[elvio]

Krijesa më me hir të trashëgohet,

Që lule e bukurisë mos të vdesë.

Me kohë fryti i pjekur kalbëzohet,

Kujtimi i tij në gonxhe do të mbesë.



Por ti që do veç sytë e tu plot dritë

Me flakën tënde veç ata mëkon,

Ti veten djeg e përvëlon pa shpirt

Edhe uri ku ka bollëk krijon.



Se ti që je tani hare për botën

Dhe lajmëtar i vetëm për pranverën,

Në gonxhen tënde bën për vete gropën,

Si një koprrac po kthen në dimër verën.



Për botën ki mëshirë, mos u kurse,

Atë që i përket mos kalb nën dhe.