Titulli: Reflektime
 

[quote=sherri].....besnik banu,e bes mos nzin![/quote]

Ti nëse nuk m'beson mu, nuk dmth qe ti nuk je besnik. :smile:

Apo jo?

Titulli: Reflektime
 

[quote=panta_rhei]Ti nëse nuk m'beson mu, nuk dmth qe ti nuk je besnik. :smile:

Apo jo?[/quote]
JO,...si do jeme une besnik,nese ti nuk me beson?! kjo esht nje thirrje,keshill,kondradiktore me vet-veten, kerkon te te besojn,te jesh besnik,dhe mos te besosh!!..(thenjse egoiste,sagllam naj Turk e ka lan :D)perafersisht sikure ato qe i ke dhane me lart..?
T'jesh besnik duhesh edhe te besosh...Apo jo? :P

Titulli: Reflektime
 

[QUOTE=sherri]JO,...si do jeme une besnik,nese ti nuk me beson?! kjo esht nje thirrje,keshill,kondradiktore me vet-veten, kerkon te te besojn,te jesh besnik,dhe mos te besosh!!..(thenjse egoiste,sagllam naj Turk e ka lan :D)perafersisht sikure ato qe i ke dhane me lart..?
T'jesh besnik duhesh edhe te besosh...[B]Apo jo[/B]? :P[/QUOTE]


JO,

[B]Gjithkush ka dy kandarë, një për vete, një për të tjerët.[/B]
_

Titulli: Reflektime
 

[quote=sherri]JO,...si do jeme une besnik,nese ti nuk me beson?! kjo esht nje thirrje,keshill,kondradiktore me vet-veten, kerkon te te besojn,te jesh besnik,dhe mos te besosh!!..(thenjse egoiste,sagllam naj Turk e ka lan :D)perafersisht sikure ato qe i ke dhane me lart..?
T'jesh besnik duhesh edhe te besosh...Apo jo? :P[/quote]

Une te porosis ty "te lutem shko te Guri edhe kryjma nji porosi". Ti me porosit mu "te lutem shko te Antika se e kam nje porosi".

Tash, une bej gjithcka qe kam mundsi edhe nuk e lë pa ta kry porosine ty. Por, gjithashtu qohem e shkoj vet edhe te Guri, sepse nuk jam i sigurt qe ti ma kryen porosinë".

Pra une mundohem edhe bej gjithcka per me e mbajt besen a fjalen qe ta jap, por nuk mund ta pres te njejten nga te tjeret.

"Kerko sa me shume nga vetvetja, sa me pak nga te tjeret, ndash me t'dhimt kryt ma pak".

:smile:

Titulli: Reflektime
 

[quote]
JO,

[B]Gjithkush ka dy kandarë, një për vete, një për të tjerët.[/B]
_[/quote]
Telashe m'qit...Kjo thanje esht dhane si mesazh-kshille, nuke merret me raste individuale!?

Ne njeren ane th'rret per besnikri,ne anen tjeter per mos nzanje bes......si do te ishte kandari jot besnik,nese ju thu kandarve tjer:mos zeni bes??!

...nese askush s'te nzen bese,(se ka than i moqmi mos nzini bese) kote i thu vetit jame besnik :P

[QUOTEU]ne te porosis ty "te lutem shko te Guri edhe kryjma nji porosi". Ti me porosit mu "te lutem shko te Antika se e kam nje porosi".

Tash, une bej gjithcka qe kam mundsi edhe nuk e lë pa ta kry porosine ty. Por, gjithashtu qohem e shkoj vet edhe te Guri, sepse nuk jam i sigurt qe ti ma kryen porosinë".

Pra une mundohem edhe bej gjithcka per me e mbajt besen a fjalen qe ta jap, por nuk mund ta pres te njejten nga te tjeret.

"Kerko sa me shume nga vetvetja, sa me pak nga te tjeret, ndash me t'dhimt kryt ma pak".
[quote]


"Mire esht me besu,por edhe me mire esht me vertetu" (Lenini)

ok Ti e paske mundesin me shku tek Guri,.....hiq s'je dasht me me ba telashe :D

Por une tashe;qe nuk e kame mundesin me shku tek Antika, ta besoj ty,ti normal si besnik ma kryn porosine... une e theva parimin e thanjes:" [B]bese mos nzin[/B]" te nzana bese,ti e kryve porosin me besnikri per mua je besnik, por edhe une [B]t'nzana bese[/B]!!......

"Bsnike banu,dhe beso".....tjera jane rastet e pervetcme...duhet dite kujt i besohet,duhet dite per ken te jesh besnik....por une po mendoj qe thanja si thanje esht kundershtuse....

nejse de sa me ba llaf ju mos e merrni qysh po thame une :P:P

Titulli: Reflektime
 

[U][COLOR=blue]"Besnik banu po bese mos nxe!!"[/COLOR][/U]
Ne rend te pare eshte nje keshille por ,gjithesesi ;ne vete mban nje kunderthenje te thelle.
Sikur te vlente ky parim atehere Besa nuk do te kishte asnje kuptim sepse askush ,askujt nuk do i besonte.
Por egziston dicka qe ia lidhe kryet kesaj pune.
BESATIMI ( BETIMI apo BEJA )
Edhe shoket me te ngushte ,per ceshtje te nje peshe te vecant jan BETU dhe ky veprim ka hjeke edhe fijen me te vogel te dyshimit ne fjalen e dhene.
.... por, kjo eshte pjesa praktike e betimit qe, gjithesesi , ka te beje me BESEN .

Titulli: Reflektime
 

Historia na tregon se njerëzit dhe popujt sillen mirë dhe menqur veq kur t'i hargjojnë krejt mundësitë tjera.

Titulli: Reflektime
 

-‘Dikush’ thashë unë ‘sapo më ka treguar një tregim shumë mizor për Shqipërinë’.
Isha ulur në dhomën e edituesit të një gazete inteligjente e të përjavshme të Tiranës. Ishte dhomë e vogël dhe e mobiluar shume thjesht: një tavoline e rrumbullaket, tre karrige përreth, një raft i vogël librash i ngarkuar me nga një duzine librash përkujtimorë në anglisht, frëngjisht e gjermanisht, një pirg me gazeta shqiptare e te huaja, një harte e vendit me ngjyra e varur ne mur, një llambë lexuese për edituesin, dy taketuke, dhe tabakaja e pashmangshme e filxhanëve të kafes.
-‘Le ta dëgjojmë sa keq flasin te tjerët për ne’ tha ai.
-‘Mire’, vazhdova unë, ‘ti e di atë shprehjen që një shqiptari i ecën gjithmonë jashtë shtetit. Vetëm dje ti po më citoje një listë të Vezirëve te mëdhenj turq nën Sulltanin kur Shqipëria ishte e pushtuar. Më kujtohet që në çdo tre emra, një ish shqiptar. Por, thuhet gjithashtu se shqiptari nuk përparon kurrë në token e tij, prandaj po të tregoj tregimin e mëposhtëm.
[B]‘Ishin një herë dy vëllezër turq, një ishte tregtar i pasur në Stamboll dhe tjetri një zyrtar i Portës në Shqipëri. Të dy vëllezërit i shkruanin njeri tjetrit shpesh. Zyrtari i ankohej të vëllait vazhdimisht për fatin e tij të keq. “Lutu Allahut” shkruante ai, “që puna e jote nuk të sjell në ketë vend të paturpshëm. Mbase është i bukur ta shohësh, por pabesia dhe dhuna e njerëzve këtu nuk njeh kufi. Të kesh një ose dy shqiptare në shtëpi është fatkeqësi, por mendo të jetosh në një toke të mbushur me ta.” ‘Vëllai ne Stamboll merrte shume letra te tilla, dhe natyrisht u bë kureshtar. [/B]
[B]“Nuk e kuptoj fare çfarë thua” i shkruante ai në letër. “unë për vete kam dy shërbëtore shqiptarë në shtëpi. Nuk mund të gjesh njerëz më të ndershëm, besnike dhe punëtorë. Atyre do t’u besoja të gjithë pasurinë, po edhe vetë jetën. Përse atëherë shkruan kështu?” [/B]
[B]‘Por vëllai i cili ishte zyrtar nuk u tërhoq'. “Ah”, u përgjigj ai, “po gënjehesh nga paraqitjet e jashtme vëllai im. Edhe unë, përpara se të vija në ketë vend të pafat, kisha takuar shqiptare dhe i njihja ata për burra të mirë. Te tillë syresh ka shumë në botë. Por sa të vejnë këmbën në dheun e tyre, duket sikur shejtani hyn brenda tyre. [/B]
[B]Me ketë letër po te dërgoj ty edhe një trastë me dhe shqiptar: bëj një provë me të në qoftë se guxon. Vendose trastën poshtë krevatit të shërbëtorit natën, dhe pastaj rri e këqyr nëse ata sillen në të njëjtën mënyre.” [/B]
[B]Vëllai në Stamboll mbeti shumë i dëfryer nga ky sugjerim, por vendosi ta provonte gjithsesi. Kur shërbyesit ishin jashtë shtëpisë, ai u ngjit lart në dhomën e tyre dhe fshehu trastën me dheun shqiptar nën shtratin e njërit prej tyre. Sa shkuan të flinin, ai me ngadalë i ndoqi ata dhe po dëgjonte jashtë derës. [/B]
[B]‘Mbas pak ai dëgjoi zërin e shërbëtorit i cili kishte dheun nën krevat. [/B]
[B]“Shërbëtor” ju drejtua tjetrit, “ Kam menduar, ne jemi shfrytëzuar sa jemi katandisur për të ardhur keq. Zotëria grumbullon paret dhe pasurohet, ndërsa ne, te cilët bëjmë të pamundurën për të , marrim pothuajse asgjë. Unë e di ku ai e mban sëndukun me flori; nuk ka asnjeri në shtëpi përveç nesh. Pleqtë vdesin kollaj: hajde të çohemi dhe ta presim në grykë e të marrim me vete floririn.” [/B]
[B]“Cfare thua kështu krijese e pafat?” një zë iu përgjigj përnjëherë nga krevati karshi. “Harrove sa njerëzishëm na ka trajtuar zotëria, pothuajse si fëmijët e tij, kurse ti kërkon t’ia shpërblesh në ketë mënyre? Ktheu nga në anën tjetër përnjëherë dhe fli gjumë, dhe më falëndero shumë që nuk të kallëzoj në çast për ketë propozim prej përbindëshi.” [/B]
[B]‘Tregtari kishte dëgjuar ketë bisede i tmerruar, por megjithatë ai nuk ishte i bindur se e kishte fajin dheu shqiptar. Kishte shumë mundësi, megjithëse pak e besueshme, se shërbëtori qe shtirur si besnik. Kështu qe ai vendosi ta kryente përsëri ketë prove ditën tjetër. Kur shërbëtoret nuk ishin në shtëpi ai tërhoqi trastën e dheut nga poshtë një shtrati dhe e shtiu nën krevatin tjetër. [/B]
[B]Edhe këtë herë kur shërbyesit ranë për të fjetur , ai i ndoqi dhe pa zhurme qëndroi jashtë dere duke dëgjuar. [/B]
[B]‘Shume shpejt një zë u dëgjua në errësire. Ishte zëri i shërbëtorit që kishte mbrojtur zotërinë natën e mëparshme dhe që tash kishte trastën me dhe nën krevat. [/B]
[B]“Jam menduar shok,” tha ai, “për propozimin qe po më bëje dje natën, për të vrarë zotërinë dhe për ti rrëmbyer arin. Dje nuk e di perse nuk më pëlqeu propozimi, por tani sa me shume e mendoj aq më i arsyeshëm më duket. Ne po thinjemi në shërbim të këtij plaku matuf, dhe po marrin shume pak shpërblim për ketë. Ai nuk ka te afërm këtu dhe do të duheshin dite të tëra derisa mungesa e tij te binte në sy. Mua më duket një nga vrasjet më të thjeshta, të ëmbla dhe me përfitim që mund të kem dëgjuar ndonjëherë. Hajde ta mbarojmë tani ketë pune pa vonese, dhe për të të treguar që e kam me të vërtetë do ta marr thikën vetë i pari.” [/B]
[B]“Njeri i keq ,” iu përgjigj zëri i dyte, zëri i atij shërbyesi i çili kishte udhëzuar për krimin natën e pare. Si s’ke turp edhe më thua një gjë kaq të turpshme. Edhe në qoftë se ta thashë me mes të një përçartje, ishte detyra e jote ta kundërshtoje pernjehere. Unë për vete do ta mbroj edhe me jetë zotërinë e mire plak. Po të them të biesh në gjumë tani dhe ti nxjerrësh keto mendime vrasëse nga kryet sa më shpejt, sepse unë nuk kam për ti lejuar asnjëherë.[/B]
[B]”Tregtari ishte më i shtangur se asnjëherë për cfare dëgjoi. Filloi te mendonte se mbase i vëllai kishte të drejte. Ditën tjetër ai e tërhoqi trastën me dhe shqiptar dhe e flaku jashtë. Edhi pernjehere mbrëmja dhe ai u ngjit edhe një herë për të përgjuar dhomën e dy burrave. Por ketë here ai mundi te dëgjonte vetëm zhurmën e gërhitjeve paqësore.’[/B]
- ‘Kjo është një përralle turke, çdo njeri e kupton ketë, tha edituesi duke treguar dhembët e tij në një ngërdheshje të gjerë.
-‘E di, e di, por cfare mendon për kuptimin e mizor te fabulës?‘
-Që ne shqiptaret nuk përparojmë dot në vendin tone?
Atëherë, për dymijë vjecarët e fundit ne kemi qenë përherë të detyruar te prisnim kryet e të huajve? Dëgjo, unë do të tregoj paksa për historinë e Shqipërisë në një përmbledhje te shkurtër. Kështu do të jetë me e lehtë për ty për ta kuptuar...
(Edituesi i gazetës përmbledh ne disa faqe historinë e tokës që nga periudha pre-historike deri në themelimin e Mbretërisë Shqiptare)
...Atëherë ai u qetësua,,, kështu ne mundëm të fitonim çfarë ne zotërojmë sot. Këqyre: ne nuk kemi mbrojtës të fuqishëm që të përkrahin çështjen tone, jemi të rrethuar nga fqinje te pangopur, të ndare në tre besime, dy dialekte dhe civilizime shekullore ndërmes fushës e malit. Të zhytur në varfëri, pa edukim. Vazhdimisht vegla të intrigave të të tjerëve... kundra gjithë këtyre pengesave ne arritëm lirinë mbas një zgjedhe të huaj dymijë vjeçare.
‘Me thuaj’, tha ai. ‘mbas gjithë kësaj, mendon akoma se ai tregimi i dy vëllezërve turq, shërbëtoreve, dhe trastës me dheun shqiptar, është përsëri për të qeshur?
-Nuk mendova se mund të qeshja më.

[I]SONS OF THE EAGLE, Wanderings in Albania by Ronald Matthews, 1937, Methuen & Co. Ltd., London [/I]

Titulli: Reflektime
 

Rrinte Suli me Sulën në hijen e një lisi kombëtar edhe përkëdhelnin dyfeqet kreshnike me nga një leckë vaj. Këtë e bënin për të kaluar kohën e për të shprehur dashurinë kreshnike për armët kreshnike.
Dhe që të dy, si trima kombëtarë, e kishin ngjeshur mesin me kollanë e gjoksin me rripa. Kollanët ishin mbushur me paketa fishekë edhe varur kishin bomba të kuqe.
Të tjerë fishekë e bomba kombëtare kishin nëpër xhepat kreshnikë.
I foli Sula Sulës:
- Ore, ti e ke të papërdorur dyfekun e as që di në shpon.
- Kam zbrazur njëzet paketa. Qe kalamidhet!
- Ke zbrazur në bosh, jo në plot...
- Qysh në bosh? I kam rënë një zogu majë një lisi edhe e kam rrëzuar, i kam rënë një lepuri, i kam rënë një thiu të egër...
- Të thashë se ti ke zbrazur bosh, më havadan. Ti s'hyn në rradhën e burrave. Hajt!
- ...
- Ore, a ke zbrazur më njeri? Se atëhere i thonë plot. Je goxha burrë, e s'ke vrarë njeri!
- Jo, njeri kurrë! Kur të më bjerë hasmi në pusi, do t'ia shkrep.
- Prit gomar të mbijë bar!
Fluturoi një zog kombëtar nga lisi kombëtar edhe hija e tij kreshnike shqiti për një grimë në truallin e fisit arbënor, ku ujku nuk e ha ujkun, po arbri e ha arbrin, si urdhëron Kanuni i Lekë Dukagjinit (ndjesë pastë!).
I foli Sula Sulit:
- Po ti sa herë e ke përdorur pushkën?
- Dy! Një herë i rashë Zeqos edhe e lashë kapicë, në lëmë. Gjysmë herë kur plagosa Zyferë e gjysmë herë Stavron. Këto të dyja bëjnë një. E një e para: dy!
U duk larg një si pikë e zezë që lëvizte në rrugë. I foli Sula Sulës:
- Ja, shikon tutje, po vjen një njeri! Bjeri!
- S'di cili është...
- Çudi e madhe! As ai nuk di cili je ti. Atij i qënka shkrojtur t'i biesh ti me dyfek të ri. I erdh exheli. Apo s'ta mban?
- I bie po mos merret vesh...
- S'ka si merret vesh. Unë s'rrëfej!
- Me besa-besë?
- Me besa-besë e për kokën e dyfekut.
- Atëherë t'i bie?
- Bjeri!
Në këtë kohë pika që lëvizte në rrugë ish madhuar se e shtynte exheli drejt pushkës kreshnike kombëtare.
Sula ish i përulur prej Sulit se kish shtënë vetëm bosh. Turp i madh për një trim kombëtar e për një pushkë kreshnike të lyer me vaj!
U shtri barkazi në mezhdë, i fjeti synë pushkës edhe i hoqi këmbëzën.
Edhe pika lëvizëse nuk lëvizi më...
Edhe Sula puthi çarkun e dyfekut kreshnik për provën e naltë...

... Qanë e vajtuan në shtëpi. Shkulën flokët nëna e motrat e të vrarit. U kanos vëllai të marrë gjakun nga hasmi i vjetër i shtëpisë, po puna është se pushka kreshnike e Sulës nuk mbeti në turp kombëtar.


Edhe Suli e mbajti fjalën e nuk e tradhtoi Sulën...


[B]Mitrush Kuteli[/B]

Titulli: Reflektime
 

Ai kishte kohë që ishte shtrirë nën hijen e pemës, kishte ngrënë aq shumë sa si bëhej të ngrihej në këmbë, Pati fjetur gati të gjithë paraditen, por qe do, i flihej e i flihej.
Ta marrt dreqi tërfëllonte, sot është dita ime.
Aty këtu zgjaste dorën pa i hapur syt fare, e për t'gëlltitur ndonjë nga dardhat që i shkëputeshin trungut, dhe vazhdonte pa u penguar fare të flinte...
Flej, flej, flej... sa që për t'harruar që ka shtëpi .
Gjumin e tijë e prishi një bumbar i madhë kur mori drejtimin nga maja e dardhës për në grumbullin pranë tijë, ju dhimbs sepse kishte punuar gati të gjithë ditën që ai të dukej si mullar sane, mirpor qe do ?
mizat sapo e hetuan vërshkëllimen, u mënjanuan.
E shkreta fjuza s'ia arriti ti ngjitet trungut, dhe nga përplasja e fort për toke, e masa që i ra mbi të, nuk mori frym më.
Shoqëria pasi e nderuan për së fundit herë dhe të gëzuara që shpëtuan vetë, ku poashtu secila kishte marrë copëzen e fituar, ikën. Ikën duke i'a pas njëkohësisht lakmi bumbarit të fuqishëm si ngopej pa u penguar fare, dhe grumbulli sa vinte e bëhej rrafsh me tokë.

Titulli: Reflektime
 

Ai kishte kohë që ishte shtrirë nën hijen e pemës, kishte ngrënë aq shumë sa si bëhej të ngrihej në këmbë, Pati fjetur gati të gjithë paraditen, por qe do, i flihej e i flihej.
Ta marrt dreqi tërfëllonte, sot është dita ime.
Aty këtu zgjaste dorën pa i hapur syt fare, e për t'gëlltitur ndonjë nga dardhat që i shkëputeshin trungut, dhe vazhdonte pa u penguar fare të flinte...
Flej, flej, flej... sa që për t'harruar që ka shtëpi .
Gjumin e tijë e prishi një bumbar i madhë kur mori drejtimin nga maja e dardhës për në grumbullin pranë tijë, ju dhimbs sepse kishte punuar gati të gjithë ditën që ai të dukej si mullar sane, mirpor qe do ?
mizat sapo e hetuan vërshkëllimen, u mënjanuan.
E shkreta fjuza s'ia arriti ti ngjitet trungut, dhe nga përplasja e fort për toke, e masa që i ra mbi të, nuk mori frym më.
Shoqëria pasi e nderuan për së fundit herë dhe të gëzuara që shpëtuan vetë, ku poashtu secila kishte marrë copëzen e fituar, ikën. Ikën duke i'a pas njëkohësisht lakmi bumbarit të fuqishëm si ngopej pa u penguar fare, dhe grumbullit që sa vinte e bëhej rrafsh me tokë.

Titulli: Reflektime
 

"................
NE DHE LIBRAT


Rrinë heshtur në rafte.
Në pafundësinë e bukur të fjalëve na e hapin portalin, portalin ku fillon kuptimi i vërtet i dritës…Ku nis kuptimi i lumturisë.
Miqtë tanë, librat, madje edhe kur heshtin flasin. Me mijëra vjet flasin. [B]Ne, mjerisht, jo rrallherë mundohemi me materialen ta ushqejmë shpirtin, por ne harrojmë, apo mbase yshtemi djallëzisht nga fuqia e rreme e saj, pra nga fuqia e materiales.
Shumëherë kam menduar se për cilën gjë kemi nevojë më shumë: Trupin apo shpirtin. Kujtoj se përpos shpirtërores gjë tjetër nuk na bën të lumtur. E mjerisht në këtë mjegull moderniteti aq pak kujdes i kushtojmë shpirtërores.[/B]

Librat rrinë në rafte. Heshtin. Na shikojnë vëngër. I flasin njeriut, botës …
Bota ka hallet e veta. Zhytur në mjegullën e kapitalit, në errësirën e saj, në shurdhësinë e saj, brenda egos së sëmurë dhe konfuyzitetit të ndërgjegjes, kërkon kuptimin e të qenit njeri, e librat na shikojnë vëngër…
Bagazhi i mëkateve mbi shpinë na rëndohet gjithnjë e më shumë. Librat na shikojnë vëngër...
Kështu rrokullisemi nëpër ditë, muaj, vite...
Librat gjithnjë na shikojnë vëngër nga mbretëria e tyre e përjetshme..

......"

Titulli: Reflektime
 

[SIZE=2]Veçoria e lukunisë është që ajo nuk mund të rritet. [/SIZE]
[SIZE=2]Në zbrazëtinë që e rrethon nga të gjitha anët, nuk ka asnjeri për t’iu bashkuar. Lukunia është e përbërë nga një grup njerëzish të eksituar që nuk dëshirojnë asgjë më dhunshëm sesa të jenë më të shumtë në numër. [/SIZE]
[SIZE=2]Çfarëdo që të ndërmarrin bashkërisht, qoftë në gjueti e qoftë në luftë, më mirë do të vlente të ishin më të shumtë. Për grupin që përfshin kaq pak anëtarë, çdo individ që do të vinte të bashkohej aty do të ishte një prurje e ndjeshme dhe e rëndësishme, një prurje e nevojshme. [/SIZE]
[SIZE=2]Forca që ai do të sillte do të përfaqësonte një të dhjetën apo të njëzetën e forcës së plotë. Vendi që ai do të zinte do të ishte i vlerësuar njëlloj nga të gjithë. Ai do të peshonte vërtet në ekonominë e përbashkët të grupit, siç pothuaj askush nuk do të mund të peshonte sot.[/SIZE]



[SIZE=2][I]Elias Canetti, MASSE UND MACHT, 1960[/I][/SIZE]

Titulli: Reflektime
 

[B]Lutjet e mëdha[/B]
Miliona hebrenj, të tharë krejt, mbështetur për muri u pushkatuan vetëm pse ishin hebrenj.
Ata, disa ditë, disa orë, disa minuta dhe disa sekonda para vdekjes, në fakt edhe gjersa plumbat shtegtonin nga tytat në koka e tyre, të mekur iu lutën Zotit me zë të shterur: “Ooo Zot, na ndihmoooo...!” Sapo pushuan lutjet, ata u dogjën nëpër furra të ndryshme dhe u zhdukën nga faqja e dheut. Tashmë si hi, edhe pse disa çaste më parë, qenë njerëz...
...
Mijëra boshnjakë u vranë vetëm pse ishin boshnjak. Edhe derisa plumbat çanin me vrull drejt tyre, drejt parakufomave, ata luteshin. Ata luteshin edhe të mbuluar me gjak. Gjersa gjaku u ngjizej në gojë mezi pëshpëritnin: “Ooo Zot, na ndihmoooo...!” Kur pushuan lutjet, ata u hodhën në një gropë shumë të madhe njëri mbi tjetrin dhe u mbuluan me disa eskvatorë, kurse shoferët tymosnin cigare “Drina” ...
...
Mijëra shqiptarë u vranë. U vranë vetëm pse ishin shqiptarë. Edhe këta, si hebrenjtë dhe boshnjakët, iu lutën Zotit para dhe gjatë vdekjes. Por, u rrëzuan njëri mbi tjetrin. Njëri pranë tjetrit apo duke i shtrënguar dorën njëri tjetrit. Dhe, ashtu, në rënie e sipër, apo gjatë plandosjes, u dëgjuan fjalët e fundit: “Ooo Zot, na ndihmoooo...!” Kur pushuan lutjet, trupat u shpërndanë me kamion nëpër tokën e huaj, gjersa shoferët pinin raki të kumbullave..
...
Oh, sa lutja të thella e të shpeshta ishin ato! Sa lutje nga shpirti e nga zemra iu drejtuan Zotit...Por, pa avionët e Burrit të Dheut, vdekja nuk do të kishte pushuar deri tek i fundit: hebre, boshnjak e shqiptar...Lutje të mëdha, nuk ishin vetëm ato që i bëheshin Zotit në qiell, por lutjet prindit, që bënin fëmijët në tokë, të kapur për këmbën e babit, të mëmës dhe çirrma e tyre me buzë të varura: shikim i përlotur, duar përpjetë, flokë të shpupurishura dhe lot teposhtë faqeve të skuqura! Mirëpo, u pushkatuan edhe fëmijët. Kaq. Kështu urdhëronte ligji i urrejtjes, sepse ata ishin fëmijë shumë të mirë dhe të përshtatshëm për shfarosje. Ata qenë vogëlush hebrenj, boshnjakë e shqiptarë. Faj i madh ky, në epokën e bishave dhe derrave të egër. Kështu u jetua bukur gjatë, në kohën e lutjeve të mëdha drejtuar Zotit në Qiell dhe Burrit të Dheut në Tokë, por, zakonisht, lutjet drejtuar Zotit, nuk dëgjohen as aq lart, sa mund të fluturojë trumcaku...

Titulli: Reflektime
 

[B]Këtu dhe Atje[/B]

Nëse ti beson se vetëm pas vdekjes shkohet në parajsë - unë nuk kuptoj si shkohet diku pas vdekjes, ndoshta pse nuk kam parë kurrë të vdekur duke dalë nga varri, e as shpirtra që gjallojnë pa trup - atëherë nuk mund të shpjegohet dremitja jote këtupari, humbja e kohës...
Nëse ti beson se vetëm pas vdekjes vjen lumturia – unë nuk kuptoj, ndoshta pse unë nuk kam parë kurrë kufoma të qeshura e të lumtura, as me humor të mirë, jo - atëherë, gjatë varrimit, duhet kënga dhe muzika, jo vaji e pikëllimi. Pse kjo dyfytyrësi?
Duke ëndërruar parajsën e përjetshme atje, humbe shansin dhe jetën e njëmendtë këtu,
sepse ti akoma beson, se Zoti është shkrumbues, disi si Hitleri apo vrasës, disi si Millosheviçi...
Ja pse ty të dërgon frika e shtresuar irracionale te Zoti, e jo Zoti te racionaliteti tashmë shumë i shpalosur, sepse ti beson akoma, se me nënshtrimin tënd të pakusht, me frikën e madhe, e shndërron Zotin në babadimër, që jep dhurata. Ndoshta e percepton edhe si babaxhan dhe si reciklues personal, sepse ti beson ende, se pikërisht ti, edhe një herë i duhesh universit. Ndoshta për meritat e mëdha që ke ndaj njerëzimit!?
Në shkollë, nxënësi që përsëriste klasën pse nuk mësonte, quhej “ngelavç”.
Ai, që përsëritë shekullin, quhet ngelavç shekullor ose: fanatik!