[Bajlozi i Zi]

Postimi origjinal është bërë nga lovely

Sot, ndodhi ni aksident.

Ni djale 22 vjet, ne kolone komunikacioni, rruges per ne pune, ne mengjesin e hershem, mendoi;

Do t`i parakaloj keto dy kerre para meje, dhe nuk do te vonohem ne pune.

Shpejtesia ne ate pjese te rruges, ishte 70 n`ore.

Ne parakalim e siper, djali 22 vjeq, arriti diku rreth 100 km n`ore.

Ne anen e kundert, erdhi autobusi, 80 n`ore.

Djali i ri, i dha gaz pak me shume, me shprese se do te arrinte te dilte ne anen e vet.

Kjo nuk ndodhi kurre.

Autobusi, doli nga rruga, aq sa mundi, por nuk ishte mjaftueshem.

Djali i ri, u perplas me veturen e tij ne qoshin e autobusit, dhe fluturoi jashte rruges.
Dy kamt iu kputen, edhe vdiq ne moment.

Ni djale i ri, 22 vjeq, shnosh e mire, krejt jeten perpara, del ne sabah per me shku ne pune edhe e bon ni gabim qe i kushton me jete.

Thojne; Zoti t`i qerron syte, para taksiratit. (Taksirat duhet me kane aksident)

Pata bo llaf nihere me dikend t`afert, pasi shkoj dhe voziti drejt e ne bander, por fatmirsisht shpetoi mire, e pata pyetur;

A nuk e pe banderin a qka ke puna? Qka ndodhi?

Tha; Banderi ne syte e mi, beso qe nuk pat madhesi ma te madhe, se kokrra e qibrititit.

Nashta thashe, pernime Zoti " t`i qerron syte".

Autobusi, kogja i madh osht. Dy kerre perpara veq, rruga e drejte, dmth tona mundsite i ka pas me e pa autobusin, po o dal...

Nejse, qka deshta me thane, ai djale shkoj, dikun sigurisht ni nane e ni babe, e kan ni merzi e ni trishtim t madh..

E tjert, u ndine keq boll, per sa kohe? 5 minuta nashta, edhe krejt ecen punve t veta.

Po du me thane, per ni jete kaq t re, a nuk ish dashte me u ndal koha pak???
Me u ndal jeta, veq per pak, per qat rreth?

Vdekja si duket, eshte bere diqka qe ndodh minimum nje here n`muaj.

Ktynehere, nuk e maj n`mend, qe kan vdek njerez kaq shume e kaq shpesh, sikur sot!

Lovely,
Ktynehere, veç para 5-60 vjetesh, bota i ka pase rreth 2 miljarde njerez. Sot, 7 miljard.
Lindin shumë. Vdesin shumë. Ndryshe s'ka se si.
Me kujtohet ka qene nje titull poezie: Vdekja, nuk eshte fjala ime e fundit.

Sidoqofte, nuk do ta komentoj rastin qe solle.
Mund t'te duket brutale (pas shkrimit tend), por qellimisht do te sjell ketu nje ane tjeter te jetes... autobusit... rinise...

Ok!

Autobuzi i vijës fshat-qytet vinte për çdo mëngjes në stacionin “te pompa” të merrte nxënësit e banorët e hutuar dhe të përgjumur të fshatit që prisnin si somnambulë ardhjen e tij dramatike.
Ai nuk mungonte kurrë.
Me zhurmën shkatërruese të motorrit. Me frenimin cingërritës, si kuisje qeni të rrahur, që niste nja 50 metra para stacionit. Me pamundësinë e rrasjes së 30 njerëzve pritës në hapsirat e tij të stërmbushura tashmë që i ngjanin barkut të një peshkaqeni përrallash.
Me nisjen e plogët që sfidonte të gjitha ligjet e termodinamikës dhe i troshiste pasagjerët e paluar si sardele sipas të gjitha ligjeve të inercisë.

Ishte e kotë çdo përpjekje për veshje "me modë", këpucë të vizlluara, flokë me gell e model.
Në fund do të dilje pa asnjë nga këto.

Lloj-lloj baloshësh e llapangjash të mëdha dhe të pakujdesshme do të të shkelnin e përlloqnin paq.
Lloj-lloj bërrylash do të shtynin nga të mundnin e ku s’e prisje, sidomos kur shoferi me kaçketë do të bënte ndonjë nga ato frenimet kot, që s’kishte zot që mund t'i parashihte a merrte me mend.

Nëse kishe qitur parfum, patjeter do të merrje “pas qafe” shfryrjen banale “paaapapapaa qe na kerrbulen rraspijat, kush e ka qit kët levantë he iu naltë shurra jarabi”!

Nëse flisje me edukatë do të haje patjeter ofendimin “o Jahir, liroja rrugën këtij prefesorit, filozofit, djalit të nanes se buker, këtij petlles, këtij dudit, se po thotë “te lutem”… aaaaa …. Hec llutko… hec përpara ta çafsha ballin, me lugë ta çelsha vorrin”!

Nëse qëllojshe me fat, nuk do të ishe afër show-it më të shëmtuar në botë, me aktor kryesor Sali Budallen, që rrinte afër shoferit mbi motor (aty ishte më ngrohtë, pra ishte privilegj aktori, jo hajgare), dhe herë pas here dëgjoje një “çkllllaapp!” – shpulla e rradhës pas qafës tullace të Salihit, i cili pas kësaj do t'bërtiste me zë të mekur “dalshin fare budallt”!

Ajo kurrë nuk e kishte kuptuar se si kishte njerëz që qeshnin nga kjo shfaçje.
Hmmm, jo vetëm që kishte, por ishin shumica e autobuzit të zgërdheshur e të jargavitur nga të qeshurit, që ja shpifte pafundesisht.

“Je si loçkë, si gurabi” dëgjonte herë pas herë, “ooh po e bukur je, bre të dektë dashnori”, thënë me zë të ulët gjithë epsh e dëshirë, shoqëruar nga vështrime të parruar gjithë zdral.
Epshi dilte shlirshëm përmes dhëmbëve që mungonin. Bashkë me tymin e cigareve “Partner”, në më të shumtën e rasteve të mykura.

Krejt kundër dëshirës ajo shikonte me bisht të syrit përreth që të sigurohej se a ishte vërtet më e bukura.
Në më të shumtën e rasteve ishte. Konkurrenca nga puntoret zaife të fabrikës ishte e dobët. Ndonjëherë konkurrenca rritej prej profesoreshës bjonde që hipte në autobus në rastet kur burri i saj me “Zastava 101-sh” për kushedi çfarë arsye mungonte ta merrte pas mësimit.
Profesoresha kishte status special dhe nuk ngacmohej shumë.

Ndërsa atë e ngacmonin. Ajo sapo kishte kaluar të tridhjetat, por mosha tridhjetë te disa femra është një numër pa kurrfarë kuptimi; dhe ajo ishte ndër ato.

E martuar. Me një fëmijë katër muajsh. Gjithë këto duhej t‘i jepnin një status të ngjashëm me atë të profesoreshës. Por asgjë nga këto s’e ndihmonte.
Lindja vetëm sa e kishte bërë më të fortë tërheqjen e meshkujve ndaj saj. Pasi i kishte dhënë gjithë qenies së saj një dritë qumështi, një mister që edhe gjinjtë mezi që ia mbanin.

Ajo ishte ndjerë gjithnjë e sigurtë nga ngacmimet autobusore.
Tekefundit nuk është keq të jesh e dëshiruar; nga fantazia e natës e gjithë atyre syve djegës. Shkak i vërtetë i orgazmës në kushedi sa shtretër. OK, ajo nuk ishte aq egoiste, virtualisht nuk kishte problem…. por vetëm virtualisht ama.

Edhe atë ditë skenari i mëngjesit ishte përsëritur si me saktësi regjisoriale: pëshpërimat, zgërdheshjet me Sali Budallen, tymi i cigareve të këqia në fytyrë…. deri sa
ajo kishte zënë një qoshe, në dukje, neutrale.
Në njërën nga ato frenimet troshitëse, që e shtynin gjithë masën njerëzore përpara, ajo ndjeu butësisht një trup që iu ngjit. Frenimi kishte qenë i fortë. Trupi ngjitur nuk lëshonte erë djerse. Përkundrazi.
Sidoqoftë ajo priste, sipas ligjit autobusor të inercise të mësuar
përmendësh në qindra frenime të mëparshëm, që i ngjituri të kthehej në pozicionin fillestar. Por ajo masa me erë çuditërisht të mirë s’po ngutej shumë të kthehej mbrapsht. Domethënë ai duhej të ishte kthyer tashmë.
OK, kjo mbase do t'kërkonte një kundërgoditje të lehtë, por të vendosur nga ana e saj. Që ai ta kuptonte.
U bë gati për tickun nervoz të shpatullave dhe gjymtyrëve, gjuhë shenjash autobuzçe, që gjithkush e kupton. Nejse, gjithkush që ha muhabet, sidoqoftë. Pse nje trup mban erë të mirë, kjo s’do të thotë që masa të kalohej.
U bë gati pra të jepte mesazhin e të bezdisurës, por pikërisht në atë moment, trupi i ngjitur u largua lehtë. Jo krejt ama. Ajo ende e ndjente këmbën e tij që kish hyrë midis të sajave, më shumë qellimisht se sa nga shtypja e njerzve. Preciziteti i asaj këmbe ishte shumë i madh, pra s’mund t‘ia lije rastësise.
Hmmm, çka ishte ky tip, ndonjë “zanatli” autobusi?
Po pse s‘po ndjehej e bezdisur? Pse mesazhi që vinte nga çdo muskul ishte aq i pranueshëm? Ajo këmbë nuk po kerkonte më tepër. Po u thoshte falemnderit. Të sajave. Falemnderit që gjendem midis jush. E tmerrshme, këmbët po komunikonin. Edhe kur truri nuk do. Ato e bëjnë të vetën. Dinosaurët, thonë se, e kanë patur një tru të dytë, diku kah kurrizi. Çka ndodhte kur dy trutë e tyre nuk ishin në një mendje?
Kjo duhej të merrte fund. Ajo e kishte vetëm një tru, dhe ky po urdhëronte“stop”!

U bë gati për shenjën “boll tash”! por nuk arriti, pasi në ate çast erdhi stacioni i fundit, pra i fundit për të dhe për këmbën erogjene.
Zbriti me një trullosje të lehtë në kokë. S’e kishte parë fytyrën e njeriut me këmbën e ndjeshme dhe erën e mirë.
Bëri përpjekje mbinjerëzore që të mos e kthente kokën. Por prapë e pa me bisht të syrit.
O zot, nuk duhet të ishte më tepër se 20-22 vjeç. Fytyra e tij kishte diçka nga mrekullia. Ai po e shikonte, por ngulmi i tij ishte aq paqësor, saqë ajo nuk dinte ç’të mendonte.

Vazhdoi rrugën, e lumturuar qe ai djali nuk po e ndiqte. Shkundi kokën. Mblodhi veten.
Hormonet, tha me vete. Asgjë tjetër.

Ditën tjetër u përsërit e njëjta gjë.
Në fakt nuk ishte ndonjë çudi e madhe të qëlloje në të njëjtin autobus me të njëjtin person. Për një vijë ku autobusët vijnë çdo 1 orë edhe ku gati mjetet e tjera të lëvizjes ishin veç këpucët “e sosta”, kjo nuk ishte aspak çudi.
Veç këmbës, ajo ndjeu edhe frymën e tij në qafë. Gjithë kohës. Ishte i njëjti cep, i njëjti frenim që shtynte njerëzit si një baticë oqeani e çmendur, i njëjti mllef drejtuar shoferit “e të plastë e dala, ku i ki sytë?”,“heeeej, çka po transporton more, kompira a?”; por të gjitha këto kalonin si anash pa u vënë re.
Ajo ishte e përpirë nga loja me të panjohurin e ri. E ndjente se e kontrollonte plotësisht atë qenie. Loja ishte e parrezikshme. Ai shijonte dhe heshtte. Kishte premisa të forta për tu bërë kavalier për femra më vonë.

Si kaluan disa ditë me këtë ritual, ku nuk viheshin në përdorim duart, sytë, fjalët, buzët as gjë tjetër, ajo vendosi ta bënte më interesante lojën.
Instinkti i hulumtuesit ishte zgjuar.
Me një lëvizje shumë të lehtë i dha atij të kuptonte se mund të kërkonte pak më tepër. Ai nuk vonoi. U desht veç një frenim i lehtë që këmba të avanconte më thellë dhe më lart.
Ajo bëri disa levizje të padukshme me këmbët e saj, hiç të palidhura me tronditjet e autobusit. Nuk e kishte parashikuar reaksionin pas dy-tre minutash. E ndjeu menjëherë qulljen e tij pas fërkimit të hareshëm.
E pabesueshme. Ai ishte përnjëmend shumë i ri.
E bekoi stacionin e fundit që nuk vonoi. Zoti e di për çfarë arsye, por ishte e lumtur.
Ai nuk po e merrte dot veten nga hutimi. Duhej të kthehej në shtepi të ndërrohej. Turp! S’i la gjë pa thënë vetes. E prishi punën tamam kur ishte më e bukur se kurrë. Idiot! Fmijaq! Nuk guxoi as ta kqyrte me sy gruan e bukur. E tmerrshme. A do t’ia
falte ajo vallë? Si do të bëhej nesër?

E nesërmja erdhi përsëri, me stacionin e pluhurt, me rrangallën që kuiste si qeni i rrahur kur frenonte, kondukterin e shëmtuar, që sot e kishte rrokur ditën me fjalën “ku je bukurosh”, pra i thoshte kështu gjithkujt, “bukurosh, biletën”, 1 markëshi që lëshohej nën dorë për të mos e prerë biletën 1.5 markëshe në dorë….

Ajo ishte prapë aty. Në fytyrën e saj dalloi një qeshje dinake të paparë ndonjëherë. Dinakëria rridhte nëpër cepat e syve duke i bë ata të parezistueshëm.
Nuk ka si sytë e bukur kur bëhen dinakë. Janë armë e papërballueshme. Mposhtin çdo kështjellë. Një djalë të ri e vrasin pa ba as çak as bam.
Ai po binte në dashuri. Me një grua që nuk ia dinte as zërin, as emrin, asgjë. Vetëm që i kishte dy këmbë të përsosura. Dhe një fytyrë fëminore të mrekullueshme.

Frenimi erdhi si zakonisht. Por ai nuk tentoi. Nuk u ngjit.
Trupi i gruas kishte një si ngërç nga pritshmëria e parealizuar.
Befasimi i saj rrezatohej fuqishëm nga shpatullat dhe qafa që ishin plot shenja pyetëse.
Kaluan dy stacione.
Ai ishte pranë. Ajo ndjente erën e njohur. Por asnjë lojë me këmbë.
Stacionin e tretë nuk duroi dot më. Ktheu kokën dhe e pa. Kuptoi. Fytyra e tij ishte aq e
lexueshme. Ai donte më teper. Fërkimi i këmbëve kishte vdekur si fazë.

Çfarë donte ai tash? Duar, buzë, p***? Jo, more djalë, ai është poker i rrezikshëm. Ti e çove shumë lart pazarin. “U kry”.

Ditët që vazhduan ai ia kërkonte të njëjtën gjë me sy. Do të ishte njëqind herë më mirë t’i fliste, ti kërkonte diçka, ndoshta llogari, ndoshta një rrëfim djaloshar, çfarëdo që të ishte, veç ate shikim jo.

Por ai nuk e theu heshtjen. Po, djali do të bëhej kavalier për femra një ditë.
Ajo nuk e kishte ndjerë veten kurrë me keq.
Obsesioni kur shoqërohet me mani prej xhentëllmeni është njëqind herë më kriminal.
Duhet me nxjerrë ndonjë ligj që e ndalon bashkimin e obsesionit dhe manisë prej xhentëllmeni bashkë.
Loja ndryshoi krah. Superior ishte ai. Ajo priste çdo gjë, por jo këtë.
Priste deri tallje nga ai dhe shokët e tij në ndonjë sokak kur ajo të kalonte përbri… “hey, sexy back!” “po dhezna, baby!”…. gjithsesi nuk mund të imagjinonte nga ai fjalë vulgare “oh ti hongsha ato b***!”, “oh deksha permi ty!”, dhe frazat në gjuhë të huaj ishin gjithsesi më të pranueshme.
Por asgjë nga këto nuk ndodhi. Ishte gabuar.

Ajo ndërroi autobus. E rregulloi punën të fillonte punë më vonë. S’e pa më atë djalin. Veç rastësisht ndonjëherë, krejt papritur, ku s’e prisje hiç.
Shikimet e tyre kryqëzoheshin dhe ajo i hiqte sytë e para. Ai nuk e kishte me atë vështrimin e rrënuar si më parë.
Plaga tashmë kishte vnu kore.
Djali e mori leksionin.
Që momentet e bukura që shkëlqejnë s’jane diamante, por janë tehe thikash që të presin thellë.
Dhe prerja e parë është më e thella.
First cut is the deepest, thotë kënga, ishte një hit që titullohej kështu. E këndonte këngëtarja e tij e preferuar.
Por gjithashtu, ajo ç’ka nuk na vret, na bën më të fortë.
Djali do të bëhej patjetër një kavalier, soj meshkujsh i rrezikuar sot ky.
Por jo krejt i zhdukur.