[Psikologu]

Prandaj të gjithë turqit e donin fort, e nderonin dhe e çmonin shumë. Kur Skanderbeu kishte mbushur moshën 25 vjeç, e qëndronte në Adrianopul pranë Sulltanit, bashkë me shumë pashallarë dhe fisnikë të tjerë, u paraqit në atë oborr një tartar shumë i madh me trup, i cili i ftoi në dyluftim të gjithë luftëtarët e Sulltanit. Askujt nuk ia mbante të matej me të, sepse këtij tartari i kishte dalë nami se kishte fitue gjithmonë kundër atyne që kishin pranue dyluftimin, dhe shumë prej tyne i kishte vra. Kur Skanderbeu pa gjithë atë frikë të oborrtarëve të Sulltanit, tue mos e durue fodullëkun e tartarit, i kërkoi Sulltanit dhe gjithë të pranishënmëve që ta lejonin të ndeshej me të. Por Sulltani dhe oborrtarët ma të shquem, të gjithë së bashku mundoheshin ta tërhiqshin nga ai vendim, të shqetësuem, sepse kishin frikë për jetën e tij, po të ndeshej me tartarin. Skanderbeu nuk tërhiqej nga kërkesa e tij, sa që ma në fund ia plotësuen. E kështu, në prani të Sulltanit, të gjithë Oborrit, e të një turme të madhe populli, me shpirt të vëndosun dhe guximtar, i doli përballë tartarit, i cili filloi të tallej me të (si Golia me Davidin, se po i vinte keq se po luftonte me një të ri pa përvojë luftarake.

Skanderbeu shumë i inatosun filloi të luftonte dhe për mjaft kohë nuk dallohej se nga do të anonte fitorja. Kur e pa Skanderbeu se kundërshtari, aty mu para Sulltanit, po vazhdonte t’i bante qëndresë, u mbush me aq inat ndaj vetvetes, sa që filloi me i dhanë goditje të tmerrshme anmikut dhe brenda pak kohe e mundi dhe e vrau. Mandej, mes brohoritjeve të oborrtarëve dhe popullit u kthye nga Sulltani, që e priti me gëzim dhe hare. Në këtë kohë, Sulltani shkoi në Bursa, qytet i Bitinjës ku në prani të tij u paraqitën dy luftëtarë persianë, njeni i quejtun Jahja dhe tjetri Zampasa, të cilët kërkuen dyluftim si tartari, por me ndryshimin se do të luftonin mbi kalë, me shtizë me shpatë dhe mburojë. Kundër tyne kërkoi të luftonte Skanderbeu, të cilit iu dha pëlqimi. Filloi luftimi, së pari me Jahjen, e ndërsa luftonte kundër tij, pabesisht e sulmoi Zampasa, por Skanderbeu nuk u shqetësue fare dhe me besim në ndihmën hyjnore dhe në forcën e shkathtësinë e tij, mori ma tepër fuqi dhe shpirt luftarak, e tue luftue me guxim, pothuaj e njëkohësisht u dha vdekjen si njanit ashtu dhe tjetrit. (Sipas Julian Pisko “Studim historik mbi Skënderbeun”, kjo ngjarje pavarësisht nga mënyra si mund të jetë tregue dyluftimi i Skanderbeut kundër kalorësve persianë, asht dhe mbetet një ngjarje historike.) Për këtë trimni të rrallë e të lavdishme.

Skanderbeu u përgëzue e u nderue prej të gjithë të pranishmëve. Ndërkohë hungarezët kishin zbritë kundër Muratit për t’ia shkatërrue shtetin. Ai e nisi Skanderbeun kundër tyne me një ushtri të madhe, dhe në atë fushatë ai u suell me shumë kujdes e shumë urtësi, tue shmangë çdo luftim me hungarezët. Skanderbeu kishte mbajtë dhe mbante gjithmonë pranë vetes mjaft shqiptarë të krishtenë, besnik të prindit, të cilët vazhdimisht i mësonin fshehurazi për atë fe që e kishte fitue qysh në pagëzim. Prandaj bani si bani dhe me urtësi të madhe veproi që hungarezët, shumë të krishtenë, të ktheheshin pa u ndesh me të siç kishte qenë dëshira e tij. Pastaj u rikthye shëndoshn e mirë me gjithë ushtrinë e Sulltanit në Adrianopul, prej të cilit u përgëzue shumë dhe u nderue me dhurata të çmueshme. Murati thoshte në prani të njerëzve ma të shquem, oborrtarëve dhe familjes, se hungarezët ishin friksue nga aftësia dhe trimnia e Skanderbeut, prandaj ishin largue. E luste Skanderbeun, që t’i kërkonte ndonjë nder, por Skanderbeu me shumë respekt i përgjigjej se nuk donte asgja tjetër, përveç mirësisë së tij. Kjo i mjaftonte”.

"Në Romë ndodheshin edhe 3 libra të panjohur për Skënderbeun"