[MemphiSx]

...Më 17 Maj 1946, pasi ata i dërguan orenditë në shtëpinë e re, babai im po ngiste veturën nga Qikago për në Hope që ta merrte gruan e tij. Natën vonë, në Autostradën 60, jashtë Sikeston, Misuri, ai humbi kontrollin e veturës, një Buick 1942, kur kamardarja e gomës së parë të djathtë pëlciti në rrugën e lagësht. Ai ishte hedhur nga vetura pa pësuar asgjë, por kishte rënë ose kishte rrëshqitur në një kanal kullues të ndërtuar për tharjen e një kënete. Kanali kishte rreth një metër ujë. Kur ai u gjet, pas tri orë kërkimesh, dora e tij rrinte e kapur në një degë sipër ujit. Ai ishte përpjekur, por nuk kishte arritur të dilte nga kanali. Ai dha shpirt, kur ishte vetëm 28 vjeq, kur kishte dy vjet dhe tetë muaj i martuar, nga të cilat vetëm shtatë muaj kishte jetuar me Nënën.
Kjo skicë e shkurtër është gjithqka që unë di për babain tim. Gjithë jetën time unë kam qenë i uritur t'i rindërtoj zbrazëtirat, duke ngulmuar me etje në qdo fotografi, në qdo rrëfim apo në qdo copë letre që do të më tregonte mua diqka për atë burrë që mua më solli në jetë.
Kur unë isha 12 vjeq, ulur në hajatin e shtëpisë së dajës Buddy në Hope, një burrë u ngjit përpjetë shkallëve, më vështroi mua dhe me tha: "Ti je djali i Bill Blaithit. Ti je krejt si ai." Unë u lumturova për ditë të tëra.
Më 1974 unë kisha hyrë në garë për në Kongres. Ishte gara ime e parë dhe një gazetë lokale botoi një rubrikë speciale për nënën time. Ajo ishte në kafenë ku shkonte rregullisht, herët në mëngjes, duke diskutuar një nen ligjor me një mir jurist, kur njëri nga ata që vinin rregullisht në atë kafe mëngjeseve, të cilin ajo e njihte vetëm rastësisht, erdhi te ajo dhe i tha: "Unë isha atje, unë isha i pari tek i mbyturi atë natë." Pastaj ai i tregoi Nënës qfarë ai kishte parë, përfshirë faktin se babai im kishte qenë gjakftohtë dhe e kishte pasur deri në fund instiktin e mbijetesës duke u përpjekur të kapej ku të mundej që të dilte nga kanali përpara se ai të vdiste. Nëna e falendëroi atë, doli dhe shkoi te vetura e tij dhe qau. Pastaj i fshiu lotët dhe shkoi në punë.
Më 1993, Ditën e Babait, e para për mua si president, Washington Post botoi një rubrikë të gjatë hetimore për babanë tim, e cila u vazhdua pas dy muajsh nga pjesë të tjera hetimore nga Associated Press dhe nga shumë gazeta të vogla. Rubrikat i konfirmuan gjërat që unë dhe nëna ime i dinim, përfshirë faktin se babai im ka të ngjarë të ketë qenë i martuar tri herë para se të njihej me Nënën. Dhe, me sa duket, kishte të paktën dy fëmijë të tjerë.
Djali tjetër i babait tim ishte identifikuar se Leon Ritzenthaler, një pronar në pension i një shërbimi portierësh, nga Kalifornia Veriore. Në artikull ai thoshte se më kishte shkruar mua gjatë fushatës zgjedhore të vitit 1992, por nuk kishte marrë përgjigje. Mua nuk më kujtohet ta ketë përmendur kush këtë letër dhe, duke pasur parasysh të gjitha kokëqarjet me të cilat ne po përballeshim atëherë, është e mundur që stafi im ta ketë mënjanë atë letër. Ose ndoshta letra ishte pështjelluar në malet e letrave që ne merrnim. Gjithsesi, kur unë lexova për Leon, u vura në lidhje me të dhe më vonë u takuam me atë dhe me të shoqen, Judy, gjatë njërit nga qëndrimet e mia në Kaliforninë Veriore. Ne patëm një vizitë të lumtur dhe që atëherë ne kemi mbajtur letërkëmbime me rastet e festave. Unë dhe ai ngjasojmë shumë, certifikata e tij e lindjes thotë se babai i tij ishte babi im. Dhe unë doja ta kisha pasë njohur atë shumë kohë më parë.
Pothuaj në këtë kohë unë mora një njoftim që konfirmonte lajmet për një vajzë, Sharon Pettijohn, e lindur Sharon Lee Blythe në Kansas City më 1941, bijë e një gruaje të cilën babai im më vonë e kishte divorcuar. Ajo më dërgoi kopje të certifikatës së saj të lindjes, dokumentin e martesës së prindërve të saj, një fotografi të babit tim dhe një letër që ia dërgonte nënës së saj ku ai e pyeste për "foshnjen ton".Këto i dërgoi te Betsey Wright, ish shef stafi në zyrën time të guvernatorit. Më vjen keq të them se, për qfarëdo arsyeje, unë nuk e kam takuar atë kurrë.
Këto lajme të vitit 1993 ishin një tronditje shokuese për Nënën, e cila që atëherë ka qenë në luftë me kancerin për disa kohë, por ajo e kaloi gjithqka me shpirtgjerësi. Ajo tha se të rinjët bënë plot gjëra gjatë Depresionit e luftës, të cilat njerëzit e një kohe tjetër mund te mos i miratojnë. E vërteta thelbësore ishte se babai im ishte dashuria e jetës së saj dhe ajo nuk e vinte në dyshim dashurinë e tij për të. Pavarësisht fakteve, kjo ishte e vetmja gjë që i interesonte asaj teksa jeta e saj shkonte drejt fundit. Për sa më përket mua, une isha i përcaktuar si të përjetoja gjithqka, por duke u nisur nga jeta që kisha pasur, unë do të isha tejet i befasuar nga fakti që babai im ishte shumë më i ngatërruar se portretet e idealizuara të tij, me të cilat unë kisha jetuar për gati një gjysmë shekulli.
Në vitin 1994, kur po iu afroheshim kremtimeve të përvjetorit të 50-të D-Day, disa gazeta botuan një hostori mbi kujtimin e babait tim nga lufta, me një foto të tijën veshur me uniformë...

VAZHDON