[uck_aksh]

NËNËS I PLASI ZEMRA
Kishte ditë që ishim në mal, ishte ofensiva më e madhe deri atëherë në malet e Çiçavicës. Ishte pikërisht 22 shtatori i vitit 1998. Ne vetëm nga familja jonë ishim 14 veta, kurse në të gjithë fshatin rreth 70 njerëz. Nga të gjitha anët na rrethuan, nuk kishim asnjë mundësi të iknim dika e as të siguronim ushqim. Ditën e tretë më nuk bënin punë pemët e egra me të cilat u ushqyem. Fëmijët morën vajin e shumë sish u sëmurën rëndë dhe s’kishin asnjë shpresë të mbeteshin gjallë, sepse trupi po u vdiste pa ushqim dhe shpirtin ua mbyste frika.
Ishte mesditë kur paramilitarët, me koka të lidhura me shamia, na grumbulluan të gjithëve. Edhe fytyrat i kishin të ngjyrosura. I morën të gjithë meshkujt një nga një dhe i lidhën për drunj. Më vonë, e sollën një kamion dhe i mbyllën brenda. Mandej i morën të gjitha gjërat me vlerë dhe disa fëmijë që ne të thyheshim dhe të tregonim se mos kishim fshehur diçka të vlefshme. Një grua, e cila kishte provuar t’ua rrëmbejë automatikun atyre, ia morën djalin 2 vjeçar, ia prenë veshin dhe tre gishtërinj. Vëllau im provoi të reagojë edhe pse me duar të lidhura. E morën, e vendosën para të gjithë të pranishmëve, e zhveshën dhe ia prenë organet gjenitale. Zot, si nuk vdiqa në atë çast. Nëna dhe nusja nuk lëvizën, e unë u nisa drejt tyre, por vëllau im si duket vdiq nga dhembjet dhe më nuk e pashë tek ai as lëvizjen më të vogël. “Do të të dhunoj me organin e tij!” - më tha njëri nga policët, dhe dy të tjerët m’i lidhën duart e më lidhën për kamioni. E di se u përpoqa të bëj rezistencë, por një goditje e fortë në kokë ma humbi vetëdijen, dhe e di se kur më ka ardhur vetëdija kam qenë e tëra e zhveshur dhe e lidhur edhe më tej. Disa metra më tej po e dhunonin një grua a vajzë tjetër të cilën nuk e njoha dhe para këmbëve të mia pashë nënën që po rrinte duke qarë. “Ta vranë vëllaun me gjithë nusen e tij”, - më tha ajo në vend se të më jepte kurajë! Ndoshta, këtë, ajo e bënte nga zemra e plasur. “Ndoshta është më mirë që edhe ti të vdesësh”, se: “do ta kem më lehtë e vetmuar” - më tha nëna. Ajo mandej filloi të m’i thoshte disa gjëra që më dukeshin aq të parëndësishme për momentin, dhe unë dridhesha, nuk di a kisha të ftohtë, frikë, apo trupi më dridhej nga dhimbjet. Rreth nesh kishte plot njerëz të vdekur e të pavarrosur, kishte aq shumë copa të gishtërinjve, duarve, veshëve sa që nuk e kuptoj edhe sot e kësaj dite se si mund të flas për të gjitha këto dhe të jetoj. Më pas aty erdhi një polic, i cili më tha – “Pasi kishe qenë e virgjër do të të marrë për grua, do vish me mua në Serbi, dhe atje do ta ngrehim një fole siç ka menduar kryetari ynë, Millosheviq. Që djemtë serbë t’i martojmë me shqiptare, që ato të lindin fëmijë serbë dhe të gjithë meshkujt në Kosovë t’i vrasim. Do ta lindësh një djalë, më thuaj?”- më thoshte dhe para syve të nënës filloi prapë të më dhunojë.
Nuk di sa më ka maltretuar, por e di se kur i hapa sytë e kishte tërë trupin gjak. Nëna këtë herë kishte qenë duke qarë pranë meje. Më tej disa nga gratë kishin renditur kufomat njërën pas tjetrës. Një grua u afrua dhe përpiqej të më vishte diçka, nuk e kuptoja si nuk mërzitesha pse isha e zhveshur dhe rreth meje kishte plot gra e fëmijë. Ndoshta nuk më punonte truri, ndoshta isha e çmendur në atë kohë, por e di se më mundonin vetëm dhimbjet e barkut, turpi dhe ndjenja se isha aq e ndotur dhe e thyer nga dhunimi që ma bënë serbët.
Dikush më dha pak ujë. U ula dhe u vesha e tëra. Më nuk kisha asnjë ndjenjë. Shikoja trupat e vdekur andej dhe nuk e kuptoj pse kaq shumë e doja vdekjen. Kisha më shumë dëshirë të vdes se çdo gjë tjetër. Nëna vetëm qëndronte afër meje dhe qante, asnjë fjalë nuk e foli këtë herë. Një grua m’u afrua dhe më tha që t’ia lidhi plagët të birit gjashtë vjeçar që ia kishin këputur gishtërinjtë. U afrova, por duart nuk më bënin punë. Mezi ia lidha me një copë këmishe që e ëma e kishte gjetur diku. Më vonë i varrosëm të 18 trupat e vdekur. Nënën e kapi temperaturë e lartë dhe krejt çka gjetëm në atë mal që t’ia ndalim temperaturën, ishte një aspirin dhe një gotë ujë. Pasi e piu tha: “Gabova që e piva atë ilaç, ndoshta do t’i gjendej dikujt, mua më plasi zemra dhe më s’më duhet asgjë. Unë po vdes dhe po vdes zemërplasur më shumë për ty se sa për vëllanë e kunatën tënde. Bija ime mbaj mend dhe trego nëse shpëton si duket do të jetosh gjatë, i trego të gjitha, asgjë mos mbaj të fshehur” - pas këtyre fjalëve edhe nëna më vdiq, dhe mbeta e vetmuar dhe e ndotur” - tha në fund vajza nga malet e
Çiçavicës.