Reflektime

[Kalimero]

qish kesh tu nejten qituqene para kupluterit, viq kur ka arllen qika ingjes fari ere um ka burtiten; quu dijuz ere mledhmi do krone se duhet me qiten sod fli, qu qu qu pur ni dakik, eeeev qiiqeee, u i thahs shko be vet a e vaaacceeeerr put doket vetja je bo i meter e 55 santin ere hala pu lip hizmet, tibe jo qi pu tutna viq, pse mu ma nxonen frimen me fli a sum len me honger a , se kur s'isha qu be. ere qish um ka sturpiken be sotd me do hitha pur shnet tha, e halo i k ahithat un dor pu tutna pu ma fut hithi mas shpine qatyqene :D

eehh, qish kesh tu thonen , a o ki riflektim i mir be, masi pu don me qiten pse nuk pu shkon vet un gurmi me i thi do lisa ere me pjekn vet e mum lonen mu qiyuqene me pdhavushkat e mia qish kesh tu u knaqen.
a pu shini sa shum padrijtsi ka kjo dije e rejshme

qa me bo, duhet ere me ngu kajher pi zorit tibe,
shnetje

[lovely]

Njana ne pune thote;

Ne dite te sotit, me mjetet edhe ilaqet qe posedojme, po i mbajna njerezit gjalle, me gjate se qe eshte e nevojshme.

Erdh plaku 90 e kusur vjet. Kah dita e dyte po thote; Po kam dhimbje n gjoks, edhe me zor po marr fryme.

Une menova; Infarkt.

A shkojme deri nalt te bojna ni EKG po i thom?

Harroje, me tha shume i vendosur. Po du me dek, boll mo.

U nala po e kqyri, a din situate ku nuk osht lete me i gjet fjalet e duhuna. Ish shume i sigurte ne ate qe thojke.

U ula ne ni karrike ngat tij, edhe po i thom, A je lodh prej jetes?

Jo- tha, por prej kur ma ndalunen me vozit ne janar te ketij viti, nuk po kam per qka me jetu mo. Gruja m ka vdek qe 2 vjet, me vozit nuk po muj, po rri ulun ne sallon edhe po e kqyri oborrin. Nuk jam msu une kshtu, edhe nuk po muj me u msu. Po du me shku pej ksaj bote.

Une, e respektova ate deshire. E harrum EKG-ne.

101 menime m fluturojshin n kry, ka vozit kerr deri ne 91 vjet. Tash, nuk sheh arsye as qellim as gezim as kurgjo e mire nuk e pret, per me vazhdu me jetu. Dmth, ai osht gati per me dek. Po e pret deken.
Ne ni menyre, na krejt po e presum ate...

Tani, e krahasova me pleqt tane, qe rralle bohen kaq pleq.. E me ato kushte, e me ato hjeka...

[jadore]

Mendja ska skajshmeri ..!
..te mjafton te dish cfare te kerkohsh ,te mjafton te kesh sens te hulumtosh ,te mjafton te kesh interesim ne fazat e formesimit dhe elaboron e elaboron ,prek dhe dimesione te skajshme te nxjerresh te pamunuren nga ajo qe ka mbetur pa u jetesuar nga tjeret ..
..elaboron mendjen, qe ate ta praktikosh ne veprim te te jetuarit.
Shume here te duket qe jeton shume jete njekohesishte , , aq jete sa forma mendimesh ka, e mendimet per zgjidhjen me te mire ne jete s'kan fund ..
... hulumton , provon teston dhe ne fund , vepron , vepron dh jeton ..
Pse kete !gjithmone per qellimin e vetem , me te miren e mundur ne jete . te ndihesh rehat , por nuk mund te kesh kete po nuk rregullove harmonine me rrethin ,
Shume here pyetesh pse te duhet e gjithe kjo ..! si duket nga vetedijesimi qe ..veq nje jete ke ,dhe kete ta jetoj mire , lehte ,rrjedhsheme..

-Te arrish kete harmoni permisim veteje dhe rrethi eshte lufte e forte , ka sfida te medha .
E mundimshme eshte me besoni te thyesh paragjykime , te hjekesh gjykime te ngulitura , te zhdukesh tabu , te ndrrosh koncept ne formen e praktikuar ne te jetuar , e ti mundohesh e mundohesh pergjate gjithe formesimit tend per ate komoditetin ne te jetuar per te dy taborret veten dhe rrethin , dhe nderhohe qe tjeret te sodisine , shperblim per kete ke, qe shume here te adminojne per gjykimin per te jeturen ,por ky admirim eshte sfilites , sinqerishte shume sfilites sepse te thith dhe energjine e fundit shume here .. dhe vie koha kur ..
Dikur ngopesh , e kupton qe formesimi jote ka mbaruar dhe se bashku me te dhe beteja jote per kete rreth , dhe duhet ti dorzohesh jetes.. ashtu si je formuar ,rrjedhes se saj, dhe thua mjaft .Jam shume e lodhur nga formesimi im ,nuk gjej me erergji per ndrrime te reja …per beteja te reja ,sfida te reja ..
..me besoni qe eshte shume e dhimbshme terhjekja , por shume here nuk mund te luftosh kunder natyres se njeriut se lere me ligjeve te natyres .
Me duhet ti nenshtrohem asaj..dorzohem .

[tipi engjellor]

Koha nuk pret per ty apo mua, ditet kalojne dhe vitet ndryshojne.........te mungojne njerezit e dashur...dhe ndonjehere duhet te jetosh larg tyre....... Jeta jote ndryshon....miqte ndryshojne... njerezit ndryshojne...por zemra i ka te gdhendura ne muret e saj ato momente, me apo pa deshiren tende...
Ato jane gjithmone atje, te bejne te lumtur ne momente te trishtuara, dhe te trishtojne ne momente te lumtura..... e kur ato momente te vijne ne mendje,qesh me vete ose lote te heshtur te lagin syte...e nese dikush te pyet ne ato qaste se qfare ke, ti thjesht i pergjigjesh...Asgje...

[Bajlozi i Zi]

A është Njeriu budallakia ma e madhe e Zotit?

A është Zoti budallakia ma e madhe e Njeriut?


Ndryshe, si mund t'i shpjegojë tragjeditë dhe padrejtësitë e kësaj bote Feja???

[Alima]

...

Reflektim ,


... pa lidhje !


.

[halla e madhe]

Postimi origjinal është bërë nga Bajlozi i Zi

A është Njeriu budallakia ma e madhe e Zotit?

A është Zoti budallakia ma e madhe e Njeriut?


Ndryshe, si mund t'i shpjegojë tragjeditë dhe padrejtësitë e kësaj bote Feja???

..ne mes dy budallakive duhet me qene dikush,a po e don pergjejgjen Bajloz a jo?

ps:t'vraft zoti ho!

[e-uritura]

Postimi origjinal është bërë nga Bajlozi i Zi

A është Njeriu budallakia ma e madhe e Zotit?



A është Zoti budallakia ma e madhe e Njeriut?





Ndryshe, si mund t'i shpjegojë tragjeditë dhe padrejtësitë e kësaj bote Feja???

I dashur,



Kjo është thelbi i botës, në fotografinë e madhe/plotë të saj.



Mendim momenti? Bën, por jo më shumë/thellë!



Dicka të vërtetë në të? Absolut!





*******







Jetojmë në një botë, po. Botën reale!



Bota reale, sa botëra përmban në vete?



Plot e përplot.



-e religjioneve.

-e dashurisë.

-e të qenurit prind.

-virtuale.

-e mendimeve.

Etj, etj.



Do ndalem tek kjo e fundit në listë.



Të komplikuara? Po.

Të kurthuritura në mes vete? Definitivisht.



Në botën e mendimeve, hyjnë prapë në një apo në një tjetër mënyrë, të gjitha tjerat.



Kjo botë, ka përmbajtjen më të pasur prej të gjithave. Përmbajtje të paskajshme.

E vetmja ku kemi guxim të jemi vetvetja.

E vetmja ku e lejojmë veten të kënaqemi me pikërisht atë që na kënaq.

Ku hjekim të gjitha maskat, dhe jemi ashtu si jemi, jemi ata që jemi, jemi ashtu si duam të jemi.

Ku edhe shpirtin zhveshim, dhe shijojmë lirinë si njeri plotësisht.



"Cdo gjë që egziston sot, ka lindur vetëm si mendim/ide në një kokë diku në botë"



A definohemi ne sipas mendimeve tona?



I udhëheqim ne mendimet, apo shkojmë me verbëri pas tyre?



Mendimet, e kanë burimin në zemër, apo në kokë?



Nëse arsyeja nuk pajtohet me mendimin tënd, a dtth kjo se mendimi ka lind në zemër?



Nëse truri dhe zemra, punojnë kundër njëra-tjetrës, arsyeja duhet të jetë në mes diku. Apo, arsyeja është vet truri?



Thonë se do të duhej të dëgjojmë/ndjekim zemrën!





Rrallëherë, gjejmë një mendje diku në botë. E cila na fascionon.



Gruaja nuk është ende e aftë për miqësinë... ajo njeh veç dashurinë!
-tha.



Hm. Nuk pajtohem. Nuk duhet të jetë ose shoqëri, ose dashuri. Mund të jetë dicka në mes.

Duhet të jetë dicka speciale, mirë. Por, nuk ka nevojë të jetë as njëra dhe as tjetra.



Le të jetë e pashpjegueshme. Le të jetë edhe e papranueshme.

Gjërat më të mira janë të vështira për t`u kuptuar.

[teDUAty]

Postimi origjinal është bërë nga Bajlozi i Zi

A është Njeriu budallakia ma e madhe e Zotit?

A është Zoti budallakia ma e madhe e Njeriut?


Ndryshe, si mund t'i shpjegojë tragjeditë dhe padrejtësitë e kësaj bote Feja???

I shpjegon dhe ate ne menyr shume te perpikt por eshte mendja e njeriut ajo qe nuk perpiqet ti gjej ato shpjegime.

[Skyfter]

......Se paku du me pas nje pleqeri te lumtur tha pertaci dhe ja futi gjum.



Lotet e plakut deshtim i njerezimit ka pas than Bajlozi!

[emine]

Shumë njerëz do të ishin tmerruar sikur në pasqyrë në vend të imazhit të tyre, të shfaqej karakteri tyre..!!

[Antika]

.."Të gjitha shoqëritë tentojnë dhe anojnë të arrijnë tek e vërteta duke i ruajtur me xhelozi vlerat e normat me të cilat identifikohen, dhe përparësitë apo karakteristikat e mirëfillta e të dobishme që e përfaqësojnë një shoqëri apo një popull. Mungesa e guximit që të ndiqet dhe forcohet kjo rrugë e njëtrajtshme, mund të sjell tek shoqëria një trasim tjetër, të panjohur në krahasim me atë që e ka shoqëruar në periudha apo kohë të caktuara. Ai bëhet pre e rrethanave të reja duke “u endur’ apo tentuar të përshtatet me rrethana që vijnë (duke goditur, shlyer, sfiduar të kaluarën e traditën si diçka e tejkaluar dhe e pavlerë)..."

Artikulli i plote!
http://www.telegrafi.com/lajme/intel...p-26-4969.html

[Bajlozi i Zi]

Nuk ka ndonje popull qe ka fituar liri e pavaresi ose qe është krijuar duke u bazuar ne shkence dhe ne arsye.
Historia nuk njeh ndonje shembull te tille.

Arsyeja edhe shkenca ne jeten e popujve gjithmone kane pasur role dytesore, ndihmese.
Edhe, keshtu do te jete deri ne perjetesi.

Popujt krijohen dhe levizin falë forcave te tjera, qe urdherojne edhe qe zoterojne, por qe s'iu dihet prejardhja. Forca qe jane te pashpjegueshme...

Levizjet popullore, brenda cdo populli, dhe ne te gjitha kohët, e kane vetem një pikesynim, vetem një qellim:

Kërkimin e Zotit.

Kerkimin e Zotit te vet, dhe ta besojne ate Zot te tyre si të vërtete.

Zoti është personifikimi i unifikuar i popullit, simboli i qenies se popullit, prej lindjes e deri ne fund te tij.


S'ka ndodhë kurre qe te gjithe popujt, apo disa popuj ta kenë një Zot të perbashket.

Secili popull e ka Zotin e vet. Të veçante.

Kur Zoti behet i perbashket për shumë popuj, ai Zot vdes. Vdes bashkë me popullin. Vdes edhe besimi në të.


Sa ma i fuqishem qe është populli, aq ma i veçante është Zoti i tij.

Kurre s'ka pasur popull pa fe. Domethene, pa kuptim te se keqes dhe te se mires. (Dallimi dhe kuptimi i se keqes dhe se mires quhet fe!).

Çdo popull e ka kuptimin e vet te veçante per te miren dhe te keqen. Çdo popull e ka te miren dhe te keqen e vet.
Kur e mira dhe e keqja e një populli, behet e njejte me te miren dhe te keqen e popujve te tjere, atehere popujt vdesin. Zhduket ndryshimi ndermjet te mires dhe te keqes.

Arsyeja, mendimi, kurre s'eshte ne gjendje ta përcaktojë të mirën dhe të keqen, e as ta dallojë te miren nga e keqja. Ne menyren ma te turpshme arsyeja vetem i ka perzier te miren me te keqen.

Sa per shkencen?
Shkenca e ka perdhunu dallimin mes te mires dhe te keqes. Me definicione e ka perdhunu kete dallim.

[Bajlozi i Zi]

Unë isha i dyti qe ia pata msy Hanës, në klasen treta dy te gjimnazit, edhe, pse me rrejtë, më vinte mirë, sepse i pari qe kishte ndonje shansë për Hanen ishte
Ardiani, një djalë me flokët si t'dukatit, me farmerka e me dhëmbë të bardhë si kokrrat e orbitit. Prej kesaj konkurrence mbase, buronte edhe ajo tërheqja ime që gufonte orë e çast nga banka e parafundit.

E treta dy ishte një klasë mbi mesatare në shkollë, dhe unë dallohesha si nxënës i mirë. Ate vit, diçka, nuk deshiroja të isha nxënës shumë i mirë dhe kisha filluar ta urreja monotoninë e notës. "Pse antenat e dijes sime duhet të arrijnë patjeter veç pesçe?! N'hamam!" - thojsha.

Në bankën e parafundit, Hana edhe Vlora. E bukura dhe intelektualja. Pacientja dhe psikologia. Pavetëdija dhe vetëdija. E tërhiqnin vazhdimisht vëmendjen e krejt djemve. Para këtyre dyjave, ishin të
ulur Ardiani me një ngelc. Ai ishte i ulur në te njejten vijë me Hanën, ndërsa ngelci në vijë me Vlorën.
Unë isha përanash tyre dhe mund të percillja veprimet e Hanës.
Më dukej ashiqare që ajo e dashuronte. Sepse kur e prekte ne shpine, e prekte me njëfarë dore jo-gjimnazore, i skuqej lekura sapo ai e kthente kokën dhe i dukeshin dhëmbët si rruza.
Skuqej ajo, Hana, femna ma e bukur, sharmi i klasës, hijeshia e shkollës.


Ma shkurt, keshtu ishte situata.


U kyqa edhe unë në lojë një ditë, kur puna e pruri t'ia
pëshpëris në vesh Ardianit këto fjalë, (fjalë për të cilat u pendova sapo i nxora prej goje):
“O Ardian, a ki ti najsen me Hanën?”
Këtë parimin që mashkulli me u sqaru me mashkullin për një femër, e fshiva nga vetja përgjithmonë.
Derisa unë mbeta si hut, duke pritur përgjigjen e tij, vërejta se sytë ju mbushën me një gëzim të vetvetishëm. Atij i erdhi sikur t'ia kisha falur unë Hanën, njëherë e mirë. Nuk foli.
Dukej sikur ta kishim bërë një marrëveshje mirëbesimi, marrëveshje xhentëllmenësh.

Aty ia filloi edhe historia ime, me Hanën.
Filluam të dalim mbrëmjeve dhe të strukeshim skutave të qytetit… pastaj u puthëm pranë shadërvanit të heshtur. Ajo më la t'ia prekja pak cicat e forta edhe, unë fillova t'i perziej fantazinë me "atë momentin real". Më dukej më i bukur kështu.
Kisha ra’ në dashuri. Me Hanën.


Nejse, në një pikë, sa për sherr, kishim mbetur prapa.


Një ditë, po rrija në bankë dhe po e shikoja Hanën. Atë ditë ajo e kishte përpara ngelcin, i cili përkundër peshës negative që mban emri ngelc, mbetej një djalë i hijshëm dhe me trup muskulor... ushtronte përdit.
Gjatë një momenti hajgaresh të profesorit gjatë mësimit, verejta që Ana e preku ngelcin në shpinë, me atë dorën që unë ja njihja mirë, atë dorën jo-gjimnazore. Ai u kthye dhe diçka i pëshpëriti. Diçka që mua mu duk si ftesë për të ikur nga ora. Edhe, dy orët e tjera nuk u dukën më.
Vlora m'i kishte ngulë sytë edhe po më shkonte në nerva.
Ardiani rrinte si trullan.

...

Po përfundonte edhe ai vit, plot ditë gjimnazore.
Në fund të gjysvjetorit të dytë, kersiten edhe kërkesat
për shkrime e përkushtime nëpër fletore të mëdhaja, si blloqe shënimesh qe ne i quanim - Leksikona. Tip facebooku siç është sot.
Isha padyshim më i kërkuari i klasës, por më ishte tekur vetëm një merak i madh - A do të ma jepte Hana Leksikonin e saj?
U patëm ftofë tashmë. Gjithnjë e ma shpesh e shihja duke hypur në një "gollf dysh" edhe zhdukej si fryma.
Ishte bërë edhe ma e bukur, ma sexy, por dukej se i shkonte ne nerva kjo klasa jonë, kjo mosha jonë, këta smutana që s'ta kryejnë fort at' punë.

“Merre sot n'shpi edhe kthema nesër, t'lutem” - më tha ditën e parafundit dhe ma lëshoi në dorë një si ditar të kuq me një "gollf dysh" në kopertinë.

...

Krejt hajvanat e klasës kishin shkruar në të. Ardiani ia kishte vizatuar një kerr. Ngelci ia kishte shkru
“shum um pilqen a” … e kështu me radhë.
Shkruajta diçka edhe unë, duke m'u dridhur trupi.

E nesermja erdhi si ditë e shfaqjes. Hyra në klasë shpejt e shpejt edhe ja leshova në dorë ditarin Hanës, si ta kisha vjedhur në ndonjë ministri.
Kishte edhe nja dhjetë minuta deri sa të fillonte mësimi. Njerzia nëpër klasë shkonte tollovi, sikush në hesap të vetin, uleshin, çoheshin, qeshnin, nguceshin, permalleshin, prekeshin.
Dola nga klasa e u ndala në terrin e korridorit, prej ku mund të vëzhgoja dashurinë time, që po e lexonte perkushtimin e parë dhe të fundit në letër.

Ajo i hapi fletët kadale, dhe me atë instinktin e
pavdekshëm femëror nisi të lexonte dhe të derdhte
lot mbi vargjet e mija të gjimnazit.


Nuk kishte nevojë të flisnim më… Kurrë.

[e-uritura]

Ku mbetëm? Po, botërat.

Sa përsonalitete të ndryshme jetojnë në një trup/mendje?

Ndryshojmë varësisht në cilën botë gjendemi momentalisht.

Nëpër skutat e UNI-t luftojmë, formësojmë, zgjerojmë limitet.
Kur themi se mësojmë aq sa jetojmë, mos vallë secilën herë futemi në një pjesë të re të trurit?
Sikur në një pyll të pashkelur nga këmba e njeriut.

Ne e besojmë atë që themi. Bindim të tjerët por edhe vetveten, vetëm se duhet të jemi të sigurtë në atë që themi. Të tjerët duhet dalluar sigurinë tonë, bindshmërinë, kokëfortsinë.
Në komunikim kemi dhënësin e mesazhit, dhe marrësin e mesazhit.
Mesazhi, nga mjeti i komunikimit deri tek marrësi i mesazhit, mund të ndryshojë formë, kuptim, porosi, butësi, negativitet, etj.

(). Kjo fytyrë e gjelbërt, e rrumbullakët, me dhëmbë përjashta, e keni vërejtur si ia humb seriozitetin fjalisë?

Pas një fjale të vetme, e keni menduar sa shumë ndjenja/emocione të ndryshme mund të fshihen?