[4peace]

...





Në fytyrën e tij u hetua ndryshim...në të vërehej shenjë habie e çudie, ai e kishte kuptuar se për çfarë marrëveshje të posaçme bëhet fjalë.

Duke buzëqeshur lehtë, më tha:
Kjo me siguri është tregti e hajrit.
Unë:
Po, vall-llahi, ashtu është.

Ai:
Sa duhen pra?

Unë:
Unë nuk e di?!

Ai:
Atëherë, kush e di?

Unë:
Ti.

Ai: (Duke qenë i habitur në shenjë mohimi)
Unë!

Unë:
Po... ti.

Ai:
Ç’do të thuash? Me të vërtetë?

Unë:
Sepse vetem ti e di se ç’posedon nga tregtia, pasuria dhe gjërat e patundshme.

Ai:
Po, çfarë kanë të përbashkët pasuria ime të cilën e posedoj dhe sadakaja, të cilën je duke e kërkuar?

Unë:
Unë nuk jam duke kërkuar nga ti sadaka të posaçme. Por unë kam ardhur ta përkujtoj një vëlla timin, të cilin e dua dhe e respektoj për obligimin farz, të cilin më kanë treguar se ai nuk e jep..., andaj edhe u frikova për të, mu ashtu siç frikohem për veten time...si dhe i dëshiroj të mirën, ashtu siç ia dëshiroj vetes sime.

(Ai heshti, duke mbetur i ngushtuar, sepse e kuptoi qëllimin e vizitës sime si dhe e kuptoi se desha që t’ia përkujtoj obligimin e zekatit. Që heshtja të mos zgjatej, vazhdova bisedën time.)

Unë:
Njerëzit të njohin si njeri që falë namazin, agjërues, haxhi dhe besimtar të denjë. Mirëpo, ata apo shumica e tyre të dinë si njeri që nuk e jep zekatin e pasurisë sate, e cila meriton zekatin e duhur.

Ai:
Ti, vëllai im dhe besnik... nuk fshehi asgjë prej teje, a e di ti se sa duhet që të paguajë për çdo vit, nëse dua ta jap zekatin e pasurisë sime?

Unë:
Sa?

Duke ulur zërin e tij dhe duke e shtrirë gishtin e mesëm dhe tregues, tha:
Dy milion dinarë?!




vazhdon...