[Idila]

Postimi origjinal është bërë nga panta_rhei

Sooo... let's continue...
Do të sfidoj, në radhë të parë, të nderuarën Idila (por edhe të tjerët)...
Do të provoj me një "letër dashurie" të stilit klasik, pra të stilit të përfaqësuesve të romanticizmit.
Letrën, pa keqkuptim por me respekt, do t'ia drejtoja të nderuarës Idila.


E dashur Idila,

Kjo vjeshtë e bukur në të cilën kemi hyrë, më ka ligështuar shpirtin. Ti je tashmë larg meje. Por mjafton të të çoj në mendje dhe atëherë zemra ime kapet nga një rrënqethje e çuditshme, dhe me zë të ulët i them vetes: "ah i vdekur i gjallë"!
Por, e di ti pse ndodh kështu?
Sepse njerëzit janë lindur thjeshtë për të ushqyer njëri-tjetrin, thjeshtë për të jetuar së bashku nën një kulm, por pa mundur kurrë të shuajnë etjen e tyre shpirtërore. Le të bëjnë provë ata të ushqehen ndërsjelltazi me këtë ushqim shpirtëror, që është dashuria, dhe ata do të shohin se do të rilindin në çast, dhe zjarri do t'iu pushtojë trupat.
Idila ime e dashur! Ne nuk jemi asgjë tjetër veçse fushëbeteja e katër luftëtarëve të egër dhe të pamëshirshëm: trupi, mendja, shpirti, zemra.
Që të katër, secili më i fortë se tjetri. Ndodh që të ndeshen dy nga dy. Ndodh që edhe tre kundër një, por luftimi, megjithëse i pabarabartë është mjaft i ashpër dhe rrallëherë ka fitore.
A nuk kërkon trupi që të jetë tani pranë teje? Por a nuk është mendja që thotë se kjo është e pamundur? Por a nuk është zemra që thotë se dua të shkoj me çdo kusht? Po shpirti, a nuk është ai që mundohet të luajë prijësin duke thënë së fundja, unë jam ai që kam në dorë çdo qenie njerëzore?
E di, e dashur, që do të na duhet të jemi të ndarë, dhe për shumë kohë. E di së gjërat kanë filluar të më turbullohen në kokë. Kjo ndarje e dhimbshme po më bluan shpirtin për çdo ditë. Ulem në tavolinë dhe shkruaj ndonjë poezi. Dëshironi t'jua lexoj një, e dashur?

Mallkuar qoftë toka që rrotullohet,

duke bërë vitet kështu të shkojnë,

por as i ngulur në një vend nuk rrohet

larg dashurive që zemra bashkojnë.

Kjo luftë që përmenda më lart, do të më vrasë një ditë. Nëse nuk do të mësoj ta mposhtë, atëherë ajo do të më gllabërojë.
Dje isha në spitalin këtu ku banoj, dhe mjekët panë ca shenja çmendurie. Por unë e di, nuk është ajo çmenduria që të kthen në të paditur, por ajo çmenduria e ëmbël që ju bën të shihni ngado harmoninë e natyrës, fytyrën tuaj të dashur të shkrirë në të.
Do të kthehem tek familja ime. Ndoshta do të më bëjë mirë. Janë të vetmit që më kanë mbetur. Do t'ju largohem ende më shumë. Por ju do të dini të ruani në zemrën tuaj atë zjarr të dashurisë sonë, kësaj dashurie të pafat, dhe do ta ruani të pastër në jetë të jetëve.
Ne nuk do të jemi bashkë, nuk mundemi. Copëtimi do të jetë i dhimbshëm, por duhet. Nuk mund t'ju shoh më nga aq afër pa mundur t'ju flas. Do të kisha dashur t'ju shkruaj shumë më tepër por e di se kjo vetëm sa do të na dobësonte zemrat, tashmë të lodhura.
Ju përqafoj, e dashur Idila, dhe ta dini se po ta kisha lënë zemrën time të fliste krejt e lirshme, kjo do të kishte qenë ende më e vështirë. Më falni për këtë gjuhë të shkoqur, por në fatin tim që më është shkruar tashmë, është e pamundur që të zotëroj ende guximin e duhur për të vazhduar, duke pasë frikën e madhe se kjo do të më turbullonte deri edhe në harmonitë më të vogla të jetës sime të brendshme.

Lamtumirë, e dashur, lamtumirë!

Fantastike, as edhe një vërejtje. Nganjëherë nuk mund të arrijmë dot në konkludime të sakta, ngaqë i përzihet ndjenja arsyes. (hahaha)

Vazhdojmë më tutje....

Si liqenj të kaltër fërgëlluan nga vetmia dhe dëshira sytë e mij. Si dashuri e qetë lulëzoi në gojë një buzëqeshje e mbetur përgjysmë. Si kujtim mbaj në dorë një trëndafil gjysmë të tharë duke e rrotulluar nga njëra dorë në tjetrën. Si një burim i këndshëm është kjo kënaqësi që më jep kjo dlirësi, por si një makth është kjo qetësi që po më hanë nga brenda. E urrej heshtjen, në të gjitha format dhe mënyrat që mund të shprehet ajo.
Nuk të pyeta njëherë, si të ra në mendje të më shkruash këtë letër, i dashuri Panta?
Sa dua të të them, se sapo më shkule nga vetja zemrën dhe shpirtin, por jam e sigurtë se nuk do të më kuptosh, por do ta marrësh si një shenjë dobësie të theksuar.

Një natë ishte si të tjerat,
por si të tjerët nuk ishim ne të dy.
Hëna na puthte faqet e gushën
dashuria na puthte në zemër e sy.
Duart shtrëngonin shoqen
që bashkë të ishin përjetë,
sa hëna të na vështrojë nga lart
më the, se ndarje kurrë s`do të ketë.

Lamtumirë, i dashuri Pantë, lamtumirë!

(Asta la vista baby ahahaha)