[budo785]

Pjesa e tetë
Gjatë shtatë serive të programit tonë tashmë të njohur, jemi duke lexuar kujtimet e një të burgosuri irakian, i cili burgoset nga forcat e ushtrisë ameirkane pa bërë asnjë gjë. Kështu që thamë se amerikanët atë e dërgojnë në misone të ndryshme dhe e stërvisin që të vëjë lëndë shpërthyese nëpër rrugë dhe objekte. Ai gjatë qëndrimit nëpër burgje dhe kampe e kupton se edhe Al-Kaida është nën mbikqyrjen e SHBA-së. Pasi që kreu shumë shërbime, edhe ai nga kampi i stërvitjesë dërgohet në burgun më famëkeq ndoshta të të gjitha kohrave, në Ebu Gurejb. Tani të shohim se çka i ka ndodhur të arrestuarit irakin në këtë burg.

Përsëri në qeli
Në mes të rrugës nga aeroporti i Bagdadit, po ashtu edhe në aeroplan me ne silleshin sikur të na kishin arrestuar tani, dhe sikur nuk na njihnin fare. Madje nuk mund as të bisedonim me njëri–tjetrin. Sjelljet e tyre ishin aq shumë të ashpra dhe të pakontrolluara, sa që çdo herë që na u drejtoheshin neve na fyenin rëndë dhe na nënçmonin tepër. Derisa qëndronim në aeroplan kujdesin ma tërhoqi njëri i arrestuar i cili ishte duke u dridhur. Këtë njëri e kasha parë edhe më herët. Gjithnjë dukej i gëzuar dhe vazhdimisht bënte shaka me të tjerët, por që nga ajo ditë kur hymë papritmas në vendet ku banonim, ai vetëm dridhej sikur t’ia kishin dhënë urdhërin për vdekje. U afrova afër tij dhe ngadal gjeta rastin që të komunikoj me te dhe i thashë: “Mos u ligështo, mbaje veten! Kurse ai ma ktheu: “Tani më gjithçka ka mbaruar!” Me të vërtetët kështu edhe ishte. Një ditë pasi hynëm në burgun e ri atë e morën e dërguan diku dhe më nuk u duk asnjë shenj nga ai. Në Ebu Gurejb në fillim na futën në qeli nga një person, kurse pas 12 orëve na futën në një dhomë me nga dhjetë deri në pesembdhjetë persona, dhe nga ajo dhomë e morën personin në fjalë dhe më nuk e pamë asnjherë atë. Nuk ia dija as emrin, sepse që kur kemi hyrë në burg dhe kur kemi filluar të kryejmë misone të ndryshme, po ashtu edhe gjatë stërvitjeve në kamp duhej që ta harronim emrin e vërtetë tonin, për këtë dhe asnjëri nuk ia dinim emrin e vërtetë njëri– tjetrit. Ata na kishin vënë emra apo numra, me të cilët në e thërrisnim njëri– tjetrin. Në mesin tonë kishte edhe të burgosur nga Basra dhe Mosuli. Anglezët më pak të burgosurit, apo më mirë të them gjuetinë e tyre, ia dorëzonin amerikanëve. Në realitet ata të gjithë e kishin një qëllim të njëjte, por gjoja ata kishin metoda apo rregulla tjera, dhe njerëz të tjerë tek ata duhej të sakrifikoheshin, kështu që mund të themi se tek anglezët makineria e shtypjesë ishte më e dryshme. Thuhej që ata më shumë kishin të burgosur të gjinisë femrore, dhe ato i edukonin për punë të ndryshme.

Në ditën e dytë filluan marrjet në pyetje dhe torturimet. Kur më erdhi rradha mua u përballa me të njëjtin person, i cili më kishte torturuar në mënyrë të padhimbshme dhe që ma kishte verbuar syrin. E kishte lexuar dosjen time me kujdes dhe ishte plotësishte i informuar me gjendjen time të tanishme. Për të më poshtëruar më pyeti: “Po për çfarë tani ty të kanë sjellur këtu?” Bëra me shenjë se këtë gjë nuk e dij as unë. Ma ktheu: “Ndoshta për faktin se të është verbuar syri dhe nuk mund të ecësh.” Ai e dinte shumë mirë se të goditurat e tij të forta ma kishin verbuar syrin, dhe të goditurat e tij më kishin sjellur në këtë gjendje, për atë se ai ishte i pamëshirshëm e kishin larguar nga burgu i mëparshëm. Por sillej sikur nuk dinte asgjë lidhur më këtë. Po ashtu nuk ishte edhe vendi i përkujtimit të këtyre gjërave. Menjëherë ia ktheva: “Jam mëngjarash dhe syri i majtë më sheh shumë mirë.” E shikoi dosjen dhe me një buzqeshje idioteske më tha: “Por, tani më nuk duhet që ta mbyllesh edhe syrin tjetër për të treguar se je i vërbert.” Nxorri një zë të çuditshëm, me qëllim që të më poshtronte dhe urdhëroi që të kthehem në qeli. Po atë ditë më rradhitën në një gurpë që duhej të kryenim disa operacione në Bagdad. Në mesin e këtij grupi e njoha vetëm Habibin, i cili ishte arrestuar në të njëjtën kohë me mua, dhe disa javë kishim qenë bashkë në një qeli. Kur më pa më përqafoi dhe më më puthi shumë, dhe më tha: “Jam i lumtur që jemi arrestuar bashkë dhe sëbashku do të kthehemi në botën e përjetshme.” Në atë moment ndjeva një dridhje të rëndë në trup. Isha i sigurt se përfundimi i këtij opercioni ishte vdekja ime, dhe njëmijë herë veten e kisha përgatitur për një rastë të këtill. Por a ishte e mundur që të luftonim me fatin tonë që na ishte përcaktuar më herët? Fliste shumë rëndë dhe më tregonte për disa operacione që kishte kryer në Pakistan dhe Afganistan, dhe që nga atje me gruan dhe fëmijët e tij kishte kontaktuar me telefon. Familja e tij e kishin falendëruar shumë për të hollat gjoja se ky ia kishte dërguar, dhe i kishin thënë se problemi i lejeqëndrimit të tyre këtyre ditëve do të zgjidhet dhe më nuk do të ketë mundësi që të ktheheshin në Irak. Në fytyrën e tij e vëreja përgatitjen për vdekje. Nuki mund t’i përshkruaj ndjenjat kur e krahasoja atë me veten time. Isha shumë nervoz dhe i shqetësuar. Edhe pse ndjenjat për gruan dhe fëmijët ishin më të buta, më emocionuese, më të thella nga të gjitha ndjenjat, por prap nuk e dija

se nga vinte gjithë kjo përgatitje për të vdekur. Edhe logjika edhe ndjenjat më inkurajonin që të sakrifikohesha për familjen, por nuk mund t’i zgjidhja këto ndjenjat e mia të fundit që më kishin kapluar për momentin. Egoizëm…? Dyshim….? Ruajtje e shpirtit…? Apo disa ndjenja të brendshme të cilat më detyronin të mos e kryeja këtë detyrë të fundit, ndjenjë të cilën ma kishin imponuar po ata torturues në atë burg?

Mbas një dite, na thirrën që të blidheshim në një mbledhje, dhe na shpjeguan detajisht operacionin që të sakrifikoheshim në mënyrë më burrërore. Në atë mbledhje fjalim mbajti një arab me trup të gjatë, i cili nga dialekti kuptohej se nuk kishte irakian, ai na foli për mbrojtjen e Globalizmit, të gjithë revulucionarët djathtistë, dhe po ashtu për idealet që kishim lidhur me familjet tona dhe fatin e tyre. Në këtë mes ai foli për sigurinë e familjes sime dhe të Habibit, dhe po ashtu si shembull tregoi se familjet tona gjendeshin në duar të sigurta. Unë kasha heshtur plotësishtë. Sukur nuk i dëgjoja fare fjalët e tij. Por më kujtohet që Hamiti edhe njëherë aty e përsëriti knëaqësinë e tij që kishte biseduar me familjen e tij përmes telefonit, të gjitha këto fjalë i tha me një ndjenjë të lumtur dhe i buzqeshur. Në fund të mbledhjes, disa nga ta mu afruan dhe më pyetën për familjen time, por unë po heshtjesë nuk i ktheva kurfarë përgjigje atyre. Një nga ata persona të grupit tonë më tërhoqi nga vetja dhe më pyeti: “Nuk është ermi yt…. Dhe mbiemri….? I ktheva përgjigje positive. Më pyeti prap: “E njeh Hamidin?? Prap i dhash përgjigje positive. Ai më tha se me Hamitin kishte qenë disa ditë në një qeli dhe ai, dmth. Hamidi para se të vdiste kishte lënë një porosi të hidhur për mua. Në fillim nuk e kuptova se ç’thoshte. Vetëm se më erdhi shumë keq për vdekjen e tij. Ai e futi dorën nën tesha, nxorri një fotografi dhe ma dha mua. Posa e pash atë fotografi u ndjeva sikur e tërë bota të më kishte rënë mbi mua. Ishte fotografia ku ishiim unë, gruaja dhe dy vajzat e mia. Kur e kishim bërë këtë fotografi djali ynë akoma nuk kishte lindur. Këtë fotografi e kishim futur në korrnizë dhe kishim varur në murë. U duk një heshtje e gjatë. Kur e ngrita kokën dhe e shikova atë pashë një ngjyrë të verdhë në fytyrën e tij, e cila simbolizonte se ishte shumë i pikëlluar, në atë moment e kuptova çdo gjë. Më shprehu ngushëllime dhe shtoi se ky ishte fati i të gjithë neve. Të gjithë duhej të vdisnim. Dikush më herët e dikush më vonë. Madje çfarë ka në këtë jetë që të lidhim zemër për këtë botë? A duhet jetuar fare në këtë ferr të mallkuar? Ka diçka të mrrekueshme në këtë jetë? Me të vërtetë çfarë vlere ka kjo jetë? Në këtë moment era mi mori të gjitha dëshirat dhe idealet. E dëgjoja vetëm zërin e tij të ulët i cili përpiqej që me fjalët e tij të më ngushllonte. Zëri i tij sikur më vinte nga lartë kur më thoshte se edhe në operacionet ku kishte marrë pjesë Hamidi, bashkë me ushtarët këmbsorik, të cilët hynin nëpër shtëpitë e bombarduara nga helikopterët e ushtrisë amerikane, për të vjedhur gjërat e këtyre shtëpive. Ai e dinte se edhe shtëpia ime gjendej në atë mes. Ai shkon për ta parë shtëpinë time dhe e sheh se gruaja dhe fëmijët e mij ishin bërë sakrifikicë e këtyre bombardimeve ajrore. Ai më tha: “Hamidi kufomat i kishte identifikuar nga fotografia jote. Kështu që ma dha këtë zinxhir qafe që të ta jepja ty.?” Ishte një zinxhirë i hollë, në pllakën e të cilit ishte i shkruar emri All-llahut, të cilin ia kisha dhuruar vajzës sime të vogël për gjasht vjetorin e ditëlindjesë. Përnjëherë u ngrita në këmbë. Bota lëvizte larg kokës sime. Isha bërë dru sikur të kasha pirë raki shumë. Aq shumë kisha parë të vdekur, të lënduar dhe të torturuar saqë më nuk isha njeri. Ndjenjat e pastërta të mia njerëzore ishin mishëruar me urrejtjen dhe me gjithë krimet që kisha parë në këto disa muaj të kaluar. Ndoshat këto ishin shkak që në atë moment as nuk bëra vetvrasje, as nuk nxorra lotë dhe as nuk nxorra ndonjë zë që do të shprehte pikëllimin. Prap heshta dhe u zhyta në botën time. Këtë ngjarje e dinin edhe dy vetë të tjerë. Njëri nga këta dy persona mu afrua dhe në vesh më pëshpëriti: “Na ka mbetur vetëm një rrugë… hakmarrja! … Por ki kujdes se tani jemi nën kujdesin e spiunave…. Më llogarit edhe mua!” Bëri me shenjë drejt një personi tjetër dhe tha që edhe ai është me ne. Me ndihmën e Habibit u bëmë pesë veta. Operacioni ynë duhej kryer me 14 persona. Çfarë duhej të bënim? Çka mund të bënim? Detajet e operacionit na treguan në çastet e fundit, edhe hartën dhe armatimin na jepnin në momentet e fundit dhe na jepnin urdhërat e fundit. Të pafetë, çdo gjë e bënin sipias p