Reflektime
 

Po bisedoja nji ditë me një mik timin. Mik të vjetër, më të vjetër se unë. E njoh si një person mjaft të matur, intelektual dhe, mbi të gjitha, që reflekton drejtë. Ka jetuar dhe jeton pjesën më të madhe të jetës në Kosovë, rrethanat e së cilës mendoj se i njeh mjaft mirë.
Derisa po e pyesja për disa miq e për disa persona, të njohur tanë të përbashkët, miku im u drejtua kah unë dhe me një fytyrë prej të befasuari më thotë:

-..., a po të duket bre edhe ty që diqysh kohëve të fundit njerëzit po sillen sikur me e dijtë që bota është në të sosur?
Nuk po e kanë fort gajle për fytyrë, nuk e kanë gajle për moral... nuk lodhen fort për pasojat e veprimeve të tyre... nuk brengosen fort për pasojat e fjalëve që flasin... nuk e kanë gajle fort nëse hyjnë borgj... nuk e shohin të arsyeshme të zgjedhin njerëzit nëse janë shokë të mirë e të ndershëm, ose nëse janë të pandershëm... besnikë a jobesnikë... nuk ju bën përshtypje fort përkushtimi ndaj familjes, prindërve... nuk lodhen fort me kënd shoqërohen, as me kënd dashurohen, as se me kënd martohen...
Kryesisht, njerëzit po jetojnë "sot për nesër"... pa të ardhme. Ose, nuk ju intereson fort të kujdesen se si do të jetojnë në të ardhmen e vet - mbi çfarë baze?

...këto ishin fjalët e mikut.
Personalisht, tentova që këtë reflektimin e mikut tim, ta kufizoj vetëm brenda shoqërisë shqiptare. Thënë të drejtën, në këtë kontekst, nuk m'u duk fort i pabazë konkludimi i tij. (Pa teprim, m'u duk edhe i arsyeshëm)

Edhepse konkludimi i mikut se "njerëzit po sillen sikur të jenë të vetëdijshëm se bota është së shpejti në të sosur", m'u duk i ekzagjeruar, dhe paksa i fryrë... mendoj se sjelljet e njerëzve (tanë sidomos), megjithatë tregojnë se, nëse jo bota, diçka është në të sosur në këtë shoqëri(?!)

Titulli: Reflektime
 

[SIZE=2]Jo veq tu ka dok ,tu ka dok tye e mikut tëndë, se jo jo. s'asht kurgjo n't'sosne, as gjysa so kry hala. Tranzicion hesapi, dela tranzicion në kuptimin e plotë të fjalës:wink: (hiq mos u bo marak).[/SIZE]

Titulli: Reflektime
 

[SIZE=2]Dikush e formulon kulturen si forme apo menyre e te kuptuarit te jetes .Ky reflektimi i lartpershkruar eshte deftues jashtezakonisht domethenes per shoqerine tone .Jashte binareve .Pezull .As ne toke e as ne hava .Pa permbajtje .Gjithecka perfundon ne fasade .Nuk ka qelize qe nuk eshte infektue .Imunitet te dobet kishim pase .....[/SIZE]
[SIZE=2][/SIZE]
[SIZE=2][/SIZE]

Titulli: Reflektime
 

[quote=panta_rhei]

-..., a po të duket bre edhe ty që diqysh kohëve të fundit njerëzit po sillen sikur me e dijtë që bota është në të sosur?
Nuk po e kanë fort gajle për fytyrë, nuk e kanë gajle për moral... nuk lodhen fort për pasojat e veprimeve të tyre... nuk brengosen fort për pasojat e fjalëve që flasin... nuk e kanë gajle fort nëse hyjnë borgj... nuk e shohin të arsyeshme të zgjedhin njerëzit nëse janë shokë të mirë e të ndershëm, ose nëse janë të pandershëm... besnikë a jobesnikë... nuk ju bën përshtypje fort përkushtimi ndaj familjes, prindërve... nuk lodhen fort me kënd shoqërohen, as me kënd dashurohen, as se me kënd martohen...
Kryesisht, njerëzit po jetojnë "sot për nesër"... pa të ardhme. Ose, nuk ju intereson fort të kujdesen se si do të jetojnë në të ardhmen e vet - mbi çfarë baze?

...këto ishin fjalët e mikut.
Personalisht, tentova që këtë reflektimin e mikut tim, ta kufizoj vetëm brenda shoqërisë shqiptare. Thënë të drejtën, në këtë kontekst, nuk m'u duk fort i pabazë konkludimi i tij. (Pa teprim, m'u duk edhe i arsyeshëm)

Edhepse konkludimi i mikut se "njerëzit po sillen sikur të jenë të vetëdijshëm se bota është së shpejti në të sosur", m'u duk i ekzagjeruar, dhe paksa i fryrë... mendoj se sjelljet e njerëzve (tanë sidomos), megjithatë tregojnë se, nëse jo bota, diçka është në të sosur në këtë shoqëri(?!)[/quote]

[FONT=Palatino Linotype][SIZE=3]Mjaft bukur e paska reflektuar (përshkruar) gjendjen e sotme ai miku yt.
Ne, vërtet, edhe më heret kemi jetuar "sot për nesër" por me një dallim të madh nga sot.
Sot njerëzit hyjnë borxh për kumar, për bastore...e qebesa edhe për bizllese (biznese) nga më të dyshimtat, pëkundër asaj që më herët njrëzit hynin në borxh kryesisht nga nevoja: për ushqim, ngritje shtëpie apo dasëm.
Ishim me një shok (i cili gjithashtu jeton në vendlindje) në një shitore dhe, siç ishim duke biseduar (rreth një pune që kishin në atë dyqan) hyri një njeri, bleu diçka dhe iku pa e përshëndetë asnjërin nga ne. Pasi doli, ky shoku po më thot: "A e pe këtë që posa doli"? "Po", i thash unë, " e kush ishte ai?", e pyeta. "Ky", m'u përgjigj ai, "në besim të një shokut tim m'i ka marrë (hiq më shumë e hiq më pak se) 12.000 € hua. E tash as s'don të më njohë."

Raste si ky ka me qinda tek ne. T'i marrin lekët e nuk të njohin, sepse atë hua me siguri e kanë djegur diku, kështuqë s'ka as gjasa minimale për t'i kthyer ato. Sa ka ra morali tek ne e tregon si shembulli im ashtu edhe i phanta-rei.

Me siguri që një gjendje e tillë tregon se diçka është në të sosur e sipër. Pyetja është: Edhe sa do të zgjasë kështu?![/SIZE][/FONT]


***

Titulli: Reflektime
 

Neve hon e don na ka sunu dikush, e jena msu veq me force. Veq tuta na vjen hakesh. Sot jena bo qe thojne ni fjale; si qenin kur te zgidhsh prej zingjirve! Kjo vlen per shumicen qe besa.
Na ka hup respekti per prind mas pari, per familje, per shoqerine.. Gjithkush e kqyr VEQ interesin e vet. Nuk jem falenderues. Munohum veq me "ia lshu dikuj". Nuk menon kush per t ardhme, qysh paska thane shoku i Pantes, nuk punon kush per me pas ni t ardhme ma t mire, veq sot per neser....

Thojke ni gru e dajes tem; Kur t hup rahmeti ne prind per fmine e vet, atehere eshte ngat kiameti! Se fmise per prind i ka hup!!!

njoh njerez, qe kan ka 7 fmi, e kan shit me shpi e me qka ka, e hanger paret neper dur qishtu, e shku e nxan njerit t huj shpine, pa e ngjoft pa e dit, neser vjen jarani, e qet prej shpise edhe jet n sokak vet i 8-i. a jan normal kta njerez??? a kan logjike t njerit? a menon per fmi t vet? me ia siguru ni kulm mi kry..ncncnc.

E plot plot raste tjera....


mos ti harrojme mas pari "udheheqsit tane" :(:( me tu dhimt ky popull!!

ps; temes ia dhashe 5 yje!

Titulli: Reflektime
 

[I]Ani bohuni miuslimona more, krejt kallaj kjo punë. Ata po e ofrojn për momentin "zgjidhjen" për shpëtimin e njerzimit.[/I]

[FONT=Comic Sans MS][SIZE=2]Kur unë ni këtë motze uluroja këtu, e u mundohësha i pari të bëja Kthes nga kjo dukuri e ligë e mos sinqeritetit të njerzimit, po funja punë e madhe njerzimi kisha gajlen e popullit që i takoj, të gjithë këtu "qeshnit" me mua, ka disa këtu tu ketë mbetur goja ende hapt nga të qeshurat e forta të dikurshme bile.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Comic Sans MS][SIZE=2]Poooo... qeshnit, edhe nuk e bënit ama hiq men që kush kesh e vesh, kush ma heret e kush ma vonë ![/SIZE][/FONT]
[FONT=Comic Sans MS][SIZE=2]Tash kur "kemi" vendosur ti ndrrojm rolet e të aktruarit, tash menjiher ooooouuuu çka u bo ?! E jo valla çka uou bo hiq, se fort hyzmetin ja kemi boe.[/SIZE][/FONT]


[FONT=Comic Sans MS][SIZE=2][/SIZE][/FONT]

Titulli: Reflektime
 

[quote=panta_rhei]Po bisedoja nji ditë me një mik timin. Mik të vjetër, më të vjetër se unë. E njoh si një person mjaft të matur, intelektual dhe, mbi të gjitha, që reflekton drejtë. Ka jetuar dhe jeton pjesën më të madhe të jetës në Kosovë, rrethanat e së cilës mendoj se i njeh mjaft mirë.
Derisa po e pyesja për disa miq e për disa persona, të njohur tanë të përbashkët, miku im u drejtua kah unë dhe me një fytyrë prej të befasuari më thotë:

-..., a po të duket bre edhe ty që diqysh kohëve të fundit njerëzit po sillen sikur me e dijtë që bota është në të sosur?
Nuk po e kanë fort gajle për fytyrë, nuk e kanë gajle për moral... nuk lodhen fort për pasojat e veprimeve të tyre... nuk brengosen fort për pasojat e fjalëve që flasin... nuk e kanë gajle fort nëse hyjnë borgj... nuk e shohin të arsyeshme të zgjedhin njerëzit nëse janë shokë të mirë e të ndershëm, ose nëse janë të pandershëm... besnikë a jobesnikë... nuk ju bën përshtypje fort përkushtimi ndaj familjes, prindërve... nuk lodhen fort me kënd shoqërohen, as me kënd dashurohen, as se me kënd martohen...
Kryesisht, njerëzit po jetojnë "sot për nesër"... pa të ardhme. Ose, nuk ju intereson fort të kujdesen se si do të jetojnë në të ardhmen e vet - mbi çfarë baze?

...këto ishin fjalët e mikut.
Personalisht, tentova që këtë reflektimin e mikut tim, ta kufizoj vetëm brenda shoqërisë shqiptare. Thënë të drejtën, në këtë kontekst, nuk m'u duk fort i pabazë konkludimi i tij. (Pa teprim, m'u duk edhe i arsyeshëm)

Edhepse konkludimi i mikut se "njerëzit po sillen sikur të jenë të vetëdijshëm se bota është së shpejti në të sosur", m'u duk i ekzagjeruar, dhe paksa i fryrë... mendoj se sjelljet e njerëzve (tanë sidomos), megjithatë tregojnë se, nëse jo bota, diçka është në të sosur në këtë shoqëri(?!)[/quote]
[FONT=Palatino Linotype][SIZE=2][/SIZE][/FONT]
[FONT=Palatino Linotype][SIZE=2][/SIZE][/FONT]
[FONT=Palatino Linotype][SIZE=2][/SIZE][/FONT]
[FONT=Palatino Linotype][SIZE=3]Duke u nisur nga ajo thënia:[/SIZE][/FONT]
[FONT=Palatino Linotype][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Palatino Linotype][SIZE=3]- Çdo gjë e re (për momentin e parë) është për Sy dhe për Vesh e papranuar (kështu e spjegon ligji i trurit), konkludojmë se ai miku yt është vonuar tepër.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Palatino Linotype][SIZE=3]Është vonuar aq shumë sa që rrjedhat e fundit, ndryshimet e fundit që janë bërë në shoqërin botërore, në shoqërin shqiptare nuk i paska rrok syni dhe veshi i tj.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Palatino Linotype][SIZE=3]Tash i paska hapur sytë dhe veshët e e gjitha kjo i ka ra si një guri në tru, për këtë edhe të ka pyetur ty se a mos nuk i ka pa këto ndryshime(kështu mund ta zbërthesh konkludimin e tij, si pyetje).[/SIZE][/FONT]
[FONT=Palatino Linotype][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Palatino Linotype][SIZE=3]Të lutem qetësoje atë mikun tënd sepse asgjë nuk po soset por vetëm rrjedha shoqërore, shkallë të ndryshme të shoqrisë janë këto.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Palatino Linotype][SIZE=3][/SIZE][/FONT]

Titulli: Reflektime
 

[quote=4peace][FONT=Palatino Linotype][SIZE=3]Mjaft bukur e paska reflektuar (përshkruar) gjendjen e sotme ai miku yt.
Ne, vërtet, edhe më heret kemi jetuar "sot për nesër" por me një dallim të madh nga sot.
Sot njerëzit hyjnë borxh për kumar, për bastore...e qebesa edhe për bizllese (biznese) nga më të dyshimtat, pëkundër asaj që më herët njrëzit hynin në borxh kryesisht nga nevoja: për ushqim, ngritje shtëpie apo dasëm.
Ishim me një shok (i cili gjithashtu jeton në vendlindje) në një shitore dhe, siç ishim duke biseduar (rreth një pune që kishin në atë dyqan) hyri një njeri, bleu diçka dhe iku pa e përshëndetë asnjërin nga ne. Pasi doli, ky shoku po më thot: "A e pe këtë që posa doli"? "Po", i thash unë, " e kush ishte ai?", e pyeta. "Ky", m'u përgjigj ai, "[SIZE=2][COLOR=red]në besim të një shokut tim m'i ka marrë (hiq më shumë e hiq më pak se) 12.000 € hua. E tash as s'don të më njohë." [/COLOR][/SIZE]

Raste si ky ka me qinda tek ne. T'i marrin lekët e nuk të njohin, sepse atë hua me siguri e kanë djegur diku, kështuqë s'ka as gjasa minimale për t'i kthyer ato. Sa ka ra morali tek ne e tregon si shembulli im ashtu edhe i phanta-rei.

Me siguri që një gjendje e tillë tregon se diçka është në të sosur e sipër. Pyetja është: Edhe sa do të zgjasë kështu?![/SIZE][/FONT]


***[/quote]
[FONT=Palatino Linotype][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Palatino Linotype][SIZE=3]Edhe kjo është një shkallë shoqërore e cila nuk do të shuhet kurrë, nëse njeriu mendon se këtë që ka marrë huan ta lë fajtor është gabim. Ai ka punuar ashtu si i ka thënë mendja e vet për të mirën e vet( se a i ka humb ato para në bastore apo casino kjo është një kapitull tjetër).[/SIZE][/FONT]
[FONT=Palatino Linotype][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Palatino Linotype][SIZE=3]Dhënësi është në këtë formë fajtor e jo marrësi(Ligj i natyrës)[/SIZE][/FONT]
[FONT=Palatino Linotype][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Palatino Linotype][SIZE=3][/SIZE][/FONT]

Titulli: Reflektime
 

[quote=Erëlehta]
[FONT=Palatino Linotype][SIZE=3]Edhe kjo është një shkallë shoqërore e cila nuk do të shuhet kurrë, nëse njeriu mendon se këtë që ka marrë huan ta lë fajtor është gabim. Ai ka punuar ashtu si i ka thënë mendja e vet për të mirën e vet( se a i ka humb ato para në bastore apo casino kjo është një kapitull tjetër).[/SIZE][/FONT]

[FONT=Palatino Linotype][SIZE=3]Dhënësi është në këtë formë fajtor e jo marrësi(Ligj i natyrës)[/SIZE][/FONT]

[/quote]
[FONT=Palatino Linotype][SIZE=3]
S'ishte çështja se kush e ka fajin por në [U]çfarë niveli moral kemi rënë[/U] (sa s'bëhet më). Sepse mashtrues e matrapazë të të gjitha llojeve ka pasur, ka dhe do të ketë edhe në të ardhmen. Jo vetëm ndër ne por edhe në të gjithë popujt. [U]Problemi është se numri i të tillëve është rritur e [B]po rritet tutje[/B].[/U] Kjo është më shqetësuesja në gjithë këtë.
[I][COLOR=Blue][B]Mikpritja, bujaria e besa[/B][/COLOR][/I]... si virtyte të shqiptarit, siç po shihet, kanë [U][I][B][COLOR=DarkRed]vdekur[/COLOR][/B][/I][/U] qyshmoti![/SIZE][/FONT]

***

Titulli: Reflektime
 

[quote=4peace][FONT=Palatino Linotype][SIZE=3]
S'ishte çështja se kush e ka fajin por në [U]çfarë niveli moral kemi rënë[/U] (sa s'bëhet më). Sepse mashtrues e matrapazë të të gjitha llojeve ka pasur, ka dhe do të ketë edhe në të ardhmen. Jo vetëm ndër ne por edhe në të gjithë popujt. [U]Problemi është se numri i të tillëve është rritur e [B]po rritet tutje[/B].[/U] Kjo është më shqetësuesja në gjithë këtë.
[I][COLOR=blue][B]Mikpritja, bujaria e besa[/B][/COLOR][/I]... si virtyte të shqiptarit, siç po shihet, kanë [U][I][B][COLOR=darkred]vdekur[/COLOR][/B][/I][/U] qyshmoti![/SIZE][/FONT]

***[/quote]


[FONT=Palatino Linotype][SIZE=3]Më ra të lexojë; " Wer schreibt der bleibt"[/SIZE][/FONT]

[FONT=Palatino Linotype][SIZE=3]Edhe ai dhënësi i parave, po të kishte shkruar një marrëveshje me atë shokun e vet se me këtë marrësin e parave jo se jo(qëllimi i tij, merri parat e mos njih askënd më), do të ishte më lehtë për dhënësin.[/SIZE][/FONT]

[FONT=Palatino Linotype][SIZE=3]Besa kurrë nuk ka qenë, ajo që ti apo disa të tjerë e quajnë besë, nuk ka qenë besë por ka qenë frika e marrësit se nëse nuk i kthen parat, dhënësi i del e ja bënë fytyrën kallamoq. Kjo ishte besa![/SIZE][/FONT]
[FONT=Palatino Linotype][SIZE=3]E tash, e kanë kuptuar marrësit se askush nuk po flliqet me ta edhe pse huazojnë para, për atë edhe nuk i kthejn e ajo që e ka thënë ai shoku yt edhe nuk të njeh se kush je.[/SIZE][/FONT]

[FONT=Palatino Linotype][SIZE=3]Mos harro, besa e atëhershme ka qenë frika![/SIZE][/FONT]

[FONT=Palatino Linotype][SIZE=3]Sa për mikëpritjen, mos e përziej mikpritjen këtu se mikëpritja nuk ka munguar te shqiptarët kurrë dhe jam e bindur se edhe më tutje do të jetojë.[/SIZE][/FONT]

[FONT=Palatino Linotype][SIZE=3]Duhet bërë përjashtim, për të huajin nuk ka mikrpitje më se kur të del jashtë të shan bukën.[/SIZE][/FONT]

[FONT=Palatino Linotype][SIZE=3]E pabesueshme ëh![/SIZE][/FONT]

Titulli: Reflektime
 

[FONT=Palatino Linotype][SIZE=3]*
Aha...?!

Atëherë,
"Bukë kripë e zemër" (Mikpritja),
"Besa e shqiptarit" dhe
"Bujaria"...


...paskan qenë...
...[B][COLOR=Navy][I]përralla të moçme...
...legjenda e mite...
...ëndërra gjat ditës...
...dhe fantazi e dëshirim[/I][/COLOR][/B] i shqiptarëve.

Ja që nuk e paskam ditur deri tash!

Unë gjithnjë mendoja (deri sot) se populli im posedom me ca virtyte, ja që gabim e kisha pasur.[/SIZE][/FONT]


***

Titulli: Reflektime
 

Reflektimi i mikut eshte nje reflektim dhe nje vlersim shume real!
Kur eshte fjala te ligjet e shkruara dhe te pa shkruara don kohe dhe nje analize pak me te thelle!
Problemi qendron se shqiptaret ne Kosove por edhe ne Shqiperi duke mendu se dolen ne liri dhe tash jan ne shtepine (shtetin ) e vet -Demokracise po i zhdrypin prej bishtit!
Hajt se tash jam ne shpi temen e baj cka te du vet!!!
Po kur mbjell cka mos , te mbine cka mos dhe korre cka mos!!
Dy gjera jan shume reale ;
Ne "lirin" e Kosoves populli eshte me i perqare se kurr me pare
Ne "Lirine" e Kosoves vlerat morale jan ne nivelin me te ulte se kurr me pare!
Besa ,mikpritja ishin kode ,parime ,vlera te pashkruara por te rrespektuara skajshmerisht dhe qe tregonin se ky Popull ka nje tradite dhe nje organizim autokton jasht ligjeve te pushtueseve te ndryshem .

"Hyqymeti si Mreti .Ja lum ,ja mjere mileti"!

Titulli: Reflektime
 

Edhe njëherë për reflektimet :smile:

...kësaj radhe reflektimi ka për shkak një bisedë që më rastisi këtyre ditëve me një të moshuar.
I thashë: "Nipi yt m'u ankua një dit' se jeta në shkollë të mesme po i duket shumë më e vështirë se në shkollë fillore. Në shkollë fillore shumë leht e kemi pasë me u dallu, ose me marrë nota të mira, edhe të shoqërohesh me të tjerët nuk ka qenë kaq e komplikuar"... :)

I moshuari, pasi çoi pak buzën në gaz, i qetë filloi të flasë:
Është njëra nga fazat e jetës, tha. Për dallim nga fatet kolektive të shoqërive njerëzore, ku gjërat gjithmonë shkojnë drejt përmirësimit, lehtësimit dhe qartësisë... për njeriun si individ, jeta gjithmonë bëhet më e vështirë. Gjithmonë është më vështirë. Në cilëndo fazë të jetës, njeriu mendon "sa e vështirë jeta", dhe shpreson që sa më shpejtë ta kalojë atë "vështirësi"... kalon një kohë, katër-pesë vite, dhe i njëjti person prapë mendon "sa e vështirë jeta... ah sikur të ndihesha edhe njëherë i lumtur sikur isha para katër-pesë viteve"... le që i harrojmë "vështirësitë" që i kemi përjetuar më herët, por bile na duken edhe si çaste të lumturisë "ato" çastet e vështira ose ato kohët tona të mëparshme...

Duke dëgjuar këto fjalë, më sillej nëpër mend ajo shprehja "Mos t'raftë me e harru" që zakonisht përdoret si ngushëllim...

Po cili do të ishte morali???

Gjithmonë është më vështirë. Gajlet e njeriut gjatë jetës së tij, gjithmonë shtohen e komplikohen edhe më shumë. Mbi këtë bazë po i bjen që: në këtë fazë të jetës në jemi më të lumtur sesa që do të ndjehemi në fazën që vjen. Sot jeta ime është më e lumtur sesa që do të jetë nesër. Nesër do të jem më i lumtur sesa që do të jem pasnesër.
Ia vlen të shijohet jeta në çdo çast. Secilin. T'i trajtojmë momentet e vështira me më shumë kurajo dhe lehtësi. T'i ruajmë energjitë për momentet më të vështira.
Mos ta shohim jetën tonë si diçka të përjetshme e të garantuar. Le ta shohim dhe le ta jetojmë si Çast. Çast të lumtur.
Personalisht mendoj se njëra nga mundësitë e njeriut për t'u ndjerë i lumtur është - të jesh vetvetja. Në çdo rast dhe në çdo rrethanë.
Kamy thotë: "N'daç 80 vjeç, n'daç 25 vjeç, gjithmonë jam unë ai që do të vdesë. Është vetja ime. Bëhet fjalë për mua. Njësoj do të më vjen keq të vdes për vetveten, qoftë edhe pas 200 vjetësh". (në të vërtetë, Kamy në këtë formë tenton ta ngushëllojë veveten për ta përballuar më lehtë dënimin me vdekje që i kishin dhënë :wink: ).
Edhe ne e dijmë tekefundit, që i njëjti dënim na është dhënë. Pse të mos e përjetojmë secilën ditë të jetës si të falur... si të dhuruar...

...çka të themi për fund???
Ah po, [I]"Nipi yt m'u ankua një dit' se jeta në shkollë të mesme po i duket shumë më e vështirë se në shkollë fillore".[/I]

Ah more "nip", me e dijtë ti sa lehtë e ke dhe sa je i lumtur që je në shkollë të mesme... tranohesh!!!:biggrin:

Titulli: Reflektime
 

[B]...edhe mue diçka po "m'doket" sikur janë tu na pa krejt.[/B]

Tybe, e qebesa kërkova e kërkova (temë) por prap nuk muj gjeta vend ma t'mirë për me thonë qeta që o ka m'mundon.
M'e hap nji temë t're nuk ma mori menja që kam matrijal me bollëk për të, e as kohë e qejf, e qa bona hygjym e te REFLEKTIMI.
Reflektimi= Po m'doket, apo ?
Të jemi të qart unë kështu e kuptova, dhe shkrimi imë këtu ka të bëjë kryesisht me po "m'doket".
Për mos me e zgjatë shumë, sepse mund ta bëzdis dikë duke e "detyruar" të shohë çka mu paska shtier ëndërr, po e nis.
Hajt de mo ?
...qe de prit pak,
Ah po !

Ta zëm të gjithë jemi të lumtur, i kemi qitë punët n'qetele, e kemi nreq standardin e jetës, kemi pas një fat të madhë dhe e kemi gjetë edhe dashurin e jetës, Thjeshte gjithçka është n'terezi, si o ma mira.
Por neve këtu jemi bo si një lloj familje e vogël apo, dhe dashtë e padasht do far sene po na rrëshqasin nga jeta e përditshme, dhe kur po e bënë njeri "inventuren trecerkeshe" hesapi tybe spo del siq e shkrova me lart ?
...d.m.th neve këtu po ja lexojm edhe njëri tjetrit shkrimet apo? sepse sa për veten e kishim hap nje liber dhe i kishim shkru qeto gjana aty, dhe edhe po i mbuloj pluhuni e si pa askushi, punë e madhe.
Jo edhe bash e vogël, po REFLEKTOHET kjo në MESAZHET tona, q'i tanë kohën po mundohemi ti tregojm dikujt dicka.
Për fatlumesin që na ka dhuruar jeta, për të mirat materjale, për një jetë thjesht pa brenga, bile bile sa për të mos i thënë edhe PËRFEKTE çak !

.... valla po m'doket krejt jan tu na pa, a ?!

Titulli: Reflektime
 

[quote=murrizi][B]...edhe mue diçka po "m'doket" sikur janë tu na pa krejt.[/B]

Tybe, e qebesa kërkova e kërkova (temë) por prap nuk muj gjeta vend ma t'mirë për me thonë qeta që o ka m'mundon.
M'e hap nji temë t're nuk ma mori menja që kam matrijal me bollëk për të, e as kohë e qejf, e qa bona hygjym e te REFLEKTIMI.
Reflektimi= Po m'doket, apo ?
Të jemi të qart unë kështu e kuptova, dhe shkrimi imë këtu ka të bëjë kryesisht me po "m'doket".
Për mos me e zgjatë shumë, sepse mund ta bëzdis dikë duke e "detyruar" të shohë çka mu paska shtier ëndërr, po e nis.
Hajt de mo ?
...qe de prit pak,
Ah po !

Ta zëm të gjithë jemi të lumtur, i kemi qitë punët n'qetele, e kemi nreq standardin e jetës, kemi pas një fat të madhë dhe e kemi gjetë edhe dashurin e jetës, Thjeshte gjithçka është n'terezi, si o ma mira.
Por neve këtu jemi bo si një lloj familje e vogël apo, dhe dashtë e padasht do far sene po na rrëshqasin nga jeta e përditshme, dhe kur po e bënë njeri "inventuren trecerkeshe" hesapi tybe spo del siq e shkrova me lart ?
...d.m.th neve këtu po ja lexojm edhe njëri tjetrit shkrimet apo? sepse sa për veten e kishim hap nje liber dhe i kishim shkru qeto gjana aty, dhe edhe po i mbuloj pluhuni e si pa askushi, punë e madhe.
Jo edhe bash e vogël, po REFLEKTOHET kjo në MESAZHET tona, q'i tanë kohën po mundohemi ti tregojm dikujt dicka.
Për fatlumesin që na ka dhuruar jeta, për të mirat materjale, për një jetë thjesht pa brenga, bile bile sa për të mos i thënë edhe PËRFEKTE çak !

.... valla po m'doket krejt jan tu na pa, a ?![/quote]
[SIZE=1]haj bre murriz qe me ke ngushtu. Me detyrove te te hape zemren e me te tregu nje gje shume te rendesishme nga jeta ime, nje gje shume personale:[/SIZE]

[SIZE=1]Pata jetuar nje kohe ne France. [COLOR=black][SIZE=1]Kisha dale ne Paris. Ju e njihni, Parisi eshte kryeqyteti i botes, dhe keshtu kalimthi, dhe i Frances. Si katundar qe jam, mendova te shkoj atje ku mblidhen gjithe katundaret e botes, tek Kali i Sk... me falni, tek Kulla. E Parisit. Ka nje shesh te madh aty, mes kater kembeve, dhe kur te ngresh syte lart, ke nje pamje sikur ke futur koken poshte fustanit te nuses se dajes, ne nje dasem katundi. Me nje fjale, ngrita koken, alamet rropullish kjo kulla. Bukuri. A t'i hipi a mos t'i hipi, vendosa t'i hip. Po nga cila ane? Sepse Kulla ka kater cepa nga mund t'i hipesh. Edhe i kane emertuar Veri Jug etj etj. Thashe po ia mbaj nga Jugu kesaj rradhe, mjaft me Veriun, u beme bajat. Dhe u futa ne rradhe. Gjithe ai popull, per nje te hipur dhe nje te zbritur. Vajta tek sportelisti, nje franceze e re nga Maroku: sa te ben bileta per nje te hipur, oj bi? e pyeta une. 4 euro, xhaxhi :biggrin: , m'u pergjigj marokinja. Nejse, une e dija sa bente, por luaja lojen sikur hera e pare, se ne fakt vetem katundaret i hipin kulles dy here. Mora bileten, filloi hipja. Shkalle, shkalle, shkalle... pa fund pa fund pa fund, pa fu... jo pa fustan por pa fund, zhveshur fare me nje fjale, shkallet, te lyera me nje boje te kuqerremte. Me ne fund hipa ne katin e pare. Pashe poshte, plot njerez qe prisnin te hipnin dhe ata. Atje lart frynte nje ere e ftohte brisk qe t'prente. E une kisha vajtur si ganster, nje kemishe me lule-lule, gjoksin shperthyer, nje gjoks leshatak tip king-kongu, dhe nje zinxhir floriri te trashe sa damari i qafes. Mire. Kur hyj brenda ne barin atje, shoh plot njerez qe hanin. Thashe me vete, OK, edhe une do pi uje. Dhe pyeta per banjot. Me thane qe aty matane jane. Kur shkoj tek dera, njerezit mbanin rradhe. Kaq shume njerez ka? pyeta njeren aty. Po, me tha, sepse lartesia na i ngjesh mire rropullite dhe fshikezat dalin mendsh. Hej bela. OK, e lashe fare. Kur dal ne verande, 95 metra mbi planetin Toke, kur shoh Spidermanin qe po zbriste poshte. Çudi, thashe me vete, qenka i vertete ky miku. OK. Pastaj s'mbaj mend gje se me kane dale hundet gjak. Me kishin marre e me kishin çuar tek spitali, nje doktor me thote : o arushan, ti ke nja tre vjet te mira qe e ke marre Siden, keshtu qe behu gati dhe degjo: "Ti nuk do te vdesesh pas 30 vjetesh, do te vdesesh ca me shpejt, keshtu qe mos u merzit". Mire. Por s'po kujtohesha ku ta kisha marre: mollat i qeroj, bostanin e pres dhe e ha pa levore, mishin nuk e ha, ku ta kem marre valle? Doktori me ndihmoi dhe me tha: a ke qene ndonje dite ne Pigalle? Po, i thashe, kam shetitur ca kusherinj te mi qe erdhen nja 10, dhe donin o Pigallin o hiç fare. A ke bere gje atje? me pyeti doktori. Po edhe kemi bere mor doktor, iu pergjigja une. Epo kjo qenka ! tha ai. Po pse, shtanga une, edhe te mbash ne preher nje valltare qenka me sherr? Eh mire, doktori me dha pastaj nje recete, dhe ika, s'ndenja me, treni i fundit nisesh nga ora 12 e nates, por mbaj mend qe kam fjetur ne tren nje gjume artileri te rende, saqe kur jam zgjuar nga gjumi, s'kisha levizur asnje centimeter prej shtratit tim. [/SIZE][/COLOR][/SIZE]
[SIZE=1][COLOR=black][SIZE=1]Bela edhe kjo pune..., qashtu.[/SIZE][/COLOR]
[/SIZE]

Titulli: Reflektime
 

[B]"[/B]...këta që i shohim nuk janë njerëzit...

Ne, shohim vetëm atë pjesën që duan ta shfaqin ata. Ajo është fare pak.
Çudi, ndonjëherë, njerëzit ia besojnë sekretet më të mëdha, njeriut që e kanë takuar krejt rastësisht. Ndoshta kjo ndodh ngase nuk besojnë se do të takohen më, ose edhe nëse takohen ndonjëherë, fare rastësisht, gjasat janë shumë të mëdha që ata ta kenë fshirë nga kujtesa se janë takuar edhe njëherë më parë.
Kur rrëfejnë një rrëfim, një pjesë të vetes, e dijnë se kanë shqyer një pjesë të maskës së tyre, duke zbuluar diçka që e kanë duruar vështirë brenda vetes.
Njerëzit gjithnjë shqyejnë maskën, por kjo shqyerje është gjithnjë e pjesshme. Kështu fragmentet e shqyera të maskës janë në vende të ndryshme, në kohë të ndryshme, tek njerëzit gjithandej që ne nuk i njohim.
Pra ne nuk e shohim njeriun. Ajo që shohim është sall në pjesë. Kujtoj se nuk gaboj nëse them se ne kur shikojmë qiellin aq pak të hapësirës kozmike shohim...

Njerëzit janë si ëndrrat... diçka rrëfejnë, diçka fshehin, diçka gjithnjë mundohen ta shfaqin në mënyrë figurative, enigmatike etj. Po kështu bëjnë edhe ëndrrat, sepse ato paraqesin njeriun, karakterin dhe kompleksitetin e botës së tij...

Ne, jo rrallë, habitemi kur zbulojmë diçka te miku; diçka që nuk e kemi hetuar kurrë më parë edhepse një jetë të tërë e kemi kaluar bashkë.

[B]Prandaj[/B]
[B]njihe veten! Duke njohur veten, ka mundësi të shumëfishta t'i njohim të tjerët.[/B] .....................[B]"[/B]

Titulli: Reflektime
 

[SIZE=2]Në gusht të vitit 1973, një aksion i dështuar për të plaqkitur bankën “Kreditbank” në Stokholm të Suedisë, përfundoi në marrjen peng të katër nëpunësve nga grabitësit e armatosur. [/SIZE]
[SIZE=2]Pas gjashtë ditë tratativash e negociatash të policisë suedeze me pengmarrësit, kriza u zgjidh me happy-end dhe pengjet u liruan të padëmtuar. [/SIZE]

[SIZE=2]Të padëmtuar mund të thuhet nëse përjashtojmë sjelljen e tyre të çuditshme në ditët, javët dhe muajt pas këtij incidenti. Sepse viktimat e këtij akti "normal" terrorist, derisa mbaheshin të burgosur në një bodrum të bankës, u lidhën shpirtërisht me kriminelët që i mbanin peng, deri në atë shkallë sa filluan të tregonin mirëkuptim për arsyet e këtij akti, e më pas, të përpiqeshin të siguronin ndihmë financiare për të paguar avokatë për mbrojtjen ligjore të ish-xhelatëve të tyre... bile edhe të dilnin në gjyq për të dëshmuar në favor të kriminelëve. [/SIZE]
[SIZE=2]Psikologët që e studiuan këtë reagim në dukje absurd, e quajtën “[B]sindroma e Stokholmit[/B]”. [/SIZE]
[SIZE=2]Menjëherë u vu re se kjo sindromë paraqitej rëndom në situata pengmarrjeje, por edhe në situata të tjera ku njëra palë mund të ushtronte lirisht dhunë ekstreme ndaj palës tjetër: në burgje, kampe përqendrimi, në marrëdhëniet midis shfrytëzuesve dhe prostitutave, ose edhe në familje ku burri keqtrajtonte gruan ose fëmijët. [/SIZE]
[SIZE=2]Sipas disa autorëve, sindroma e Stokholmit ka të ngjarë të shfaqet në rrethanat kur:[/SIZE][LIST][*][SIZE=2]Një person kërcënohet se do ta vrasë një person tjetër, dhe duket se është në gjendje që ta bëjë këtë.[/SIZE][*][SIZE=2]Personi i kërcënuar (viktima) nuk mund të largohet nga kjo situatë, prandaj e percepton se jetën e vet e ka në duart e abuzuesit (dhunuesit).[/SIZE][*][SIZE=2]Personi i kërcënuar (viktima) është i izoluar nga mjedisi rrethues, në kuptimin që i vetmi realitet dhe e vetmja perspektivë që ka e që sheh, përveç të vetes, është ajo e personit kërcënues (dhunuesit).[/SIZE][*][SIZE=2]Personi kërcënues (dhunuesi), herë pas here, tregon njëfarë dhemshurie ndaj viktimës.[/SIZE][/LIST][SIZE=2]Sipas disa autorëve, mjaftojnë tre-katër ditë qëndrimi në këtë lloj situate, që viktima të fillojë të ndiejë simpati ose mirëkuptim për xhelatin. [/SIZE]
[SIZE=2]Kjo është shpjeguar me adoptimin nga ana e viktimës e një strategjie pothuajse instinktive për të mbijetuar, duke ia bërë qejfin personit që i ka jetën në dorë dhe duke u identifikuar me këndvështrimin e tij ndaj botës. Gjithashtu, në viktima, frika fillestare nga xhelati shndërrohet gradualisht në mirënjohje që ky po ua “falë” jetën (pra "që po ua shpëton" jetën).[/SIZE]

[SIZE=2]***[/SIZE]

[SIZE=2]Kaq, për rastin! "Sindromën e Stokholmit"![/SIZE]

[SIZE=2][/SIZE]
[SIZE=2]Duke pasur parasysh, përshembull, izolimin e hekurt dhe krimin 50 vjeqar të Shqipërisë nga xhelatët e enver hoxhës... patjetër të kujtohen duartrokitjet dhe adhurimi i flaktë i masës popullore ndaj xhelatëve të vet... deri në ditët e sotme.[/SIZE]

[SIZE=2]Duke parë, edhe sot, adhurimin dhe vuajtjet e disa shqiptarëve për turqinë, perandorinë osmane e për palestinën... të kthehen në kujtesë 500 vitet e vuajtjes nën thundrën otomane, si dhe pasojat.[/SIZE]

[SIZE=2]Duke, pasur parasysh faktin se në Kosovë, sidomos para luftës... një kategori personash shumë të respektuar nga populli - ish të burgosur politik të viteve 70-ta e 80-ta, të njohur si patriotë... më vonë kishte dalë se shumica prej tyre ishin shndërruar në spiunë e bashkëpunëtorë të okupuesit, duke dëmtuar seriozisht rrethin dhe bashkëpuntorët (shokët)...[/SIZE]

[SIZE=2]...këto e shumë të tjera, m'u kujtua pra "Sindroma e Stokholmit", dhe desha të pyes:[/SIZE]
[SIZE=2][/SIZE]
[SIZE=2]Po ne shqiptarët, A jemi a qysh jemi?![/SIZE]

Titulli: Reflektime
 

Kjo sindroma e Stokholmit si dhe shume sindrome tjera nuk jane dicka qe njeriu apo grupe njerezore i lyp / lypin me qejf ,por jane dhurata te perendise (allahut).Ate qe e kap ,ja paft hajrin , ne dore te zotit .
Problemi nuk eshte te sindroma por te aftesia jone qe kemi arrite ta identifikojme kete sindrom . Kane me ardhe kohe edhe me te veshtira .Ne do te kthjelltesojme edhe shume crregulli tjera per te cilat momentalisht ndjehemi krenar .....

Titulli: Reflektime
 

[quote=LOJETARI]Kjo sindroma e Stokholmit si dhe shume sindrome tjera nuk jane dicka qe njeriu apo grupe njerezore i lyp / lypin me qejf ,por jane dhurata te perendise (allahut).Ate qe e kap ,ja paft hajrin , ne dore te zotit .
Problemi nuk eshte te sindroma por te aftesia jone qe kemi arrite ta identifikojme kete sindrom . Kane me ardhe kohe edhe me te veshtira .[B]Ne do te kthjelltesojme edhe shume crregulli tjera per te cilat momentalisht ndjehemi krenar .....[/B][/quote]

...Bash në këtë kontekst nuk mund të lë pa përmendur edhe një fenomen që (me siguri) lidhet me këtë sindromën e Stokholmit.
Nëpër forume interneti bie shumë në sy sjellja e disa "patriotëve" të flaktë. Sjellja e tyre ultranacionaliste. Duket qartë se ata i simpatizojnë dhe kanë dëshirë t'i imitojnë sjelljet e ultranacionalistëve shkije - qetnikëve. Të njëjtë janë. Dallimi është se ata janë qetnikë shkije, e këta qetnikë shqiptarë. Thjeshtë ata thonë të shfarosim shqiptarët, këta thonë të shfarosim shkijet. Ama një moot janë të dy palët. Sytë i kanë të kuq. Nxisin urrejtje. Nxisin përçarje. Çdo shqiptar që nuk mendon si ta, automatikisht quhet tradhtar.
Nuk lejojnë debat brendashqiptar, për problemet që kemi si komb, për pengesat dhe të metat tona... në mënyrë që t'i identifikojmë dhe t'i riparojmë më lehtë... por këmbëngulin në sundimin e errësirës...

Nëqoftëse nuk u përgjigjet ky sindrom... atëherë me siguri do ta gjejnë veten tek kjo thënie e Tolstoit:
"Patriotizmi është strofulla e fundit e pisave, hajnave dhe maskarenjëve"!

Titulli: Reflektime
 

Të kesh, apo të jesh?!
Kryesisht tek gjeneratat më të vjetra është bërë e zakonshme të dëgjohet "Dikur vërtet nuk kishim..., po ishim". Demek kemi qenë më të lumtur, më të kënaqur, më të dashur, më të bashkuar... thjeshtë kemi jetuar.

Gjithsesi kjo hyn tek dëshira e pavdekshme e njeriut "në kërkim të lumturisë".

Sipas një reviste amerikane, në vitin 2008 janë shkruar 4000 libra me temë për lumturinë. Në vitin 2000, vetëm 50. Pra, një rritje mesatarisht prej 800% brenda 8 vjetësh!

A po rritet numri i njerëzve të dëshpëruar në një masë kaq drastike?
Apo është pasojë e trendit bashkëkohorë "Sa më e keqe të jetë gjendja, aq më shumë kërkohet nga ne që të jemi të kënaqur... aq më shumë iu rritet vlera shkrimeve e fjalimeve që të rrisin moralin e vullnetin...".

Si pasojë e këtij trendi, mendoj se, kjo këmbëngulje për me i pa gjërat veq me sy pozitiv, është kthyer në një optimizëm të verbër tek njerëzit. Disi po e hipnotizojmë veten me dëshirë, që na bën të verbër ndaj realitetit. E kemi ushtruar vetveten që të mendojmë se gjithçka mund të arrihet, mjafton me ia mësy ose me ia qitë vetes përpara si qëllim, dhe kjo po na shtyen të synojmë gjithçka. Por kur zgjohemi nga hipnoza, dhe përballemi me realitetin, ja nisim e e fajësojmë vetveten: "pse ai ose ajo ia arriti e unë jo"...
Realiteti duket se jo secili nga ne mund të bëhet president, yll, fizikant e astronaut. Duket se njerëzit nuk janë të përbërë nga të njëjta aftësi dhe, rrjedhimisht, ndjenja. Prandaj mendoj se duhet të fillojmë ta rivlersojmë se çka do të thotë lumturi për ne, për secilin veq e veq.

Sipas një studimi, që përfshinte një panel nga të gjitha shtresat e popullsisë së BE-së, ishin pyetur rreth 1 milion persona për momentet e tyre të lumtura që i kishin ndjerë gjatë plot 5 vjetëve, del që:
"[B]Paraja[/B] nuk e bën njeriun të lumtur", për më tepër ajo shkakton dy efekte:

[B]1. Efektin e krahasimit[/B] (unë lumturohem sepse fitoj më shumë se të tjerët),
[B]2. Efektin e adaptimit[/B] (unë dikur mësohem me nivelin e rrogës sime dhe vjen momenti që as nuk nxehem as nuk ftofem nga kjo gjë).

Siç mund ta vëreni, efekti nën 2 e anulon efektin nën 1.

Këto dy efekte mund të aplikohen edhe tek shumë qështje të tjera si puna, martesa, fëmijët, besimi fetar, shëndeti etj.

- [B]Puna[/B] e bën njeriun të lumtur poashtu nëse krahasohet me të tjerët, e [B]papunësia[/B] më lehtë përballohet nëse krejt shteti vuan nga papunësia. Por njeriu nuk po mund të adaptohej me papunësinë, sipas studimit.

- [B]Martesa[/B] po të bënte të lumtur para se të martohesh, kurse [B]divorci[/B] po të bënte të lumtur pas ndarjes.

- Edhe [B]fëmijët[/B] po të bënin të lumtur para se të lindin, e kur të lindin ta bijnë shpirtin me dalë... e po kënaqeshe me ta në moshën kur po ia nisshin me të dalë doresh :),

- [B]Besimtarët e fesë[/B] ishin më të lumtur se ateistët, bile vetë atesitët po preferojshin me banu në lagjet ku ka më shumë besimtarë.

- [B]Aktivitetet shoqërore[/B] po e bëjshin njerëzinë të lumtur por dikur po u adaptojshin edhe s'po u bënte përshtypje qaq.

- Njerëzit e sëmurë, dmth të pashëndetshëm, po u ndijshin ma të lumtur kur afër tyre përreth kishin njerëz që nuk ndihen mirë me [B]shëndet[/B].

Krejt këto sipas rezultateve të studimit...

Është interesant se për [B]lirinë[/B] nuk kishin arritur ende ta gjejnë ndikimin e atyre dy efekteve: të krahasimit dhe të adaptimit.

Në lidhje me këtë çështje ka shumë mendime të ndryshme. Për shembull ka që përmendin dilemën "e përjetshme": "Çka po të vyen liria pa pare... çka po të vyen parja pa liri"... etj etj.

Ka që thojnë si me ironi, edhe nuk e kanë hiq keq, që të lumtur në këtë botë janë vetëm ciganët... demek nuk i qesin vetit shumë gajle në kokë, nuk planifikojnë e nuk i qesin vetes qëllime të mëdha në jetë, rrjedhimisht i bie që nuk kanë edhe se si ta njohin dështimin, shkaktarin e dëshpërimit...

... e nejse.

...po ju, çka mendoni? :smile:

Titulli: Reflektime
 

[quote=panta_rhei]
... e nejse.

...po ju, çka mendoni? :smile:[/quote]

Ne mendojmë:biggrin:
Se si rrjedhojë e krejt këtyre përfundimeve të lartëcekura nga ti, na del se ne nuk kemi ardhë në këtë botë të jemi të lumtur , por ta kërkojmë lumturinë .Sepse poenta e krejt kësaj qëndron gjatë rrugës së kërkimit ."Der Weg ist das Ziel " thojnë gjermanët që do të thot :Rrruga është caku .

Titulli: Reflektime
 

[quote=LOJETARI]Ne mendojmë:biggrin:
Se si rrjedhojë e krejt këtyre përfundimeve të lartëcekura nga ti, na del se ne nuk kemi ardhë në këtë botë të jemi të lumtur , por ta kërkojmë lumturinë .Sepse poenta e krejt kësaj qëndron gjatë rrugës së kërkimit ."Der Weg ist das Ziel " thojnë gjermanët që do të thot :Rrruga është caku .[/quote]

Eh... Ta lumsha logjikën! :biggrin: Hë për hë, nuk kemi zgjidhje tjetër.

A po don me ta kallzu edhe nji metodë 100% shqiptare se qysh me u ba njeriu i lumtur në jetë :)

Që në fëmijëri të hershme përplase kokën në ndonjë send të fortë (që gjasat janë shum të mdhaja), edhe si me dorë tan jetën s'ki me dijt çka osht shqetësimi e brendosja. :tongue:

Jo, seriozisht tash, mendoj se Lumturia është shenja e parë e budallakisë. Kënaqësia e vërtetë qëndron tek shqetësimi.

p.s. ngom mue se nuk osht sen puna e qisaj Lumturisë, i del njerit guha sa krahi tu e lypë, e kur ta gjen, ta fut shuplakë ftyrës t'thot nuk jam unë qasi çfare po mendon ti. N'fakt tash këtë far lumturinë e quajnë Lume, edhe për me u masku ma mirë e ka bo nofkën emine :biggrin: :biggrin: :wink:

Titulli: Reflektime
 

..egziston tendenca,deshira qe te mposhtet mendimi tjetrit apo te injorohet mendimi tjetrit te nje pjese e forumisteve, qe mendojne se IQ eshte gjither ne max,duke mos e verejtur se shpesh i shkon ne 0,per keqardhje.

Imagjino tani kur po ai person takohet ose ,kur kto dy pole duhet te bejne nje bashkbisedim cka behet aty , pastaj disa e bejne dhe per tu dukur qe ne jemi te zgjuar mundemi,dime dhe ia dalim te fyejme shajme ,(kuptohet me shkronja dhe pa baza,thjeshte e shprehin vullgaritetin),sa do te maskuar me nje IQ te vetgraduar deri aty ku s'shkon treguesi

Duhet te dime se..... ka gjithmone vend per debat dhe replika,por puna eshte qe nuk duhet kaluar ne gjera personale.dhe nuk duhet te ofendosh tjetrin per bindjen qe ka apo per mendimin e tij te lir.Ne kete mes hyn dhe niveli ose personaliteti qe ka secili .E mira eshte qe mos kalohet deri ne ate faze pasi qe, forum eshte dhe mendimi i takon secilit,te pakten ne temat dhe nenforumet ku nuk replikohet dicka serioze,nuk ka nevoje te fyhen.

Reflektojne edhe shkronjat shume.


[B]
Le te prekim realitetin e fjaleve dhe mos stresohemi nga fjalet e realiteteve te sajuara e hiperbolizuara nga persona qe mendojne keq!![/B]

Titulli: Reflektime
 

[url]http://www.youtube.com/watch?v=qDyegT1wawU[/url]

Titulli: Reflektime
 

[B]Viti 2! Refleksione mbi dhe per vetveten.
[/B]

Festo! Kjo dite eshte nje nga ato me peshe per nje komb te tere! E tashmja trason rrugen e qendrueshme per te ardhmen e ndritur. Ka arsye te festohet! Thot zeri i pare.

Medito. Terhequr ne vete, kujto nga erdhem dhe ku shkojm. E tashmja me shum dhemb se sa ngjall optimizem. Thot zeri i dyte

Jan keta dy zera qe percjellin 17 Shkurtin tim te dyte me shtetesin kosovare.
Nje sy ne te qare e tjeterin ne gezim do thoshin njezit e shtetit ku jetoi.

S´me jan larguar nga mendja skenat kur perpeliteshim per te mbijetuar, pastaj klithjet ngazellyese qe vertetonin tejkalimin e humneres. Skenat e nje kohe kur perqesheshim per ambicjet tona kryeneqe para institucioneve te huaja per te pasur shtetesi! Fytyrat hutuese ne vendkalime kufitare kur legjitimoheshim me dokumenta udhetimi UN!
Pastaj rrenkellima historike te 17 Shkurtit!!
Jehone gezimi e hareje qe mbulonte ne tersi shijet e idhta qe hera heres ngritnin krye permes nje flamuri teknin, zyrtarizimeve qe dhimbnin e hutonin dhe pyetjes qe nuk deshironte ta shtronte askush nga ne. Per dreq; nje pyetje qe ngjante me ndjesin e keqe qe vetdija deshiron ta bej te paqen e nderdija e sjell rrotull por se humb. E ben gjitheher latente, duke e ruajtur me fanatizem.

Sa ka perberje shqiptare shteti zyrtare qe po linde?

Zeri i pare do thonte: shteti dhe shtetesija jan formale dhe perberjen a gjallerimin i japin qytetaret e tij me at qe karakterizohen! Kosova eshte e kosovareve dhe kosovaret jan mbi 90 shqiptare, se kendejmi edhe Kosova eshte shqiptare! Kauzalitet qe qendron.

E zeri i dyte pason: Vetekushtezimi teknik i shtetesis me gjithqka globalle dhe asgje kombetare prejudikon regjionalitetin dhe pamundeson autenticitetin nacional. Kosovaret mund te ndihen legjitimisht qytetare por jo edhe shqipetar. Te pakten jo zyrtarisht. As ne Fillimmars e as ne Nendore . Degradimi i zjarreve te marsit e flamurit te Nendorit ne manifestime jozyrtare (pasi qe joshteterore) dhemb dhe apstrahon shtetin zyrtare.

E zeri i pare thot: Vlera nacional buron nga individualizmi i secilit dhe duhet te ushqehet e promovohet nga secili. Shteti promovon qytetarin e secili nga ne promovon vlerat nacionale

E zeri i dyte kunderpergjigjet: pikerisht! Kjo teze nuk fuksionon asgjekundi; pse te funksionoi nder ne?! A s´kemi nje pasqyre gjat kesaj faze femirore te shtetesise c´far domethenje kann vetorientimi, ndergjegja dhe pergjegjesia. A s´kemi nje qartesi te mungeses se ndjesise institucionale?

I le dy zerat te ballafaqohen ne vazhdimesi dhe vet ike te ngrhe goten ne perulje ndaj atyre qe u udhehoqen nga motivet humane per interesa nacionale duke u flijuar ne altarin e lirise


[B]pb, mynih, 17.02.2010, 19:20 [/B]

Titulli: Reflektime
 

Dilema:
T'u kthehesh apo të mos u kthehesh historive që ju kanë lënë gjurmë të thella në jetë... !?

Një dilemë kjo, e pandreqshme për shpirtërat njerëzorë... Për shpirtërat e atyre romantikëve të papërmirësueshëm që, për shumë e shumë arsye, nuk kanë guxim t'u kthehen këtyre historive...

Jeta është shumë e shkurtë për ta hargjuar atë duke jetuar në të kaluarën... aq më tepër kur ajo e kaluar ka pushuar së ekzistuari tashmë.

Po çka nëse u rikthehemi?

T'u kthehesh edhe një herë historive të vjetra, edhepse ndoshta nuk janë sikur supat që nxehen për sy dyti a për së treti, ato nuk mund t'të ringjallin kurrë të njëjtat emocione që të patën ngjallur në atë moment që i ke përjetuar herën e parë...
... (ndoshta) mund të jetë njësoj sikur të kthehesh në kopësht një muaj më vonë për të ndjerë të njëjtat emocione shpirtërore që ke ndjerë para një muaji, kur i mahnitur shikoje një gonxhe të bukur të sapoçelur...
... e kotë që të kërkojmë ta gjejmë aty të njëjtën gonxhe... tashmë është rritur e bërë lule ...bile mund edhe të jetë vyshkë apo tharë fare.

(:smile: [I]panta rhei[/I] :smile: [I]...çdo gjë rrjedh... gjithçka ndryshon... në të njëjtin lum, kurrë nuk mund të lahemi dy herë...)[/I]

Njeriu inteligjent dallohet pikërisht nga aftësia për të mos u kthyer më kurrë në gjurmët "e gabuara", dhe të cilat jetës së tij i shkaktojnë dilema.

Lumturia nuk është dilemë. Lumturia është siguri.

P.S.

Ka ditë që më rri pezull mbi kokë,
re e bardhë e varur para meje,
mbushje e gjelbër mëngjesi,
qumësht i ngrohtë me pak sheqer…
Nuk di çfarë je, edhe pse mirë e di që je ti.


Ashtu siç nuk të njihja atëherë
të njoh tani, kaq vonë kaq larg
dhe kuptoj me një shqisë të gjashtë
që edhe ti më kërkon....


Përpiqem të të kap…
të të gjej ketu,
por kjo dëborë e çmendur jashtë dritares
nuk ka pikë lidhje me ditët e ngrohta
kur shtrirë në të njëtin divan
një nga këmbët një nga koka
lexonim poezi...
me zhukatjen e gjinkallës ne sfond...


I vakët ajri
i largët,
i paemër,
përdridhej spiral si krahë fluturash
që na qëndronin nepër këmbët e zhveshura
dhe ne i përzinim me tinguj kukurisjesh.


Të të gjej apo të të lë... ?
Apo të vazhdojmë të rrëshkasim pa u prekur
për të mos humbur dridhjet
dhe vrarë magjine e së kaluarës
në këtë botë që zvogëlohet ditë për ditë...

Titulli: Reflektime
 

8 Marsi ,e gjitha e gabuar!


Keni pyeter ndonjehere se a eshte e drejt qe kjo date te quhet feste ? Keni pyetur ndonjehere se a eshte kjo feste e gruas apo e nenes ?Keni pyetur ndonjehere se qka ndodhi po me kete date qe ne sot ta quajme feste dhe ta festojme ? Keni pyetur se a eshte per te festuar nje date qe eshte e njohur si tragjike ku vdiqen 129 gra ?

Keni menduar sot per keto gra ,ia dhuruat nje qast mendimi te kesaj dite ketyre grave qe u flijuan per te festuar ju sot?

Tash jam ka mendoj ?! Ma duhet patjeter festuar mbasi te jete flijuar diqka ?!

Titulli: Reflektime
 

[quote=vjeshta]8 Marsi ,e gjitha e gabuar!


Keni pyeter ndonjehere se a eshte e drejt qe kjo date te quhet feste ? Keni pyetur ndonjehere se a eshte kjo feste e gruas apo e nenes ?Keni pyetur ndonjehere se qka ndodhi po me kete date qe ne sot ta quajme feste dhe ta festojme ? Keni pyetur se a eshte per te festuar nje date qe eshte e njohur si tragjike ku vdiqen 129 gra ?

Keni menduar sot per keto gra ,ia dhuruat nje qast mendimi te kesaj dite ketyre grave qe u flijuan per te festuar ju sot?

Tash jam ka mendoj ?![I][SIZE=2] Ma duhet patjeter festuar [B][COLOR=blue]mbasi te jete flijuar diqka[/COLOR][/B][/SIZE][/I] ?![/[I][SIZE=2][COLOR=black]quote][/COLOR][/SIZE][/I]
[I][SIZE=2][COLOR=red][/COLOR][/SIZE][/I]
[I][SIZE=2][COLOR=red]Ashtu eshte,ashtu ka qene dhe do te jet...............gjithmone dikush do te vdese per te festuar tjeret derisa dikush tjeter nuk e prish rendin dhe prap nga fillimi.......[/COLOR][/SIZE][/I]

Titulli: Reflektime
 

[B][COLOR=black]SYTË LEXOHEN SI LIBRAT...[/COLOR][/B][FONT=Verdana]
[/FONT][COLOR=black][FONT=Verdana][/FONT][/COLOR]
[COLOR=black][FONT=Verdana]Sot gjatë gjithë kohës kam menduar për sytë...

[I]Më ka shtyrë një shikim , që ka qenë një çast vetëtime. Por, brenda atij çasti jane mbledhur vetëtimat e të gjithë qiejve. Ashtu siç janë mbledhur për një çast, janë zhdukur poashtu për një çast edhe më të shkurtër mbase; dhe unë, nuk kam pasur kohë ta lexoj dhelpërinë dhe zjarrin aq tinzar brenda tyre, që natyrisht, këtë fshehje, mund ta bëjnë vetëm sytë... [/I]

Eshtë çudi me sytë. Ata, lexohen njësoj sikurse edhe librat. Veçse edhe të gjithë librat ne nuk dijmë t'i lexojmë. Prej disave nuk kuptojmë gjë. Jo pse nuk janë të mira, por ne as që kemi hyrë brenda. Ne po sillemi jashtë, pa mundur të hyjmë brenda, dhe po trillojmë për ato që gjenden në Kështjellë...
Njësoj si ato librat e përroit të ndërdijes janë edhe sytë. Kanë tekst, nëntekst, kontekst. Librat e përroit të nderdijes, kuptohen jo nga gjithkush. Edhe sytë, poashtu, thjeshtë, nuk kuptohen nga gjithkush. Ka çaste kur ne mashtrohemi se e kemi kuptuar nëntekstin e syve. Por, e qartë: shpeshherë gabojmë. Me depërtimin tonë në shtresen e parë të mjegullës, ne kujtojme se kemi kuptuar gjithçka. Por, e vërteta mund të jetë e fshehur pas shumë e shumë muresh të mjegullës.
Sytë janë si poezia. Kanë të shprehur polidimensional. Interpretimi i një shikimi mund të jetë i llojllojshëm. Në gjithë këtë llojllojshmëri mund të mungojë vetëm e vërteta.
Sytë janë të thellë dhe të pakuptueshëm si nata. Ata fshehin pamjet në shtresat më të thella të ndërdijes. Por, sytë e kanë frikë maestron që di t' i lexojë, hiq më pak se djallin.
Pavetëdija jonena tradhton ndonjëherë. Dhe ne, diçka që nuk kemi dëshiruar ta themi kurrë, na shpëton. Por atë nuk e bëjnë asytë, por e bën goja, natyrisht e urdhëruar nga pavetëdija. Pra nuk kemi mundur ta zhdukim...
Dihet se njeriu, edhe përkundër dëshirës, pak të vërteta merr në varr. Ai i thotë, në rastet më të shpeshta, i thotë përmes syve, por thashë, sytë lexohen më së vështiri. Ata janë poetë tepër modernë. Janë egoist dhe i fshehin gjërat, njësoj si poetët e mëdhenj. Ta zëmë si Xhojsi e Kafka. E di se këta janë prozator të mëdhenj, por edhe proza është poezi. I gjithë arti i madh, i mire është poezi.
Por, s' ka dyshim, e vërteta absolute është se ata, lexuesit të mirë, nuk mund t'i fshehin gjë.Pra, Atij, lexuesit të mirë, ia tregojnë edhe ato pamje, ato gjëra që edhe vetë i patën harruar diku në skutat e hedhurinave...[/FONT][/COLOR]

Titulli: Reflektime
 

"".....[B]PUNOJE KOPSHTIN QË TË RRITEN FRUTAT E SHPRESËS[/B]


Shpresa ështe Oaza jonë, ku ne strehohemi si fëmijë të urtë. Shpresa është ngrehinë, në të cilën ne thurim ëndrra. pa këtë ngrehinë, të cilën dijmë ta ndërtojmë vetëm ne njerëzit, do ta ndjenim veten të zbrazur. Ata që nuk shpresojnë, në imagjinatën e tyre nuk ka rrugë. Thjesht, rrugët janë të lidhura nyje.
Por, a i mjafton njeriut sall shpresa. Natyrisht jo. Pra një JO e madhe.
Njeriu e ka kopshtin ku ka mbjellë Pemët. Por, natyrisht, pemët, pra frutat, nuk do t' i hamë kurrë nëse nuk e kemi ujitur kopshtin. Nëse ne në mënyrë të vazhdueshme nuk e ujisim kopshtin, por vetëm shpresojmë se do t' i hamë frutat, atëherë ne bëhemi iluzionist.
Shpresa na mban gjallë në jetë, por Kopshti duhet punuar.
Shpresa, është e rëndësishme ngase na bën më optimist, më gjurmues, më këmbëngulës, megjithatë sërish po e them, që t' i hamë frutat e shpresës, gjithsesi duhet punuar Kopshti.
Shpresa i jep përmbajtje të re jetës. Ata që e humbin shpresën edhe gotën e plotë e shohin të zbrazur. Ndërkaq, ai që e ka dhe e ndërton shpresën, gotën përgjysmë e ndjen se do ta mbush. E ndjen se kjo është e pashmangshme; dhe patjetër do të ndodh ashtu. Atij që shpresa i ka iluzion të tepruar edhe gotën gati të zbrazur e sheh të plotë...
Pra, shpresa nuk është aq e theshtë sa duket, ose siç e interpretojnë herë-herë. Të dish ta ndërtosh shpresën dhe të mbahesh fort pë te, është art, madje një art që nuk mund ta zotërojë gjithkush.
Shpresa dhe fati bashkëpunojnë ndonjëherë. Takohen në rrugët e jetës. Por, ata takohen, ndihmojnë mjëri- tjetrin, sepse ne i kemi shtyrë për një gjë të tillë. Pra, s' kemi ndenjur duarkryq, por e kemi punuar Kopshtin dhe i kemi dhënë jetës kuptim të ri.

Cohelo në një nga veprat e tij, po parafrazoj, thotë se nëse mundohesh për një çështje me ngulm dhe në mënyrë të pareshtur, do të rrotullohet i gjithë kozmosi, pra do të jetë në shërbim tëndin, që ta plotësojë dëshirën. Kupto shpresën, për të cilën te ke punuar.

[B]Mbill kopshtin dhe punoje. Mos ke frikë, patjetër, do të ushqehesh me frutat e shpresës[/B].....[B]""""[/B]

Titulli: Reflektime
 

[B]Shqiptari të fal gjithçka pos suksesit [/B]

Nga [COLOR=black]Ramiz Kelmendi[/COLOR]


Shqiptari, përkrah gjithë asaj morie pa fund virtytesh e cenesh, bese e trimërie, vetëlavdi e rrahagjoksi, ka dhe ndonjë të “metëzë” a “plagëzë”, që as i bën nder dhe as mund të krenohet me të. Në mos e pastë, madje-madje, edhe për turp edhe për marre.

E kam fjalën, shkurt, për Smirën tonë ndjellakeqe e ndjellazezë. Me shkronjë të madhe! Për këtë jo aq dukuri a fenomen, sa – lumoskëndoiançe - p l a g ë n tonë nga më të mëdhatë: Zilinë ndaj njëri-tjetrit. Thuaj urrejtjen, deri në armiqësi, përplot përçmim e poshtërim, përplot sharje e fyerje. Një sëmundje jona kjo, një patologji pothuajse mbarëkombëtare. Siç e shpjegon edhe Fjalori ynë: një ndjenjë e lakmisë dhe e keqdashjes, që na ngjallet kur shohim dikë më mirë se veten.
E ne, siç, me gjasë, amanet na ka lënë i pari, pothuajse kurrë s’e duam tjetrin sa veten. Pothuajse gjithmonë e përdhosim çdokënd që na del – mbi veten. Edhe në qoftë shqiptar.
Edhe n’e paçim vëlla t’bab’s e t’nan’s!
E kam fjalën, pra, për shqiptarin smirëkeq, për shqiptarin smirëzi, për shqiptarin resëtar dhe resëmadh, që s’e ka smirë - as ia bën ngat! – “shkjaut” (të Fishtës), “junanit” a “taljanit”, sa vëllait të gjakut e të fisit.
Pikërisht para ndonjë jave u mbushën 20 vjet nga ajo Lëvizja e Madhe Gjithëpopullore e Madhore e Pajtimit të Gjaqeve, prirë nga Anton Çetta e Mark Krasniqi, Azem Shkreli e Bajram Kelmendi me shokë, po sidomos me të rinj dhe të reja, kur shqiptari i fali shqiptarit mbi një mijë gjaqe. Burrërisht. Shqiptarisht. Me lot në sy. Jam dëshmitar, ende i gjallë nga ata pak, kur nëna shqiptare fali – në emër të lirisë e në emër të rinisë, në emër të Kosovës! – deri katër gjaqe. Katër djem.
Përkrah Besës, Burrërisë e Trimërisë, shqiptari, po, edhe – fal! Të fal, po, edhe kur ia mbyt babën e djalin. Edhe kur ia vret vëllain a dajën. Edhe kur ia shkel fëmijën.
Të fal shqiptari, sepse faljen, animë të gjaqeve, e ka për nder.
E konsideron, më shumë se akt burrërie, një akt – trimërie. Se jo më kot e ka fjalën e vet të urtë: Veç trimi fal. Falja fryn njerinë, nakari fryn mërinë.
Gjithçka, po, fal shqiptari. Gjithçka, po, po.
Ja që, ka një Një, ka një diçka që nuk ta fal – assesi!
Shqiptari, shkurt fjala, nuk ta fal – suksesin.
Edhe po të pati vëlla. Se më, qoftë larg (!) , po e pati koleg mjeku mjekun, aktori aktorin, shkrimtari shkrimtarin, historiani historianin, kritiku kritikun, artisti artistin, politikani politikanin, ministri ministrin etj., etj., plas - plasja!
Një zonjë tiranase me emrin Ana Kodima futi gishtin në këtë plagë, që e quajti “Smira jonë sociale” (e unë do i shtoja edhe – kombëtare!), tek tha se në çdo sektor të jetës sonë luftohet egërsisht dhe me ngulm - i suksesshmi, i guximshmi, ambiciozi. Vetëm e vetëm pse bie ndesh me mentalitetin barazitar-ist.
Po u dallove nga të tjerët, po u bëre i shquar, i njohur dhe i dashur publikisht, vaj halli! Se na shquan edhe një tjetër “tipar” ne shqiptarëve: me qiri e me pishë ta kërkosh, pale a e gjen një shqiptar ta lëvdojë një shqiptar të aftë dhe publik! Siç nuk e gjen asnjë t’i bjerë në qafë dembelit a parazitit. S’do mend, mbase edhe mund të kuptohen, në qoftë se nuk arsyetohen, të dështuarit e të dëshpëruarit, të pakënaqurit e të pazotët, hileqarët e ziliqarët.
Mirëpo, si shpjegohet dhe a arsyetohet egoja patologjike, vetëlavdërimi i skajmë dhe ulja, nënçmimi e përçmimi i tjetrit, i kolegut, deri edhe me broçkulla, tek i prin, e pushton dhe mbisundon zilia, smira, inati “pse ai ka përparuar më shumë se unë? Pse, ç’është ai? Mos është më i zoti se unë”?
Flitet ndër shqiptarë një si anekdotë, kur dy vëllezër shpëtuan të birin e princit nga vdekja.
Për t’i shpërblyer, e pyeti princi të parin ç’dëshiron. Disa dele, u gjegj ai, t’i kullos dhe t’i shtoj. Saora princi ia plotësoi dëshirën.
Po ti tjetri ç’dëshirë ke të ta plotësoj menjëherë?
Pa u hamendur, hazërxhevap, vëllai i dytë i tha: “Dua t’ia marrësh vëllait delet që ia fale, që të mos ketë ç’të kullotë”!
Anekdota anekdotë, e kurdisur a e kotë, mbetet se mbetet anekdotë. Po kur unë “i prek me dorë” dhe bëj be në Kuran e në Bibël, sepse i njoh me farë e me fis, me emër e me mbiemër, jo një po plot shtatë palë, shtatë çifte vëllezër të një babe e të një nëne, që jo vetëm nuk flasin kurrë njëri me tjetrin me vite e vite, po nuk gjen “turk as shkja” t’i përgojojë e t’i shajë më keq e më zi se ata njëri-tjetrin. Përkrah amanetit dhe dëshirës së fundit të një fshatarit tonë plak para vdekjes: që t’i cofë lopa e vetme – fqinjit të vet më të parë!
Kam mbi 20 vjet që botova librin “Fytyra dhe turinj” me mbi 370 faqe. Në qe se këta 7 vëllezërit prishtinas edhe i “kuptojmë” dosido, si do “kuptuar” zilinë, zënkat, grindjet, rragatat, sharjet e fyerjet e kokave më të shtrenjta, më të merituara dhe më të njohura të kombit tonë ndër vite?
A mjafton të zë ngoje edhe vetëm “majat: Fan Nolin me Faik Konicën dje! Ismail Kadarenë me Rexhep Qosjen sot?
Se më: Fishtën (“Gabove, Hilë!”) kundër Hilë Mosit; Nikollë Ivanajn kundër Faikut e Fishtës; Konicën kundër Naimit dhe një vargu “xuxubocërish dhe doçërish”; Hasan Prishtinën kundër Ismail Qemalit; Faikun kundër Asdrenit; Gramenon kundër Faikut; Luigj Gurakuqin kundër oponentëve; Çajupin kundër Dr. Adhamidhit; Branko Merxhanin kundër Lasgush Poradecit etj., etj., deri te Vehap Shita kundër Hasan Kaleshit (“Medice, cura te ipsum”).
Enish, siç e kish zakon të thoshte babai i Lëvizjes së Pajtimit të Gjaqeve, Anton Çetta, pa mëtuar të moralizoj, do mësuar të çmojmë, të nderojmë dhe të krenohemi me njerëzit e zot, me ata që janë më të mëdhenj dhe më të afirmuar se ne.
Pa Smirë!
Pa Zili!

Pa Inat!

Titulli: Reflektime
 

Një përrallë...

Një herë e një kohë, na ishte një artist që pikturoi një pikturë të vogël e shumë të bukur dhe pastaj e vendosi atë në një mënyrë të tillë, që të mund ta shihte nëpërmjet një pasqyre. “Meqë kjo e dyfishon distancën” tha ai me vehte, “e bën edhe pikturën të duket dy herë më e bukur se më parë.”

Kafshët e pyllit dëgjuan për këtë pikturë nëpërmjet maces së shtëpisë e cila adhurohej deri në kupë të qiellit prej tyre jo vetem sepse ajo ishte kaq e mësuar, por njëkohësisht edhe e rafinuar dhe e civilizuar, e sjellshme dhe e edukuar, por se në të njëjtën kohë ajo ishte në gjëndje t’u tregonte atyre kaq shume gjëra për të cilat ato nuk kishin dijeni më parë, e per te cilat nuk ishin më të sigurta as edhe më pas.
Ato u eksituan kaq shumë nga ky thashethem i ri dhe bënë shumë pyetje që të mund ta kuptonin sa më mirë këtë gjë të re. Ato pyetën se cfarë është një pikturë, dhe macja ua shpjegoi kështu:
"Eshte një dicka e rrafshtë, mrekullisht e rrafshtë”. “Eshtë dicka që të magjeps me rrafshtësine e saj aq elegante. Dhe oh!, është kaq, po kaq e bukur!”
Kjo i ndezi edhe me shumë kafshët, dhe ato thanë se ato do të ishin gati të jepnin gjithcka që të mund ta shihnin. Pastaj ariu pyeti:
“Cfarë e bën atë kaq të bukur?”
“Eshtë pikërisht pamja e saj”, u përgjegj macja.
Kjo i mbushi ato me admirim dhe pasiguri duke i eksituar me shume se kurrë. Pastaj kau pyeti:
“Cfarë është pasqyra?”
“Pasqyra është një vrimë në mur” shpjegoi macja. “Ti i ngul sytë në të dhe aty brënda ti do të shohësh pikturën e bukur. Dhe ajo është kaq e brishtë dhe magjepsëse, eterore dhe frymëzuese në bukurinë e saj të paimagjinueshme, sa që ty të duket sikur bota zë e rrotullohet brenda kokës tënde dhe gati sa nuk të bie të fikët nga lezeti.”

Por gomari që akoma s’kishte thënë ndonjë fjalë, filloi të hidhte disa dyshime. Ai tha se një gjë kaq e bukur nuk kishte ekzistuar kurrë më parë, dhe mbase nuk ekzistonte akoma. Ai tha se kur nevojitej një thes i tërë me fjalë e mbiemra kaq të gjatë e të mëdha për të lavdëruar dicka të bukur, atëhere ishte koha për të dyshuar.
Ishte e lehtë të shihje se si dyshimi filloi të zinte vend tek kafshët, ndaj dhe macja u ndie e ofenduar.

Biseda u mbyll me kaq për disa ditë, por ndërkohë kurioziteti filloi të zgjohej përsëri, dhe rigjallërimi i interesit ishte i dukshëm. Pastaj kafshët iu hodhën gomarit, dhe i thane se ai iu kishte hequr lezetin e dickaje që në fund të fundit mund t'u kishte sjelle atyre një kënaqësi, bazuar mbi dyshimin e vetëm se ajo mund te mos ishte e bukur dhe pa pasur asnjë fakt që ta mbështeste ketë hipotezë. Por gomari nuk u turbullua. Fare qetësisht ai tha se kishte një mënyre që mund ta vërtetonte se kush kishte të drejtë, ai apo macja. Ai do të shkonte vetë që ta shikonte atë vrimë, dhe kur të kthehej do t’u tregonte atyre se cfarë kishte parë atje. Kafshët më në fund filluan të ndjeheshin më të cliruara dhe mirënjohëse ndaj gomarit. Ato iu lutën atij që të nisej menjëherë – dhe ai ashtu bëri.
Por gomari nuk dinte ku të qëndronte dhe kështu gabimisht ai qëndroi midis pasqyrës dhe pikturës së bukur. Rezultati ishte qe ai s’kishte asnje mundesi që ta shihte pikturën që atje. Ai u kthye në shtëpi dhe tha:
“Macja gënjen. Në atë vrimë ishte vetëm një gomar dhe asgjë tjetër. Nuk kishte asgjë të rrafshtë që të binte në sy. OK. ështe një gomar i bukur dhe i shikueshëm, por ama vec një gomar dhe asgjë tjetër."
Elefanti e pyeti:
“A e pe mirë dhe me kujdes? A iu afrove tamam, apo jo?”
“Unë i hapa sytë mirë dhe me kujdes o Hathi, Mbret i Kafsheve” , tha gomari. “Dhe isha kaq pranë sa gati e preka me hundë.”
“Kjo është shumë e cuditëshme”, tha elefanti. “Macja, me aq sa mbaj mend, na ka thënë gjithmonë të vërtetën më parë,. Le të cojmë një dëshmitar tjetër për ta parë. Shko ti Baloo, shiko c’ka në atë brimë dhe kthehu e na thuaj”.
Dhe kështu vajti dhe ariu. Po kur u kthye ai tha:
“Si gomari ashtu edhe macja gënjejnë; në atë brimë ishte vetëm një ari.”

Habija dhe turbullimi i kafshëve ishte i madh. Tani secili donte të shkonte vetë dhe ta shikonte se si qëndronte e vërteta. Dhe elefanti i dërgoi një e nga një.

I pari ishte kau. Ai nuk pa asgjë tjetër në vrimë përvec një kau.

Tigri nuk pa asgjë tjetër vec një tigri.

Luani nuk pa asgjë tjetër vec një luani.

Leopardi nuk pa asgjë tjetër vec një leopardi

Gamilja pa vec një gamile dhe asgjë më shumë.

Kjo e nervozoi Hathin kaq shume saqe ai u nis vete per atje, qe ta nxirrte ne shesh te verteten. Me t’u kthyer ai i akuzoi të gjithë te derguarit e mëparshëm si gënjështarë dhe nuk i binte e nuk i binte inati me poshtërsinë mendore dhe morale të maces. Ai deklaroi se cdokush, përvec ndonje budallai qe nuk shihte dot as hundën e vet, mund ta vinte re fare qartë se në atë vrimë nuk kishte asgjë tjetër përvec një elefanti.

Morali sipas maces:

Ti mund të gjesh në një shkrim gjithcka që ke në mendjen tënde, përderisa e vendos vetveten midis atij shkrimi dhe pasqyrës së imagjinatës tënde. Nëse nuk je në gjendje ta tejkalosh vetveten, ti mbase nuk i sheh veshët e tu, por është tepër e sigurtë që ata janë aty.

Titulli: Reflektime
 

Shqiptarët dhe kultura e mbijetesës!

OK, do të filloj me një fabul nga Ezopi...
...në versionin që e mbaj mend unë, nga një libër i fëmijërisë, zogjtë dhe minjtë përleshen në një betejë legjendare, gjatë së cilës fitorja u buzëqesh zogjve.
Me këtë rast, lakuriqi i natës del nga radhët e minjve dhe u thotë zogjve që ai, në të vërtetë, është zog si ata, meqë fluturon me flatra në hava… Në betejën e ardhshme mes këtyre dy ushtrive legjendare, u vjen radha minjve të shijojnë fitoren; siç pritej, lakuriqi i natës del nga radhët e zogjve dhe u thotë minjve: më pranoni edhe mua, unë jam si ju, bëj këlyshë jo vezë si këta, dhe i ushqej me qumësht…
Pas kësaj edhe zogjtë edhe minjtë e dëbuan lakuriqin dhe nuk deshën të kishin më punë me të.
I shkreti lakuriq, i ndodhur pezull mes dy botëve, vetëm sa kërkonte të mbijetonte, duke iu bashkëngjitur fitimtarëve; por mbijetesa vijka gjithnjë me kosto sociale të dhimbshme.
Pra, lakuriqi është... i natës, nuk sheh dit.


Kjo fabul, në të vërtetë, më kujtohet shpesh kur dëgjoj shqiptarët tek flasin me evropianët "hejjj, ne e kemi Nënë Terezën... hejjj ne e kemi Skenderbeun që ka luftu kundër turqve dhe e ka mbrojt evropën e krishterë nga osmanët... hejjj ne jemi në rrënjë të gjuhëve indo-evropiane... ne jemi djepi i kulturës evroperëndimore... hejjj... hallo " :smile: ...
...pastaj të njëjtit kur të takohen me turqit "hejjj ben arnaut... hejjj ne jemi vëllezër... maraba, elhamdulilah... hejjj a e din na qysh e respektojna mulla bakllaven... hejjj hajde i perzijna çajat... gjygymat... dimijat... sharkijat...".


Pastaj, patjeter njiher nji shqiptar në jetën e tij duhet me e sha evropen kurvë të plakur që na i ka nda trojet... etj etj.


Sami Frashëri tue u mundu me i ra në fije kësaj ndarjes kaotike fetare ndër shqiptarë ka thënë "Ku është shpata, aty është edhe besa", pra ku është forca, aty na qenka edhe besimi, feja.


Padyshim, tashmë e kemi përvetësuar këtë instinkt... këtë lloj sjelljeje, kulture të mbijetesës... demek për me mbijetu si komb.
Tue e ndryshu të jashtmen, fasadën... kishe po e mbrojmë e po e ruajmë të brendshmen. Veç ne shqiptarët kështu... përndryshe të gjithë ballkanin e kishin pushtuar turqit, jo veq shqiptarët.
Vetëm tek shqiptarët gjen emra të tillë si: vlladimir, millosh, jorgo, mark, nikollë, abdurrahim, avdullah, dardan, ilir, katastrofë, dreq e bir...


(Populli më i vuajtur e më i persekutuar në historinë e njerëzimit janë hebrenjtë, izraelitët... edhe sot janë më të nënqmuarit e më të urryerit, pak haptas e më shumë në heshtje... por hebrenjtë kurrë nuk i ndryshuan as emrat, as traditat e as zakonet e tyre.)


nejse...





Një gjë është e sigurtë, kultura e mbijetesës nuk është mbijetesë e kulturës.

Titulli: Reflektime
 

… drama e atij të zhgënjyerit që u hodh nga kati i dhjetë i një ndërtese, dhe derisa binte shikonte përmes dritareve intimitetin e fqinjëve të tij, tragjeditë e vockla shtëpiake, dashuritë e shpejta, çastet e shkurtra të lumturisë, lajmi i të cilave nuk kishte mbërritur asnjëherë gjer te shkalla e përbashkët; kështu në momentin që i plasën trutë pas asfaltit e kishte ndërruar krejt konceptimin e tij për botën, dhe kishte arritur në përfundimin se kjo botë, të cilën po e braktiste përgjithmonë duke dalë nga porta e rreme, ia vlente të jetohej.

Titulli: Reflektime
 

Nëse ASGJË do të thotë asgjë.

Dhe nëse Sokrati thotë "Unë e dij që unë ASGJË nuk dij". Si e din ai këtë gjë, kur vetë pohon se nuk din asgjë???

Titulli: Reflektime
 

"Nuk kam mundur ta imagjinoj kurrë se do të jetoj në kohën kur një zezak do të jetë President i Amerikës, një katunar të jetë Kryetar i Gjakovës, një drenicak Kryeministër i Kosovës, dhe Interi Kampion i Evropës", tha. :biggrin:

Titulli: Reflektime
 

[quote=panta_rhei]"Nuk kam mundur ta imagjinoj kurrë se do të jetoj në kohën kur një zezak do të jetë President i Amerikës, një katunar të jetë Kryetar i Gjakovës, një drenicak Kryeministër i Kosovës, dhe Interi Kampion i Evropës", tha. :biggrin:[/quote]

"shenja të kijametit ":biggrin:

Titulli: Reflektime
 

.....[I]Meqë, për tërë këtë aferë të ashtuquajtur “Lima”, tani për tani, nuk kemi ndonjë qëndrim zyrtar të institucioneve tona më të larta “sui generis” shtetërore, nuk do të ishte e preferueshme që, ne të tjerët, në këtë rast me postin më të pacenueshëm nga askush të qytetarit privat, të japim çfarëdo vlerësime meritore.
Andaj, në vazhdim të këtij artikulli, si kujtesë metaforike, do të shërbehem me dy shembuj konkret, ama edhe paradoksal në mes veti, që si burim e kanë filozofinë më të pashtershme të mençurisë dhe urtësisë së përgjithshme të quajtur popull:[/I]


[B]Rasti I: EULEX-i dhe mixha Dil[/B]

Gjurmëve të thjeshtësisë tradicionale të filozofisë tonë të treguar përmes individëve popullor, do ta prezantoj mixhën Dil, plakun më të moshuar të lagjes sime, i cili, thellësinë e pleqërisë së vetë, zakonisht e kalon me moshatarët e vet duke lozur “shesh-besh” me guralecë, në ambientet e bukura të parkut të qytetit.
Këto ditë pranvere, qëllimisht e takova në vendin e tij të preferuar të ndejës. Aty ishte së bashku me një bashkëmoshatar të vetë. Posa u përshëndeta ngrohtësisht duke shkëmbyer mes veti ato pyetje të zakonshme rutinore, “qysh jeni”, “si jeni”, menjëherë e pyeta rreth qëllimit tim të takimit:
- “E, po, mixha Dil, si e komenton ti këtë punën me EULEX-in në përgjithësi?
-“Paqedashëja dhe trimëria duhet ta lartësojnë këtë popull, ndërsa largpamësia dhe gjeturia në këto situata të vështira historike, do ta shpëtojnë atë. I forti, biro, nuk i lutet Zotit, e Zoti kurrë nuk e donë forcën”- vazhdoi më tej mixha Dil - “Logjikën e kësaj pune, kurrë mos e kërko duke u mbështetur në moralin e parimeve të drejtësisë hyjnore, por trajtoje atë si raport i forcës, të cilën nuk e do as Zoti.
Me të ardhur dikush në shtëpi dhe me të kontrollua kush hyn e kush del te dera e jote (kufirin), apo me të mësua se si do ta pleqërosh drejtësinë me robër e tu të familjes (gjykatat), kjo ka një emër tjetër, biri im, e jo ndihmë e miqësi, qysh po na thonë këta politikanë tanë.
- “Por, sipas teje, si duhet me e bitisë këtë punë, mixha Dil?” - e pyeta në vazhdim.
- Me paqedashësi po se po, por edhe me trimëri, biri im. Me gjeturi në situata, patjetër, por edhe me largpamësi, sepse shtëpinë, s’e mbajnë trarët, por njerëzit. Andaj, ne për me arrit këtë shkathtësi të urtë vepruese, do si do, na vyejnë politikan të aftë. Njerëz të duhur në vende të duhura. E, sikurse po vërej unë, ne sot në Kosovë kemi tre biçim politikanësh: politikan të vërtetë, gjysmë-politikanë, ose hiq-politikanë. Politikani i vërtetë është ai që ka qëndrimin e vet dhe këshillohet me të tjerët; gjysmë - politikanë është ai që ka qëndrimin e vet por nuk këshillohet me të tjerët, ndërsa hiq-politikanë është ai që kurrë nuk ka qëndrim të vetin dhe gjithmonë i dëgjon vetëm të tjerët. Nga këto tri kategori, qëlloja vetë se te ne në Kosovë, çfarë biçim politikanësh kemi”?
-“A ke fëmijë, o dashamirë? - ndërhyri papritmas në këtë bisedë shoqëruesi dhe bashkëlojtari në “shesh-besh” i mixhës Dil.
- “Po, 3”!- i thash.
- “Me ymër të kofshin”! - uroi nga zemra plaku. “Por si të thërrasin ata ty, o birë”?
- “Babë” - ju përgjigja duke shprehur habi në vete për këtë pyetje.
- “E, a e di ti, pse ata të thërrasin ashtu?
- “Paj...”??!
- “Sepse ja u ke “shkër...nënën...”! Ma merr mendja se po e kupton ku po ta qes me këtë mesele? - mu përgjigj duke qeshur me ironi plaku. “Vetëm shiko se çka po ju bën Serbia këtyre?! E ata?! Në vend që ta dënojnë, veç po e shpërblejnë atë...!!?
A.A

Titulli: Reflektime
 

"And what physicians say about disease is applicable here: that at the beginning a disease is easy to cure but difficult to diagnose; but as time passes, not having been treated or recognized at the outset, it becomes easy to diagnose but difficult to cure. The same thing occurs in affairs of state; for by recognizing from afar the diseases that are spreading in the state (which is a gift given only to a prudent ruler), they can be cured quickly; but when they are not recognized and are left to grow to the extent that everyone recognizes them, there is no longer any cure." -- Niccolo Machiavelli

Titulli: Reflektime
 

[quote=panta_rhei]"And what physicians say about disease is applicable here: that at the beginning a disease is easy to cure but difficult to diagnose; but as time passes, not having been treated or recognized at the outset, it becomes easy to diagnose but difficult to cure. The same thing occurs in affairs of state; for by recognizing from afar the diseases that are spreading in the state (which is a gift given only to a prudent ruler), they can be cured quickly; but when they are not recognized and are left to grow to the extent that everyone recognizes them, there is no longer any cure." -- Niccolo Machiavelli[/quote]

"Ajo që mjekët thonë për sëmundjet, vlen edhe këtu: në fillim të tyre, sëmundjet është lehtë të shërohen por shumë vështirë të diagnozohen; por me kalimin e kohës, nëse nuk trajtohen me vendosmëri, ato është shumë lehtë të diagnozohen por shumë vështirë të shërohen.
E njëjta gjë ndodh edhe me çështjet e shtetit, nëse e vëren me kohë përhapjen e sëmundjeve nëpër shtet (siq është pranimi i bakshishit nga një nëpunës i zakonshëm shtetëror), ato mund të shërohen shpejt; por kur nuk i vëren ato dhe i lejon që të rriten deri në atë nivel sa të vërehen nga gjithkush, aty më nuk të shpëton kurrfarë ilaçi."