[Bajlozi i Zi]

Unë isha i dyti qe ia pata msy Hanës, në klasen treta dy te gjimnazit, edhe, pse me rrejtë, më vinte mirë, sepse i pari qe kishte ndonje shansë për Hanen ishte
Ardiani, një djalë me flokët si t'dukatit, me farmerka e me dhëmbë të bardhë si kokrrat e orbitit. Prej kesaj konkurrence mbase, buronte edhe ajo tërheqja ime që gufonte orë e çast nga banka e parafundit.

E treta dy ishte një klasë mbi mesatare në shkollë, dhe unë dallohesha si nxënës i mirë. Ate vit, diçka, nuk deshiroja të isha nxënës shumë i mirë dhe kisha filluar ta urreja monotoninë e notës. "Pse antenat e dijes sime duhet të arrijnë patjeter veç pesçe?! N'hamam!" - thojsha.

Në bankën e parafundit, Hana edhe Vlora. E bukura dhe intelektualja. Pacientja dhe psikologia. Pavetëdija dhe vetëdija. E tërhiqnin vazhdimisht vëmendjen e krejt djemve. Para këtyre dyjave, ishin të
ulur Ardiani me një ngelc. Ai ishte i ulur në te njejten vijë me Hanën, ndërsa ngelci në vijë me Vlorën.
Unë isha përanash tyre dhe mund të percillja veprimet e Hanës.
Më dukej ashiqare që ajo e dashuronte. Sepse kur e prekte ne shpine, e prekte me njëfarë dore jo-gjimnazore, i skuqej lekura sapo ai e kthente kokën dhe i dukeshin dhëmbët si rruza.
Skuqej ajo, Hana, femna ma e bukur, sharmi i klasës, hijeshia e shkollës.


Ma shkurt, keshtu ishte situata.


U kyqa edhe unë në lojë një ditë, kur puna e pruri t'ia
pëshpëris në vesh Ardianit këto fjalë, (fjalë për të cilat u pendova sapo i nxora prej goje):
“O Ardian, a ki ti najsen me Hanën?”
Këtë parimin që mashkulli me u sqaru me mashkullin për një femër, e fshiva nga vetja përgjithmonë.
Derisa unë mbeta si hut, duke pritur përgjigjen e tij, vërejta se sytë ju mbushën me një gëzim të vetvetishëm. Atij i erdhi sikur t'ia kisha falur unë Hanën, njëherë e mirë. Nuk foli.
Dukej sikur ta kishim bërë një marrëveshje mirëbesimi, marrëveshje xhentëllmenësh.

Aty ia filloi edhe historia ime, me Hanën.
Filluam të dalim mbrëmjeve dhe të strukeshim skutave të qytetit… pastaj u puthëm pranë shadërvanit të heshtur. Ajo më la t'ia prekja pak cicat e forta edhe, unë fillova t'i perziej fantazinë me "atë momentin real". Më dukej më i bukur kështu.
Kisha ra’ në dashuri. Me Hanën.


Nejse, në një pikë, sa për sherr, kishim mbetur prapa.


Një ditë, po rrija në bankë dhe po e shikoja Hanën. Atë ditë ajo e kishte përpara ngelcin, i cili përkundër peshës negative që mban emri ngelc, mbetej një djalë i hijshëm dhe me trup muskulor... ushtronte përdit.
Gjatë një momenti hajgaresh të profesorit gjatë mësimit, verejta që Ana e preku ngelcin në shpinë, me atë dorën që unë ja njihja mirë, atë dorën jo-gjimnazore. Ai u kthye dhe diçka i pëshpëriti. Diçka që mua mu duk si ftesë për të ikur nga ora. Edhe, dy orët e tjera nuk u dukën më.
Vlora m'i kishte ngulë sytë edhe po më shkonte në nerva.
Ardiani rrinte si trullan.

...

Po përfundonte edhe ai vit, plot ditë gjimnazore.
Në fund të gjysvjetorit të dytë, kersiten edhe kërkesat
për shkrime e përkushtime nëpër fletore të mëdhaja, si blloqe shënimesh qe ne i quanim - Leksikona. Tip facebooku siç është sot.
Isha padyshim më i kërkuari i klasës, por më ishte tekur vetëm një merak i madh - A do të ma jepte Hana Leksikonin e saj?
U patëm ftofë tashmë. Gjithnjë e ma shpesh e shihja duke hypur në një "gollf dysh" edhe zhdukej si fryma.
Ishte bërë edhe ma e bukur, ma sexy, por dukej se i shkonte ne nerva kjo klasa jonë, kjo mosha jonë, këta smutana që s'ta kryejnë fort at' punë.

“Merre sot n'shpi edhe kthema nesër, t'lutem” - më tha ditën e parafundit dhe ma lëshoi në dorë një si ditar të kuq me një "gollf dysh" në kopertinë.

...

Krejt hajvanat e klasës kishin shkruar në të. Ardiani ia kishte vizatuar një kerr. Ngelci ia kishte shkru
“shum um pilqen a” … e kështu me radhë.
Shkruajta diçka edhe unë, duke m'u dridhur trupi.

E nesermja erdhi si ditë e shfaqjes. Hyra në klasë shpejt e shpejt edhe ja leshova në dorë ditarin Hanës, si ta kisha vjedhur në ndonjë ministri.
Kishte edhe nja dhjetë minuta deri sa të fillonte mësimi. Njerzia nëpër klasë shkonte tollovi, sikush në hesap të vetin, uleshin, çoheshin, qeshnin, nguceshin, permalleshin, prekeshin.
Dola nga klasa e u ndala në terrin e korridorit, prej ku mund të vëzhgoja dashurinë time, që po e lexonte perkushtimin e parë dhe të fundit në letër.

Ajo i hapi fletët kadale, dhe me atë instinktin e
pavdekshëm femëror nisi të lexonte dhe të derdhte
lot mbi vargjet e mija të gjimnazit.


Nuk kishte nevojë të flisnim më… Kurrë.