Mos harro historinë

[Zero Cool]

Memorandumi II i ASHAS – program i luftës speciale

Tamam 25 vjet pas publikimit të Memorandumit të Akademisë së Shkencave dhe Arteve të Serbisë (“Veqernje novosti”, prill 1986), “kompania e urtakëve” senilë të AShAS, me në krye shkrimtarin autodidakt, babanë e kombit, kryetarin e parë të RFJ (Serbi e Mali Zi), akademikun pa shkollë të mesme Dobrica Qosiq, në marsin e vitit 2011 e “patentoi” Memorandumin 2. Por, këtë herë nuk e publikoi në mjetet e informimit, veçse si një doracak intern ua shpërndau anëtarëve të Qeverisë dhe zyrtarëve tjerë të lartë shtetëror, politik e kishtar të Serbisë, si një program i luftës speciale të veprimit në punën e tyre në të gjitha segmentet.

Serbia është e njohur për projekte nacionaliste serbomëdha për gëlltitjen e tokave të vendeve rreth veti. Të gjitha projektet, duke filluar nga “Naçertania” e Ilija Garashaninit (1844), janë në të njëjtën vijë: pushtimi i tokave të fqinjëve, ndërrimi i strukturës etnike të vendeve të pushtuara, duke shpërngulur e deportuar popullsinë vendase e kolonizuar me serbë e malazezë. Kështu është vepruar deri në projektet e fundit të Jugosllavisë-Serbisë 1989-1990. Të gjitha ato projekte i kanë iniciuar strukturat intelektuale nacionaliste e shoviniste: akademia e shkencave, universitetet, shoqatat e shkrimtarëve, kreu i kishës dhe personalitetet më të njohura të historisë serbe.

Sipas “Sllobodna Bosna” (nr.749, dt. 24 mars 2011) e cila e para e ka zbuluar Memorandumin 2, përmes kanaleve të saj nga kabineti i kryeministrit të Serbisë, ky akt makabër i Akademisë së Shkencave dhe Arteve të Serbisë mban shenjen: “Lexo, por mos e përhap më tutje”.

Memorandumi 2 është vazhdim i atij të parit, veçse tash në kushte të reja duhet të zbatohet me metoda të reja e në mënyrë tjetër; jo me luftë të armatosur, veçse me luftë speciale të kthejë ato që Serbia i ka humbur në luftërat e armatosura! Ky është imperativ politik, historik dhe moral i mbrojtjes së interesave të popullit serb në rajon, mendojnë akademikët serbë, dhe këtë e përsërisin pikë për pikë politikajt, zyrtarët e lartë shtetëror e diplomatik. Memorandumi përmban udhëzime se si duhet të veprojnë organet kompetente në të gjitha sferat e pushtetit shtetëror. Natyrisht, në realizimin e këtij programi, roli i Kishës ortodokse serbe është i pazëvendësueshëm, si gjithherë deri më tash. Është ky një dokument me të cilin akademikët serbë e kanë përcaktuar, ndërsa organet kompetente të pushtetit duhet ta operacionalizojnë e zbatojnë doktrinën gjeopolitike kombëtare serbe.

Memorandumi i parë (1986) ankohej e lamentonte se:
- çështja serbe nuk është zgjidhur në RSFJ, prandaj ajo kërkon zgjidhje të re,
- kufijtë e Serbisë nuk janë në pajtim me përbërjen etnike, prandaj duhet të ndryshohen,
- kushtetuta e vitit 1974 e ka dëmtuar shumë Serbinë, me krijimin e krahinave autonome të Kosovës dhe Vojvodinës dhe ka dezintegruar Jugosllavinë duke krijuar kufij administrativ artificial, të cilët nuk pasqyrojnë pamjen reale etnike,
- është rrezikuar populli serb nga popujt e tjerë brenda RSFJ: nga asimilimi, eksploatimi, shpërngulja, pamundësia e shprehjes, margjinalizimi në sferën politike, ekonomike, kulturore e shkencore,
- është bërë fuqizimi i forcave antiserbe brenda Jugosllavisë (Shqiptarët, Kroatët).

Këto dhe çështje tjera të pakënaqësisë së Serbisë e të popullit serb, imponojnë nevojën e ndërmarrjes së shpejtë të aksioneve për të penguar rrënimin e Serbisë e të popullit serb, apelonin akademikët autorë të Memorandumit 1: Pavle Saviq, Antonije Isakoviq, Dushan Kanazir, Mihajllo Markoviq, Dejan Medakoviq, Vasilije Krestiq, Ivan Maksimoviq, Kosta Mihajlloviq... Memorandumi u bë program politik e shtetëror i Serbisë, ngjalli nacionalizmin dhe instrumentalizoi masat (“revolucioni antiburokratik”, “jogurt revolucioni”, bartja e eshtrave të Car Llazarit, tubimi në Gazimestan dhe tundjet e tjera të masave). Memorandumi u bë akt iniciues për dramën e përgjakshme jugosllave, luftërave e krimeve të tmerrshme, vrasjes masive të civilëve, djegies dhe shkatërrimit të qyteteve e fshatrave, rrënimit të objekteve kulturore e fetare, shpërnguljes e deportimit të popullatës nga rajone të tëra, kampe përqendrimi, dhunime masive të femrave, varreza masive, të cilat e tronditën botën sa që e detyruan të intervenojë ushtarakisht me forcën më të madhe – NATO-n, për të ndalur ato mizori.

Me qenë se me Memorandumin 1 Serbia, me luftërat e armatosura të zhvilluara prej Sllovenisë deri në Kosovë, jo vetëm se nuk arriti qëllimet e formimit të Serbisë së madhe, veçse përkundrazi, u shkatërrua në çdo pikëpamje, e madje edhe u zvogëlua me territor, duke u pavarësua Kosova. Këto dështime dhe humbja e të gjitha luftërave të zhvilluara, e ka demantua thënien e rreme të babës së kombit (Qosiqit), se Serbia gjithnjë ka fituar në luftë e ka humbur në paqe. Tash Qosiqi me kompaninë e tij nga AShAS e ka kthyer qyrkun mbrapshtë, dhe pretendon që atë që kanë humbur në luftë – ta kthejë në paqe!

Cilat janë qëllimet strategjike që duhet të arrihen me Memorandumin 2?

Sipas të gjitha gjasave, Memorandumi 2 është përgatitur para pesë vjetëve, por vetëm tash “është patentuar” dhe u është dhënë udhëheqësve politik e shtetëror, si një doracak udhëzues dhe program për ta zbatuar, në mënyrë që të arrijnë të sanojnë efektet dhe pasojat katastrofale të projektit serbomadh të Memorandumit të parë. Tash Memorandumi 2 ua ka përshtatur metodat dhe format e veprimit për realizimin e qëllimeve të njëjta, në kushte të reja, duke zhvilluar luftë speciale për të dëmtuar interesat e shteteve fqinje. Jo vetëm organet politike, shtetërore, diplomatike e kishtare, veçse për realizimin e qëllimeve duhet të formohen edhe shërbime sekrete për veprim, sikur MOSAD-i izraelit, duke rekrutuar në to protagonistë e kriminel të luftës, në bashkëpunim me shtabe të ndryshme të organizatave fashiste e të partive politike radikale që veprojnë me qendrat në Serbi.

Në vija të përgjithshme, Memorandumi 2, qëllimet strategjike synon të arrihen përmes aktivitetit që kanë për efekt:
- të dobësohen ekonomikisht vendet fqinje, me bllokada, obstruksione e marifete të ndryshme alla-serbe,
- të heqin dorë shtetet fqinje: Kroacia, Bosnje-Hercegovina dhe Kosova nga paditë e ngritura (apo të pretenduara) në Gjykatën Ndërkombëtare të Drejtësisë kundër Serbisë,
- të provokohen pakënaqësi, protesta e demonstrata në vendet e rajonit,
- Serbia të orientohet kah Kina politikisht, ekonomikisht dhe ushtarakisht,
- të krijohet bashkësia panserbe për të gjithë serbët në rajon dhe në diasporë,
- të minimizohet përgjegjësia e Serbisë për krimet dhe shkatërrimet e kryera gjatë luftërave, duke ngritur akuza, fletëarreste ndërkombëtare dhe procese gjyqësore kundër qytetarëve të Bosnje-Hercegovinës, Kroacisë dhe Kosovës,
- të hiqet vëmendja e mediave rajonale e ndërkombëtare nga proceset e gjykimeve të kryera në Tribunalin e Hagës kundër kreut shtetëror, ushtarak e policor të Serbisë,
- me aksione pendese të vihet Serbia në pozitë të njëjtë të viktimës me shtetet fqinje të dëmtuara nga lufta,
- të insistohet në mbylljen e Tribunalit të Hagës, ashtu që gjykimi i gjeneralit Ratko Mlladiq të zhvillohet në gjykatat e vendit,
- të destabilizohen qeveritë e vendeve fqinje, të provokohen pakënaqësi e tollovi në to, ashtu që të dobësohet tehu i akuzave kundër Serbisë,
- të ndihmohet shkëputja e Republikës Serbe (të Bosnjës),
- të insistohet në fitimin e statusit të popullit konstituiv të serbëve në Kroaci, Mal të Zi dhe në Kosovë,
- të pengohet ndarja e Vojvodinës dhe rajonalizimi i Serbisë, dhe të dobësohet veprimi i Bashkësisë Islame të Sanxhakut.