[Psikologu]

B. Qëndresa ndaj politikës nënshtruese në vitet e lidhjes.
Autoritetet turke të Shkodrës, duke mos përfillur qëndresën e prerë të mirditasve, për të mos lënë në krahinën e tyre kaimekamë e nëpunës turq dhe as vendimet e Kongresit të Berlinit për këtë krahinë, emëruan,në tetor 1878, Jusuf Sokolin-Kaimekam dhe Zydi beun komandant të ushtrive turke në Mirditë. Guvernatori i Përgjithshëm i Shkodrës Hysen Pasha, urdhëroi ndërtimin e një kazerme të re dhe rindërtimin e disa të tjerave për strehimin e ushtrive që tash e mbrapa do të qëndronin në Mirditë. Këto veprime të autoriteteve turke, acaruan konfliktin me mirditasit dhe vunë në lëvizje diplomacinë franceze dhe austriake, të cilat kishin marrë në Mbrojtje Mirditën në Kongresin e Berlinit. Ambasadori francez në Stamboll, Furnie kërcënoi Vezirin e Madh të Stambollit: “…Me urdhër të qeverisë sime kërkoj të respektohet neni 13 i protokollit të Berlinit…”. Por Porta e Lartë nuk i mori parasysh kërcënimet e ambasadorëve të Fuqive të Mëdha. Jusuf Sokolin bashkë me Zydi Beun i largoi nga Kashnjeti, ku qenë vendosur, vetëm sulmi i kryengritësve të komanduar nga Kolë Prengë Markola natën e 20-21 nëntorit të atij viti. I informuar për ngjarjet e Kashnjetit, Hysen Pasha dha urdhër të merreshin masa për të mos lejuar mirditasit të mësynin Shkodrën.

Masat e autoriteteve turke ndaj Mirditës dhe krahinave të tjera të malësive tona, çuan në mbledhjen e Oroshit, shkurt 1879 ku u vendos për vazhdimin e qëndresës ndaj masave nënshtruese që po ndërmerrnin autoritetet e Shkodrës dhe u zgjodh delegacioni për në Kuvendin e Lezhës. Ky Kuvend u mblodh më 6 mars të 1789. Në të morën pjesë përfaqsuesit e të 12 bajrakëve të Mirditës, ata të Pukës e të Malësisë së Shkodrës. Në atë Kuvend u vendos t’i kërkohej Sulltanit që në krahinat e tyre, në organet qeveritare, të mos kishte më veçse shqiptarë që të drejtonin vendin në bazë të dokeve të krahinave, dhe largimin e Hysen Pashës si Guvernator i Shkodrës. Porta e Lartë, më 21 gusht 1879 zëvendësoi Hysen Pashën me Ali Hajdar Pashën, i cili emëroi më 17 tetor të atij viti Kaimekam për Mirditën Mehmet Agën e Podgoricës dhe si Muhavin Kolë Prengën. Emërimi i Kolës si këshilltar i Kaimekamit, bëri përshtypje të madhe në konsullatat e huaja të akredituara në Shkodër, në popullin e atij qyteti dhe në Mirditë.

Mirditasit menduan se u shit Kola, ndërsa konsujt e huaj, veçanërisht ai i Francës dhe i Austrisë u indinjuan me Guvernatorin i cili nuk po zbatonte Protokollin e Berlinit. Këta ia shprehën pakënaqësinë e tyre Ali Hajdar Pashës, i cili u përgjigj: “…Emërimi i Mehmet Agës si Kaimekam dhe i Kolë Prengës si Muhavin i tij janë një provë për nënshtrimin e Mirditës dhe përçarjen e Lidhjes Shqiptare.”. Mirditasit e betuar për të mos lejuar vendosjen e Kaimekamëve turq në krahinën e tyre zunë shtigjet dhe nuk e lejuan Mehmet Agën të vendoset në Kashnjet. Prej aty u larguan edhe ushtritë turke që ruanin atë rajon. Kaimekami në pamundësi për të ngritur zyrën e tij në Kashnjet për të zbatuar urdhërin e Guvernatorit, nguli çadrën në një kodër të Mnelës, afër ushtrive turke. Ndërkohë qeveria franceze dhe ajo austro-hungareze në rivalitet me njëra tjetrën, luftonin në fushën diplomatike për të vendosur influencën e tyre mbi këtë krahinë. Konsulli francez i Shkodrës, i cili, ndiqte hap pas hapi ngjarjet në Mirditë në raportin që i dërgon MPJ të shtetit të vet, kërkon ndërhyrje pranë Portës së Lartë për ruajtjen e status-quos në Mirditë sipas Protokollit 13 të Kongresit të Berlinit dhe për faljen e P. B. Dodës.