Poezi te perzgjedhura nga Linka_Pz

[Albaner]

Linka_pz ni 10tshe e ki per kto Poezi bravo ty ;)

[Linka_pz]

Sikur…

Sikur…
të kisha
zemra
me shumicë,
Do t’ua falja
atyre,
që,
s’kanë zemër.
Sikur…
të kisha
mendje
me shumicë,
Do t’ua falja
atyre,
që kanë mbetur
pa emër.
Sikur…
të kisha
para
me shumicë,
Do t’ia falja ,
Dashurisë.
Të nisej larg.
Larg…
Mërguar…
Në ndonjë vend
pa jetë.
Dhe,
t’ia niste
nga fillimi.
Të mbetej,
kjo koshere
grenxash,
e thatë,
dhe,
e shkretë…!
Ndërtuar,
mbi themele,
dështimi!

Suzana Zisi

[Linka_pz]

Fundvjeshte

Vjeshta u shty tek dimri kete vit,
Po, besoni ne fjalet e mia,
Ne rrugen me te bukur
Gjethet rane ne dimer.
Gjethet i shkeli nje vajze duke vrapuar,
Stina mori me vete kujtimin e hidhur te saj.

Alfred Perona

[Linka_pz]

AJO ËSHTË E IMJA


Ajo është e imja vetëm e imja
Ashtu e vogël e zbehtë dhe e brishtë
Është e imja kur i dridhet flegra e majtë e hundës
E askush nuk e vërën këtë as nëna që e ka lindë
Kurdoherë është e imja edhe kur nuk e kam
Kur lëmon nënbarkun edhe kur aborton e përgjakur
Njerëz të verbër si nuk shihni nënshkrimin e saj
Në ballin tim të rrudhur dhe shkëlqimin e syve të saj
Dhe dhembjen e përbashkët aq të ëmbël
Ajo është e imja dhe është hyjnore si dashuria e saj
Vetë perëndia ma dërgoi dhuratë
Në ditëlindjen-ditëvdekjen e hazreti Isës
Isha i ri dhe i pamësuar
Deshta ta hudhja si një margaritar
Të mbështjellë me një gazetë të vjetër

Prandaj jam sëmurë nga moralitisi
Nga çmenduria jam agraisur në çmendinën time të fildishtë
Dhe më dëgjoni si qirrem me tërë gurmazin:
Ajo është e imja ajo është e imja
Edhe kur duhet me Gabimin e saj të parë dhe të vetëm
Edhe kur ledhaton frytet e z.Gabimit
Është e imja kur të fshehtën tonë e mban në gji
dhe mbështjell dhembjen dhe të vërtetën me të qeshurën e saj
O ajo është Virgjëresha o të verbër
Që do të lind një fëmijë të quajtur Dashuri
Pa racë pa komb pa moshë ligj moral gjini
Do të lind një Gjeni që të shpëtojë botën
Nga urrejtja
Ajo është e imja
Një gjeni.

Aziz Mustafa

[Linka_pz]

Epshi trupor i territ


Territ ungjillor u shtri dhe preu hapësinat ajo dorë. Diptik zbrazëtie: bardh-e-zi. E bardhë, e bardhë, si një direk me vela frushullonte frushkët andrra e tij, nësa për bashi përplasej e thyhej grimë, si shishe shampanje, pulëbardha torollake e Soreskut.

E hapësina?

E pamë qysh tallazitej, hapësina, qysh stërfryhej, shkumëzueshëm, hapësina, mu si një demon konkav, qysh shkurajohej saora, hapësira, pa aks e ashtnor.

Përanash e përskej e pamë qysh përvidhej epshi trupor i territ, e pamë qysh mbartej n’ato ethe ngutie, qysh avullonte e pamë mbi ujëra e sterre epshin trupor të territ dhe e pamë, e pamë, e pamë qysh zbriti e mbet vjerrë - mjegullishtë, e pamë qysh varej i ngimë mbi lumë si plënc kau, epshin trupor të territ e pamë të mbartej nxitimthi, si mish kau vagonash të rëndë t’atij treni-fantazmë me binarë të lamë në djersë e dritë, dhe pamë, pamë, pamë, epshin, sidomos, mishin, vagonat dhe djersët në dritë etj, etj...

E drita, drita qysh?

Tembrâma, pasagjerë të ardhur ç’prej akseve të diptikut, e thënë qe t’përballeshim me këso bote ku çdocili e njohu sozinë e vet me angrra, përbrenca engjëjsh përqafe.

Aherë nga perroni në sfond u ndie qysh kthehej nata tjetër me copat e gjarpnit të premë tek gjakonin me kapë njena-tjetrën - vagonat e trenit përplot me epshin trupor të territ; aherë u ndie qysh shpoi qiellin, si një i pa pikë kah yjzit një këngë n’arrati:

“Nënshkruaj, shpirti im, nënshkruaj,

edhe kallxona qysh s’t’u përgjigj njeri...

Agron Tufa

[Linka_pz]

Lirikë intime


Eja, mbështetemi te pema
Në vetminë e saj prej druri,
Te stoli të ulemi, eja
Në vetminë e tij prej guri.
Nën të njëjtin yll jemi ndeshur
A mund të rrimë pra të ndarë,
Si stoli me trungun e heshtur,
Mbjellë shumë vite më parë?
Në flakë vetëtime pashë
Ovalen dridhëse të buzëve
Dhe si një magji poshtë saj,
Gjithçka që në jetë më duhej.
Pastaj gjëmimin, unë ndjeva
Rininë tënde të përkulej,
Në çast u hepova si dega
Dhe gjeta gjithçka që më duhej.




Alfred Çapaliku

[Kronisti]

Je e mrekullueshme ne perzgjedhjen e vargjeve te bukura. Me doren tende permes kesaj faqeje, na i sjell emocionet e vargjeve te bukura duke deshmuar forcen e shpirtit tend...

[Linka_pz]

Pyetja e nje dite kur...




Nese ndonje dite
Ne nje nga ato dite
Kur njeriu rri shtrember
Mbi nje mbeshtetese
Qe fare mire
Mund te quhet rrenoje
Dikush do marre guximin
Te me pyese
Se c'bera gjithe kete kohe.
Une do te shikoj mire
Do t'i rrudh mire buzet
Dhe do te shfryj hundet
Duke i thene se kam pare njerez
Te rrenuar mbi mbeshtetese
Dhe njerez te mbeshtetur
Mbi rrenoja
Dhe pasi ai ta kete
Perceptuar pergjigjen
Mbeshtetesja ime do te bjere
Dhe une do te rrezohem
Duke i thene se
Ju ne kete cast
Bete ate qe nuk kam bere
Gjithe ate kohe
Tere jeten time
Kam pare njerez
Te rrenuar mbi mbeshtetese
Dhe njerez te mbeshtetur
Mbi rrenoja.
Albri Brahusha

[Linka_pz]

Dhimbje


Kujtim’ i ngratë më fal një drithmë,
Mërzi e madhe pa ty të jesh;
Një re s’i varkë s’tundet një grime,
Qiellit që s’flet, qiellit që hesht.
Asgjë s’lëviz, as gjeth mbi degë,
Diku një qen kafshon litarin e trashë…
Unë ec i vetmuar e humb në një shteg,
E më vjen të bërtas.


Altin Galanxhi

[Linka_pz]

Ngjyra e heshtjes

Me kot e kerkova
fatbardhesine,
ne ngjyren e bardhe
te reve te zeza
Ne fleten e bardhe
te zizuar me heshtjen
Ne ngjyren e bardhe
te kuajve fatndjelles
e bardha qenkeka
shndrruar ne korb.
korb!!

Elinda Marku

[Linka_pz]

Rebelimi i zjarrit

E njoh rebelimin e zjarrit,
Tek shuhet
Dhe ate te akullit,
Kur shkrihet,
Shembjen e qenies time e di ,
Ndersa germadhat qe po me zene,
I ndjej!!
S`di te bertas,
As te kerkoj ndihme!

Turbullon gjithcka !

Elinda Marku

[luan_i]

Fushë Kosovë

Ah, të çlirohej vetëmme vjersha Kosova,
Unë e çliroja i pari, lavdi më takonte të parit.
Me shpatën e vargut si pjepra do prisja gjokse dhe koka
Dhe flamurin lart do ta ngrija në mallet e Sharrit!

T’i çeshte Kosovës vetëm nga vjershat liria dhe fati,
Unë do të bëja me vargjet kërdinë dhe hatanë:
Në Fushë Kosovës s’do vritej vetëm sultan Murati
Do vriteshin katërmbëdhjetë sulltanë!

Ti çeshte Kosovës vetëm nga vjershat liria dhe fati!…


Kthimi në Kosovë
Kthehem këtu në Kosovë fill prej mërgimit,
Kthehem nga lumi i Rejnit,Senës, Sir Darjes,
Barin e gjej të tharë nga brymë e trishtimit,
Gurin e plasur nga peshë e lotit të ndarjes.

Kthehem me shpresë se mund të rri në një kafe,
Të çlodhem nga rruga e dërrmuar, e vrarë,
Miqtë t’i shohë dhe dorën t’ua jap e tu hidhem në qafë,
Se koha ka rrjedhur e malli si dreq më ka marrë.

Mjerishtë e gjej dhe kopshtin të tharë nga brymë e mërgimit,
Rrugën e plasur nga peshë e lotit të ndarjes,
Unë, i ardhur këtu në Kosovë pas udhëtimit,
Nga Lumi i Rejnit,Senës, Sir Darjes.

Andej i mallkuari fat më ka hedhur
Larguar nga serbët që kafen e miqve ma zunë,
Dhe jongjën e fisit pa korrur ma lane e rrushin pa mbledhur,
Kazanë e rakisë së vëllait ma hodhën në lumë.

Ah ç’ishte kazan i quditshëm, ah ç’ishte!
E zjente rakinë e rebeltë, të mirën e botës,
Dhe miqtë e vëllezërve nga ana e anës i mbledhte,
I shtronte atje me peshqir në gjunjë rreth sofrës!…

Ç’ti bësh!… E hodhën kazanin në lumë përtej një gremine
Pas ikjes sime drejt grykës së Rejnit, Senës, Sir Darjes,
Dhe sofra vëllait i mbeti pa lugë e pa thërrime
Dhe buzët e sofrës u plasën nga lotët e ndarjes.

Kthehem tani e pres në një kafe,
Serbi shpon xhamin e kafes me sytë e çapëluar,
Përgjon se cilin kam për të zënë për qafe,
Këtu në kafen e miqve të mi të bekuar.

Ik, or serb, e më ler të çlodhem këtu tek kjo dërrasë,
Tani në filxhanin e kafesë vërtitet e ulet një mizë;
Më tepër e sjellshme se serbi i trashë,
Kjo mizë e përmallshme hesht në filxhanin si kokrrizë…

Në kafe, të varur në mur, e marr çiftelinë
Të gdhendur nga mjeshtër të famshëm Prizreni,
Dhe serbi padshur këmbët lëvizë e ndjekë melodinë,
Pastaj theme vehte. ,, Të munda, or serb, qen bir qeni,

Të mundi kjo çifteli e gdhendur nga mjeshtër Prizreni”!…
Kthehem në Kosovë fill prej mërgimit
I lodhur nga lumni i Rejnës, Senës, Sir Darjes
Misrin e gjej të tharë nga bryma e pikëllimit,

Miqtë i gjej të lodhur nga peshë e mallit të ndarjes…

Gjaku i rastësishëm
Në gjunjët e malit të Sharrit më shkanë këmbët e rashë,
Atje ku fillon Kaçaniku i vrenjtur,
Nga pantollonat e mia më rrodhi gjaku i trashë,
Pastaj e pashë dhe këmbën time të enjtur.

Por kjo nuk ishte diçka për t’u ngjallur paniku,
Se gjera të tilla ndodhin dhe Brenda një oborri të qetë,
Çështja qëndron gjetiu: pse ndodhi atje ku fillon Kaçaniku,
Ç’i duhej gjaku i gjurit tim Kaçanikut të rreptë?

Pak gjakra ka pare në gurët e tij Kaçaniku i mjegullt,
Në luftëra të tmerrshme kur zgjidheshin rrugët e fatit?
Ky gjak i gjurit tim s’ia vlente as gjysmën e lekut,
Ndaj s’doja të ishte siç ndodhi, i rastit.

Do desha të ishte vërtetë një gjak Kaçaniku
Dhe s’duhej të rridhte nga shkarja e këmbës së koti!…
Këte nuk e them aspak me një shpirtë romantiku,
E them me bindjen time krejt qëmoti.

Dritëro Agolli

[luan_i]

Mesazhi i çuditshëm

Në Fierzë na solli dhe Drini i Madh një picture,
Portret i një vajze nga Peja mbi vetull shaminë.
Çudi si kish rënë nga Peja në lumë,
Çudi si kish zbritur këtu në qiell nën lëndinë!

Po cili piktor na përcillte masazhe të tillë njerëzorë
Që larg nga Kosova meujin e turbullt të Drinit,
Dhe si mund të dinte se kujt do ti binte në dorë
Ta shpinte në Ekspozitën e madhe të Dimrit?…

Kjo mbeti për mua një enigmë e quditshme
Dhe mendjen e kamvrarë me javë e muaj me radhë,
Por vetëm një gjë unë e quaj të bardhë e të hijshme:
Vëllai i ndarë prej meje e sillte mesazhin me Drinin e Bardhë.

Nusja nga Kosova

Kam dashur t’i gjeja dhe nipit tim një nuse,
Andej nga Kosova në fshatrat e thella,
Po kjo ka qenë një ëndërr pas zjarrit meflakë të kuqe,
Si vale e flamurit tek shpella.

Ka qenë vërtetë një ëndërr në viset e mia megurra,
Ku rrjedhin ujrat, por unë etjen e verës zorë se e shuaj,
Kam dashur nusen enipit të mos e marr me vetura,
Por veq si qëmoti,me kuaj.

Një muaj të tërë le të zgjesë udhëtimi me kale,
Me pluhur mbi vello të vinte nusja e nipit tek unë,
Me dorën timet’ia shkundja duvakun pale mbi pale
Atje tek oxhaku, ku kafja në xhevzë bën shkumbë.

Dhe s’kishte gjë, le të binte pluhur i udhës së largët,
Në vatrën time të vjetër sa përralla,
Por kjo nukndodhi mes bores së ligë e të varfër,
Ku rron ky fisi ynë i ndarë në dysh plot andrralla,

Ku s’merr dot një nuse për një nip a për djalë,
Se fisin e ndanë kufiri me dy pashapaorta;
Këto pashaporta s’të lënë të marrësh nuse me kale,
As me vetura dhe as me avion ndofta…

Kamëndërruar ti gjej një nuse tim nipi të dashur
Në fshatrat e thella andej nga Kosova,
Se s’desha të shkoja në tjetrën botë me buzë të plasur,
Ta shuaja etjen e mallit për aq sa të rroja.

Dritëro Agolli

[Linka_pz]

Une mblodha...
...mall ne syte e mikes time,
dhe i hodha ne varg
Mblodha kaq here dhe fjalet e tua , i bera nota melodi
kerceva neper pentagrame valesh Adriatiku ''tangon e ndarjes ,,
dhe i kendova zemrave te lodhura mergimi
me te vetmen gjuhe
Dashurie .....ne Poezi!
MADI KELMENDI

[Linka_pz]

Mall prindëror
Sikur të isha sërish e vogël
në djep të tundesha andej këndej.
Me ninullat e ëmbëla të nënës
nëpër ëndërra të kërcej.

Në krahët tuaj do lumturohesha
si dikur do të gëzohesha shumë.
T`mos dija fjalë, veç bëlbëzimin
ma, ma-ma e ba, ba-ba. Larg jush më mundon malli
shterrohet syri, m`hepohet shpirti.
Pa zbardhur dita afrohet nata…
ah, e vogël sërish të isha!

ALIDA ZENELI