[Psikologu]

Mirëpo pas një marrëveshje midis Andre Bogdanit dhe F. Soimiroviqit, Kongregata e emroi Andre Bogdanin për argjipeshkëv të Shkupit, ndërsa F. Soimiroviqin e transferoi në selinë e Ohrit[39]. Dhe që nga koha e argjipeshkvit dhe martirit të Kombit, Andre Bogdanit e deri më sot dihen, madje pa shkëputje, titullarët e dioqesës së Shkup-Prizrenit, përkatësisht të Prizrenit[40], të cilët, kush më pak e kush më shumë, kanë kontribuar jo vetëm në ruajtjen e fesë së të parve, por edhe në zhvillimin dhe pasurimin e vlerave kulturore dhe shpirtërore të frymës evropiane. Dhe jo rastësisht, prandaj Selia Shenjte për ipeshkëv dhe arqipeshkëv të Kishës katolike shqiptare gjithmonë ka emruar shqiptarë shumë të arsimuar dhe me autoritet të madh siç sishin Pjetër Mazreku, Andre Bogdani, Pjetër Bogdani, Gjon Nikollë Kazazi, Mate Krasniqi, Pashk Trokshi, Lazër Mjeda, Andre Logoraci, Nikë Prela, etj.

Këta pishtarë të Dritës së Ungjillit, të arsimit kombëtar dhe të kulturës, ndonëse në rrethana të vështira endër rreziqe të shumta, kanë shërbyer, siç do të shprehej edhe F. S. Noli[41], pë t`i lidhur shqiptarët, për t`i bashkuar ata me Perendimin. Për këta njerëz, siä do të shprehej edhe Çabej[42], e për kohën në të cilën jetaun, atdhe, gjuhë e bësim ishin trinom i pandarë. Dhe lufta ata luftuan për ruajtjen e këtyre vlerave. Gjatë jetës së tyre shohim ata të luftojnë konsekuenetisht e me vullnet të pathyer në lëmin kishtar, politik, kulturor dhe patriotic. Te këto personalitete lufta për ruajtjen e fesë së të parve dhe të gjuhës së bvendit, në rrethanat e kohës, përbënte, pra, një njësi të pandarë[43].

Kisha katolike shqiptare e Kosovës, ndryshe nga ajo e Shqipërisë, ka pasur një ecje më të mirë, më të favorshme. Në fakt Kisha e Shkup-Prizrenit e deri më 1914 quhej arqipeshkvi. Mirëpo prej vitit 1821 e deri më 1934 rezidenca ipeshkvnore ka qenë në Prizren, e pastaj kalon në Shkup. Selia Shenjte, ndërkaq, me aktin nr. CXXXIII nr. %53, dt. 2. X. 1969 bëri sërisht riorganizimin kishtar në këto treva. Me këtë akt u ripërtëri ipeshkvia e dikurshme e Prizrenit, kështu që e tërë dioqeza quhet me emrin e ri: Ipeshkvia Shkup-Prizrenit, ndërsa për komunitetin e katolikëve shqiptarë emrohet për ipeshkëv ndihmës “sedi datus” Nikë Prela, intonizimi I të cilit bëhet në Prizren më 6. I. 1970.

Sërisht më 1993, Selia Shenjte, pas shpërbërjes së ish-Jugosllavisë, bëri një riorganizim kishtar në këto treva. Emroi për ipeshkëv rezidencial të Kosovës Imzot Nikë Prelën (+), me rezidencë në Prizren, ndërsa për vikar gjeneral Dom Ndue Gjergjin. Me ardhjen e Imzot Nikë Prelës, në jetën e Kishës katolike shqiptare të Kosovës ndjehet një gjallëri e dukshme si në jetën shpirtërore ashtu edhe në veprimtarinë e botimeve të ndryshme në gjuhën shqipe, botime këto që kanë një rëndësi të madhe, jo vetëm për historinë e kishës, por edhe për historinë e letërisë shqipe.

Ndërsa në nëntor të vitit 1995, Selia Shenjte për ipeshkëv të komunitetit katolikë shqiptarë të Kosovës emroi meshtarin dhe misionarin e merituar të këtyre anëve Dom Mark Sopin, shugurimi I të cilit për shkak të rrethanave të vështira në Kosovë, u bë në Romë më 6. I. 1996. Ndryshim e statusit administrativ te Kishës katolike shqiptare në Kosovë ka pasë edhe pas luftës së fundit dhe pas instalimit të administratës ndëkombëtare në Kosovë( vër. e www.stublla.com-it). Imzot Mark Sopi është trashëgues i drejtpërdrejtë i Imzot Nikë Prelës dhe atyre prelatëve të lartë të Kishës katolike shqiptare të Kosovës që, bashkë me vendësit dhe me parësinë e vendit kanë mbrojtur me guxim interesat e popullit, lirinë shpirtërore dhe përparimin e gjithëmbarshëm: AD MAIOREM DEI GLORIAM.