[Le jardin des disparus]

"Kërkoj ndihmë nga të gjithë që të shërohem dhe të jetoj si moshatarët e mi...edhe unë kam të drejt të jetoj dhe të mendoj qëllimet e mia për të ardhmen", thoshte Leutrimi, derisa nuk i mbante dot lotët pa i rrjedhur.

Trimi vdiq të enjten e kaluar, pa pasur mundësi që të shërohej jashtë shtetit. Nuk e ndihmuam si shtet, as si shoqëri...

Ndërsa, në një kronikë për të, lexova: "Leutrim, ndihem i tmerruar që nuk të ndihmova dot. Ndihem i turpëruar të të them ‘post mortum’ që mizeria dhe mizoria e politikanëve në Republikën e Kosovës ka shkuar aq larg sa po shikojmë të përfitojmë ndonjë votë edhe në kurrizin e palcës tënde kurrizore që nuk arriti të transplantohet."

...Trimi, ti ike lartë në qiell, atje mes engjëjsh. Drama jote u mbyll pa bujë, nuk ishte as lajm në TV. Por ne vazhdojmë të jemi spektatorë të trishtuar në teatrin e lotëve dhe dhimbjeve t'pafund...

Pushofsh i qetë në parajsë!