[Le jardin des disparus]

Heshtja jote

Unë mburrem se thur vargje me zjarr
ti hesht, por ti dashuron më bukur
të matesh me mua, nuk është garë
gara me ty është garë e humbur

Unë shkruaj gërma pa fund në letër
ti më rimon shenja dhëmbësh në mish
unë them sa ty nuk dua asnjë tjetër
ti qeshë a tallesh me mua, ku ta dish

Unë llafazan si të gjithë poetët
ti e kthyer në heshtje, si vetëm ti
unë rrëmbej yje të të ndrijë netët
ti bëhesh hënë e me merr në gji

Unë flas kaq shumë, se nuk hesht dot
ti hesht, se ti di të flasësh më bukur
të matesh me mua, garë e kotë
gara me ty, më shumë se e puthur...

Sokrat Habilaj