KOMERCIALIZIMI

[4peace]

.



Përshëndetje të gjithëve




Megjithëse shkrimin e mëposhtëm e kam lexuar edhe para ca muajsh, duke kërkuar diç krejt tjetër m’u dasht ta lexoj edhe disa herë tjera…Kush e kupton mbase mund ta gjejë arsyen për këtë. Në këtë mënyrë, këtë shkrim, të „prodhuar“ nga dikush tjetër vendosa t’ua servoj në pjatë. Ndërsa ju te nderuar, në daçi „hajeni“, në daçi gëlltiteni pa e përtypur, në daçi përtypeni sa më mirë e imtë (është, besoj, për të mirën tuaj)…




Ata që bëjnë komente, çfarëdoqofshin, le ta dijnë se nuk do t’u përgjigjem nëse e shoh të udhës që përgjegja ime nuk do të ndihmonte për të mirë, gjegjësisht të mos jetë konstruktive. Pra, mos të preken ata që komentojnë (qëllimmirët) nëse nuk reagoj. Mendoj se ky shkrim është mjaft i vlershëm për ta lexuar dhe duhet të konsiderohet më shumë si informacion se sa temë për debatime. Siç thot edhe vet titulli, fjala është për komercializimin. Megjithatë, sipas mendimit tim, ky titull mund të „përkthehet“ edhe si „Globalizimi“.




Për moderatorët:
Nëse mendoni se kjo temë sjell diç të keqe, është provokim, e klasifikoni ashtu që nuk do ta kishte pasur vendin këtu etj. etj. ju kisha lutur të më informoni me kohë ashtu që të më jipet mundësia për të kursyer energji, mund e…



Ju falemnderit!






KOMERCIALIZIMI




„Komercializimi është një kërcënim përvjedhës dhe shpeshherë i padukshëm, i cili në ndërkohë cakton jetën dhe fatin e miliona të panumërt njerëzish dhe se individualitetin e dhuruar nga Zoti e redukon në një shifër (të vetme). Njerëzit janë bërë të dhëna statistike pa sens të thellë apo nevoja – pijuj në fushën e shahut të fuqive tregtare dhe përfitimeve të siparmarrjeve.




Shkretëtira e pajetë, siç e vlerësojmë ne botën moderne, njeriut ia grabit atë çka njeriun e bën njeri: Për të qenë i lumtur, shfrytëzuar kreativitetin e vet, për të qenë gjithmonë i gatshëm për t’i ndihmuar njëri tjetrit dhe për të qenë i lirë. Konkurrimi vdekjeprurës shthurr frymën e njeriut dhe tani është shndërruar në gjykatës në „luftë për (mbi)jetesë“. Jeta, kjo aventurë e madhe, është korruptuar dhe është shkëmbyer me luftën e mundimshme e të padrejtë për të mbijetuar.“

(nga „Epoka e barbarizmit është duke marrë fund“, prill 1999)






Pyetje:
M.(?!) thot se komercializimi është më i rrezikshëm se bomba atomike. Kush jeton në Amerikë (SHBA) has çdokund në komerzializim. Çdo gjë në këtë vend është përshtatur në atë mënyrë që ta ndihmojë komercializimin. Si mundet dikush, sikur unë që mund ta identifikoj si të keqen e strukturës sonë ekonomike, ta shmangë këtë të keqe për të vazhduar? Apo, a mos ndoshta duhet njëherë të presim shkatërrimin total të këtij sistemi ekonomik? ( qershor, 2000)





Përgjigje:
Nuk është e plotë as njëra e as tjetra. Komercializimi sot nuk ekziston vetëm në Amerikë, ai është kudo. Komercializimin dhe gjithë atë çka është e lidhur me të Amerika e ka eksportuar në gjithë botën. Globalizimi është fakt i pamohueshëm. Atë e hasim në tregti dhe ndarjen e resorseve. Por ai është edhe një die, një koncept mendor. Komercializimi krijon përfytyrim për atë se problemet ekzistuese mund të zgjidhen më së miri përmes metodave efektive e fitimprurëse të menaxhimit. Përmes ekonomisë së (orientuar sipas) tregut, siç e quan këtë M.(?!), ndjekja symbyllazi e kësaj filozofie të (orientuar sipas) tregut – sikur të kishte qenë mjet mrekullues që do të mund t’i zgjidhte të gjitha problemet ekonomike të botës - të gjitha problemet shikohen si të zgjidhshme nën kuptimin e marketingut.





Nëse keni një produkt, këtë duhet ta sillni në treg. Duhet ta shisni përmes tregut; krijoni një treg, blini një treg apo ia vidhni tregun dikujt. Sa më i fortë e më i pushtetshëm të jesh, aq më me efekt mund ta manipuloni tregun. Kjo është përparësi, të cilën e ka Amerika ndaj shteteve europiane e Japonisë dhe, për këtë arsye ajo është jashtëzakonisht e susksesshme në sigurimin e pjesës më të madhe të produkteve (prodhimeve) të veta në tregun botëror. Produktet e saj i binden ligjit të komercializimit, motorit (trurit) të forcave të tregut. Kjo don të thotë se duhet ta maksimoni eficiencën e sejcilit aktivitet tregtar ashtu që të mund të nxirrni përfitim (profit) sa më të madh. Ky është ligji themelor i cili qëndron prapa sejcilit aktivitet tregtar në këtë vend (SHBA).




vazhdon...




.

[4peace]

.




Jam i sigurtë se ekziston ndonjë tregtar, kudoqoftë në Amerikë, në ndonjë qytezë, i cili punon në mënyrë krejt tjetër: në të mirë të bashkësisë. Dhe jam i sigurtë se ekzistojnë shumë njerëz të tillë që mendojnë për të mirën e komunës (rrethit) të tyre, të cilët nuk bëjnë përpjekje për maksimimin e përfitimeve të tyre porse duan ta mbajnë së bashku grupin e punëtorëve, të cilët i paguajnë mirë dhe fitimin e ndajnë së bashku me ta. Veprimtaria e tyre është e orientuar në shërbim të tjerëve, por kjo (veprimtari) s’është me aq ndikim krahasuar me instinktet dhe aktivitetet komercializuese të jetës tregtare amerikane në përgjithësi.






Kjo mënyrë veprimi e maksimimit të fitimit në ndërkohë është duke u praktikuar në gjithë botën. Tanimë është përhapur nëpër të gjithë botën së bashku me të gjitha ato që nënkuptohen si investime dhe kontrollë të ekonomisë së sejcilit vend (shtet). Investimet e kapitalit bëhen në atë mënyrë që, derdhja e përkundërt e afro 90% të fitimit nga investimet është e garantuar në prejardhjen e vet, pra tregu, rëndom Amerika. Mund të jetë edhe Gjermania, Franca, Britania e Madhe apo Japonia, por më së shpeshti është Amerika. Sipërmarrjet e mëdha (koncernet) amerikane i kanë perfeksionuar metodat e tyre.






Rreziku i komercializimit – pos shfrytëzimit të popujve të Botës së Tretë – qëndron në komercializimin e përfytyrimeve tona, vlerave tona, botëkuptimeve tona. Prandaj thuhet se komercializimi për botën është më i rrezikshëm se bomba atomike. Qetë e pa u ndier është duke depërtuar në të gjitha aspektet e jetës sonë. Është duke e marrë pushtetin; në këtë mënyrë është duke u bërë si normë të menduarit për treg e profit në politikë, përkujdesje shëndetësore, arsim e komunikacion. Mirëpo kjo s’ka çka të kërkojë në arsimim apo përkujdesje shëndetësore apo në proceset politike të demokracisë. Dhe prapseprap lejojmë që të infiltrohet e kontrollojë të gjitha shërbimet themelore të njerëzimit. Ky është rrezik zvarranitës. Nuk jemi në gjendje ta hetojmë se si është duke ndodhur.






Befas ndërrohet gjuha. Gjindeni në ndonjë spital dhe papritmas flitet për treg(ti). „Paj, natyrisht se do t’ua lënim në disponim këtë bari (medikament) me gjithë dëshirë të gjithë pacientëve por, në situatën e sotme të tregut, thjesht, nuk ka të holla të mjaftueshme për këtë gjë“. Ç’kemi pastaj? Vdesin njerëzit meqë nuk mund të marrin trajtim (terapi) të caktuar. Nuk mund ta marrin pse është i shtrenjtë e në këtë mënyrë privatizohet. Ky është privatizimi i të gjitha aspekteve tona të jetës.






Po privatizohet dhe uji. Mund ta merrni me mend ju këtë? Marrin resurset elementare për çdo (gjë që ka) jetë në planetin tonë dhe e privatizojnë. Uji jonë në Angli i takon pjesërisht (edhe) Francës, meqë ajo i ka blerë akcizat. Edhe amerikanët kanë investuar shumë në ujin , gas dhe elektricitetitn e Britanisë së Madhe.






Ky është komercializimi global (apo globalizimi, siç përdoret në mediat tona, pa e sqaruar fare domethënien e vërtetë…?). Në njërën anë mund të kuptohet si dobi për njerëzimin, sepse është internacional. Njerëzimit ia jep ndjenjën se e gjitha është komerciale, se të gjithë i takojmë njëri-tjetrit – çka nuk është e vërtetë, (meqë) ne i takojmë sipërmarrjeve të mëdha (koncerneve). Për ta është njësoj si në ç’ka investojnë, përderisa të mjaftojnë (për)fitimet, ashtu që të mund t’i finansojnë (të ashtuquajturit) top manaxherë, të cilët marrin paga marramendëse (shumë milionëshe). Këto sipërmarrje duhet të bëjnë fitime gjigante, meqenëse duhet t’i justifikojnë përmes përfitimeve avantazhet (plusët) e top menaxherëve të tyre.




vazhdon...




***

[4peace]

...



Kjo është tejet e paskurpullt, kurse marrëdhëniet e vërteta ndërnjerëzore, kur është fjala se duhet t’i shërbejmë njëri-tjetrit, anashkalohen tërësisht me këtë rast. Mu këtu edhe qëndron rreziku, por duket se shumë pak njerëz janë duke e përceptuar këtë, pos M. (?!). Gjithnjë e më shumë njerëzit kanë filluar ta vënë në (pikë)pyetje vlerën e komercializimit në botë. Mirëpo shumë pak syresh hetojnë se koha nuk pret ( e mund të jet vonë për të kuptuar), sa i helmueshëm është ndikimi i tij.





Meqë sejcili nga ne i bëjmë konkurrencë njëri-tjetrit, atëherë mund ta bëjmë një gjë të vetme, duhet t’i zbresim shpenzimet e prodhimit. Kjo e ka prioritetin e parë, për këtë arsye qëndron aftësia konkurruese për treg në atë se prodhimi, i cili nuk është më i mirë apo më i keq se ai françez, holandez, britanez apo japonez, duhet të kushtojë pakëz më pak se ata. Duhet, pra, ta prodhojmë mundësisht me çmim (shpenzime) sa më të vogël. Këtë e bëjnë të gjithë. Të gjithë përpiqen t’i redukojnë shpenzimet e të sjellin një produkt që është i akceptueshëm nga jashtë, i mirë as sa cilidoqoftë tjetër por që është pakëz më i lirë se ata. Të gjitha përpjekjet bëhen në këtë drejtim – në llogari të vendeve të punës. Personeli redukohet deri në minimumin absolut. Sa herë të rriten sipërmarrjet , kjo bëhet gjithmonë në llogari të vendeve të punës. Kur duam t’i maksimojmë përfitimet atëherë duhet të fuzionojmë. Kërkojmë ndonjërin ga konkurrentët tonë më të fortë, rivalin tone dhe e blejmë, e marrim në dorë. Kjo don të thotë se çmimi i akcizave tuaja në burzë ngritet dhe, sa më shumë njerëz kapitalin e vet e lënë të qarkullojë në firmën (sipërmarrjen) tuaj, aq më e fortë (ndikueshme) do të bëhet ajo. Në këtë mënyrë do të vihet në asofarë gjendjeje, ashtuqë do të ndërmarrë (pushtojë, blejë) gjithnjë e më shumë firma (sipërmarrje) tjera deri sa të mund të matet e gjigantët botërorë (gigakoncernet).




Burza shfrytëzohet për të mbajtur evidencë mbi vlerën e çdo sipërmarrjeje – megjithatë vetëm në letër. Përderisa një sipërmarrje qëndron mirë në burzë e, përderisa akcizat ngriten, njerëzit investojnë meqë është investim i mirë. Kur akcizat bijnë, ata i shesin ato. Ata spekulojnë. Për këtë ngriten e bijnë akcizat. Njerëzit nuk bëjnë asgjë. Thjesht ua huazojnë në sipërmarrjeje të hollat për një kohë të caktuar me këtë apo atë përqindje. Mbështeten për karrige e presin. Ata jetojnë nga fitimet e tyre. Fitojnë të hollat e tyre me dembeli (pa asnjë mund).





E gjithë kjo bazohet në gënjeshtrën se njeriu mund të marrë (fitojë) diçka pa bërë asgjë. Por kjo nuk është ashtu. Çmimi, të cilin e paguan bota, është i jashtëzakonshëm - humbja e vendeve të punës dhe brenga që shkaktohet kur familjet papritmas nuk kanë më askënd që përkujdeset për të, meqë furnizuesi i ushqimit ka mbetur pa punë. Kur të merret (fuzionojë) një sipërmarrje tjetër, qinda mijë punëtorë pushohen nga puna përderisa udhëheqësia mbetet. Zyrat e shefave mbesin të paprekura. Për ta bërë të gjithë këtë edhe më fitimprurëse redukohet personeli : Top menaxherët që marrin shuma marramendëse parashë mund të qëndrojnë aty, përderisa punëtorët, të cilët faktikisht prodhojnë mallin pushohen nga puna.





Për këtë arsye është duke u ngritur numri i të papunëve në të gjitha vendet industriale. Ky është shkaktari kryesor i papunësisë. Kjo vlerësohet si recesion (rënie ekonomike). Por s’është recesion por konkurrimi për (pushtim në) treg. Meqë të gjitha vendet e rëndësishme industriale prodhojnë thuajse të njëjtin mall, me këtë rast kemi të bëjmë vetëm me luftë konkurrence. Kjo është si në xhungël.




vazhdon...

[4peace]

...





Amerikanët (pyetja vie nga Amerika) edukohen (që në fëmijëri) për luftë konkurrence. Për shumë njerëz kjo është thelbi i ekzistencës njerëzore. Njeriu duhet të dëshmohet (duke dalur fitimtar) me qëllim që të mund të mbijetojë. Kështu nuk guxon më tutje të jetë. Kjo u ka ndodhur gjysmënjerëzve/gjysmëkafshëve por, 18.5 miliardë vite më vonë duhet të jetojmë në harmoni me njëri-tjetrin, pa konflikte e luftë konkurruese, thjesht duke bërë rirregullimin e ndarjes së resurseve e duke bashkëpunuar në vend që t’i bëjmë konkurrencë njëri-tjetrit.






Për këtë arsye M.(?!) komercializimin e vë në krye të rang listës të së keqes – “më i rrezikshëm se bomba atomike” -, meqenëse është tinëzar. Tani këtë e kemi në gjithë botën. Këtë e kanë akceptuar madje edhe rusët, megjithëse nuk posedojnë me infrastrukturën e duhur për këtë gjë. Për çdo javë prodhojnë milionerë tjerë të rinj dhe, në anën tjetër, gjithnjë e më shumë njerëz i fusin në kufirin e varfërisë. Kjo për Rusinë është diç e re. Këtu gjithmonë ka mbretëruar një masë e caktuar e varfërisë por (nuk ka mbretëruar) kurrë dëshpërim i tillë siç është sot. Njëkohësisht ka një mafi jashtëzakonisht të madhe, e cila pasurinë (e vendit) e mban nën kontrollë, sikur të ishte ringjallur Chicago-ja e viteve të njëzeta. Këta janë duke e kaluar periudhën e Chicago-s. Ata i kanë bandat, gangsterët dhe të gjitha gjërat e duhura për paralizimin e ligjit e, më në fund, edhe të shoqërisë.






Këtu në Amerikë, për shumë njerëz, jeta po bëhet një lloj ankthi. Kur fëmijët shkojnë në oborr të shkollës dhe vrasin dhjeta bashkëshkollarë e disa mësues, njerëzit habiten. Ç’është kjo kështu me botën kur nxënësit e shkollës bëjnë diç të tillë? Ata e bëjnë këtë meqë i parkasin të njëjtës hapësire jetësore. Kur të gjitha energjitë përdorohen gabimisht, kur ato të jenë të drejtuara kah lufta konkurruese dhe hakmarrja, atëherë nxënësi, kur të jetë i ofenduar nga mësuesi i vet apo nxënësit e tjerë, merr pistoletën e t’atit të vet me vete në shkollë dhe vret sa më shumë që të ketë mundësi. Populli amerikan është mjaftuar (pajtuar) me këtë. Kur të mjaftoheni (pajtoheni) me diçka, atëherë do ta keni edhe llogarinë për këtë. Ata nuk do të duhej të mjaftoheshin kurrë me diçka. Duhet t’i hyjnë një ndryshimi rrënjësor – të gjejnë qëndrim krejtësisht tjetër ndaj jetës.





vazhdon...

[4peace]

...






Për këtë dhe e ka fjalën M. (?!): për një qëndrim krejtësisht tjetër ndaj jetës kundrejt atij (qëndrimi) të cilin e përfaqëson bota e zhvilluar – në Amerikë mbase më shumë se kudoqoftë tjetër, meqë Amerika është aq e madhe dhe ka një popullatë aq të nduarnduarshme, me gjendje aq të ndryshme të arsimimit, me nivel (aq) të ndryshëm social dhe nivel ekonomik me diferencime të mëdha. Ajo është kakin (poç për shkrirje metalesh) i madh ku mund të ndodhë çdo gjë. E kur mund të ndodhë çdo gjë, atëherë është e natyrshme se ndodh (njëmend). Nuk ka kurrfarë rregullash. Nuk ka kurrfarë ligji. Ajo është histori (tregim) e Perëndimit të Egër.






Pjesa e fundit e pyetjes “Apo, a mos ndoshta duhet njëherë të presim shkatërrimin total të këtij sistemi ekonomik?” Sistemin ekzistues nuk duhet ta akceproni (me çdo kusht). Vetëm duhet të vëzhgoni se ç’është duke ndodhur. Kur të jeni syçelë nuk do ta hani sapunin për (duke kujtuar se është) djathë e nuk do të thoni: “ E dini ju, ne të gjithat i blejmë shumë lirë. Çmimet po ulen. Mrekulli”. Ju duhet ta realizoni atë se çmimet zbresin për atë arsye se dikush në Afrikë ka paguar edhe më pak për lëndët e para. Duhet të bëheni i vetëdijshëm për këtë e të mos identifikoheni (pajtoheni) me këtë sistem (ekzistues). Si person i vetëm nuk mund ta ndryshoni këtë por mund ta ndryshoni qëndrimin tuaj për këtë e ta kuptoni se ç’është duke u lozur faktikisht. Meqenëse, nëse M (?!) ka të drejtë, ky sistem qëndron në frymëmarrjet e fundit (të numëruara). Ju mund t’ia jepni shqelmin e fundit.





***