[Albanian eX|PerT]

Kur Hababi i dëgjoi fjalët e Umerit, i doli para dhe i tha: "Ji i këna­qur, o Umer, unë do të dëshiroja që lutja, të cilën Resulull-llahu a.s. e tha të enjten në mbrëmje ("O All-llahu im, ndihmoje Islamin dhe bëne të fam­shëm atë me Umer bin El-Hattab ose me Ebu Xhehl b. Hishamin) në shtëpi në pjesën e ulët të Safasë, të dedikohet ty"
Umeri mori shpatën, e ngjeshi në brez, dhe u nis në shtëpinë e Muham­medit a.s. Trokiti në derë. Nga shtëpia përgjoi një njeri, e pa Umerin të ngjeshur me shpatë, u kthye brenda dhe e njoftoi Muhamme­din a.s. për këtë. Të pranishmit në shtëpi u shqetësuan. Hamza pyeti: "Ç'keni?" Thanë: “Umeri!" "E, ani çka nëse është Umeri? Hapjani derën! Nëse ka ardhur me qëllim të mirë, do t'a presim mirë, e nëse ka ardhur me qëllim të keq, do t'a mbysim me shpatën e vet." Në shtëpi ishte Resulull-llahu a.s. duke pranuar Shpalljen nga All-llahu xh.sh. Pastaj kur doli, e hasi Umerin në dhomë. Ia mori pelerinën dhe shpatën, pastaj e përqafoi dhe i tha: "O Umer, a je i përgatitur që All-llahu të të shpë­tojë nga mjerimi në të cilin gjendesh? O All-llahu im! Ky është Umer b. El-Hattabi! O All-llahu im! Ndihmoje dhe bëre të njohur Islamin me Umer b. El-Hattabin!" Umeri tha: "Dëshmoj se nuk ka Zot tjetër pos All-llahut dhe dëshmoj se ti je Pejgamber i All-llahut."
Umeri pranoi Islamin, kurse të pranishmit filluan të këndojnë tek­bire, sa që edhe mushrikët i dëgjuan në mesxhid.[1]
Umer b. El-Hattabi ishte guximtar i rrallë. Kalimi i tij në Islam, shkaktoi te mushrikët dhembje të madhe për shkak të humbjes së re, përbuzjes dhe dështimit të ri. Ndërsa myslimanët, vazhduan shtigjeve të gëzimit, nderit dhe lartësimit.
Ibni Is'haku transmeton nga Umeri r.a. me senedin e pandërprerë të transmetuesve, që ka thënë: "Kur pranova Islamin, fillova të mendoj rreth asaj se kush është në Mekë armiku më i madh i Resulull-llahut a.s.? Thashë: Ebu Xhehli. Shkova tek ai dhe i trokita në derë. Ai doli para meje e tha: "Mirë se vjen! Çka të solli kështu?" Unë i thashë: "Erdha të të lajmë­rojë se e kam pranuar Islamin, se besoj All-llahun xh.sh. dhe Pejgamberin e Tij, Muhammedin a.s. dhe besoj atë që po i shpallet atij." Ai ma përplasi derën para fytyrës dhe briti: "Zoti të shëm­toftë ty dhe atë me çka ke ardhur!"[2]
Ibni Xhevzi thotë se Umeri r.a. ka thënë: "Kur dikush pranonte Isla­min, njerëzit mblidheshin rreth tij dhe e goditnin, e edhe ai i godiste ata. Kurse unë kur pranova Islamin, shkova t'i tregoj dajës tim El-As b. Hashi­mit, e ai ma mbylli derën dhe hyri në shtëpi. Pastaj i shkova një njeriu, njërit nga paria e Mekës - ndoshta ky ka qenë Ebu Xhehli - dhe e lajmërova, por edhe ky hyri në shtëpi."[3]
Ibni Hishami thotë, e gjithashtu edhe Ibni Xhevzi, në formë të rezy­muar, se Umeri, pas pranimit të Islamit, shkon tek Xhemil b. Muammer El-Xhumehiu, i cili mbante mend mirë dhe i transmetonte ligjërimet e njerë­zve dhe i tregon se e kishte pranuar Islamin, kurse Xhemili bërtet me tërë fuqinë që kishte se Ibni Hattabi e kishte mohuar fenë. Umeri, prapa shpinës së tij, i thotë: "Ai gënjen, unë nuk e kam mohuar fenë, unë e kam pranuar Islamin."
Njerëzit iu vërsulën Umerit, e Umeri iu vërsul atyre, dhe kështu u përleshën gjer në mesditë. Umeri lodhet dhe ulet të pushonte, e ata tubohen rreth tij. Umeri u thotë: "Veproni ashtu siç keni vendosur, por, betohem me All-llahun, edhe nëse jemi treqind, ose ju do të merrni kokat tona, ose ne tuajat."[4] Pas kësaj ndodhie, mushrikët vendosin ta mbysin Umerin në shtëpinë e tij.
Buhariu transmeton nga Abdullah b. Umeri, i cili thotë: " Umeri rrinte në shtëpi i frikësuar, kur iu paraqit El-As b. Vail Es-Sehmi, babai i Amrit, në rroba të reja, me këmishë të mëndafshtë. Ai ishte nga fisi Sehm, kurse ata ishin sunduesit tanë. Ky e pyet Umerin: "Ç'është me ty?" Ai përgjigjet: "Populli yt konsideron se duhet të më mbysin për shkak se kam pranuar Islamin." El-Asi tha: "Ata nuk kanë rrugë gjer tek ti." Pastaj doli, e takoi turmën e njerëzve të cilët e kishin mbushur tërë luginën dhe i pyet: "Kah shkoni?" "Shkojmë tek Ibën Hattabi i cili ndërroi fenë." Ai u tha: "Ju nuk keni rrugë gjer tek ai." Pastaj ata u kthyen. Në versionin e Ibni Is'hakut qëndron: "Pasha All-llahun, duke­shin sikurse një grumbull rrobash të ndrydhura para tij." Kështu ka ndodhur me mushrikët.
E çka ka ndodhur me myslimanët?
Transmeton Muxhahidi nga ibën Abbasi, i cili thotë: "E kam pyetur Umer b. Hattabin si e ka fituar ofiqin El-Faruk?" Ai tha: "Hamza pranoi Islamin tre ditë para meje.", - pastaj më tregoi se si e kishte pranuar Isla­min, e në fund më tha: "Përkatësisht, kur pranova Islamin pyeta: "O Resu­lull-llah! A jemi në anën e drejtë, qofshim gjallë apo të vdekur?" Më tha: "Po, pasha Krijuesin tim, ju jeni në anën e drejtë, qofshi gjallë apo të vdekur." Umeri tha: "E përse atëherë jemi duke u fshehur? Pasha Krijue­sin, i Cili ta dërgojë të Vërtetën, do të dalim së bashku me ty. Pastaj dolëm jashtë. Hamza para tij, unë pas tij, e ai mes nesh sikurse në kurth. Hymë në mesxhid. I shikova kurejshitët dhe Hamzën. I kishte kapluar pikëllimi sikurse kurrë më parë. Resulull-llahu a.s. më quajti "El-Faruk."[5]
Ibni Mes'udi r.a. ka thënë: "Kurrë nuk kemi mundur të falemi të qetë në Ka'be, gjersa Umeri nuk e pranoi Islamin."[6]
Transmetohet nga Suhejbe b. Sinan Er-Rummiju se ka thënë: "Kur Umeri pranoi Islamin, Islami u forcua dhe ne filluam të ulemi në hallkë rreth Ka'bes. U ngritëm që publikisht ta bëjmë tavafin rreth Ka'bes dhe në kalim e sipër takoheshim me ata të cilët na bërtisnin, e edhe ne u përgjigjeshim ashtu siç meritonin."[7]

Transmetohet nga Abdullah b. Mes'udi: "Kemi qenë të ndihmuar dhe të forcuar që kur Umeri pranoi Islamin."[8]
Përfaqësuesi i kurejshitëve tek Resulull-llahu a.s.

Pasi që kaluan në Islam, këta dy trima, Hamza dhe Umeri r.a. retë përmbi Mekë filluan të shpërndahen. Mushrikët zhdehen nga dehja e vet, ndërrojnë metodat e torturimit dhe të ndëshkimit të ashpër. Bënin përpjekje që me anë të marrëveshjeve të ndryshme të ndalin Resulull-llahun a.s. nga feja e tij. Nuk e dinin të gjorët se e tërë ajo që e ndriçon dielli nuk vlenë as sa një flatër e mushkonjës kundruall fesë së Muhammedit a.s. Andaj dështonte çdo orvatje e tyre.
Ibni Is'haku tregon: "Ka thënë Jezid b. Zijadi se ka thënë Muham­med b. Ka'bi: "Kjo ka ndodhur kur Utbe b. Rebia ishte kryepar. Një ditë në Këshillin e kurejshitëve ky tha (Resulull-llahu a.s. ishte i ulur vetëm në mesxhid): "O kurejshitë, a dëshironi të shkojë tek Muham­medi? Do të flas me të dhe do t'ia ofrojë disa propozime. Ndoshta do t'a pranojë ndonjërën prej këtyre. Do t'i japim gjith çka dëshiron, vetëm të na le të qetë." Kjo ka ndodhur pas kalimit të Hamzës në Islam.
Duke qenë se numri i as'habëve të Muhammedit a.s. rritej nga dita në ditë, ata thanë: "S'ka mbetur tjetër, ngrihu o Ebul-Velid, shko dhe fol me të." Utbe u ngrit, iu afrua Muhammedit a.s. dhe tha: "O nipi im, siç e din edhe vet, ti je nga gjaku dhe origjina e jonë fisnike. E ke ven­din tënd në familje dhe në brez. Popullit tënd i bëre padrejtësi të madhe, i ke ndarë në grupacione, ua ke rrënuar ëndrrat, ua ke poshtëruar zotat e tyre dhe besimin e tyre, gjyshërit tanë i bëre jobesimtarë. Më dëgjo, po t'i ofrojë disa zgjidhje, besoj se do t'i pranosh, bile disa nga ato."
"Fol o Ebul-Velid, po të dëgjoj," tha Resulull-llahu a.s.
"O nipi im, nëse dëshiron pasuri, për këtë fe që je duke kumtuar, ne do ta mbledhim nga pasuritë tona, dhe do të jesh më i pasuri në mesin tonë. Nëse dëshiron të sundosh me ne, do të zgjedhim për kryepar tonin dhe asgjë nuk do të bëjmë pa dijen tënde. Nëse dëshiron pushtet, do të zgjedhim për kryetar. Nëse tërë këtë që je duke përjetuar dhe po të shtiret se je Pejgamber nuk mund ta dëbosh nga vetvetja, do të kërkoj­më mjek për ty dhe nuk do të kursejmë asgjë vetëm që ti të shërohesh nga kjo sëmundje, sepse vetë natyra e njeriut, nganjëherë e ngadhënjen atë, andaj ka nevojë për shërim." "A e kreve, tanimë o Ebil-Velid?" "Po", tha ai. "Atëherë pra më dëgjo mirë," tha Muhammedi a.s. "Bismil-Lahir-Rahmanir-Rahim. Ha, Mim. (Kjo është) Shpallja prej Bamirësit, Mëshiruesit. Libër, argumentet e të cilit janë të qarta, (që është) Kur'ani në gjuhën arabe, për popullin që di. Si sihariques dhe paralajmërues, por shumica e tyre janë shmangë (prej studimit të tij) e nuk duan të dëgjojnë. (Por) Thonë: "Zem­rat tona janë të mbuluara (blinduara e nuk kuptojnë) atë që na thërret ti neve, veshët tanë janë të shurdhër për atë, e mes nesh e teje ka perde, andaj puno ti (në idenë tënde), (por) me të vërtetë, dhe ne do të punojmë".(41: 1-5).

[1] Tarihu Umer b. El-Hattab, f. 7, 10, 11; Muhtesar Siretu-r-Resul nga En-Nexhdi, f. 102, 103; Ibni Hisham: I/343-346.

[2] Ibni Hisham: I/349, 350.

[3] Tarihu Umer b. El-Hattab, f. 8.

[4] Vepra paraprake; Ibni Hisham: I/348, 349.

[5] Tarihu Umer b. El-Hattab, f. 6.7.

[6] Muhtesar Siretu-r-Resul nga En-Nexhdi, f. 103.

[7] Tarihu Umer b. El-Hattab, f. 13.

[8] Sahihu-l-Buhari, kaptina Islami i Umer b. El-Hattabit: I/545.