[lirik]

Ti Shalë ke do të shkosh për Beograd. Por njëherë duhet të të çojmë në operacion. Dhe më çuan... Pa opium...Një i burgosur m’i kapi veshët. Më fort më dhembnin veshët sesa këmba! Pastaj më hipën në veturë e drejt në burg. Pas dy orësh mbërritëm në Beograd-CZ dhe më çuan në të njëjtën dhomë. Aty e gjeta Tefik Varoshin. Ishte i plagosur në Dubravë. Më thirri: Shalë, afrohu, jam i varruar...

Disa kriminelë erdhën e më qitën në korridor, filluan torturat, m’i shtinin telat ndër thonj. O Zot merrma shpirtin! – thosha. Zhag më çuan te Tefiku. Ma pastroi gjakun. Ndonëse ishte terur. Pas tri ditësh e morën Tefikun e më lanë vetëm. Më 21 gusht erdhën e më qitën në korridor dhe më thanë që të nënshkruajë se Tefiku ka vdekur... Në të vërtetë atë e kishin mbytur. “Ju e kini mbytur!”- bërtita....

2 shkurt 2000

Erdhën në dhomë, ma qitën një beze në kokë dhe më çuan në sigurim. Mbas pyetjeve më çuan në Beograd të Ri, në gjyq. Tri ditë rresht në gjyq, por unë nuk shihja kurrgjë. Tetëmbëdhjetë muaj pa dritë e pa diell, pa u la, pa u rrua, copë-copë teshat, plot morra kryet, i plagosur, i rrahur...

Tetë shtator 2000

Kah mesi i ditës më thanë se kam vizitë. Kësaj radhe nga Kryqi i Kuq Ndërkombëtar.

Me lese më qitën nga spitali i CZ-së. Më morën në pyetje. U tregova: qe 18 muaj nuk kam parë dritë as diell me sy, i palarë, teshat copë-copë, kryet plot morra, i plagosur, i rrahur, i torturuar, tërë trupin plagë... U tregova për një mjek serb dr. Nedelkoviqi, i cili më kishte thënë se duhet me e pre këmbën. Unë kam pranuar. Po ashtu u tregova se më kanë detyruar me forcë të nënshkruajë për shokun tim të ngushtë se gjoja ka vdekur vetë. E kam krye gjyqin në Beograd, emrin ma kanë ndërruare, këqyre kryqin si ma kanë vënë, u thashë.

Pastaj me pyetën për Dubravë, më pyetën për familje a di gjë, u thashë se nuk di kurrgjë qe dy vjet!!!

Mos ke dert se tani e tutje ne e lajmërojmë familjen, ne tani e tutje kujdesemi për Ty, më thanë. Njëzet ditë ke me ndejtë këtu. Ne vijmë e të marrim. Më prunë bukë, lëngje, tesha, dhe duhan. Këto tesha vishi për çdo ditë, më udhëzuan...

Rigjykimi

Në një mëngjes më thanë se duhej të shkoja në Pozharevc në rigjykim. Te dera e burgut më ndalën, me rrahën krejt Pozharevci. Tmerr! Zhag më çuan në pavijonin numër 6-të.

Më dolën para: 1. Rasim Jaha, 2. Skendër Hoxha, 3. Ekrem Bajrami, 4. Ismet Musa, 5. Zeqir Gashi, 6. Fadil Krasniqi, 7. Halil Guta, 8. Defrim Kiqina, 9. Hasan Zariqi, 10. Halil Ademi, 11. Xhelal Canziba, 12. Hazir Islami, 13. Bedri Kukala, 14. Smajl Hasi...

Kur hyra në dhomë të gjithë u befasuan!

O a je gjallë Shemsi..më thanë të gjithë njëzëri. Si po e shihni- u përgjigja...

Zeqir Gashi nga Broliqi, i tha Rasim Jahës, ti me Ismet Musën gjeni tesha, unë po ia heq flokët, pastaj me lanë Rasim Jaha e Zeqir Gashi e me veshën pas 18 muajsh!!!

Të nesërmen ia mbërrini Isuf Kelmendi. Më kërkoi mua. shokët i kishin thënë se jam i palëvizshëm!? Isufi më pyeti për shëndet, ndonëse e shihet se isha në një gjendje shumë të rëndë shëndetësore. Si ka thënë Zoti, tha Isufi dhe shtoi se nesër kam rigjykimin. Unë e kam krye gjykimin në Beograd, i thashë. -E di, tha. Përkthyesit iu drejtova se s’ka nevojë përkthimi. Pyeti Isufi: o Shemsi nga jam. Duke dashur me i thënë i komunës së Pejës, ndërhyri e tha: unë nuk po të pyeti i cilës komunë, por i kujt je. I tregova se jam djali i Sylë Osmanit nga Ruhoti.Ti je Ganiu, më tha Isufi. Jo jam Shemsiu, iu përgjigja. Gani, unë e di punën tënde, mos bëj zë, unë nesër vij me ty në gjyq....

Biseda me Isufin

Gani fshati kanë grumbulluar pare për ty dhe ke për të shkuar në shtëpi. Të nesërmen bashkë me Isufin shkuam në gjyq. Me dënuan dy vjet. Shtatë ditë pa i bërë dy vjet me lëshuan.

Para se të më lëshonin ma hoqën kryqin. Komandanti i burgut të Dubravës, Vlasta Petroviqi, më rrahu pa mëshirë. Humba vetëdijen dhe ashtu duke më zvarritur më kishin pasë qitur jashtë burgut.

Kur erdhi Kryqi i Kuq Ndërkombëtar, dhe më panë në atë gjendje, lajmëruan Beogradin, dhe kërkuan autoambulancën e ndihmës së shpejtë. Më dhanë gjak dhe ushqim artificial. U nisëm drejt Nishit. Aty m’i ndërruan teshat që i kisha plot gjak dhe tentuan të më çonin në ndonjë spital të Anglisë, por nuk mundën të më bindin. Pejës.

Vijon