[lirik]

E dija se ne jete te pasurojne shpirtin buzqeshjet dhe shum her deshiroja te buzqeshi -por te varfer me benin domosdoshmerite e vuajtjes jo vetem te miat por edhe te tjerve -prandaj sa do i pasur te ishe nga buzqeshjet jeta te ti ngrinte ato- sepse ngrirjet ne jete nuk pyesin per meshiraa situatat nga njiher ngrinin edhe lot e ngrinin edhe shum tjera gjuhe e sy te shpirtit -
qe nuk e lenin shpirtin me pa si duhet e as fjalen -
nuk jam filozof por mundohem qe neper mes nje lloji te filozofise se fjales te intepretoj
te perjetuaren nga secili ind i te nndjeshmes qofte ajo dikure si q qe zhvilluar e ngri sipas kujtimit -
prandaj sa e do e pasur qe ishte jeta dhe kishte buzqeshje ajo mund te varfronte shpirtin -sikur diqka sadiste dilte dhe ja ndalte buzqeshjet dhe ajo behej aq evarfer nga njiher si jete sa qe nuk kishte ma per te fale ose se paku pe rta shite as edhe nje buzqeshje te vetme
autori xhelal ferizi nga jeta ne vepra e ne emocione perjetime kujtime ndjenja
te intepretuarit e autorit ne mergim xhelal ferizi -