[Bajlozi i Zi]

Unë nuk të pashë të kryqëzuem o Jezus, sepse atë
ditë flija thellë, mbasi gjithë natën shkrova ungjillin
tim.

Ungjillin tim të paemën, që mbas do kohësh iu gjet.
Shkrova për dritën që erdhi dhe u kthye mbrapsht
nga ne, për ujin e shndërruem në venë e për qingjin
tand, të përgjumun bri nji ullini.

Unë nuk t’i pashë baskitë e nguluna në mish e as
Golgotën, kur u pushtue nga nji shi i dendun prej
gishtave të Zotit, sepse asokohe shihja andrra.

Në anderr shihja nji prift tek shkonte në farmaci për me ble kondomë dhe, shihja nana me gjinj shtatzanie, që
s’kanë dëshirë me u dhanë tambël fëmijëve, por
pëlqejnë me ecë rrugës me buzë të ngjyeme.

Shpesh më duket se nuk ekzistoj, se jam veç nji
kujtim për të shtëpisë, se jam veç shkaku i arsyeve
të tim et për me ba djalë, se jam veç nji kujtim ndër
dishepujt e tjerë.

Emni Gjon, përveç kaçurrelave të verdhë, asgja tjetër
s’u kujton.

Nuk u bie ma nëpër mend, teksa shkoja zbathë malit
me pergamenë nën sqetull dhe, kur lypja bojë hua,
sepse nuk kisha as pare për me e ble, ndërsa atyne u
vinte prej Azisë, me gjithë sandale të reja.

Këtij psalmi, që s’po ia di as kryet e as kambët mos ia
ven veshin, po ashtu as mos e merr parasysh faktin
se kemi ngranë bashkë në nji sofër, por thjesht hiqua
dergjën hardhive të mia.

Xhaketa eme ka ngjyrën e trungut
të lisit vetmitar, në mal.

Sipas motiveve te poetit Martin Camaj