[Pause_Print_Scroll]

DASHURIA DHE URREJTJA E ZEMRËS


Ajo që i takon besimtarit shprehur në veprat e tija nuk duhet të ngatërrohet me detyrat e tija që shprehen me vepra të zemrës. Është e detyrueshme për besimtarin që urrejtja e tij e së keqes dhe dashuria e tij ndaj të mirës, dhe dëshira e tij që të bëjë mirë dhe dëshira e tij që të kundërshtojë dhe largojë të keqen të jetë e përsosur, e plotë, dhe pa dyshim apo ngurrim. Çfarëdo mangësie në këtë fushë s’është tjetër veçse mangësi në besim (iman). Kjo është në kontrast me veprat e trupit të tij, të cilat janë vetëm brenda kufijëve të mundësisë së tij.

Kur vullneti i zemrës, pëlqimet dhe mospëlqimet e saja të janë të plota dhe të përsosura (në harmoni me dashurinë dhe urrejtjen e Allahut) dhe pastaj besimtari të bëjë tërë atë që është brenda mundësive të tij, atij do t’i jepet shpërblimi i atij i cili zbaton urdhërat e Allahut pësosurisht. Disa nga njerëzit kanë dashuri dhe urrejtje, të cilat s’janë në harmoni me dashurinë e Allahut dhe Pejgamberit të Tij dhe urretjet e Allahut dhe Pejgamberit të Tij, dhe kjo është lloj i haua (prirje, epsh, apo tendencë e unit). Nëse ai i pason ato, ai është pasues i epshit. Allahu ka thënë:

Dhe kush është më i shmangur se ai që e pason epshin pa ndonjë udhëzim prej Allahut? (Kur’an 28:50)

Origjina e epshit është ajo të cilën e do uni, dhe ajo të cilën uni e urren është rezultat i saj.