Omar Al-Khayyam

[~AnnA~]

Postimi origjinal nga gjini
20

Një Engjëll më tërhiqte në Xhami,
Një Djall po më zvarrniste në Dolli;
Po Ver' e kuqe e fitoi davanë:
Gërshet këtej - edhe andej Hardhi.

Me aq sa kuptoj une,poeti me keto vargje ka dashur te thote,qe rruga e drejte eshte ajo e engjujve(dmth,ajo qe te drejton per ne xhami),ndersa e djallit eshte shmangia nga kjo rruge...
Dmth.kush shmanget nga rruga e drejte nuk drejtohem mé dhe kush merr rrugen e drejte nuk ndahet nga ajo...Zoti n'a tregon te dy rruget dhe n'a udhezon per ate te drejten dhe mendjen e vullnetin e len ne doren tone,e tani eshte detyre e jona te zgjedhim njeren nga rruget..
Por kjo nuk do te thote se Zoti e shtyn perdhunisht njeriun ne rruge te shtrember ose e drejton ne rruge te drejte pa asnje iniciative apo akt te njeriut e, keshtu ky behet, do apo s'do, o nje i çoroditur, o nje i drejte...
Flm gjini per keto Rubaira te Omar-it.
Ne vazhdim do sjelle dhe ca te tjera:
21

Në prehërin e Hurisë kur gëzohesh

Veten humbet, e veten gjen, bekohesh:

Kur pi kungatën shpirtrëmbenjëse,

Përsipër Jetës, Vdekjes lartësohesh.

22

Te Shpell' e Verës kemi hedhur mendjen,

Dehemi, puthim për të mbledhur mendjen:

C'pyet? Gjykim e tru na kanë rrjedhur,

Se Vajzat na e kanë vjedhur mendjen.

23

"Pse s'pi më pak?" më thonë njerëzia,

"Për ç'arësye s'ka kufi Dollia?"

Një: Faq'e Vajzës; dy: Rubin'i Verës,

Ja shkaqe si kristal nga qartësia.

24

Drit' e Kungatës vlen çdo mbretëri

N'Evropë dhe n'Afrikë dhe n'Azi:

Rënkim'i Vajzës mallëngjen më rëndë

Se çdo shamat' e turmës në Xhami.

25

Fito një Zemër, puthe dhe rrëmbeje,

Dhe adhuroje si Altar prej Feje:

Një qind Qabera s'vlejnë sa një Zemër;

Zemër kërko, Haxhi, jo Gur Qabeje.

26

Si mjer' ay që Dashuri s'ka ndjerë

Dhe zemra s'i ka ndritur në prënverë:

Pa Ver' e Dashuri çdo dit' e shkuar

Prej meje s'nëmërohet asnjëherë.

27

S'ka hir apo shëmtim në Dashuri,

Për Ferr e për Parajsë s'ka mërzi,

As për pallate a kasolle a shpella

As për mëndafsh a rrecka a stoli.

28

Kjo zemr' e marr' e mbytur në mjerime

Pa prerë vuan e lëshon rënkime:

Kur më dha Zoti Verë Dashurie,

Ma mbushi kupën gjak prej zemrës sime.

29

E prisja! Si rrufeja më tronditi!

E Dashura më shkoi, më neveriti:

S'e çmoja kur e kisha... Ah, çma priti!

Në Ferrin nga Parajsa më vërviti.

30

Rënkoj e psherëtij, se s'të kam pranë,

M'u çuar zëmra, vojtjet mënt s'më lanë,

Askujt s'ia qaj dot hallin, djall' o punë:

Vrermjalt' e flagëves' e qiellhapsanë!