[Murgesha]

Kaluan ditë, javë, muaj e asaj nuk i tereshin lotët.
Ai kuptoi gabimin dërgoi njerëz që t`a kthej, por inati i familjes së saj nuk pranoi një ribashkim.
Ai edhe më tepër ju shtrua alkoolit dhe lavireve, vajzën e mori nën mbikqyrje gjyshja e saj.


Një ditë në shtëpin e saj, trokitën disa njerëz.
Asaj ju dukën ato trokitje, si plumba që i ranë në zemër.
Erdhi pas pak nëna me lot në sy.
-"Bija ime kanë ardhë mësitë për ty, dha babait tënd po i pëlqejnë ata njerëz që po kërkojnë dorën tënde".
Ajo qau tërë atë natë, qau edhe ditët në vazhdim, qau dhe atë ditë kur u ba nuse për së dyti.
Fati i saj nuk ishte i pasur, nuk kishte shtëpi të madhe, po kishte zemër të mirë dhe e donte.
Me kohë edhe ajo filloi ta dojë, i lindën dhe fëmijë tjerë, por zemra e saj kurr nuk gjente ngushëllim.
Qante shpesh, edhe në dhomën e fjetjes, e strukur në gjirin e burrit të saj të dytë, i cili e ngushëllonte duke i thënë:
-"Qaj e dashura ime, hjedh lotin dhe vrerin në xhoksin tim, por dije se si sot do të vjer dita e ti do ta takojsh ate, e atëherë do të jemi të gjithë të lumtur"

Kaluan kështu vite të tëra.
Lufta në Kosovë shpërndau njerëzit në të katër anët e botës.
Edhe ajo me fëmijët dhe burrin ikën prej atje.
Fati i tyre ishte Skandinavia, morën lejën e qëndrimit.
Fëmijët ishin rriturr, por ajo nuk ishte e lumtur, zemrën e kishte pa ngushëllim.
Ëndërronte atë copë vajzë që dikur ja morën dhee hudhën ne prehërin e tjetrës.
Sa është rriturr, çfarë jete ka bërë pa mua?? Ishin këto pyetjet që më së shpeshti ja bënte vetes.

Një natë kur me burrin dhe fëmijët po shiqonin TV, e ajo bënte sikur shiqonte por mendjen e kishte se si u banë 20 vite që nuk e pa më kurrë vajzën që dikur e lindi, cingërron telefoni.
Ajo e kishte telefonin afër, asaj i ra fati ta ngrejë e të thotë:
-"Alo urdhëroni"-
Dëgjoi një zë të brishtë në anën tjetër.
-"Alo, unë jam S, a mundem të flas me D, të cilën e kam nënë?"
Ajo humbi ndjenjat, burri i saj mori telefonin, e fëmijët filluan të ndihmojnë nënën e tyre.
Pas pak ajo erdhi në vete, nuk dinte se ku është, pa brrin e saj që fliste i buzëqeshur në telefon, pa fëmijët që qanin.
Ju duk se bota e tërë ndryshoi, u qua si e marrë, mori sërish telefonin në dorë, dhe filloi të nxjerrë tërë ato shprehje që gjatë 20 viteve i kishte mbajtur të mbyllura.
Në anën tjetër ndëgjohej zëri i përvajshëm i asaj foshnje tani më e rriturr, e martuar dhe nënë.

****************************

Të nesërmën më mori në telefon, më ftoi që të shkoja tek ajo, ma bëri pak me dije se çka është në pyetje, po kishte nevojë të fliste, të derdhte gëzimin e vet, të merrnin vesh e gjithë bota, se ajo tani më ishte nëna më e lumtur në botë.

Pas tri javëve, iku për Kosovë.

Në verën e kaluar ishte sërish atje, kishte sjellur me vete një inqizim dasme, e lumtur vallëzonte, mes dy bijave të veta.
Me të madhen nga martesa e parë dhe të voglën nga martea e dytë.
Quditërisht vajzat e saja sikur të ishin binjake, të bukura si ajo dikur.
Shiqoja se si rrezatonte ftyra e saj gëzimin, dhe ngadalë rrëshqisnin lotët faqeve të mia dhe të saj.