[ideologu]

Nuk ka dert për dalje nga tema i nderuar!

Por duhet qartësuar gjithësesi se koncepti këtu përqëndrohet në aspektin filozofik të shqyrtimit dhe aty ai tërësisht e ndryshon natyrën e vet iniciale! Se përndryshe problem nuk ka!
Të gjitha tragjeditë, vujatjet, e dhembjet, e shkaktuara në Jetë i qëndrojnë besnik esencës së tyre vetëm kur shikohen nga prizmi i Realitetit, të cilin siq thamë e kemi të imponuar të e perceptojmë sipas dëshirës së Krijuesit! Mirëpo tash meqë autenticitetin e tij e kemi vërë në studjim hulumtues, gjithëcka përnjëherë merr kahje diametrisht të ndryshme! Pozicionet nuk janë më të njëjta!
Kur bisedohet për këto dukuri nuk duhet të zhvendosemi prej një dimensioni në tjetrin me pakontrollim ngaqëse atëherë mund të e humbim edhe orientimin e esencës së problematikës!
Ndërkaq në lidhje të drejtë me temën sa për ilustrim e me shpresë që subjekti i përdorur të mos banalizohet tepër, do të kishim marrur prap shembullin e masakrimit të njerëzëve! Konkretisht e të tanëve shqipëtarë gjatë luftës! Lexova me një vend për një familje e cila në valën e fushatës ofensive të paramilitarëve cetnikë përkundër sugjerimeve kategorike e intensive të shoqërisë se duhet të e lëshojnë fshatin dhe të ikin në malin përreth, ata vendosin të mbesin aty dhe të mos largohen fare! Kur cetnikët aty arrinë dhe si të vampirizuar që ishin me papërshkrim, të gjithë anëtarët e asaj familje të madhe i masakrojnë deri më një! Të gjallë i kanë hudhur në bunarin e shtëpisë dhe pastaj mbi ta kanë hedhur blloqe të mëdha të betonit për të e mbuluar tërësisht bunarin! Tash aty lind pyetja se cka ndodhi me ata njerëz në realitet?! Të ikur patën mundësi, por nuk ikën. Pse ashtu?! A nuk patën mendë sa duhet (edhepse ato reagime efektuohen vetëm me instinkte të automatizuara qartë!) a si?! Apo Krijuesi ata i ka krijuar në këtë jetë sa për të shijuar trishtimin, fatkeqësinë, e vdekjen mizore, dhe asgjë tjetër?! Cila duhet të jetë! Cka na mëson logjika?! A ka nevojë Zoti të përdoret nga paramilitarët cetnikë (të cilët as nuk janë të këtij dimensioni tonë por të ndonjë ferri të largët të Gjithësisë), për të ndëshkuar njerëzit në Botë?! Kush është aty fajtor për atë akt makabër e të shëmtuar të masakrimit?! A cetnikët, a Krijuesi?! Nëse Krijuesi është i plotfuqishëm dhe gjithëcka ka nën supervizion të tij konstant, cetnikët nuk do të kishin patur asnjë gjasë të bëjnë atë që bënë! E po pra Krijuesi qenka përgjegjës! Kush?! Duke e endur kësisoji trurin andej e këndej vite me rradhë, më në fund del edhe përgjigjja e duhur e e pritur! E ajo sa më përket mua është, se Realiteti i përjetuar na qenka mjaft fiktiv! I pavërtetë! Që do të thotë se të masakruarit e tragjedisë, nuk kanë vdekur fare! Sa të dojnë gurë e beton le të hudhin mbi ta cetnikët, se asnjë efekt të paramenduar nga ata vetë, nuk do të ketë ai akt shtazarak! Po si u bë që të gjallët që nga larg ishin dëshmitarë të atij monstruoziteti?! Madje edhe në disa situata diku tjetër, dikush edhe i shpëton atyre seancave vampireske! E aty qëndron edhe sekreti! Ne e përjetojmë Realitetin ashtu si e përjetojmë, dhe ndërkohë Realiteti vazhdon të zhvillohet e të funksionoj me esencën e tij të vërtetë, që është krejt ndryshe nga ajo të cilën ne e shohim! Esenca e vërtetë e tij për dispozicionet tona, mbetet e pakapëshme! E papërceptuar! Ashtu shkon puna e kësaj Bote, e e këtij Krijuesi. Ndryshe jo!
Më tutje në jetë kam patur mundësinë të kuvendoj me individë revolucionarë, të cilëve përgjat torturave të ndryshme të periudhave të luftës, për së gjalli i ju janë nxjerrë sytë nga koka. Edhe asnjë dhembje të vetme nuk kanë përjetuar!
Mrekulli është bota, bashkatdhetarë!
E drejtuar nga vet Krijuesi e jo Bushi, Putini, e tash Obama! Ne jemi të vegjël në këto rrethana universale! Krejtësisht! Kurnjëfarë rëndësie primordiale nuk e kemi në to!
Njerëzit e gjallë, një pjesë e mirë e tyre, dëshmorët e rënë në luftë i konsiderojnë si dështakë! Naivë e humbës! Ata të cilët "ditën" të i gjejnë vrimat e miut për të shpëtuar nga Vdekja, ata ishin të menqur! Kësisoji fiqirojnë shumica nga ato të mjerat krijesa. Mirëpo si që po shihet është drojë që e vërteta të jetë krejt ndryshe! Ata të cilët u flijuan për Cështje të mos kenë vdekur kurrë por përkundrazi të kenë kaluar në një jetë të lumtur e të pabrengë, dhe këta të mbetur në vrimën e miut, për ilojalitetin e për poshtërsinë e treguar kundrejt Krijuesit, të kenë humbur cdo shpresë të jetës. Si këtu, ashtu edhe në ndonjë jetë tjetër.
Unë njëherë në Vendlindje pata dëgjuar një rrëfim për një udbash shqipëtar i cili me tërë shpirt e trup ndodhej në agoni të pafundë trishtuese! Ndonëse askush nuk ushtronte dhunë fizike mbi te natyrisht. Ai kodosh thuhej, as ditën e as natën nuk rehatohej në psikë. Në ëndërra i kishin pas dalur rregullisht siluetat e të vdekurëve që ai i ka përgaditur për botë tjetër! Fytyrat e të torturuarëve, e britmat e piskamës së fëmive të vegjël gjatë bastisjes së shtëpisë së një atdhetari, kuptohet që i kanë lënë mbresa psikike të tmerrshme e traumatike atij renegati të pabesë! Mendje është ajo! Njeriu nuk mund të e kontrolloj ate në cdo situatë si të dëshiroj vetë! Dhe ky fakt medoemos indikon se edhe ne të tjerët që sot jetojmë relativisht pa probleme, duhet të i jemi mirënjohës Krijuesit për një ecuri të tillë! Të qetë! Ngase ne vetë nuk ndikojmë shumë cka në atë drejtim kurrë!
Pastaj në filozofi nuk merren vetëm rastet e vrasjeve makabre gjithëmonë si model analitik për sqarimin e dukurive Vuajtje e Vdekje! Ka shumë parametra tjerë në Jetë që kualifikohen të jenë të së njëjtës relevancë parimore! Nëmos edhe më keq! Vetëmia e përherëshme e një të mërguari politik, jeta brenda mureve të larta për një të burgosur të së njëjtës kategori, e turmentimet kronike mentale të njeriut të sëmurë psikik, në shumë rrethana konsiderohen të kenë statut edhe më të rëndë se vetë Vuajtja transitive e e rastit, dhe Vdekja! Ku ka më Vuajtje se të zgjohesh ditë për ditë e të detyrohesh të jetosh jetën si i hendikepuar fizik permanent për shembull?! Me dhembje konstante të trupit tërë ditën e tërë natën! Ku ka më Vdekje se të jetosh përjetë i humbur në një dhé të huaj, me pa asnjë shpresë të kthimit ndonjëherë në Atdhé?! Vuajtja e Vdekja instante posedojnë efektin e tyre momentan dhe për një kohë relativisht të shkurtër, gjithëcka përfundon! Ndërsa në alternativat e cekura të fundit, asgjë nuk merr fund! Cdo cast e sekund aty, ka madhësinë e Ferrit!
Unë personalisht sa për fund kisha shtuar se edhepse nuk jam i invalidizuar as në trup e as në mendje, në këtë gjendje të mjerueshme në të cilën ndodhem sot, me pangurrim fare e kisha parapëlqyer Vdekjen! Madje shpesh kur shohë pleqë të moshës mbi tetëdhjetvjeqare shumë iu kam lakmi. Të kishte qenë e mundur në vendë e kisha ndërruar moshën time me të tyren. Në atë mënyrë do të isha shumë më afër "stacionit të fundit"! Sa më afër tij, aq më larg mundimeve të mia terrorizuese të kësaj jete të poshtër e perfide! Nuk ka më keq se të jetosh me patjetërsi! Kam qëlluar dikush që nuk besoj në dukurinë e Vetvrasjes, dhe tash kam mbetur as andej as këndej!
Përndryshe vlen të thekësohet edhe njëherë se në Vdekje si që e shohin të gjallët nuk besoj aspak! Ajo për mua nuk ekziston. Dhe kur shohë njerëz pranë varreve me fytyrë të ngrysur pikëllimi, më irritojnë pamasë! Edhepse ata të gjorët nuk kanë edhe shumë faj! Aq dinë, e aq bëjnë! Te varret e asnjërit nga ata të mitë që "kanë vdekur" asnjëherë nuk kam qenë për vizitë, për arësye se kam bindje të patundëshme se ata në asnjë aspekt nuk ndodhen në dhé, por diku tjetër! Preferueshëm në Qiell natyrisht, por kurrësesi jo në varr! Dhe mënyra se si "të gjallët" ndjejnë keqëardhje për "të vdekurit", më është krejtësisht repulsive! Sikur të dëshirojnë të thojnë "të mjerë ju që vdiqët, dhe lumë ne që mbetem gjallë"! Cfarë standardi hipokritik ky! E pamundur! Kur dihet se ata mbi këto dukuri as njohuritë edhe më elementare nuk i posedojnë! Mirëpo prap siq thash shumica edhe nuk e dinë që janë duke vepruar jodrejtë e gabueshëm, por sidoqoftë me rastin e kalimit afër varrezave kur po jam i thelluar në mendime, sjellja e tyre irracionale po më pengon tepër!
Në vazhdim për të mos e shëndërruar këtë temë në një diskutim dialogues unë për vete do të pushoj së komentuari për një kohë, dhe asisoji do të i lë pak rradhën edhe të tjerëve të i shprehin mendimet e tyre konstruktive mbi këtë cështje!
Nëse ka të tillë kuptohet!
A ndoshta nuk kanë se me cka cka të na dalin në skenë! Sidoqoftë vlen të potencohet se mosdituria në këto suaza, nuk është aq dramatike sa edhe kujtohet! Menquria nuk përkufizohet me vetëm njohuritë e lëmisë së filozofisë. Kurrësesi! Dikush është i prirë për ato punë, e dikush për punë tjera. Ne nuk jemi të krijuar të gjithë me parakushte krejtësisht identike! Për ate edhe fakti i mosnjohjes së thellësishme të dukurive filozofike, nuk është ndonjë defektuozitet i pranuar!
Cka është patetike dhe indinjuese në të kundërtën me padyshim, është mënyra se si disa me forma e intencione të hapura, provokative, e perverse, tentojnë me cdo kusht të shkaktojnë konfusion, grindje, e përqarje në këso mjedise të lira të debatimit shoqëror! Me qëllim natyrisht të vetëm të prishjes së nivelit të atmosferës së përgjithëshme dominuese në to! Asgjë tjetër! Por karakterët e tillë për veprimet e tyre të poshtërsishme e idiotike, me siguri janë të porositur nga ndonjë prapaskenë armiqësore dhe e huaj politike!
Garantuar!

nderime!