[budo785]

Pjesa e katërt
Ai në burg torturohet në mënyrë shtazarake nga foecat amerikane. Kurse atyre që e marrin në pyetje s’ka asnjë gjë për t’iu thënë. Kurse shokët e qelisë i thonë se ata ishin detyruar të bashkëpunojnë me ushtarët amerikan për ta mbrojtur identitetin e familjesë së tyre. Por pas shumë torturave që i bëhen këtij personi, me udhëzimin e mjekëve i ndalen torturimet, tani në pjesën e katërt të shohim se çdo të ndodh me te.

Prap i vetmuar
Më ne fund pasi që u transferuan disa nga të burgosurit në një burg tjetër, prap mbeta i vetëm në qeli. Me një kujdesë të veçant, forcë dhe mjekim të vazhdueshëm u bëra pak më mirë dhe po ashtu sikur filluan të paksoheshin tradhëtitë e tyre. Pas shkuarjesë së shokëve të qelisë kështu vazhdoi tri javë pasatj ma ndërruan qelinë. Qelia e re ishte në fund të koridorit dhe më nuk mund te shihja çdo kend që kalonte nëpër koridor, kështu që kisha mbetur plotësisht vetëm. Për ta sjellur ushqimin gardianët njëherë duheshin ta hapnin derën e qelisë tjetër, e pas kësaj ishte dera e qelisë sime, kur posht saj ishte një pjesë e hapur vetëm sa për ta future dorën, andaj dhe unë i shihja vetëm duart e gardianëve kur sjellnin enët dhe merrnin enët e ushqimit. Qelia kishte tavan të lartë dhe kishte një dritare shumë të vogël që vinte shumë pak dritë nga ajo. Kurrnjëherë nuk mund ta dalloja a ishte natë apo ditë. Edhe lutjet dhe përpjekjet e mia për të takuar gardianët apo të burgosurit tjerë ishin të kota. Nganjëherë kur e shihja se në qeli depërtonte dritë ateher e kuptoja se ishte ditë. Me orë të tëra bërtisja me zë të lartë por nuk kishte asnjë dobi nga kjo britme. Duart e gardianëve, të cilat se duart e robotëve në çdo 12 orë u dukeshin dhe prap humbeshin si gjithënjë. Në këtë mënyr kaloi edhe një javë tjetër. Përafërsisht isha bërë psikopat. Vazhdimisht folja me vetëveten, luteja, qeshja dhe bërtisja me zë të lartë. Madje nganjëherë aq shumë thellosha në mendime sa që nuk e kuptoja se kur hapej dera e qelis për ta ma sjellur ushqimin. Siç thashë edhe më lartë se nuk isha marrë me politikë dhe nuk isha ndonjëfarë luftetari. I dashuroja shumë gruan dhe fëmijët e mi dhe në mendjen time jetoja me ta. Nuk isha edhe ndonjë avanturier, nuk i doja shetitjet dhe zbavitjet, dhe kjo edukatë e imja ishte bërë shkak që gruaja ime të shqetsohej nga unë, madje edhe vajza ime e madhe kishte filluar që nga njëherë të kërkonte nga unë që të shkonim diku për në pushime. Në fantazin time atyre u kisha premtuar se posa të dalë nga ky ferr i mallkuar do t’i plotësoja të gjitha dëshirat që do t’i

kërkonin nga unë. U betohoja atyre se do t’i dërgoja në vende pushimore aq të bukura sa që as në ëndërr s’kanë mundur t’i shohin. U pata bërë kurban i mëkateve që kisha bërë ndaj tyre, kështu që në qeli në çdo moment kërkoja ndjesë nga ta dhe vazhdimisht i luteja atyre që të më falnin përshkak se nuk ia kasha plotësuar dëshirat. Në fillim mendoja se zëri im do të arrij në veshët e dikujt, dhe do të bënte shaka me fjalët e mia, apo ndoshta do të kuptonte pikat e dobëta të miat dhe do të abuzonte me to. Por kur e kujtoja se ata e dinin çdo gjë e çdo detaj për jeten time, për këtë dhe nuk e lodhja koken se a dëgjon fjalët e mia a jo. Për këtë dhe bërtisja me zë të lartë që të thyeja qetësinë mortore që e kishte kapluar qelinë, në këtë mënyrë ndihesha edhe më mirë.