeveritë Thaçi (1 dhe 2), të cilave i faturohen kritikat për ngulfatjen e shprehjes së lire, s`kanë hezituar asnjëherë të konstatojnë si përgjigje ndaj akuzave se ky “është problem i vet medias që joshet nga politika, kryekëput për përfitime materiale, qoftë të gazetarëve individualisht, qoftë të vet editorëve e pronarëve të mediave...”!

Në këtë pikë në fakt, pajtohem edhe unë me Qeverinë Thaçi! Ngase kur Qeveria e PDK-ës thekson se “ky është problem i vet medias e gazetarëve që joshen nga politika, kryekëput për përfitime materiale”, ajo posedon edhe fakte. Fakte të prekshme, të lexueshme e të dëgjueshme, ta zëmë: Berat Buzhalën e Ilir Mirenën...!



Natyrisht, edhe të tjerë!



Por kur flasim për lirinë e shprehjes e mendimit, ka edhe një tjetër anë të medaljes!?


Për vite me radhe, këta të dy (jo vetëm këta, por këta janë më të zëshmit), njëri Kryeredaktorë e tjetri Redaktorë (gazeta express), ishin altoparlant të Qeverisë Thaçi 1. S`pushonin kurrë me kolumne e komente nga më të sertat - kundër gjithkujt që kishte zë opozitar apo kritik ndaj të bërave e të pa bërave të Qeverisë Thaçi 1! Natyrisht, Kryeministri i shpërblente edhe atëherë, kurse tash si të zellshëm, i ka afruar krejt ngatë vetës - në Qeverinë Thaçi 2!



Apo më drejt, i ka ofruar krejt afër vetes - por pa zinxhir!



Të jem krejt i sinqertë, se besojë se Kryeministri Thaçi ka kohë apo vullnet që t`i ndërsej këta dy ndaj kujt do qoftë...! Më shumë besojë se ashtu si e thotë Qeveria, këta, sikur edhe pasardhës të tyre që sot shërbejnë në media si dorë e zgjatur partie - ndërsehen vet, që t`dëshmojnë zellin, devotshmërinë, rreptësinë, si dhe vetëflijimin për atitudën e Kryeministrit Thaçi!





Thjesht, besojë se më shumë janë aparatçik të ambicieve të tyre të sëmura dhe rrjedhimisht edhe të paskrupullt në gjuhë e shpalime të ndyta e jo etike - pikërisht nga ky fakt i kacavarjes rreth prijësit, për përfitime vetjake!



Poltronë të tillë e aparatçik – që gjithherë janë të rrezikshëm edhe për vet partinë e “kauzën” të cilës i referohen - gjen edhe në të gjitha partitë tjera!



Sulmet primitive të Buzhalës e Mirenës ndaj Shpend Ahmetit, Puhie Demakut e Fisnik Ismailit!



Sidoqoftë, së fundi, javën që po lamë pas, këta dy “ish atllar të gazetarisë joetike”, Berat Buzhala e Ilir Mirena, s`lanë njeri pa marrë n`gojë!



Veçanërisht, disa prej figurave më të ndritura të “Vetëvendosjes”, të cilët jo vetëm si lidership në “Vetëvendosje” (më parë ishin në Ferr), por edhe thjesht si qytetar të rëndomtë – nderojnë këtë vend e komb!



U sulmova edhe unë, për gjoja gjuhë raciste! Nuk u dha asnjë shembull nga Berat Buzhala, asnjë citat, as su përmend asnjë rast kur paskam shkruar me gjuhë apo qasje raciste!?



Mbeta i habitur, kur paskam përdorë unë gjuhë raciste!?



Ç`është e vërteta, unë kritikojë Qeverinë, apo dikastere të saj – por nuk e dija që Qeveria dhe Ministrat e saj qenkan të një race tjetër, e me përbërje tjetër gjenetike!



Nejse, për mua gajle e madhe, si marr fort serioze, jam mësue me yryshnik!

Puhie Demaku!



Por u sulmua me gjuhën më jo civilizuese e me gjuhën më të përdalë të mundur zonjusha Puhie Demaku, vetëm e vetëm se paska kritikuar Qeverinë!



U shkua edhe më larg, për shkak të Puhies, u sulmua edhe Daut Demaku, babai i saj!



Me gjasë ngase e ka ndihmuar të bijën që të studiojë në universitetet prestigjioze Europiane!



Pra kjo s`është vetëm ed hominem, por përfshinë në fushatë edhe familjen e përtej saj.



Jo rastësisht!



Pse bëjnë kështu?!



Donë të dërgojnë mesazhin tek të gjithë ne, “se dëmet, sulmet dhe konsekuencat - nëse kritikoni Qeverinë - përfshijnë konsekuenca edhe tek familjet tuaja”!?


vazhdon

[Zero Cool]

vazhdimi


Shpend Ahmeti!



Njëjtë u sulmua Shpend Ahmeti, një studiues i shkëlqyer i Harvardit dhe sikur edhe Puhia, një qytetarë par excellence i këtij vendi!



Tek Shpend Ahmeti, sikur edhe tek Puhie Demaku u sulmua edhe familja, ishte “gjet” një sajesë, se me`demek vëllau i tij qenka larguar nga puna në vitin 2001!



Gjithashtu, një gënjeshtër! Ordinere!



Prapë me të njëjtin qëllim, që të apostrofuarve - familja e rrethi tu thonë, “kujdes aman, se është kohë e rrezikshme, mos na involvoni si familje n`telashe me qeverinë e SHIK-a...”!



A s`flet kjo për vete si shembull, për lirinë e mendimit e shprehjes në Kosovë!?



Fisnik Ismaili!



U sulmua njëjtë edhe Fisnik Ismaili! Kreatori dhe autori i monumentit të përbotshëm Kosovar NEWBORN!



Laureat i disa çmimeve ndërkombëtare, të cilat kolegë të profesionit të tij, çofshin të New Yorkut, të Parisit apo Berlinit, vetëm mund t`i ëndërrojnë!



Fisnik Ismaili, veç tjerash ishte pjesëmarrës edhe në betejën legjendare të Kosharës, aty ku ndërruan jetë dy nga heronjtë më të ndritur të këtij vendi, Agim Ramadani e Salih Çeku!



Këtij iu sajua një pseudoakuzë tjetërfare, “se paska fituar një tender në vitin 2005”! Tek kjo pseudoakuzë, e cila mund të dhezë në ndonjë fshat t`lodht të Hadës, kemi të bëjmë me dy absurde!



E para, janë Berat Buzhala e Ilir Mirena që thirren gjoja në ekonominë e tregut të lirë kur flasin për privatizimet – ndërkohë që s`hezitojnë të rezonojnë publikisht, kryekëput si Hugo Chavez apo Fidel Kastro! Akuzojnë pra një ndërmarrës ekselent – çfarë është Fisnik Ismaili –pse qenka ndërmarrës apo kontraktues, dhe pse marka pjesë në tregun e lirë të punës...!



E dyta: Nëse donin të aludonin ndërkaq, se paska marr tender me lidhje apo ryshfet, atëherë, më duhet t`i përkujtojë këta dy aparatçik provincialë, se me Avardet ndërkombëtare që ka Fisnik Ismaili, veçanërisht me çmimin “Gold Lion” të Kanës së Francës – po t`konkurronte edhe në Francë, Gjermani e USA, fiton çdo të dytin tender - ngase ky çmim në botën kreative e të marketingut, është thjesht ekuivalent me çmimin e Nobelit në letërsi...!



Por me kënd po flas?



Kujt po i flas i dashur lexues për vlera të përbotshme qytetëruese, civilizuese, demokratike dhe profesionale!?



Këta nesër, edhe pa i ndërsye shefi, kanë me ju gjuajt nëse e shohin profitabile edhe Jakup Krasniqit e Fatmir Limajt!



Do t`udhëheqin edhe betejat brenda partisë...! Dhe kjo brenda partisë, s`shkon gjatë, do t`jemi dëshmitare...!





Dua të them se e keqja më e madhe është se kjo gjuhë urrejtjeje, kjo mënyrë e qasje e pa civilizuar, primitive - në një masë të madhe (hiç përjashtimet e përdala si këta), është tejkaluar kaherë edhe ndër radhët e vet udhëheqësve me stazh të PDK-ës!?



***



Hajkat staliniane ndaj familjeve të oponentëve, nga Buzhala e Mirena?



Nëse kritikëve dhe oponentëve të Qeverisë, qofshin nga radhët parlamentare të opozitës apo qofshin edhe publicistë si puna ime, u sulmohet e gjithë familja, herë vëllau, herë motra, herë e shoqja e herë fare fisi, apo edhe kompania (nëse është ndërmarrës) atëherë po shkojmë drejt një shoqërie tribale e një shteti totalitar e mafioz, një shteti që ngulfat, mbyll dhe përjashton debatin, kritikën e demokracinë!



Çfarë rëndësie ka baba i Puhie Demakut, kur Puhia kritikon qeverinë për ndonjë nga gafet?



Çfarë rëndësie ka vëllau i Shpend Ahmetit dhe diçka e sajuar rreth tij në vitin e largët 2001, kur Shpend Ahmeti kritikon qeverinë rreth kontratës me Behtel Enkan, ku siç e dimë të gjithë, çmimet ishin trefishuar, në mënyrë që dikush nga Qeveritarët t`mbush jo vetëm gjepat, po edhe kamionët me Euro!?



Çfarë përgjigje janë këto akuza ndaj familjeve të kritikuesve?



- Kush po shëmbëllehet me enverizëm në këtë mes, kush janë këta komisar t`vonuar enverian?



A s`është kjo tendencë për hajka staliniane të pa civilizuara e të pa asnjë kod etike e morali, dhe a s`përbën ky fakt, ngulfatje të debatit, të mendimit të lirë e lirisë së fjalës?



Maks Frish, filozofi, mendimtari e publicisti i madh zviceran thonte se “shprehja e pakënaqësisë me qeverisjen, është detyra dhe misioni primar i qytetarit”! Çfarë po bëjmë ne tjetër?



Pra, njerëzit me emër e mbiemër po kritikojnë qeverisjen, në një vend me pretendime për shtet demokratik e ligjor – dhe ne s`jemi këtu në Sicili apo Napoli, që t`kemi kujdes kur kritikojmë Qeverinë!



T`i thua se po kritikojmë mafian – e cila pastaj mundet të organizojë banda - që të t`a shkel tramvaji gruan, taksisti (pahiri) babën, apo ndonjërin prej familjarëve...!



S`kanë punë familjarët, në kauzat individuale për qeverisje, për demokraci sikur as për kritikë ndaj qeverisjes!



Njëjtë si këta dy protagonist të pa denjë të profesionit gazetaresk - dje, e atij politik – sot, Berat Buzhala e Ilir Mirena - ka edhe nga kritikët e qeverisë, të cilët s`hezitojnë që n`kritikën paushalle ndaj ndonjë Ministri apo lideri partiak - t`ja cenojnë të njëjtit edhe privatësinë, t`ja përgojojnë e denigrojnë familjen e ngushtë apo të gjerë!



Edhe kjo qasje, është po ashtu talibanizëm, pa kulturë politike e publicistike, dhe gjithaq e dënueshme!





***



Ajo çfarë mua më brengos, nuk është vetëm barrierat që i bëhen lirisë së shprehjes, ngase e pamë në rastin e këtyre dy protagonistëve, se tek ne liri të shprehjes e shpifjes, për shumë kënd, ka me boll`llëk!



Mua më brengos një gjë tjetër, e që është bazike për këtë stad të zhvillimit demokratik që kemi, sikur edhe për profesionin që ushtrojë, e ajo është – nën:



1) e drejta informimit dhe



2) liria e informimit!



1. E drejta e informimit, ngërthen në vete obligimin e Qeverisë, që t`punojë në mënyrë transparente dhe kështu t`i krijojë qytetarit qasjet në punën e mospunën e saj! Pra fjala është për të drejtën e qytetarit për kërkim të llogaridhënies! E jo, ta zëmë, t`mbajë Kryministri kontraten me Bechtel Enkan, në vlerë prej 1 Miliardësh - ndër dujë të tallës n`fshat! E t`mos lejojë të kenë qasje mediat e taksapaguesit dhe të zhvillojnë debat për te!



Pra e drejta e informimit, është një sintagmë kaq e thjeshtë, por pa te s`ka shtet demokratik e juridik!



Qeverinë s`kemi nevojë ta vëmë në qoshe, e akuzojmë ne të përfolurit e Berat e Buzhalës e Buzhalëve tjerë – por është ajo që duhej vet, si në çdo shtet tjetër në rajon, të zbardhë çdo dokument me të cilin ka obliguar vendin e qytetarët në borxhe të vogla, të mesme apo marramendëse si në rastin tonë!



- Pak ndihmojnë aty akuzat qeveritare ndaj atyre që kërkojnë llogaridhënie si puna jonë, me stilin: baba yt kështu, e vëllau yt ashtu!



2. Liria e informimit në Kosovë është e cenuar rëndë, apo as që ekziston!?



Përveç nëse konsiderojmë informim - lajmet e tipit, “Kryeministri Kosovës udhëtoi në Stamboll!”, apo “Kryeministri Kosovës takoi homologun e tij turk”!, apo “Kryeparlamentari Krasniqi takoi homologun Holandez”"! apo nëse lajme konsideroojmë meteorologun e kohës!



E pa besueshme, por shtizat në një Work-shop t`sponsorizuar ndërkombëtare e kombëtarë me median kosovare duhet të thyhen rreth pyetjes më fondamentale të gazetarisë: çfarë është “lajm”?



Nëse s`kjarohemi në këtë pikë kaq të thjeshtë, se çfarë përbën në gazetari “Lajm”, atëherë me lehtësi konstatojmë se çfarë shkalle të demokracisë kemi, çfarë lirie të shprehjes, e çfarë profesionalizmi të medias?!



- Ekspertët gjermani të mediave predikojnë e ligjërojnë se “Lajm është vetëm ajo informatë, t`cilën ia m`shefin opinionit e qytetarëve - politikanët, ekonomia dhe biznesi...”! Pjesa tjetër, thonë t`njëjtit ekspert, është propagandë...! N`Kosovë, ku qeveria fsheh edhe kontratën miliardëshe, dhe n`Kosovë, ku e dimë se cilët politikanë janë milioner, por se dimë për asnjërin se si u bë milioner (e, ky do t`ishte lajmi!)- s`ka as liri minimale të infirmomit!



Dhe s`ka gazetari investigative!

- E si të ketë gazetari investigative e lajm se si u bënë këta pilitikaj milioner - Kur dihet se t`shkel n`trotuar autobusi a taksisti (pahiri) - ty, gruan apo fëmiun tënd! Po çfarë janë gjithë tjerat që mbushin gazetat tona e mediat vizive – meqë vërtet s`paskemi lajme, do t`më pyes ndonjë lexues i këtyre reshtave? Kur pula kukuris e veja s`shihet askund, këto s`janë lajme e gazetari, por transportim e shumëzim propagande.

[Zero Cool]

Rinia – Identiteti i shtetit


Sa herë që flitet ose shkruhet për fenomenin e largimit të rinisë nga Kosova, folësit ose autorët kanë tendencën e veçantë për të fajësuar gjendjen ekonomike si element kyç që e shkakton këtë fenomen , ç’është e vërteta së njëri ndër faktorët kryesor që ndikon në këtë janë pazarllëqet politike të liderëve tanë të cilët rininë e vëne në pikën e fundit saqë mund të thuhet nuk e përmendin fare.
Më një rini ku dashuria për kombin dhe vendin e vet çdo dite bie , ku duel i jetës nuk shihet edukimi por perëndimi , ku qasja në politikë tejkalon çdo gjë , vallë a mund ta quajmë këtë Rini ?!
Shpesh dëgjojmë të rinjtë që shtiren para emisioneve të ndryshme për të treguar që janë të kënaqur më përfaqësimin që u behët nga politika, e në fakt edhe pse rinia përbën afro 50 % të popullsisë ajo mbetet shtresa më e pa përfaqësuar dhe më e pa mbrojtur e shoqërisë.
Edhe pse Kosova ka popullatën më të re ne Evropë , por esenca është së në këtë vend rinia ka perspektivën integruese më të ulët në Evropë , institucionet qendrore dhe lokale nuk mendojnë ta lëvizin ndonjëherë timonin drejt integrimit të kësaj rinie në Evropë , përkundrazi ata Më apo Pa dashje e bllokojnë atë .
Atëherë përmes gjithë kësaj ne nxjerrim konkluzionin së kemi një rini të shëndoshë që na e kanë lakmi të gjithë, por po e lemë të na ike “truri” i një gjenerate të tërë, kjo nuk quhet asgjë tjetër veçse një neglizhencë e pa emër e organeve kompetente kundrejt të rinjve si ardhmëria e vendit.
Si mund të themi së jemi shtet i cili respekton dhe shtyn të rinjtë drejt aspiratave dhe integrimeve të cilat i synojmë.
Atëherë do u qasemi problemeve themelore të cilat janë një preokupim për rininë kosovare e që lidhen përmbajtesisht me situatën politike të vendit , si dhe me gjendjen ekonomike aspak premtuese.
Cfare lloj politikbërje quhet kjo, kur askush nuk kujdeset për këtë “resurs” jetikë, i cili është shtytësi kryesor drejt një të ardhme më të mirë.
“Ne jemi të politizuar qysh nga fillimi” shprehën shumë të rijnë, të gjithë janë fokusuar në aktualitetet politike, por shumë prej tyre harrojnë së pikërisht politika i harron dhe i qon drejt një humnere pa kthim.
Ne sot duhet të jemi zëri i arsyes dhe i fuqisë për të iu bëre të ditur institucioneve tona, politikanëve tanë së nuk jemi të gatshëm të durojmë pafundsishte këtë situate që na dëmton neve sot dhe gjeneratave të tjera.
Ne kërkojmë pune , transparencë dhe përgjegjësi që do te sjellin fryte e jo fjalë boshe për ti marr ca minuta më shume në intervistat e tyre maratonike.
Tek e fundja ne do të jemi ata që do e marrim timonin e Kosovës në duart tona për të krijuar një Kosovë të forte më imazh të qëndrueshëm.

[Zero Cool]

Optimistë për njohje të reja






Kosova, e quajtur si shteti më i ri në botë, nga dita e djeshme, këtë epitet ia ka marrë Sudani Jugor.

Pavarësia e tij u njoh menjëherë nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës.

Kosova, përmes ministrit të Punëve të Jashtme, Enver Hoxhaj, ka përgëzuar popullin sudanez.

Ai ka theksuar se qytetarët kosovarë kanë qenë përkrah gëzimit të sudanezëve të jugut, ndërsa festonin lindjen e shtetit të ri.

Ministri Hoxhaj, është optimist se pas pavarësisë së shtetit afrikan, mund të ketë lëvizje për të mirë edhe për Kosovën, e cila më shumë se tri vjet pas pavarësisë nuk arriti të marrë më shumë më shumë sesa 76 njohje nga shtete të ndryshme.

”Shtetet e reja reflektojnë aspiratat e njëjta, për të cila kanë luftuar dhe kanë sakrifikuar edhe qytetarë të Kosovës. Ky është një fakt i ri në politikën evropiane, dhe ky është një shtet i ri i cili do të jetësojë vizionin dhe sakrificën e një populli, pas një konflikti të gjatë”, tha Hoxhaj.

Edhe pse është njohur nga shtetet më të fuqishme në botë, problemi i cili po e pengon Kosovën kah ecja drejt integrimeve euro-atlantike, është mosnjohja nga pesë vendet anëtare të BE-së.

Ministri Hoxhaj ka zhvilluar vizita të ndryshme në javët e fundit në shtetet evropiane.

Ai thotë se njohja nga këto pesë shtete është futur në kuadër të strategjisë për lobim.

”Njohja nga 5 shtetet evropiane të cila deri me tash, kryesisht për arsye të brendshme dhe jo për arsye të politikës së jashtme kanë hezituar ta njohin Republikën e Kosovës, po ashtu është pjesë e strategjisë. Deri më tash, ne kemi pasur kontakte të ndryshme me këto vende, po ashtu ne do të bëjmë përpjekje maksimale që përmes kontakteve direkte apo edhe indirekte të ushtrojmë autoritet mbi këto vende, që në një moment të caktuar të marrin vendim për njohjen e pavarësisë së Kosovës”, deklaroi Hoxhaj.

Në anën tjetër, Burim Ramadani nga Aleanca për Ardhmërinë e Kosovës, kritikon strategjinë lobuese të Kosovës.

Ai thotë se mungesa e një koordinimi të duhur, si dhe bisedimet me Serbinë, kanë shkaktuar ngecje në njohjet e reja.

”Një numër tepër i vogël i shteteve na ka njohur gjatë kësaj periudhe. E vërteta është se dialogu në të cilin është futur Kosova me Serbinë në këto kushte të pabarabarta ka vendosur Kosovën në pozicion edhe me të rëndë, duke ndikuar drejtpërdrejt në numrin e vogël të njohjeve. Realisht duhet thënë se nuk mund të pritet ndonjë valë e madhe e njohjeve për shtetin e Kosovës, pikërisht për shkak të mungesës së lobimit tepër të fuqishëm, madje sikur se e parasheh strategjia, e kjo për shkakun se nuk po implementohet ajo strategji”, u shpreh Ramadani.

Ramadani thotë se edhe imazhi negativ i krijuar për disa muaj me radhë për Kosovën, i nxitur nga manipulimet në zgjedhje si dhe akuza për trafikim organesh, ka ndikuar në ngecje në procesin e njohjes.

Por, në anën tjetër, ministri i jashtëm i Kosovës, Enver Hoxhaj, thotë se nga vizitat e zhvilluara në shtete të ndryshme kohëve të fundit, ai ka marrë premtime për njohje të reja.

”Unë jam më se i sigurt që në javët në vijim mund të ketë shtete, të cilat do t’i bëjnë publike njohjet për Kosovën dhe gjatë muajve të fundi ne kemi punuar intensivisht që të kemi njohje të reja, në mënyrë që të mbyllet procesi i plotë i njohjes së Kosovës”, ka thënë Hoxhaj.

Vendi i fundit që e ka njohur Kosovën është Principata e Andorës.

[Zero Cool]

U frikësohen reformave





Shumica e partive politike në Kosovë vazhdojnë t’i ikin procesit të reformimit dhe të organizimit të zgjedhjeve të brendshme, në mënyrë që t’i neutralizojnë sa më shumë përçarjet e mundshme. Fillimi i reformimit të disa degëve të LDK-së nga Isa Mustafa, që rezultuan me shumë zhurmë dhe duke shkaktuar pakënaqësi të shumta, sipas analistëve ka ndikuar edhe te partitë e tjera që as të mos mendojnë të merren me vetveten.

PDK-ja, AAK-ja dhe AKR-ja nuk janë duke u marrë me reformimin e brendshëm. Sipas analistëve, ato u frikësohen ndryshimeve, shkruan Zëri.

Ndonëse udhëheqësit e këtyre tri subjekteve politike nuk e pranojnë se qëllimisht po i ikin reformimit, analistët politikë thonë se kuvendet dhe reformat janë elementet më të padëshiruara te drejtuesit e partive politike.

Analisti Behxhet Shala thotë se “status quoja” në të cilën gjenden partitë politike është shumë më e dëshiruar për lidershipin e tyre, sesa një proces i reformimit, i cili mund t’i ballafaqojë ata me shumë të papritura.

Shala thekson se PDK-ja ndjehet komod dhe e vetëkënaqur në pushtet, prandaj kjo parti nuk është e interesuar për reforma dhe as kuvend të mirëfilltë.

Sipas tij, AAK-ja nuk ka “kapacitet” t’ia fillojë një procesi zgjedhor pa praninë e liderit të saj, Ramush Haradinaj, ndërsa AKR-ja nuk ka gjasa që do të reformohet, meqenëse “kurdo që mbahet kuvendi, lider i saj do të zgjidhet ish-kryetari Behgjet Pacolli dhe anëtarë të kryesisë do të zgjidhen anëtarët aktualë”.

[Idealist]

Të ngjitesh, të zbresësh …

nga Edmond Tupja

Këto ditët e fundit, falë “pa paracëve” – të improvizuar apo të lajmëruar, pak ose gati pak rëndësi ka -, zoti kryeministër u filmua tek notonte në ujërat e Jonit, në Dhërmi, pikërisht atje ku, me sa duket, i është bërë zakon t’i kalojë pushimet e verës me familjen e vet.

(Këtu ka fituar pikë, për besë, sepse edhe politikanët e tjerë shqiptarë, qofshin në pushtet apo në opozitë, do të bënin mirë të ndiqnin shembullin e tij, në mënyrë që të ardhurat e shqiptarëve të shpenzoheshin në vendin e tyre). Ngjarje kjo e zakonshme, por që, nga vetë pozita e personazhit, u kthye në eveniment apo event, siç thuhet e shkruhet sot, kështu që mediat nuk munguan ta komentojnë. Mësova, me këtë rast, se zoti kryeministër paska thyer rekordin e vet të vjetshëm të qëndrimit në ujë pa dalë në breg, madje pa e takuar rërën në fund të detit as me gishtin e vogël të këmbës. E kam zili zotin kryeministër për këtë rekord. Përse? Thjesht sepse, ndonëse i shenjës së Peshqve, kam fobinë e thellësive dhe notoj ose rri në ujë, por vetëm me kusht që ta di që mund ta prek me këmbë, sa herë të dua, rërën në fund të detit, përndryshe bllokohem nga frymëmarrja. Përveç kësaj gare në ujë me vetveten, zoti kryeministër u shpreh se i pëlqen edhe ngjitja, sigurisht majë malesh. Këtu, edhe unë nuk jam keq, më pëlqen shumë të ngjitem, por vetëm se kam një problem kur arrij në majë të një lartësie: po të gjendem buzë ndonjë humnere apo gremine të thellë, nisin e më merren mendtë. Vazhdimi i këtij problemi është se të zbriturit e kam shumë të vështirë. Ajo çka më bën tejet kureshtar në këtë pikë, po të guxoj të krahasohem me zotin kryeministër, është se nuk e di ç’marrëdhënie ka ai me zbritjen nga lartësitë marramendëse; thënë ndryshe, a i pëlqen të zbresë në humnera po aq sa i pëlqen të kacavirret majë shkëmbinjsh e malesh madhështore në dukje të pakapërcyeshme? Kur e pashë zotin kryeministër të notonte apo të pluskonte në ujë me aq siguri, m’u kujtua shprehja “si peshku në ujë” dhe e pata mirëfilli zili, por as nuk më vajti mendja ta sfidoja atë në këtë lloj veprimtarie. Kur e dëgjova të shprehej se i pëlqente të ngjitej maleve, u bëra gati t’i shkruaja apo t’i telefonoja për t’i thënë se mund ta sfidoja me ngjitje në lartësi, por u ndërgjegjësova se kjo ishte e pamundur ngaqë nuk ka lartësi pa humnera dhe humnerat, siç sapo e përmenda, mua më tmerrojnë, madje më shumë në realitet sesa në ëndërr (aq më tepër që fjala “humnerë” vjen nga shprehja “humb në erë”, ndërsa fjala “greminë” përmban fjalën “minë”, pra, që “të hedh në erë”). Shkurt hesapi e muhabeti, siç thonë të vjetrit, më duket gati e pamundur ta sfidoj zotin kryeministër në veprimtaritë e tij sportive qoftë në ujë apo në ajër lartësish. Gjithsesi, me humorin e tij të paparashikueshëm, por të qetë, ai mund të ma kthejë duke më thënë: “Edmond, kur nuk je i sigurt për gara të tilla, më e mira është të mos marrësh pjesë në to”. Përgjigje kjo e mençur, sepse të njëjtën këshillë do t’i jepja edhe unë sikur atij t’i shkrepej të më sfidonte, për shembull, në fushën e letërsisë erotike, ku, me sa thonë e shkruajnë (i kërkoj ndjesë lexuesit për mungesën e modestisë), nuk jam fort keq. Për ta mbyllur këtu këtë përsiatje të shkurtër, por jo pa domethënie, kam përshtypjen që para se të ndërmarrësh një ngjitje (në majë të lisit, të çatisë apo të malit) duke të jesh i sigurt që, me të arritur në majë, do të mund jo vetëm të qëndrosh atje, por edhe të zbresësh kur kjo bëhet e domosdoshme, e pashmangshme. Kjo është, në fund të fundit, dialektika e ngjitje-zbritjes. Në lis, çati apo mal. Në pushtet gjithashtu. Sidomos. Dhe këtë zoti kryeministër e di: tetë vjet në opozitë ia mësuan mirë, besoj. Tani u takon zengjinëve të rinj (pozitë e opozitë shkartisur) ta mësojnë ose ta rimësojnë. Që të mos humbin në erë.

[Zero Cool]

Kriza e familjes dhe kaosi urban


Nga Artan Fuga





Një nga dukuritë më karakteristike të zhvillimeve sasiore urbane në këto dhjetë vitet e fundit, sidomos në hapësirën e Tiranës, por edhe në qytete të tjera të rëndësishme të vendit, është fshirja nga themelet, rrafshimi, i vilave me tullë, i shtëpive me qerpiç, i ndërtesave familjare hedhur me gurë, të ndërtuara përgjatë dekadave të para të shekullit të XX, para Luftës së Dytë Botërore dhe zëvendësimi i tyre me pallate që në studimet urbanistike quhen "miniera me kokë lart", pallate me shumë kate, me hapësira pothuajse minimale banimi për familje, hekur e beton, me arkitekturë minimale, që "mbinë" tamam në qendrat urbane.
Kështu, në qendrat urbane pati një prirje edhe në qytete të tjera ku të transformohet krejtësisht në mënyrë negative vetë qendra e qyteteve. Dikur me vila familjare, me një arkitekturë të spikatur për kohën kur kanë qenë konceptuar dhe ndërtuar, me një fizionomi të një qyteti mesdhetar, tepër funksionale për një jetë të qetë urbane, me hapësira intime dhe familjare krejt të vlerësuara pas mureve të gurta a të qerpiçta, këto qendra urbane u kthyen gradualisht në zona ku u "populluan" shumëkatëshet që nga pikëpamja arkitekturore nuk janë asgjë më shumë sesa ndërtesa sociale për familje e individë me të ardhura të pakta, të ndërtuara në Perëndim në vitet '60. Moderniteti shqiptar urban në këtë rast nuk ishte asgjë më shumë sesa një kopje e keqe e margjinalitetit perëndimor të viteve të "Luftës së Ftohtë".
Shumë mund të arsyetohet se përse na ndodhi ky përçudnim. Dikush mund të flasë për një presion demografik mbi ndërtimet, dikush tjetër për etjen për fitim që tejnxehu industrinë e ndërtimit, dikush për dobësitë e forcës publike dhe të pushtetit lokal, e kështu me radhë. Të gjithë këta faktorë dhe të tjerë mund të radhiten dhe për ta kemi folur. Por, sado që të analizohen ata, nuk mund të lihet mënjanë edhe një faktor i mirëfilltë social, me natyrë strukturore, sikurse është kriza e familjes tradicionale të popullsive që kanë jetuar në zemër të qendrave urbane, të Tiranës, veçanërisht. Pa këtë krizë, as nuk bëhet fjalë që transformimi i peizazhit urban mbështetur te shtëpitë përdhese ose dykatëshe, me qerpiç, gurë, tullë, dhe zëvendësimi i tyre me ndërtesat qiklopike të quajtura "miniera me kokën lart", nuk do të kishte ndodhur.
Prandaj, në nivelin e analizave shoqërore, një pyetje kapitale ka lindur dhe vazhdon të mbetet e ngritur. Përse e pranuan kryefamiljarët autoktonë që t'iu prishen ndërtesat familjare, për ta dhënë oborret e tyre si truall për ndërtime shumëkatëshe? Përse pra pranuan popullsitë autoktone që të prishet peizazhi i bukur tradicional i qyteteve të tyre duke u standardizuar nga një park i pafundmë ndërtesash shumëkatëshe pa asnjë estetikë dhe specifikë lokale?
Nuk mund të thuhet se këto popullsi në Tiranë, Durrës, Shkodër, Vlorë, a gjetkë, ishin pa kujtesë kolektive. Përkundrazi. Ata janë karakterizuar nga një respekt pa anë e pa fund ndaj përpjekjeve të brezave të kaluar në fushën e ndërtimeve, të pasurisë, të zejtarisë, etj. Bile, mund të thuhet për to se ndofta kanë qenë paksa konservatore në këtë respekt ndaj tradicionales. Kanë qenë të detyruara të jenë disi të tilla meqë përgjatë viteve socialiste, një popullsi rurale, sidomos e ardhur nga zonat e Jugut, vërshoi në këto hapësira duke prishur qetësinë e tyre ndofta shekullore.
Ata u detyruan të lënë shtëpitë e tyre karakteristike dhe të jetojnë tanimë nëpër apartamente relativisht të vegjël të marrë si shkëmbim.
Jeta e tyre intime mbaroi me kaq.
U prishën kopshtie që pa frikë mund të thuhet se ende edhe në vitet '70 të shekullit të kaluar ishin vepra të vërteta arti në fushën e florës së tyre. Mijëra pemë frutore të shkatërruara, dhjetëra hektarë hije manash, hardhish, lisash, fiqsh, pjeshkësh, etj., u prenë pa pikë mëshire. As caracat e famshme tiranase nuk patën mundësinë të mbijetojnë, palé hurmat farëzeza, mushmollat, pemët me ide, të gjitha pemë të rralla që kam frikë se brezat e rinj nuk i njohin edhe po t'i shohim tashmë në librat enciklopedikë që i paraqesin në fotografi.
Me qindra e mijëra metra katrorë të mbjella apo të mbuluara me bar u shndërruan në sheshe ndërtimi dhe u betonuan.
Bashkë me to edhe qindra mijëra kokë dhenë humbën mundësitë për t'u rritur brenda tyre. Ato ishin zhdukur për shkaqe ideologjike qysh nga vitet 70, por në kushtet e reja të demokratizimit, kjo pasuri e faunës mund të ishte rifutur në zonat e bukura tradicionale duke bërë të mundur atë perlë të urbanistikës së sotme që me vështirësi gjen hapësirë në Perëndim, por aq shumë kërkohet: "fshatin brenda qytetit", "zonën rurale brenda zonës urbane".
Qyteti shkatërroi kështu jo vetëm raportet e fqinjësisë tradicionale që ndofta kishte mbijetuar prej dy shekujsh brez pas brezi, por edhe ato që quhen "mushkëri" të qytetit, të gjendura mu në mes të tij, jeshillëkun e oborreve - vepra të vërteta arti - të shtëpive tradicionale që ekskavatori i rrafshoi pa pikë mëshire duke i kthyer në sheshe ndërtimi pallatesh standarde shumëkatëshe që i vodhën qytetarëve diellin, hënën, ajrin, qetësinë, peizazhin etj.
Palè po të masësh anën ekonomike, humbjet e tmerrshme ekonomike që pësoi familja urbane sepse tërë atë prodhim të oborrit familjar tani detyrohet ta blejë në tregun e mallrave me cilësi shumë të ulët, mallra të dyshimta, dhe të mbushura me lëndë kimike.
Një hall i madh do t'i ketë detyruar kryefamiljarët që administronin familjet e këtyre zonave urbane saqë i shtyu t'i binin të mirës së tyre me shkelm. Nuk mund të thuhet se i detyroi njeri, nuk ia mori askush me zor tokën e lënë trashëgim nga etërit dhe gjyshërit e ditur dhe të urtë për t'ia u dhënë industrialistëve të ndërtimit duke braktisur në mënyrën më të padrejtë dhe gabimisht fatale një traditë të vjetër që nuk do të ishte dashur kurrë të braktisej.
Vetë ranë dakord për të ikur nga parajsa e zonave urbane tradicionale për t'ia lënë vendin dhe shkuar të jetojnë në ferrin e betonit dhe të hekurit, të rrugës dhe të monotonisë urbane, për t'i ikur kulturës biologjike dhe për të rënë kokë e këmbë në kulturën e pesticideve.
Një hall i madh.
Deri tani ka mbetur një mister, një sekret, pikërisht ajo që i shtyu ta bëjnë këtë gjëmë, ta lënë qytetin e tyre të shkojë drejt së panjohurës.


vijon

[Zero Cool]

vijimi


Një hall i madh.
Cili është ai? Ka mbetur mister sepse formimi i brezave të rinj të sociologëve në këto njëzet vjet ka shkuar drejt një sociologjie që i ngjan më shumë një ideologjie, kurse inxhinierë socialë as që është menduar të formohen, jemi larg tyre, për arsye shumë serioze.
Kur individi, qoftë edhe kryefamiljar, bie në një hall të madh, nuk e ndihmon më vetja, as vëllai, as komshiu, atë mund ta ndihmojë vetëm "koshienca kolektive" - morali i pushtetit publik, por ky i fundit nuk e kreu rolin e tij si "mësues moral", sepse kjo quhet e papranueshme në epokën kur sundonin iluzionet liberale dhe individualiste.
Oazin e bukurisë të pjesës tradicionale të qytetit nuk kishte guxuar ta shkatërronte as regjimi monist. E kishte dëmtuar, por nuk kishte mundur dot ta zhdukte. Për arsye sepse koha e tridhjetë viteve të para të ekzistencës nuk i kishte mjaftuar, kurse dekada e fundit ishte ajo e një krize aq të rëndë saqë ekonomikisht nuk ia dilte dot të ndërhynte rëndë dhe tërësisht edhe në këtë pjesë të qytetit. Kriza e banesave ishte kaq e rëndë saqë askujt nuk i shkonte më ndërmend që të prishte shtëpitë demografikisht shumë të populluara dhe në vend të tyre të ngriheshin pallate për t'i strehuar në to. Aq më shumë që politikisht dhe nga ana policeske më mirë e lehtë kontrollohen lagjet urbane tradicionale sesa zonat urbane me pallate të lartë.
Halli i madh i kryefamiljarëve ishte pikërisht një hall familjar.
Po ta them troç dhe menjëherë, shtëpitë e lëna trashëgim nga ana e prindërve apo e gjyshërve, sado të mira të kishin qenë, ato ishin ndërtuar mbi bazën e dy kritereve sociale themelore:
Së pari, para një shekulli, ato ishin ndërtuar vetëm për një familje të vetme, numerikisht të madhe, është e vërtetë, ama të ndërtuar në formë piramidale.
Së dyti, kjo familje numerikisht e madhe, edhe po të kishte disa kurora brenda saj, mbetej homogjene, domethënë, anëtarët e saj pranonin bashkëjetesën e tyre brenda një autoriteti moral sipëror që ishin më të vjetrit e familjes. E thënë paksa më ndryshe nuset e djemve pranonin të ishin nën një strehë dhe nën komandën morale të vjehrrës së tyre të përbashkët, si edhe kunatat, nuset e vëllezërve, mirë a keq, pranonin të jetonin brenda një ekonomie të përbashkët familjare.
Të dyja këto karakteristika të familjes tradicionale, në vitet '90 dhe këtej janë në fazën e tyre të zvetënimit tërësor pas krizës paraprake që kishin pësuar nga moderniteti edhe përgjatë periudhës komuniste. Individi ishte bërë individualist. Familja konsiderohej dhe mund të mbijetonte vetëm në formën e familjes së ngushtë me dy breza. Familja u shndërrua në një njësi ekonomike dhe etike intime, e mbyllur ekskluzivisht midis hapësirës së krijuar mes dy bashkëshortëve.
Në një farë më mënyre mund të thuhej se brenda familjes tradicionale që jetonte në zonën e vjetër të qytetit kishte ardhur një kohë shumë e vështirë. Nuset e djemve dhe vjehrra e tyre nuk e gjenin më gjuhën e përbashkët. Kunatat midis tyre përsëri nuk po e duronin dot më njëra-tjetrën. Meshkujve të shtëpisë po iu vinte "në majë të hundës" kjo gjendje. Vëllezërit ndihen të stresuar nga mëngjesi në darkë brenda mureve të shtëpisë, pikërisht atje ku do të duhej të gjenin pak qetësi në një kohë të lodhshme dhe me shumë mundime. Shihnin nënën e tyre të pakënaqur, marrëdhëniet me vëllezërit të tendosura, fëmijët të kthyer në një publik që shihte skena teatrale tepër të rënda familjare. Mëritë nuk kishin të sosur.
Djemtë kërkojnë një zgjidhje.
Të ndahet shtëpia në disa pjesë?
E pamundur. Ajo nuk është ndërtuar për këtë qëllim.
Të rrëzohet dhe të ngrihet nga fillimi me arkitekturë të re, me disa hyrje?
E pamundur. Kërkon shumë shpenzime.
Në këto kohë dilemash, dikush troket te dera me një propozim të ri: "Jepeni shtëpinë dhe oborrin e saj si truall ndërtimi dhe në shkëmbim të tyre do të keni një jetë të qetë në hyrjet e veçanta të pallatit që do të ndërtohet mbi to. Nuk ka kohë për të menduar. O sot, o kurrë".
Në hall, duket atje tej një dritë në fund të tunelit. Të gjendet qetësia brenda fisit familjar duke e ndarë familjen klanike, patriarkale, tradicionale.
"Sille kontratën ta nënshkruaj zotëri!"
Qyteti i vjetër merr fund. Atë veç të tjerash e bëri të mundur kriza e familjes patriarkale, tradicionale, e ndodhur në një hall të madh.
Mund të durosh një luftë, një tension social, një grevë, një luftë fetare, një bombardim, një rrethim në kështjellë, aty tregohen burrat e vërtetë, por është e pamundur të durosh sherrin në familje kur zgjat me vite. Aty burrat dhe gratë nuk kanë dallim midis tyre. Burrat bëhen si gratë dhe gratë bëhen si burrat. Barazi e plotë.
Prandaj kriza e identitetit të qyteteve në qendrat e tyre ishte para së gjithash kriza e institucionit që përdorte parkun e banesave të këtyre lagjeve tradicionale, pra të familjeve. Arkitektura nuk bëri tjetër veçse ndoqi evolucionin e jetës sociale të lënë në fatin e vet, në mëshirën e fatit të vet. Pa ndihmën financiare të shtetit pa politikat mbështetëse familjare dhe financiare, pa kuptuar krizën e familjes dhe nevojat e saj, nuk kishte rrugë tjetër veç asaj që u ndoq, fatkeqësisht.
Tradita qytetëse e mbështetur në lagjet me shtëpi tradicionale, me kopshtie, me shumë metra katro sipërfaqe për frymë brenda hapësirës së ndërtuar në shërbim e pronësi të familjes, u zhyt në pluhurin e gjërave të harruara një herë e mirë. Një pasuri e tërë e kulturës kombëtare na la shëndenë në sytë tanë, me pjesëmarrjen tonë, për të mos u kthyer kurrë më mbrapsht.

[Zero Cool]

E "shkreta" Kosovë!


Nga Redan BUSHATI



Të shkretë e mjerane ty të bënë! Sot, ti mbyll veshët dhe gojën. Sot, ti ke frikë nga gjithçkaja, e ndonëse thonë që «shkjau ndodhet matanë kufirit», vetëm unë dhe ti, o Kosovë, e dimë që ai ndodhet m'u në zemrën tënde. Ndoshta po vlerësoj si shumë vehten, por sigurisht ka edhe intelektualë, shpirtmirë e patriotë që ty o Kosovë ta dinë hallin. Këto nuk janë vargje poetike, as thirrje «derdimenësh» dhe «sharlatanësh» politik. Këto janë fakte, këto janë dëshmi, këto janë pikërisht ato që ti mban mbi supe, problemet e tua që vijnë, pikërisht nga ti. (Mos m'u zemno o Kosova eme e dashtun, nuk e kam me ty drejtazi, e kam me «spordhjakët» që po lozin me fatin tënd, e fatkeqësisht ato janë djemtë e tu!)

Kush më shumë e kush më pak, që të gjithë jemi të vetëdijshëm se «zitë e ullirit» ke hequr, e dimë luftën tënde të gjatë, plagët tuaja ende të hapura, shumë jetë të vdekura e të zhdukura etj., që mos qofshin përmendur, pasi vështirë të ndalemi. Vuajtjet tuaja janë një listë e gjatë dhe historia do të mbesin përherë borxh me ty, pasi «historinë e shkruan fituesi», ndërsa humbësi dëgjon pallavrat të thuhen. Ne jemi dëshmitarë të historisë sonë dhe të vlerave tona kombëtare, por si gjithmonë për ne kanë shkruar të tjerët si kanë dashur. Edhe sot, politika është ajo që po bën çdo gjë dhe brezat që pasojnë ndjejnë të mirën apo të keqen që paraardhësit e tyre kanë bërë. A nuk kemi klane serbe apo greke brenda spektrit tonë politik?! A nuk ndikojnë shpesh këto në hartimin e politikave sipas planeve të tyre duke dëmtuar nacionalitetin tonë kombëtar?! Mos më thoni që nuk është e vërtetë! Ose nëse keni frikë ta deklaroni, më mirë heshtni!

Objekti i kësaj analize nuk është trajtimi historik, por aktualiteti politik në Kosovë, i cili nuk po arrin të njohë ato nivele që kosovarët dhe ne shqiptarët matanë kufirit kemi dashur. Sinqerisht, me shpalljen e Pavarësisë së Kosovës jemi kënaqur që të gjithë, sa kaq shumë ishim të dehur nga gëzimi derisa nuk na bënte fare përshtypje ai flamur, që do të përfaqësonte nesër shtetin e ri të Kosovës. Asokohe, edhe deklaratat e sulmet që bënte lëvizja «Vetëvendosje» kundrejt qeverisë për një fakt të tillë nuk na bënin edhe aq përshtypje, si të thuash nuk e vrisnin veshin tonë. Por, po e fillojmë me atë pankartë të madhe m'u në mes të Prishtinës, ku mes lotësh e ndjenjash të zjarrta atdhetare thërriste zemra e secilit prej nesh «Bac, u Kry!». Do të kalonin ditët dhe sa shtohej numri i atyre, të cilët pas emrit madhështoro-hyjnor «Bac» do të vendosnin edhe pjesëzën mohuese «nuk», pra saktësisht «Bac, nuk u kry!». Në dukje lojë fjalësh, shumë syresh nuk ju bëhet vonë, e ndërkohë që ndërkombëtarët mes jetës së tyre luksoze nuk e dinë kalvarin e gjatë të vuajtjeve të kosovarëve, e në përgjithësi të mbarë shqiptarëve anëkënd, nuk arrijnë të deshifrojnë historikisht këtë shprehje, e cila saktëson aktualitetin mbarëshqiptar dhe i vendos «vulën» serbe Kosovës!

(FAKT! Më 16 shkurt 2011, një ditë para takimit me liderin dhe deputetë të «Vetëvendosje» duke shëtitur në Kosovë vizituam veçmas veri-lindjen e saj për të mbërritur në Llap dhe aktualisht në pikën kufitare me Serbinë, Përpëllac. Me sytë tanë kemi shikuar tre ushtarë serbë të fshehur pas një shkurreje dhe që afroheshin drejt nesh të armatosur për të hyrë në territorin e Kosovës). Sikur vetëm kaq, a nuk lind e nevojshme të shtrohet pyetja «A ka siguri në Kosovë?», «Nga kush kontrollohet veriu i vendit?», «Ç'duan forcat serbe të shkelin edhe brenda territorit shqiptar?», fundja «Kjo është pavarësia e Kosovës?!». Nga këtu dhe mes të tjerash arrihet qartë të kuptohet se në Kosovë nuk ka siguri. Sigurisht, kjo vjen nga një pavarësi e cunguar dhe e diktuar nga të tjerët. A për këtë u bë gjithë ajo luftë e UÇK-së, që të vendosin të tjerët edhe njësinë territoriale, edhe formën e pavarësisë?! Për çdo gjë ka një shpjegim dhe një arsye, e kjo situatë arsyen e gjen tek politika kosovare, tek këto «djem» të Kosovës, të cilët kanë marrë përsipër t'i shërbejnë Beogradit, gjoja për fqinjësi të mirë. Ngjyrat e kombit pas disa vitesh do të humbasin, vlerat dhe traditat do të fillojnë të shuhen e luftëtarët idealist të UÇK-së të treten nën dhé. Një shtet, i cili tjetërson flamurin, nesër do ta bëjnë të tjetërsojnë çdo gjë. A nuk e diktuan ndërkombëtarët çështjen e dialogut me Serbinë?! Pikërisht, ky dialog i ka dhënë edhe një goditje tjetër Kosovës, pasi ajo futet në bisedime me një shtet, i cili nuk e dërgon në mendje që ta njohin. Kështu arrihen marrëveshjet?! Në gjuhën diplomatike në tryezë ulesh i barabartë dhe fiton konsensusi, fiton bashkëpunimi, fitojnë të dyja palët. Këtu, përveçse nuk hyhet në bisedime si të barabartë edhe fituese është Serbia, pasi ajo po zbaton një nga pikat e vendosura nga bashkësia ndërkombëtare, ulja në tryezë me palën kosovare.

Varfëria, ulja e mirëqënies sociale, korrupsioni, krimi i organizuar po e dëmtojnë edhe më shumë të ardhmen e vendit. Nepotizmi, kleptokracia dhe klientelizmi po qëndrojnë këmbëkryq në sferën politike të vendit. Gjithashtu, parashikimi që bën Roberto Saviano për Kosovën si «Kolumbi e dytë» dhe një «hambare» e korriere e drogës në Europë e më gjerë dëmton shumë integrimin e vendit. Makutëria politike për të monopolizuar çdo gjë ka fshirë nga kujtimi edhe vuajtjet e luftës, të paktën për ato deputetë që kanë qenë pjesëmarrës. Normalisht, ato që e deshën atdheun nuk janë më, pasi «ato shkuan në luftë dhe luftuan», ç'ka do të thotë që kur kanë shkuar e kanë ditur se ndoshta edhe nuk do të kthehen më dhe jetën e tyre nuk e kanë pasur pishman. Si gjithmonë në luftë ka edhe prej atyre që kur kalonin plumbat serbë fluturonin të fshiheshin sa më parë, paçka se shokët ishin në vijën e parë të frontit. Këto «dallkauk» e «brinjështazë» do t'i gjeni edhe në radhët e politikës kosovare. Çdo shtet ka nevojë për politikë, por për një politikë, e cila mendon për atë që e ka votuar, pra popullin. Dhe, populli kosovar dëshiron e meriton një jetë më të mirë, më të qetë, më me pak halle a probleme, me mirëqënie më të lartë sociale, me një rritje të shkallës së punësisë, me respektim territoresh dhe sovraniteti, e në përgjithësi me një politikë, e cila është e konsoliduar dhe ka plane afatgjata të shtetndërtimit të Kosovës, duke forcuar kështu edhe jetën ekonomike të vendit.

Së fundi, Kosova ka nevojë për kosovarët. Ajo ka nevojë për orientim kombëtar dhe në gjuhën e popullit duhet të flitet dhe këndohet vetëm shqip, mbi çatiat e shtëpijave duhet të valëvitet vetëm flamuri «kuq e zi» dhe çdo pjesë e territorit duhet të kontrollohet nga ne. Kjo duhet të fillojë nga një zgjim kombëtar, i cili duhet të reformojë dhe të nisë nga e para ndërtimin e një shteti demokratik dhe atdhedashës. Përrallat me mbret që «në Europë nuk ka nacionalizëm» nuk kanë sens. Në çdo shtet të Europës kur të dëgjojnë duke folur gjuhën e tyre të «përkëdhelin», kur të shikojnë se ti admiron kulturën e tyre (më falni për shprehjen) «shurrohen» nga gëzimi, e kur shikojnë se ti punon dhe kontribuon në vendin e tyre të thonë «ti je prej nesh». A thua kjo nuk quhet nacionalizëm?! Mirë pra, provojeni t'ia djegni flamurin serbit apo grekut?! Ndërkohë që flamurin tonë ato... nejse! Gjithsesi, sot ka nevojë aty ku flitet shqip edhe të vendoset po shqip, ajo shqipja jonë e dashur. Kosova ka nevojë për ndërtim, ka nevojë për orientim, ka nevojë për fjalën e popullit.

[Zero Cool]

Po humb besimi në dialogun


Që nga arritja e marrëveshjeve të para në dialogun ndërmjet Kosovës dhe Serbisë e deri më tash, kanë ekzistuar dilemat lidhur me arritjen e marrëveshjeve dhe zbatimin e tyre, dhe këto dilema vazhdojnë të rriten, vlerësojnë analistët e çështjeve politike në Kosovë.





10 shtator 2011
Analisti Agron Bajrami thotë për Radion Evropa e Lirë se që nga fillimi i dialogut ka qenë e paqartë nëse do të mund të zbatohet çfarëdo marrëveshje që arrihet. Madje, sipas tij, ka qenë e paqartë edhe formati me të cilin do të arrihen marrëveshjet.

“Fillimisht nuk e dinim nëse do të nënshkruhet marrëveshje apo e tëra do të përmbyllet me vendime të qeverive të veçanta, do të thotë, Qeverisë së Kosovës dhe asaj të Serbisë. Tani e dimë që disa marrëveshje thuhet se janë arritur. Mirëpo që prej arritjes së tyre, nuk kemi parë zbatim të marrëveshjeve dhe është e natyrshme që me mungesën e zbatimit të marrëveshjeve, të cilat thuhet se janë arritur, rritet skepticizmi për marrëveshjet në fjalë”, thotë ai.

Edhe analisti Shenoll Muharremi, vlerëson se dilemat lidhur me marrëveshjet e arritura kanë qenë të paraprira që në fillim të procesit, për shkak të skepticizmit që ka ekzistuar te njerëzit në Kosovë, lidhur me procesin e dialogut.

Sipas tij, mungesa e transparencës për procesin, ka shtuar edhe më tej dilemat për marrëveshjet që arrihen në kuadër të procesit.

“Fillimisht, Kosova, por dhe Serbia, janë futur në këtë dialog pa një diskutim të brendshëm, pa një konsensus social të tyre. Megjithatë, prej fillimit, procesi nuk ka pasur transparencë, qoftë nga palët që po dialogojnë, qoftë nga vet Bashkimi Evropian. Thjeshtë, asnjëherë nuk është ditur saktësisht se për çka po bisedohet. Nuk është ditë se çka dëshirojnë të arrihet dhe mbi të gjitha edhe kur është arritur diçka, marrëveshja nuk ka qenë e qartë dhe së paku, në letër, të shkruar dhe të nënshkruar nuk kemi parë asgjë. Andaj, mungesa e këtyre elementeve e bën skeptik tërë procesin”, shprehet Muharremi.

Ndërsa, analisti Bajrami, pret që edhe në të ardhmen të ketë mungesë të transparencës dhe informacioneve të sakta lidhur me atë se çfarë po ndodhë në procesin e dialogut, si dhe marrëveshjet eventuale që mund të arrihen.

Por, sipas tij, suksesi i çfarëdo dialogu nuk do të varet nga transparenca, por nga aftësia e palëve për të zbatuar çfarëdo marrëveshje dhe që ato marrëveshje, nëse nisin të zbatohen, të jenë të pranueshme për qytetarët e Kosovës.
“Ne duhet të shohim, nëse vërtetë marrëveshjet që thuhet se janë arritur, sikurse është marrëveshja për lëvizje të lirë të qytetarëve të Kosovës nëpër Serbi me targa të Kosovës, apo marrëveshja për lëvizjen e lirë të mallrave të Kosovës, nëse ato do të funksionojnë. Nëse nuk funksionojnë, të themi brenda muajit të ardhshëm, atëherë do të humbë sensi i çfarëdo diskutimi të mëtutjeshëm, mendoj unë”, shprehet Bajrami.

Muharremi ka shtuar se në Kosovë ekziston bindja që Serbia nuk është futur në këtë dialog me vullnetin e saj, por për t’iu ofruar statusit të kandidatit për Bashkimin Evropian.

Sipas tij, ngjarjet që pasuan në fund të korrikut në veri të Kosovës, kanë treguar edhe një herë se Serbia nuk është partner kredibil për dialog.
“Unë mendoj që edhe siç ka qenë rasti para 25 korrikut, e dimë shumë mirë që ka pasur zhvillime pozitive dhe lajmë shumë optimiste se është arritur marrëveshje në këtë dhe në atë. Menjëherë pas disa javësh, Serbia përsëri ka vepruar si Serbia e viteve të 90. Andaj, njerëzit kanë të drejtë të jenë skeptikë dhe unë mendoj që Serbia nuk është një aktor kredibil që duhet edhe t’i besohet në këto dialogime”, thotë Muharremi për Radion Evropa e Lirë.

Ndryshe, analistët e çështjeve politike kanë shprehur mendimin se dialogu ndërmjet Kosovës dhe Serbisë po përcillet me dyshime nga opinioni, për shkak se sajuesit e procesit kanë pasur frikë që t’i zbulojnë detajet, sepse ato do të mund ta nxjerrin procesin në një dritë negative.

Veprimi i tillë, sipas analistëve, është i gabuar, për faktin se nëse qytetarët nuk do të kenë besim në procesin e dialogut, ky proces do të dështojë.

[GURI SYLAJ]

Ketu shtrohet, per zgjidhje, nje ENIGME haraqin e te ciles po e paguen Kosova dhe shqiptaret ne pergjithesi.Zhbllokimi i rrugeve ne Veri eshte i lidhur me njemije fije edhe me Jugun. Kete, duhet marre guxim, dhe duhet thene haptazi.Strukturat Paralele ne Veri eksportojne mallra serbe dhe krijojne miliona te cilet nuk dihet ku perfundojne.Strkturat Paralele ne Jug importojne mallra serbe dhe krijoj miliona qe nuk dihet fare se ku perfundojn.Te parat perkrahen nga qarqe politike ne Serbi te cilat qarqe edhe marrin nje pjese te keti kulaqi. Te dytat perkrahen nga qarqe politike ne Kosove ku edhe ketu e marrinje pjese te keti kulaqi.Dh tash shtrohet pytja :kush qendron ne mes ???EULEKSI (Faktori nderkombtar)????
JO !!!
Ky faktor ,perkundrazi i mjele edhe te paret e edhe te dytet .I merr pjeset edhe nga kulaqi i pare e edhe nga i dyti. Ne mes gjithe kesaj eshte Kosova ,eshte Pamvaresia e saj.Eshte e ardhmeja e saj ,eshte fati i Shqiptareve si Komb. Duhet marr guxim e fol hapur e drejt .Tre krytare te komunave ne Veri nuk jan vetem .Ata kan edhe ne Jug miqet e tyre(ndoshta edhe kryeare komunash) qe ne biznis bashkpunojne shkelqyeshem dhe kjo shihet nga secili .Me se miri shihet nga LIGJI te cilit nuk i mungojne syte por i mungon guximi qe secilin me e thirre ne emer qofte ne Veri qofte ne Jug.Keto qarqe kriminale qe jan te lidhura me njemije fe me qarqet poliike, si ne Veri ashtu edhe ne Jug , Kosoves do ti kushtojne shume .Sa me vone qe te demaskohen boterisht kjo e keqe, forca e tyre gjithnje do te rritet dhe ne fund o te kemi nje Parajse Krimi e jo nje Shtet Ligjor- nese veq nuk kemi mbrri edhe sot ne kete SHKALLE !!?

[Zero Cool]

Strategjia e kërkesës palestineze


Administrata e Obamës, e cila ka humbur gjashtë muaj duke iu kërkuar palestinezëve të ndryshojnë mendje, mund të mbyllë zyrën e përfaqësuesit palestinez në Nju Jork, “në këmbim” të kërkesës së tyre për shtetësi


A kanë palestinezët të drejtë për shtet? Kurdët, një nga grupet më të vjetra etnike në botë, nuk kanë shtet. Shtet nuk kanë as tamilët e Shri Lankës, as ujgurët dhe tibetianët e Kinës, as baskët e Spanjës, as çeçenët e Rusisë e as flamistët e Belgjikës.

Lista e popujve me pretendime të mundshme për shtetësi është po aq e gjatë sa numri i shteteve anëtare të Kombeve të Bashkuara – në mos më e gjatë.

Por, kur Kombet e Bashkuara të nisin takimin vjetor këtë javë, sesioni pritet të dominohet nga përpjekjet e Autoritetit Palestinez për të kërkuar shtetësi.

Fillimisht, Autoriteti Palestinez do të aplikojë për anëtarësim të plotë në OKB në Këshillin e Sigurimit, ku administrata e Obamës ka premtuar se do të vërë veto. Më pastaj, Asambleja e Përgjithshme do të votojë për “statusin e shtetit vëzhgues” për palestinezët, çfarë është e sigurt se do të kalojë me dy të tretat e shumicës.

Votimi në OKB nuk do të krijojë shtetin palestinez dhe ka gjasë të vonojë krijimin e tij ndoshta me vite. Ai nuk do të largojë vendbanimet izraelite nga Bregu Perëndimor, por mund t’i japë shkak Izraelit të përshpejtojë ritmin e ndërtimit.

Ai po ashtu mund të nxisë Izraelin të ndërmarrë masa të ndryshme ndëshkimore kundër palestinezëve, përfshirë ngrirjen e transferimeve të taksave në vlerë prej 100 milionë dollarësh në muaj. Kongresi i Shteteve të Bashkuara mund ta ndjekë një gjë të tillë, duke ndërprerë ndihmën vjetore për palestinezët, e cila kap shumën e 600 milionë dollarëve.

Përse atëherë palestinezët këmbëngulin? Njëri nga shpjegimet është se ata duan ta përdorin ofertën për shtetësi si strategji për të detyruar Izraelin të pajtohet me kërkesa të ndryshme, përfshirë ndalesën e ndërtimit të vendbanimeve.

Por, presidenti palestinez, Mahmud Abas, ofroi një aluzion të ambicieve të tij të vërteta kur shkroi në “New York Times” se “pranimi i Palestinës në Kombet e Bashkuara do të hapë rrugën për ndërkombëtarizimin e konfliktit si një çështje ligjore, e jo vetëm si çështje politike”.

Ai po ashtu pat shkruar se një gjë e tillë do të hapte rrugën për ndjekje penale të Izraelit.

Kjo nuk nënkupton rezoluta të kota të Këshillit të OKB-së për të Drejtat e Njeriut, por ndalesa udhëtimi dhe urdhër-arreste ndërkombëtare për ushtarët izraelitë, të përfshirë në “okupimin” e një shteti të supozuar sovran.

Me fjalë të tjera, ajo çfarë palestinezët kërkojnë nga votimi në Kombet e Bashkuara nuk është një afirmim i së drejtës së tyre për shtet, porse një mjet më tepër në fushatën e tyre të vazhdueshme për të sulmuar, delegjitimizuar dhe në fund shkatërruar Izraelin.

“Ne do të shfaqim pakënaqësi, sepse si palestinezë kemi qenë të pushtuar për 63 vjet”, tha Abas një tjetër ditë. Kjo është një tjetër mënyrë për të thënë se pushtimi, nga këndvështrimi i Abasit, ka nisur me krijimin e shtetit të Izraelit në vitin 1948 dhe jo me marrjen e Bregut Perëndimor dhe të Gazas nga ana e Izraelit, pas luftës së vitit 1967, e cila kërcënonte vetë ekzistencën e Izraelit.

Por, administrata e Obamës, e cila ka humbur gjashtë muaj duke iu kërkuar palestinezëve të ndryshojnë mendje, mund të mbyllë zyrën e përfaqësuesit palestinez në Nju Jork, “në këmbim” të kërkesës së tyre për shtetësi.

[Zero Cool]

Shqiptarët duhen te përgatiten ne mënyrë solemne për ri- bashkim vlerash, për ri- BASHKIM te Kombit, me një emër te vetëm SHQIPERI, është veprim qytetar, bashkëkohor e kombëtar, përgatitje te mire populli im i qindra vjetarëve nder okupime te egra, nga vete fqinjët tanë TURQ E SERB, qe nuk do te kthehen kurrë me, mund te vijnë si miq, por jo kurrë me si ne te kaluarën, qe shkaktuan shume tmerre mizore e barbare mbi popullin tone qe sot po i përgatitet festes se madhe te një kuvendi mbare kombëtar si stabilizim te krejt BALLKANIT, qe dikush e donte fuqi baroti, e te trazuar, jo do tu themi njëzëri: duam Ballkan te stabilizuar me te gjitha trojet e ndara shume dinakërisht, Popullit tone i duhet sa buka vete RI-BASHKIMI

by: zc

[Fshatari]

Lufta e tretë ballkanike

Koço Danaj
Politika shqiptare ndodhet njësoj si në vitin 1914. Kështu deklaroi ambasadori i OSBE-së në Shqipëri, Wolvarth. Por duke u nisur nga fakti, se ai nuk është thjesht ambasador i OSBE, por është Gjerman, pohimi i tij është sa ogurzi, aq edhe orientues. (Në vitin 2001, kur shpërtheu, kryengritja shqiptare në Maqedoni, ambasador i OSBE ishte një amerikan, me emrin Robert Frouik. Por ishte shumë herë më me peshë se të gjithë ambasadorët e tjerë, amerikanë, apo të BE). Duket se i tillë është edhe Wolfarth përballë ambasadorëve të BE në Tiranë. Është ogurzi për arsyen se në vitin 1914, Shqipëria ishte tokë e askujt. Është orientues, sepse sot kemi një realitet tjetër, formalisht Shqipëria është tokë e shqiptarëve.
Realiteti politik panshqiptar
Edi Rama dhe Gramoz Ruci akuzojnë Sali Berishën dhe qeverinë e tij me anë editorialesh, faqesh facebooku dhe diskutimesh në Parlament se këtë që i ke bërë ti Shqipërisë, nuk ja ka bërë asnjë pushtues. Sali Berisha dhe Jozefina Topalli, nga foltorja e Parlamentit apo Çekia akuzojnë Edi Ramën dhe Partinë Socialiste si tradhtarë dhe celulë anti-europiane. (Ndërsa një raport racist që vjen nga Brukseli, përkëdhel Serbinë dhe Malin e Zi dhe satanizon Shqipërinë, Bosnjën dhe Maqedoninë. Më shumë ngjan me një Enciklikë papnore si në kohën Kalvinit apo të Martin Luterit). Bamir Topi që nga Stambolli, një shekull pas ardhjes në pushtet të xhonturqve, deklaron në kryeqendrën e tyre se shqiptarët nuk kanë të drejtë të bashkohen si të gjithë kombet europiane, por duhet të presin Brukselin. Njësoj si xhonturqit që para një shekulli, ju përgjigjeshin, Ismail Qemalit dhe Hasan Prishtinës kur ata kërkonin pavarësi nga Perandoria Otomane.
Hashim Thaçi dhe Atifete Jahjaga deklarojnë me megalomani se kemi vendosur sovranitetin në të gjithë Kosovën. Është i kënaqur me sovranitetin me helikopter. Megjithëse policët dhe doganierët e tyre fluturojnë me helikopterët e KFOR-it, ndërsa asnjë polic shqiptar nuk shkel dot në veri të Kosovës. Isa Mustafa fërkon duart me shpresën se në zgjedhjet e ardhshme do t’i mbetet pushteti në dorë. Ai nuk flet fare. Albin Kurti dhe Lëvizja Vetëvendosje hynë në parlamentin e Kosovës me Flamurin e Bashkimit me Shqipërinë. Por aktualisht po merren me editoriale dhe me përmbysjen e ndonjë kamioni serb. Shpëtim Idrizi, i mori mbi 60 mijë vota në emër të çështjes kombëtare, por aktualisht po mendon si të hyjë në qeveri me ndonjë post ministri, ndërsa çështjen kombëtare e ka shndërruar në çështje pronash individësh.
Ali Ahmeti mori një shuplakë të rëndë nga Nikolla Gruevski, i cili akuzoi Cervenkovskin se kishte regjistruar 120 mijë shqiptarë më tepër në vitin 2002. Megjithatë vazhdon të rrijë në qeveri me atë që kërkon të zvogëlojë shqiptarët, me atë që kërkon të ndërtojë të kaluarën maqedonase mbi të ardhmen e shqiptarëve. Menduh Thaçi kënaqet që dështoi regjistrimi dhe shpreson ta zërë ai vendin e Ahmetit.
Ku mund të fillojë lufta?
Ka disa vatra të cilat janë të gatshme për të ndezur zjarrin.
Vatra e parë është velur i Kosovës. Ajo është mbushur me barrikada. Atje ku ngrihen barrikada, do të thotë se po bëhen gati për luftë. Të gjithë e dinë këtë, por të gjithë flasin të kundërtën. Me përjashtim të shërbimeve sekrete. Po si mund të vijë deri tek lufta? Shumë thjesht, vetëm me një shkëndijë. KFOR dhe EULEX ndërhyn me forcë mbi barrikaduesit, qeveria serbe do ndërhyjë për të mbrojtur bashkëkombësit e saj, në ndihmë të Serbisë do shkojë Rusia.
Thjesht vetëm me një shkëndijë, nuk ndërhyn KFOR-i, por i thonë Qeverisë së Kosovës të ndërhyjë. Për ego pushteti, Thaçi dhe Rexhepi ndërhyjnë dhe përsëri ndërhyn Serbia. Shqiptarët e paorganizuar, dalin të humbur nga lufta, edhe në njerëz edhe në territore. Brukseli do të jetë dakord me këtë fund. Pse? Sepse shërbimet sekrete të Brukselit e dinë më mirë nga unë çfarë mund të ndodhë kur ngrihen barrikada, megjithatë, Brukseli e përkëdheli Serbinë duke i dhënë statusin e vendit kandidat. Brukseli e di shumë mirë që Bogdanovici dhe Stefanovici e kanë bërë veriun si shtëpinë e tyre, por përsëri e përkëdhel Serbinë.
Vatra e dytë mund të jetë Bosnja. Ka 13 muaj që nuk krijon dot qeveri qendrore, qeveriset pjesë-pjesë. Majtisti Dodik pritet të bëjë referendumin për shkëputje. Në ceremoninë e betimit të tij si president mori pjesë edhe Tadic. Brukseli e miratoi këtë veprim. Imagjinoni sikur në ceremoninë e betimit të presidentit të Kosovës të merrte pjesë Bamir Topi. Lukunia e ambasadorëve të Brukselit do ta ndalonte me të gjitha mjetet.
Vatra e tretë është Greqia. Krize totale, falimentim i pashmangshëm. E shmang vetëm lufta. Greqia po përgatitet të eksportojë krizën e saj totale. Por jo në trojet greke. Por në trojet shqiptare dhe maqedonase. Cili do të jetë preteksti? Regjistrimi i popullsisë në Shqipëri. Po ku? Jo në Sarandë, jo në Gjirokastër, ndoshta në Himarë, ndoshta në Korçë. Do akuzohet qeveria Shqiptare se ka falsifikuar të dhënat e regjistrimit dhe do nxiten një apo disa grupe njerëzish të fillojnë trazirat. Pse jo, edhe me barrikada. Brukseli nuk të ndëshkon kur ngre barrikada. Për më tepër kur ngre barrikada përballë shqiptarëve. Veriu i Kosovës është shembull i qartë se si vepron Brukseli.
Ose ne trojet maqedonase, në Krushevë ku pretendon se ka një minoritet grek. Anulimi i regjistrimit nga Gruevski, e ka shtyrë në kohë përdorimin e këtij preteksti, por nuk e ka fshirë.
Vatra e katërt është Maqedonia. Një ditë, Gruevski do ta bëjë regjistrimin, do falsifikojë numrin e shqiptarëve. Ai e bëri të qartë synimin e tij kur tha se Cervenkovski kishte regjistruar 120 mijë shqiptarë më shumë, që do të thotë se do regjistrojë 120 mijë më pak. Ai e di se problemi i emrit, është thjesht një pretekst i Brukselit. Në gjendjen në të cilën ndodhet Greqia, mjafton vetëm një telefonatë e Merkelit dhe Papandreu e zgjidh për tre sekonda absurdin e emrit. Por Merkel, nuk e bën telefonatën dhe Gruevski e di arsyen reale. Gruevski nuk do të lejojë që kurrkush në Maqedoni të regjistrohet grek, as ne Krushevë. Shqiptarët do rezistojnë, do kundërshtojnë, por të paorganizuar dhe Gruevski do ti vrasë siç i vrau në Brodec apo Haracinë.
Dhimbja e së vërtetës është më e lehtë se dhimbja e mashtrimit
Çfarë shkrova është një prognozë bazuar mbi fakte të vërteta. Natyrisht jo të plota. Të plota ato janë në dosjet e shërbimeve sekrete që operojnë në Shqipëri, Kosovë, Maqedoni, Serbi, Bosnjë, Greqi, Uashington, Moskë apo Bruksel. E vërtetë është kriza totale e BE. Dhe kësi lloj krizash, kanë si alternativë zgjidhjeje edhe luftën. Por është edhe mashtrimi i Brukselit që na dërgon rekomandime, por që në realitet ka vdekur, qëkur vendin e Barrosos e ka zënë dyshja Merkel-Sarkozy.
A ka rrugëdalje?
Natyrisht që ka. Por ajo është vetëm një. Tre shqiptarë mëndje ndritur, të quajtur Mehmet Konica, Filip Noga dhe Rashi Dino, në Memorandumin drejtuar mbledhjes kolonialiste të Londrës në Janar 1913, midis të tjerash i shkruanin se: Po t’i pengoni shqiptarët që të bashkohen, ne ju njoftojmë se ky rajon nuk do të ketë paqe për një shekull. Londra i pengoi shqiptarët duke i copëtuar në mënyrë kriminale dhe për një shekull, rajoni nuk pati qetësi. Pra zgjidhja është e thjeshtë për Brukselin dhe Uashingtonin: Zëvendësoni boshtin Beograd-Athinë, me Trekëndëshin Beograd-Tiranë-Athinë, lejoni, Shqipërinë Natyrale. Vetëm atëherë, vatrat e zjarrit do shuhen. Boshti që krijuat për gati një shekull prodhoi kriza dhe luftë. Pirostija stabilizon rajonin, por ndihmon, edhe Brukseli do jetojë në paqe.
Derisa sa arbitra ndërkombëtarë të binden për këtë, shqiptarët duhet të marrin masa që lufta: E para: Të mos fillojë nga ata, E dyta: të mos fillojë në troje shqiptare. E treta: Të mos fillojë deri në 28 Nëntor 2012. Wolvarth kur pohoi se politika shqiptare është si në vitin 1914, na ndëshkoi, por edhe na orientoi.
(Autori është kryetar i Lista për Shqipëri Natyrale dhe drejtor i Institutit të Prognozave Rajonale)
________________________________________________
http://www.telegrafi.com/?id=26&a=4314
_________________________________________________
Kryetari i komunes se Mitrovices, Avni Kastrati :
“Në ditë në vijim duhet të jemi shumë më të angazhuar dhe syçelë të gjithë, pasi që pritet që situata të eskalojë për shkak se serbët kanë paralajmëruar se do të kundërshtojnë KFOR-in nëse ndërmerr masa për largimin e barrikadave. Patjetër duhet që të përkujdesemi për sigurinë e qytetarëve jo serbë që jetojnë lagjet veriore, të cilët deri tash janë treguar shumë të durueshëm dhe nuk kanë rënë pre e provokimeve të ekstremistëve”, ka thënë Kastrati.
__________________________________________________ ____
http://www.telegrafi.com/lajme/kastr...e-2-17752.html