Dua te di diqka mbi jeten e Muhamedit

[loni19]

Lufta e Taifit



Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u nis për në Taif. Gjatë rrugës kaloi nga Kulla e Malik ibn Auf el Ensariut dhe urdhëroi që të shembej. Kur arriti në Taif, e gjeti armikun të strehuar nëpër kullat e atjeshme. Armiku e kishte siguruar ushqimin për një vit. Prandaj, Profeti vendosi ta rrethonte armikun. Myslimanët kishin zbritur afër armikut dhe armiku i goditi me breshëri shigjetash. U plagosën një numër jo i vogël myslimanësh, prandaj ata u zhvendosën dhe shkuan në vendin ku është xhamia sot. Myslimanët përdorën disa plane për ta detyruar armikun që të dilte nga kullat, por nuk patën sukses. Halid ibn Uelidi dilte çdo ditë në fushën e betejës dhe u bënte thirrje për duel, por asnjëri prej tyre nuk i përgjigjej. Myslimanët ndërtuan edhe një katapultë, me të cilën e gjuanin armikun, por edhe kjo nuk dha rezultat. Nën mburojat e hekurta, disa myslimanë u përpoqën të shponin murin e kullës, por armiku u hodhi nga sipër copa hekuri të skuqur dhe ata u detyruan të ktheheshin. Myslimanët filluan të prisnin hardhitë dhe hurmat. Atëherë, armiqtë u lutën që të mos i prisnin ato. Myslimanët i lanë dhe nuk i prenë më. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) urdhëroi njërin nga myslimanët që të thërriste: “Cdo rob që do të zbresë nga kulla, do të jetë i lirë.” Atëherë, zbritën 23, ndër ta edhe Ebu Bekra. Ata hipën mbi murin e kullës së Taifit. Ebu Bekra u nis dhe mori me vete devenë e tij, që njerëzit e Taifit të kujtonin se do t’i jepte ujë devesë. Kur e pa veprimin e tij, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e quajti Ebu Bekra. Rrethimi zgjati rreth 20 ditë, por pa dobi. Thuhet se ka zgjatur një muaj të plotë. Pastaj, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u këshillua me Neufil ibn Muauije Diliun dhe ky tha: “Ata (armiqtë) janë një dhelpër në strofë. Po të qëndrosh mbi strofkë, e kap dhelprën; por edhe po ta lësh, nuk të bën ndonjë dëm ty.” Atëherë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i urdhëroi myslimanët që të largoheshin që andej. Disa myslimanë i kërkuan Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), që t’i mallkonte ata, por Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “O Allah! Udhëzoji për së mbari njerëzit e Taifit dhe bëji myslimanë!” Ndarja e presë së luftës dhe e robërve

I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u kthye nga Taifi dhe shkoi në Xhi’ranë. Aty qëndroi më shumë se dhjetë ditë, por nuk e pjesëtoi plaçkën e luftës midis myslimanëve, sepse priste që të vinin Hauazinët të penduar për çfarë kishin bërë dhe të merrnin pasuritë dhe robërit e tyre (gratë dhe fëmijët e tyre). Mirëpo nuk erdhi askush prej tyre. Atëherë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nxori një tAdapter lë pestën e plaçkës së luftës dhe ua dha disa njerëzve që ishin me besim të dobët në Islam, për t’ua zbutur zemrat dhe për t’iafruar. U dha, gjithashtu edhe disa njerëzve, që nuk ishin bërë myslimanë ende, për t’ua bërë të dashur Islamin. Kështu, Ebu Sufjanit i dha 40 okë argjend dhe 100 deve. Po kaq i dha edhe djalit të tij, Jezidit; të njëjtën sasi i dha edhe djalit tjetër të tij, Muauijes. Safuan ibn Umejes i dha njëherë 100 deve, pastaj 110 dhe pastaj 100. Të tjerëve, si Hakim ibn Hizamit, Harith ibn Harith ibn Kalides, Ujajne ibn Hasinit, Akrei ibn Habisit, Abas ibn Murdas, Alkame ibn Alathe, Malik ibn Aufit, Alai ibn Harithies, Harith ibn Hishamit, Xhubejr ib Mutaimit, Suhejl ibn Amrut, Huejtib ibn Abdul Uzzasë, etj. u dha nga 100 deve. Për të tjerët ndau nga 50 (thuhet edhe 40) deve për secilin. Mirëpo, u përhap fjala se Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) po jepte me shumicë dhe nuk kishte frikë se varfërohej kurrë. Prandaj iu grumbulluan arabët dhe i kërkuan që t’u jepte nga prerja e luftës, derisa e mbështetën te një pemë e i ngeli pelerina varur në një degë të saj. Atëherë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u tha atyre: “Ma jepni pelerinën time se betohem për atë Zot, në dorën e të Cilit është shpirti im, sikur të kisha pasuri sa gjethet e pemëve të Tihamës, do ta pjesëtoja atë për ju. Pra, mos më quani koprrac, as zemërlig dhe as gënjeshtar.” Pastaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) mori ca lesh nga shpatullat e devesë dhe tha: “Uallahi, unë nuk kam asgjë tjetër nga pasuria juaj, që morët nga armiku në luftë, përveçse një të pestën e saj. E një të pestën e asaj pasurie ua dhashë krejtësisht juve. Po të doni, bëjeni llogarinë me imtësi. Mashtrimi është gjë e shëmtuar, turp dhe zjarr do të ketë për mashturesin Ditën e Gjykimit.” Atëherë njerëzit e kthyen çdo gjë që kishin pasë marrë vetë nga plaçka e luftës. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) urdhëroi Zejd ibn Thabitin që të ndante plaçkën e luftës. E, pasi qe ndarë më parë një e pesta e saj, pjesa që i takonte çdonjërit nga pjesa tjetër kishte afërsisht vlerë sa një deve e gjysmë dhe dy dele e gjysmë e dhjetë derhem, si dhe sa një e treta e një robi lufte. Pasi merrej një prej këtyre pjesëve dhe pasi merrej 10 derhem, personi duhej të zgjidhte: ose katër deve, ose 40 dele, ose një të tretën e vlerës së robit të luftës. Ankesa e ensarëve dhe hytbja e të Dërguarit të Allahut

Ensarët (Medinasit) u habitën që i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u dha disa njerëzve shumë pasuri për t’u bërë qejfin dhe nuk u dha asgjë ensarëve. Prandaj njëri prej tyre tha: “Kjo është shumë e çuditshme. Si ka mundësi që ai u jep Kurejshëve dhe ne na lë pa gjë! Shpatat tona ende lëshojnë gjak nga gjaku i armiqve.” Këtë fjalë e mori vesh Sa’d ibn Ubejdja, që ishte kryetari i ensarëve dhe i mblodhi ata veças. Vajti edhe i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), i cili më parë falenderoi Allahun, pastaj përmendi mirësitë e mëdha që Allahu u kishte dhënë ensarëve, si dhe mirësitë që ata i kishin bërë të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Pastaj tha: “O ensarë! A u zemëruat ju për ca gjëra të kësaj bote, që unë ua dhashë disa njerëzve, për t’u bërë qejfin, që ata të bëheshin myslimanë, ndërsa ju u lashë vetëm me Islamin tuaj? A nuk jeni të kënaqur që njerëzit e tjerë shkojnë në shtëpitë e tyre duke marrë me vete dele e deve, ndërsa ju ktheheni tek devetë tuaja, duke pasur me vete të Dërguarin e Allahut? Për Zotin, në dorën e të Cilit është shpirti i Muhamedit, edhe sikur të mos ishte Hixhreti, unë do të isha njëri prej ensarëve; edhe sikur njerëzit e tjerë të hynin në një grykë mali e ensarët në një grykë tjetër, unë do të hyja atje ku do të ishin ensarët. O Allah! Mëshiroji ensarët, bijtë e ensarëve dhe bijtë e bijve të ensarëve!” Ensarët qanë, derisa iu lagën mjekrat me lot dhe thanë: “Ne jemi të kënaqur që kemi me vete të Dërguarin e Allahut, si pjesë të shpërblimit të luftës edhe caktim i Allahut për ne.” Të dërguarit e fisit Heuazin

Pasi u shpërnda e tërë preja e luftës, erdhi delegacioni i Heuazinit, të cilin e kryesonte Zuhejr ibn Suredi. Të gjithë pjesëtarët e delegacionit u bënë myslimanë dhe i dhanë besën të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Pastaj i thanë: “O i Dërguari i Allahut! Ndër ata që ju keni marrë robër, janë edhe nënat, motrat, hallat dhe tezet tona. E për njerëzit e tyre është turp që ata të mbeten robër.” Dhe thanë në vargje: “Bëj mirësi për ne, o i Dërguari i Allahut, bëj mirësi për nderin tonë, sepse je njeriu më i mirë, nga i cili ne shumë shpresojmë e presim. Bëj mirësi për ato gra që ushqejnë fëmijë, liroji, se Allahu do të të japë ty çdo mirësi.” I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Unë kam me vete ata që shikoni dhe fjala më e dashur tek unë është ajo më e vërteta. Zgjidhni e merrni: ose robërit (gratë e fëmijët), ose pasurinë.” Ata: “Ne nuk barazojmë asgjë me fisin e të afërmit. Prandaj, na i kthe gratë tona dhe bijtë tanë dhe ne nuk do të flasim as për dele as për deve.” U fal namazi i drekës. Pas namazit, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) iu drejtua: “Cohuni dhe dëshmoni (thoni para njerëzve) se jeni bërë myslimanë e pastaj thoni: “Ne jemi vëllezërit tuaj në fč.” Thoni: “Ne kërkojmë ndërmjetësimin e të Dërguarit të Allahut te myslimanët dhe ndërmjetësimin e myslimanëve tek i Dërguari i Allahut, që të na i japin gratë tona e fëmijët tanë.” Ata ashtu vepruan. Atëherë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “C’kam unë dhe Benu Mutalibët (nga gratë dhe fëmijët tuaj) ua kemi dhënë. Cfarë kanë marrë njerëzit e tjerë, unë do t’i pyes ata (nëse janë të mendimit t’ua japin apo jo.)” Pasi i pyeti ata, muhaxhirët dhe ensarët thanë: “Cfarë kemi marrë ne, ia japim të Dërguarit të Allahut.” Ndërsa disa bedeuinë, si Akre ibn Habisi, Ujejne ibn Hasini dhe Abbas ibn Murdasi nuk pranuan (t’i jepnin ata robër lufte që kishin marrë, kur u ndanë). Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Kush të dojë, t’i japë me kënaqësi, le t’i japë. Kush nuk dëshiron t’i japë me kënaqësi (pa pritur shpërblim), për çdo pjesë që do të japë do të marrë gjashtë të tjera, në rastin e parë që do të e krijojë mundësinë Allahu.” Atëherë, të gjithë njerëzit i dorëzuan të gjithë robërit me kënaqësi, përveç Ujejne ibn Hasinit. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) urdhëroi që robërve t’u jepej nga një palë rroba. Pasi u kthyen robërit, çdonjërit nuk i mbeti tjetër, përveçse dy deve ose vetëm 20 dele. Umrja e Xhi’ranes

Pasi e ndanë prenë e luftës, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) bëri nijet për të kryer Umren dhe e kreu atë. Pastaj, u kthye për në Medine. Në Medine arriti më 24 ose më 27 të muajit Dhul Ka’ade. Benu Temimët kthehen në myslimanë

Në muajin Muharrem, në vitin e 9-të të Hixhretit, vajtën lajmet në Medine se Benu Temimët po nxisnin fiset arabe që të ndalonin dhënien e xhizjes. Prandaj, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi tek ata 50 kalorës, nën komandën e Ujene ibn Hasin Fezariut. Ai i sulmoi Benu Temimët në shkretëtirë dhe zuri prej tyre robër 11 burra, 21 gra dhe 30 fëmijë dhe i solli në Medine. Në Medine shkuan 10 veta nga kryetarët e tyre. Ata deshën të takoheshin me myslimanët dhe t’u krenoheshin atyre. Së pari foli oratori i tyre, Utarid ibn Haxhibi, por Thabit ibn Kajsi iu përgjigj atij edhe më mirë. Pastaj, poeti i tyre, Zuberkan ibn Bedëri recitoi vjersha, por atij iu përgjigj edhe më mirë me poezi Hasan ibn Thabiti. Pastaj ata e pohuan aftësinë e oratorit të Islamit dhe të poetit të Islamit dhe u bënë myslimanë. Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ua ktheu atyre robërit dhe i shpërbleu mirë ata. Shembja e Felisit (idhullit) të Benu Ta’jit dhe kthimi i Adj ibn Hatemit në mysliman

Në muajin Rabiul Ahir, në vitin e nëntë të Hixhretit, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Ali ibn Ebu Talibin me 150 burra, 100 deve e 50 kuaj për të shembur idhullin e Benu Taj’it, që njihej me emrin “Felis”. Aliu kishte një flamur të zi dhe një flamur të bardhë. Ai sulmoi lagjen e Hatemi Taiut, që ishte i njohur për bujari dhe mori shumë pasuri, bagëti e robër (gra e fëmijë), ndër të cilët edhe Sefuanen, bijën e Hatemi Taiut. Kur Sefuanen e sollën në Medine, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e liroi pa paguar asgjë për lirimin. Madje, e nderoi dhe i dha një deve. Pastaj, ajo shkoi në Sham, ku kishte mërguar vëllai i saj, Adji ibn Hatemi. Ajo i foli atij për të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “Ai ka bërë një vepër shumë të mirë e fisnike,- i tha ajo, saqë as babai yt nuk do ta bënte. Prandaj, shko tek ai, me dëshirë a pa dëshirë.” Adji shkoi në Medine pa pasur garanci. Pasi foli me të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), ai u bë mysliman. Kur Adji ishte tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), erdhi një burrë, i cili ankohej se ishte shumë i varfër. Pas tij erdhi një tjetër që ankohej se i kishin prerë rrugën. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha Adjit: “O Adj! A e ke parë Hiranë? Unë betohem se, po të kesh jetë të gjatë, do të shikosh se femrat do të nisen nga Hiraja dhe do të shkojnë të bëjnë tauafin rreth Qabes e nuk do të kenë frikë askënd përveç Allahut. Po të kesh jetë të gjatë, do të shikosh, gjithashtu hapjen e thesareve të Kisrait (për myslimanët). Po të kesh jetë të gjatë, do të shikosh njeriun, që do të dalë nga shtëpia e vet me grushtin plot flori a argjend, i cili do të kërkojë ndonjë person që ia pranon atë, por nuk do të gjejë asnjeri që t’ia pranojë.” Adji arriti gjatë jetës së vet, që të shikonte femrat të shkonin pa frikë në Mekë dhe qe i pranishëm kur u hapën thesaret e Kisrait. Këto dy ngjarje: ndëshkimi i Benu Temimëve dhe shembja e “Felisës” të fisit Taj’i janë më të rëndësishmet që kanë ndodhur pas çlirimit të Mekës dhe luftës së Hunejnit. Sidoqoftë, përveç atyre kanë ndodhur edhe ngjarje të tjera gjatë asaj periudhe. Por, konflikti i ashpër në përgjithësi mbaroi pas Clirimit të Mekës. Myslimanët, thuajse u qetësuan nga luftërat, por qenë forcat e krishtere të përqendruara në Sham dhe që u nisën në drejtim të myslimanëve, shkaku i Luftës së Mu’tes. Këto forca qenë shumë krenare për fitoret e tyre të njëpasnjëshme kundër persianëve. Filluan kështu, betejat e përgjakshme midis myslimanëve dhe të krishterëve. Rezultati i këtyre betejave qe edhe Lufta e Tebukut, në kohën e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe Clirimi i Shamit në kohën e Kalifëve.