[Idila]

Gjin Serembja u afrua buzë liqenit, u përkul dhe e piu një grusht ujë esëll. Valët e lehta të liqenit ia ledhatonin këmbët. Preku me duar barkën që e kishte gdhendur vetë sipas merakut me llojlloj zbukurimesh. Në ballë të saj e kishte gdhendur shqiponjën dhe barka e ti, kur lundronte, dukej sikur fluturonte. Hipi në barkë dhe u nis nga mesi i liqenit.
- T`i shoh edhe një herë këto male - filoi të fliste me vete. Të shoh edhe një herë nga liqeni si duket Struga ime, si duket vendlindja ime e bukur. Nxori nga xhepi shaminë dhe i fshiu dy pika lot që i rrëshqisnin faqeve.
- O Drini i Zi, pse e ndave qytetin tim të bukur! O Zot, pse na ndan zemrat tona?! O turk, o barbar, ne do kthehemi!
Rrezet e diellit ranë mbi sipërfaqen e ujit dhe prej barke deri në breg nga lindja dukej sikur u hap një rrugë nëpër liqen. Kjo e mërziti edhe më shumë Gjin Seremben, sepse ia përkujtoi rrugën e gjatë e të mërzitshme që do të bënin për në Itali, ia përkujtoi rrugën "Via Egnacia". Hodhi lopatat në ujë dhe u nis drejt bregut me zemër të plasur. U ndal buzë liqenit, e puthi barkën që e kishte gdhendur me aq dashuri dhe e lishoi të lundronte nëpër liqen. Barkën filluan ta rrihnin valët dhe ta bartnin sa andej - sa këndej...

vazhdon...