Dardania.de - Shiko Postimin Tek

**Zero Cool** · 27-12-11, 17:55

Për Nonda Bulkën

Prof. Dr. Ilinden Spasse

Kur të ikë brenga si vesë,
Vrik do shfaqesh t'i në kthesë,
Hipur në biçikletë, si kalorës i vërtetë!

Sa më shumë kalojnë vitet, aq më tepër forcë sintetizuese marrin këto vargje të Vehbi Skënderit, kushtuar Nonda Bulkës, Nondës tonë.
Kam pasur fatin, që Nondën ta njihja në disa faza të jetës sime dhe në disa faza të jetës së tij:
E kam njohur si fëmijë, kur luante me mua, kur më sillte në shtëpi nga një gjysmë çukullate, se gjysmën tjetër ia kishte "ngrënë ujku" gjatë rrugës; kur gjithnjë më quante "hajdut me çizme"; e kam njohur në moshë pak më të rritur, kur ai me pyetjet që më bënte donte të mësonte, se sa përvetësoheshin nga nxënësit programet e tekstet e gjuhës e letërsisë shqipe, e më vonë kam njohur krijimtarinë e tij fishkëllyese ndaj regjimit në fuqi, krijimtari fishkëllyese me një stil të veçantë, origjinal publicistiko-artistik dhe, kështu, dalëngadalë në përfytyrimin tim rritej personaliteti i këtij njeriu sa të thjeshtë, aq edhe të madh. E kam parë rrugëve të Tiranës, duke "fluturuar" me biçikletën "Bjanki", tamam si një i ri, por e kam parë edhe në mbledhje të ndryshme, ku u kundërvihej me shumë kulturë, por me humor e batuta kuptimplote, kritizerëve pa taban. Kam dëgjuar nga ish nxënësit dhe studentët e tij, se si e elektrizonte klasën duke përdorur metoda origjinale të dhënies së mësimit, duke improvizuar si artist i vërtetë personazhet e veprave që shpjegonte, por e kam dëgjuar të fliste me pasion edhe për letërsinë franceze, sidomos për klasikët e saj. Mbresa të fuqishme më kanë lënë marrëdhëniet e tij me shokët më të ngushtë: Sa herë që vinte në shtëpinë tonë, vetëm gaz e hare do të sillte, jehona e të cilëve do të vazhdonte me ditë të tëra. Këto marrëdhënie u dendësuan sidomos kur Nonda u sëmur rëndë e vajti në Rumani për t'u kuruar:
Ti, Nondë, ike papandehur dhe s'deshëm të besonim që ishe i sëmurë,
E shpesh na dukej sikur delnje nga rrugica,
Me një buqetë replikash të gëzuara përsëri,
E ndaj, do qe gëzim i madh, sikur të bëheshin këto rreshta urë,
Mbi këtë të gënjeshtërtë largësi,
Që shtrihet posi mjegullime midis nesh!
I dashur Nondë, mos më shaj, mos më qorto për këtë vjershë,
Por në të qeshtë zemra pak me mallin tonë, qesh!

Do t'i shkruante Vehbi Skënderi në shtatorin e vitit 1971.
Por mbi të gjitha kam ndjekur me vëmendje fazën e fundit të jetës së tij, kur u kthye nga Rumania i mbërthyer në grykë nga demoni i vdekjes: Shokët shumë të shqetësuar për shëndetin e tij, ndërsa ai, me batutat e kripura e plot sarkazëm, që hidhte përpara tyre, familjes dhe të gjithë të njohurve, qëndronte stoik i papërkulur si të kërkonte ta sfidonte atë dhe e sfidoi, duke u lartësuar në përfytyrimin tonë si "Një Arbër gjithmonë i lashtë, si një Arbër gjithmonë i ri!".(Nga epitafi në varrin e Nonda Bulkës)

Erdha të flisnja pak me ty, pas këtij shiu të pastër,
Por ti ma prite nga mermeri shkurt: "Jam arbër!"
Lotonte qielli shqiptar me uniformë gri,
Sheh shkrepëtimën tallëse: Chri-Chri!

Të digjte fort për Arbërinë e lirë malli
Dhe qeshje hidhur si Juvenili.
Dhe pështynje republika e mbretëri,
Me vërshëllimën tallëse, Chri-Chri!

E hante çdo mendim të blertë bryma
Edhe në mes të maleve të zihej fryma,
Se ndienje tok me malësorët katërfish uri
Duke na nëqeshur: Chri-Chri!

Po shpesh të ndrinin sytë lotë gëzimi nga ideali...
Dhe qeshje si fëmijë plot çiltërsi,
Më i dhëmshuri i mësuesve: Chri-Chri!
Luftove tërë jetën kundër pompës, zhurmës,
Mbi gjysmë shekulli pa u vënë re,
Po varrin, prapë, e deshe buzë rrugës...
Dhe varrin, shok, buzë rrugës ma ke!

(Poezi e Vehbi Skënderit dhuruar Sterjo Spasses më 1978)

27-12-11, 17:55	#8
Zero Cool Administratorët Anëtarësuar: 18-03-03 Vendndodhja: Netherland Postime: 24,987	Titulli: Nonda Bulka Për Nonda Bulkën Prof. Dr. Ilinden Spasse Kur të ikë brenga si vesë, Vrik do shfaqesh t'i në kthesë, Hipur në biçikletë, si kalorës i vërtetë! Sa më shumë kalojnë vitet, aq më tepër forcë sintetizuese marrin këto vargje të Vehbi Skënderit, kushtuar Nonda Bulkës, Nondës tonë. Kam pasur fatin, që Nondën ta njihja në disa faza të jetës sime dhe në disa faza të jetës së tij: E kam njohur si fëmijë, kur luante me mua, kur më sillte në shtëpi nga një gjysmë çukullate, se gjysmën tjetër ia kishte "ngrënë ujku" gjatë rrugës; kur gjithnjë më quante "hajdut me çizme"; e kam njohur në moshë pak më të rritur, kur ai me pyetjet që më bënte donte të mësonte, se sa përvetësoheshin nga nxënësit programet e tekstet e gjuhës e letërsisë shqipe, e më vonë kam njohur krijimtarinë e tij fishkëllyese ndaj regjimit në fuqi, krijimtari fishkëllyese me një stil të veçantë, origjinal publicistiko-artistik dhe, kështu, dalëngadalë në përfytyrimin tim rritej personaliteti i këtij njeriu sa të thjeshtë, aq edhe të madh. E kam parë rrugëve të Tiranës, duke "fluturuar" me biçikletën "Bjanki", tamam si një i ri, por e kam parë edhe në mbledhje të ndryshme, ku u kundërvihej me shumë kulturë, por me humor e batuta kuptimplote, kritizerëve pa taban. Kam dëgjuar nga ish nxënësit dhe studentët e tij, se si e elektrizonte klasën duke përdorur metoda origjinale të dhënies së mësimit, duke improvizuar si artist i vërtetë personazhet e veprave që shpjegonte, por e kam dëgjuar të fliste me pasion edhe për letërsinë franceze, sidomos për klasikët e saj. Mbresa të fuqishme më kanë lënë marrëdhëniet e tij me shokët më të ngushtë: Sa herë që vinte në shtëpinë tonë, vetëm gaz e hare do të sillte, jehona e të cilëve do të vazhdonte me ditë të tëra. Këto marrëdhënie u dendësuan sidomos kur Nonda u sëmur rëndë e vajti në Rumani për t'u kuruar: Ti, Nondë, ike papandehur dhe s'deshëm të besonim që ishe i sëmurë, E shpesh na dukej sikur delnje nga rrugica, Me një buqetë replikash të gëzuara përsëri, E ndaj, do qe gëzim i madh, sikur të bëheshin këto rreshta urë, Mbi këtë të gënjeshtërtë largësi, Që shtrihet posi mjegullime midis nesh! I dashur Nondë, mos më shaj, mos më qorto për këtë vjershë, Por në të qeshtë zemra pak me mallin tonë, qesh! Do t'i shkruante Vehbi Skënderi në shtatorin e vitit 1971. Por mbi të gjitha kam ndjekur me vëmendje fazën e fundit të jetës së tij, kur u kthye nga Rumania i mbërthyer në grykë nga demoni i vdekjes: Shokët shumë të shqetësuar për shëndetin e tij, ndërsa ai, me batutat e kripura e plot sarkazëm, që hidhte përpara tyre, familjes dhe të gjithë të njohurve, qëndronte stoik i papërkulur si të kërkonte ta sfidonte atë dhe e sfidoi, duke u lartësuar në përfytyrimin tonë si "Një Arbër gjithmonë i lashtë, si një Arbër gjithmonë i ri!".(Nga epitafi në varrin e Nonda Bulkës) Erdha të flisnja pak me ty, pas këtij shiu të pastër, Por ti ma prite nga mermeri shkurt: "Jam arbër!" Lotonte qielli shqiptar me uniformë gri, Sheh shkrepëtimën tallëse: Chri-Chri! Të digjte fort për Arbërinë e lirë malli Dhe qeshje hidhur si Juvenili. Dhe pështynje republika e mbretëri, Me vërshëllimën tallëse, Chri-Chri! E hante çdo mendim të blertë bryma Edhe në mes të maleve të zihej fryma, Se ndienje tok me malësorët katërfish uri Duke na nëqeshur: Chri-Chri! Po shpesh të ndrinin sytë lotë gëzimi nga ideali... Dhe qeshje si fëmijë plot çiltërsi, Më i dhëmshuri i mësuesve: Chri-Chri! Luftove tërë jetën kundër pompës, zhurmës, Mbi gjysmë shekulli pa u vënë re, Po varrin, prapë, e deshe buzë rrugës... Dhe varrin, shok, buzë rrugës ma ke! (Poezi e Vehbi Skënderit dhuruar Sterjo Spasses më 1978) __________________ Asgjë nuk është e pamundur. Pamundësinë apsolute e shkakton mosdija jonë reale.