Nenes time

[lovely]

Dot nuk u ç'malla...

Një jet' të tër' ndënja me nënën
Kurr' s`u ndava
Një jet' të tër' më priste malli
... E dot su ç`malla

Edhe sa her' më shkuli veshin
Kurr' nuk qava
Një jet' të tër' i putha dorën
E dot su ç`malla

Edhe në gjum' ja ndjeja dorën përmbi ball'
Timen e kisha të gjithë botën si në përrall'
Kur kisha hall a kisha ndonjë brengë në shpirt
Buzëqeshje e saj si një mëngjes çelte një drit'
Buzëqeshje e saj më ndjek nga pas mua dhe sot
Një jet' të tër' ndënja me nënën su ç`malla dot..


e huazuar

[Zero Cool]

MONOLOGU I NËNËS SË EMIGRANTIT

U bënë shtatë vjet
me rënie gjethesh të verdha ndër mote,
shtatë shekuj që të pres
me sytë në përgjim,
te kjo derë e pashkelur nga fryma jote
dhe nga gjurma e harruar
larg në mërgim.

Të pres te kjo derë e gozhduar
me kufomën e vetmisë brenda,
te ky prag i zi që e mbështolli
me shurdhëri nata jote e ikjes.
Yjet këputen
nga gërmadhat e reve të rënda
dhe bien mbi duart e mia
të shtrira drejt qiellit të pritjes.

Por ylli yt
nuk pikoi vështrimin e syrit
mbi përrenjtë e tharë
të rrudhave të mia.
U bënë shtatë shekuj
me trokitje vetëtimash,
duke pritur të trokasë zëri yt
te dritarja me thinja.

Por kam dëgjuar
vetëm ankthin e erërave dimërore.
që vijnë e shkojnë
me psherëtima të pikëlluara.
Derisa vetmia
më ngurtësoi rrudhjen kockore,
për të gdhendur
statujën e pritjes së nënave të harruara.

Por ti nuk erdhe
të zbutesh mallin tim gjëmëmadh.
Shumë shira breshëruan lot në sytë e mi
që u tretën nga mynxyra e dhimbjes.
nëpër mjegullat e harrimit tënd pa kufi.

Vjen gjithmonë një korb mortor,
gdhihet natën te dritarja ime e shkretuar,
ku hija jote ngjyrë molle lulëzon në oborr
dhe gjithmonë më pëshpërit
ardhjen tënde të tejvonuar.

Por tani që edhe ajri u mbush
me mungesën tënde,
ndjej se fryma më është pakësuar.
Dhe fjalët e ngrira
më janë kthyer në mermer të zbardhur,
ku mund t’i falesh kujtimit tënd në kthim.
Nëse dikur ke për të ardhur... o yll im!

[Zero Cool]

[Alima]

...

Dua te shkruaj , shuuume dua te shkruaj ...nena ime !

Sa marre forcen , me ngulfatin lotet , shpirti d'nes dhe nuk mund te theme ate qe ndiej !

Te pash ne enderr nene , te pash buzqeshjen tende qe aq shume me mungon , te ndiva zerin e embel mjalte ...nena ime e dashur !...Shpesh edhe te harroi , jo se dua , por gjendja e atij te cilit ja fale rinin dhe pleqerine , atij me te cilin ndave vite e vite , te mira e te liga ... pas vdekjes sate nana ime , i eshte keqesuar gjendja .Edhe ai done te filloi te flase per ty , por ngulfate , dhe edhe pse shterp nga lotet une ja shohe !


Na mungone nene , ke marre nje pjese te madhe nga ne , me e shtrenjta ime !





.

[Alima]

...

Dergone te proza diku me te njejten tematike , pasna gabu vendin !

Me keqardhje ,
Alima!


.

Ate, pasiqe ishte thinjur nuk ma donte gruaja. Vecse nuk e dija ne e kishte dashur edhe ajo vjehrren e vet te moshuar? Sa shume mut kishte kjo bote kuptova tek tash vone dikur!

[lovely]

Për nënën time...

Plakem, e për nënën time gjithnjë jam e vogël.
Ulem, por te ajo gjithnjë jam fëmijë.
E vetmja ajo për mua ka derdhur lot, qumësht dhe gjak.
Të gjithë më kanë harruar, po jo edhe nëna ime.
Të gjithë më kanë lënë, përveç nënës sime.
Bota për mua u ndryshua, por jo edhe nëna.
Për Zotin, nënë, sa here i ke fshirë lotët prej fytyrës kur kam shkuar në rrugë? Sa netë ke kaluar pa gjumë kur të kam munguar?
Sa netë ke kaluar pranë meje kur kam qenë i sëmurë.?

Nënë! Kur kthehesha nga udhëtimi, më prisje në derë me sy të përlotur nga gëzimi, ndërsa kur udhëtoja, më përcillje me pikëllim në zemër...!

Nënë.
Më ke bartur në prehër me dhembje dhe vuajtje. Më linde me klithma dhe rënkime. Më përqafove dhe më prite me puthje dhe buzëqeshje.

Nënë..
Asnjëherë nuk ke qarë deri sa isha zgjuar. Nuk ke pushuar përderisa nuk më ke parë mua të lumtur. Kur unë buzëqeshja edhe ti buzëqeshje edhe pse nuk e dije shkakun. Ndërsa kur vija e pikëlluar, ti qaje edhe pse nuk e dije shkakun. Tek ti isha e falur para se të gaboja dhe e harroje gabimin tim para se të pendohesha. Më arsyetoje para se të kërkoja falje.

Nënë...
Kush më lavdëronte, ti i besoje edhe sikur të më shpallte mbret i njerëzve. Kush më kritikonte ti nuk i besoje edhe sikur t'i sillte edhe dëshmitarët më besnik. Vetëm ti ke qenë e preokupuar me brengën ndaj meje.

Nënë..
Unë jam gjëja më e rëndësishme për ty, tregimi më i bukur, dëshira më e ëmbël. Këto më bëjnë të ndjehem mirë, ndërsa ti mendon se kjo nuk është e mjaftueshme, dhe shkrihesh nga mallëngjimi për mua...

Nënë...
Sikur të mundem që me lot falënderimi t'i lajë këmbët tuaja.

"Zoti im! Mëshiroi ata të dy, sikurse më edukuan mua kur isha i vogël". (El Israë, 24)

Huazuar nga FB

[lovely]

slow down mummy, there is no need to rush,
slow down mummy, what is all the fuss?
slow down mummy, make yourself a cup tea.
Slow down mummy, come and spend some time with me.

slow down mummy, lets put our boots on and go out for a walk,
lets kick at piles of leaves, and smile and laugh and talk.
slow down mummy, you look ever so tired,
come sit and snuggle under the duvet and rest with me a while.

slow down mummy, those dirt dishes can wait,
slow down mummy, lets have some fun, lets bake a cake!
slow down mummy I know you work a lot,
but sometimes mummy, its nice when you just stop.

sit with us a minute,
& listen to our day,
spend a cherished moment,
because our childhood is not here to stay!

R.Knight 2011 Shine like stars

[Zero Cool]

Të shkruaj bukur nuk di po mundimin po e marr, që të shkruaj për njeriun që më solli në jetë, dhe për atë që më ka dashur vërtetë. Po shkruaj për nënën time, disa rreshta të mbushur plotë kujtime, dhe atë kur kujtoj zemra më vajton sepse gjithmonë ishte në zemrën time dhe aty do të qëndroj.
Dy sytë e nënës sime për mua ishin thesar, gjithë botën do ta ipja, edhe një herë ti kisha parë.

[Zero Cool]

Sot,
nuk dua të zgjohem,
sot,
nuk dua t’i hapi sytë,
dua të jetoj me ëndërrën time,
së paku,
të zgjas një ditë.

Po eci në rrugë të akullta,
po kërkoj lulën më të bukur,
ku ta gjej, ku ta gjej?

Ajo paska lulëzuar në mes të dimrit!
Por, ku ta gjej, ku ta gjej?

Po eci,
nuk ka kush që më ndal dot,
lulën më të bukur,
nuk e kërkoj kot.

Po e nuhas një aromë të lulës,
ku është, ku është?

Era po tund çdo gjë rreth meje,
madje po më orienton,
e di tek lulja më e bukur,
atje po më dërgon.

Sa jam rrënqethur,
nuk e di ku po shkoj,
vetëm e di,
lulën më të bukur,
sot, po e kërkoj.

Arrita,
e gjeta lulën më të bukur,
të një kopshti madhështor.

E gjeta,
tek një guri i gdhendur,
me një epitaf të zi,
tek varri më i bukur,
tek varri i nënës time,
një lule e bardhë qëndronte aty.

E di,
unë e kam mbjellur,
atë lule të bukur,
të kopshtit madhështor,
por,
më tregoj,
se edhe në dimër,
unë ekzistoj.

[Le jardin des disparus]

Nënës sime

Kaq shumë kisha për të të thënë
po mbeta larg e larg mërguar
në këto ditë e dashur Nënë
më mirë ti më ke kuptuar

Për ty dhuratën kam menduar
edhe punuar gjatë e gjatë
porse më mbeti kētu në duar
ti mbylle sytë atë natë

Por ndjej se duke e lexuar
më zbutet dhimbje e kësaj zije
mirësia jote e patreguar
më lidh me ty me mija fije

Në ëndërr ti më rri kaq larg
si më rreh zemra, ta dish
o Nënë, Nënë, vallë s'di
tek unë si të vish?!

Në qiell enden retë pafund
në male fryjnë e fryjnë thëllime
në fusha endet e endet gjithkund
fëmija i humbur i Nënës sime

Në rrugë era përplas gjethët e thata
në pemë zogu klith me vajtim
atje, matanë malesh të larta
ndodhet, diku, atdheu i im!

Hermann Hesse