[jadore]

Ligjërime nga OSHO



Pyetje nga : Nxënësit e Rajneesh – HOLAND


"Problemi kryesor në zgjedhjet e ardhshme parlamentare në Holandë është Eutanazia. Politikanët po bëjnë luftë rreth formulës së drejtë për çështjen e nxjerrjes së këtij ligji. Ju lutemi komentona?"

Eutanazia, apo liria për ta zgjedhur vdekjen tuaj, duhet të pranohet si e drejta e lindjes për çdo qenie njerëzore.
Në këtë mund të caktohet limiti, për shembull, shtatëdhjetë e pesë vjet. Pasi që është mbi moshën shtatëdhjetë e pesë vjeçe spitalet duhet të jenë të gatshme t’i ndihmojnë çdokujt që dëshiron të çlirohet nga trupi i tij. Çdo spital duhet të ketë vend për njerëzit që vdesin, e atyre të cilëve kanë zgjedhur të vdesin duhet t’iu kushtohet konsideratë dhe ndihmë e veçantë. Vdekja e tyre duhet të jetë e bukur.
Çdo spital duhet ta ketë mësuesin e meditimit. Personi i cili do të vdes duhet t’i jepet një muaj dhe do të lejohet…nëse e ndryshon mendjen ai mund të kthehet, sepse askush nuk e detyron atë. Njerëzit emocional të cilët duan të bëjnë vetëvrasje nuk mund të mbesin emocional një muaj rresht – emocionaliteti mund të jetë momental. Shumica e njerëzve që kanë bërë vetëvrasje, po të kishin pritur edhe një moment më gjatë, ata nuk do të kishin bërë vetëvrasje në përgjithësi. Kjo është largim nga hidhërimi, largim nga xhelozia, largim nga urrejtja apo largim nga diçka që ata e kanë harruar si vlerë të jetës.
I tërë problemi është në atë se politikanët mendojnë, nëse pranohet eutanazia, do të thotë se vetëvrasja më nuk është krim. Jo, kjo s’do të thotë ashtu. Vetëvrasja gjithmonë është krim.
Eutanazia do të jetë me lejen e bordit mjekësor. Një muaj qëndron në spital – çdo lloj ndihme e cila mund t’i jepet personit të qetësohet dhe të jetë i heshtur… të gjithë miqtë i vijnë për ta takuar, gruaja e tij, fëmijët e tij, sepse ai po shkon në udhëtim të gjatë. Nuk shtrohet pyetja për ta ndalur atë – ai ka jetuar gjatë, dhe ai kurrsesi nuk dëshiron të shkoj në jetë, puna e tij ka përfunduar.
Dhe ai duhet të mësohet të meditojë për një muaj. Kështu ai mund të meditojë derisa të vjen vdekja. Dhe për vdekje, ndihma medicinale duhet t’i jepet ashtu që t’i vijë si gjumë – ngadalë - ngadalë, hap pas hapi, me meditim gjumi shkon më thellë. Ne mund t’i ndryshojmë vdekjet e mijëra njerëzve në ndritje.
Dhe aty nuk ka frikë nga vetëvrasja, sepse ai nuk do të bëj vetëvrasje; nëse dikush tenton të bëj vetëvrasje ai prapë do të jetë i varrosur në krim. Ai po kërkon leje. Me lejen e bordit të mjekëve…dhe ai ka një muaj në dispozicion në të cilin ai mund ta ndryshoj mendjen në çdo moment. Në ditën e fundit ai mund të thotë: “Unë nuk dua të vdes” – mandej ai mund të shkojë në shtëpi. Në të nuk ka problem: ky është vendimi i tij.
Momentalisht situata është shumë e çuditshme në shumë vende. Njerëzit provojnë të bëjnë vetëvrasje – nëse kanë sukses, mirë; nëse nuk kanë sukses, atëherë gjyqi ua shqipton dënimin me vdekje…Çuditshëm! – ata vetvetes ja kanë bërë atë. Ata janë zënë në mes. Tash për dy vjet do të shkojnë në gjyq; gjyqtarët dhe avokatët do të grinden, edhe kjo edhe ajo, dhe në fund njeriun prapë do ta varin. Ai e ka bërë këtë veç në herën e parë, vetvetes ja ka bërë! Përse të gjitha këto marrëzira?
Eutanazia po bëhet gjithnjë e më e nevojshme, sepse me përparimin e shkencës së medicinës njerëzit po jetojnë më gjatë. Shkencëtarët nuk kanë zbuluar asnjë skelet të para 5000 vjetësh të njeriut i cili ka qenë mbi moshën 40 vjeçe kur ka vdekur. Para 5000 vjetësh mosha më e gjatë që ka jetuar njeriu ka qenë 40 vjeçe, dhe prej dhjetë fëmijëve të lindur nëntë kanë vdekur brenda 2 vjetësh – vetëm një ka mundur të mbijetojë – kështu që jeta ka qenë pamasë e vlershme.
Dhe Hipokrati ka dhënë betimin për profesionin e mjekut se duhet ta ndihmoni jetën në çdo mënyrë. Ai nuk ka qenë i vetëdijshëm, ai nuk ka qenë profet. Ai nuk ka mundur të parashikojë se do të vijë dita kur të dhjetë fëmijët, të gjithë do të mbijetojnë. Tash kjo po ngjanë. Në njërën anë, nëntë fëmijë më shumë kanë mbijetuar, dhe në anën tjetër, medicina i ndihmon njerëzit të jetojnë më gjatë – nëntëdhjetë vjet! Por edhe qindvjeçarët nuk janë të rrallë. Në shtetet e zhvilluara shumë lehtë është të gjenden nëntëdhjetë vjeçarët, gjithashtu edhe qindvjeçarët. Në Bashkimin Sovjetik ka persona të cilët e kanë arritur moshën njëqind e pesëdhjetë vjeçe, disa madje edhe njëqind e tetëdhjetë vjet – dhe ata ende punojnë. Por tash jeta është bërë monotone. Njëqind e tetëdhjetë vjet, vetëm mendon për këtë, e bënë të njëjtën gjë…madje edhe eshtrat do të jenë të thyeshme. Dhe ata ende nuk kanë mundësi për vdekje; vdekja ende duket të jetë shumë larg – ata ende punojnë dhe janë të shëndetshëm.
Në Amerikë ka me mijëra njerëz nëpër spitale të cilët rrinë vetëm të shtrirë në krevatet e tyre të konektuar për të gjitha llojet e aparateve. Shumica prej tyre janë me aparate për frymëmarrje artificiale. Çfarë është qëllimi nëse personi nuk mund të merr frymë vetë? Çka pritni të bëni prej tij? Edhe përse i gjithë kombi rëndohet me të, kur ka plotë njerëz të cilët vdesin në rrugë, të uritur?
Tridhjetë milion njerëz në Amerikë janë në rrugë pa strehë, pa ushqim, pa veshmbathje, e me mijëra njerëz zënë shtretër nëpër spitale... mjekë, infermiere – punën e tyre, mundin e tyre, barëra. Të gjithë e dinë se herët a vonë ata do të vdesin, por sa më gjatë që është e mundur duhet ata mbajtur në jetë.
Ata dëshirojnë të vdesin. Ata bërtasin se dëshirojnë të vdesin, por mjeku nuk mund t’i ndihmojë në këtë. Këtyre njerëzve gjithsesi duhet dhënë disa të drejta, ata janë të detyruar të jetojnë, e dhuna në çdo mënyrë është jodemokratike.
Kështu unë dua që të jetë fakti shumë racional. Jeta shtatëdhjetë e pesë apo tetëdhjetë, është jetë e jetuar mjaft. Fëmijët janë të rritur…kur ju jeni tetëdhjetë vjeç fëmijët tuaj do të jenë pesëdhjetë apo pesëdhjetë e pesë - ata janë plakur. Tash më nuk ka nevojë të jeni të shqetësuar apo të brengosur. Ju jeni në pension; tash ju thjesht jeni barrë, ju nuk dini se çfarë të bëni.
Dhe kjo është ajo, përse njerëzit e vjetër janë të irrituar: ata s’kanë kurrfarë pune, ata s’kanë kurrfarë respekti, ata s’kanë kurrfarë dinjiteti. Askush nuk mërzitet për ta. Askush nuk merr këshillë prej tyre. Ata janë të gatshëm të luftojnë dhe hidhërohen e bërtasin. Këto thjesht janë frustrimet e tyre të shfaqura; fakti i vërtetë është se ata dëshirojnë të vdesin. Por ata këtë nuk mund ta thonë. Kjo është jo krishtere, jo religjioze – vetë ideja mbi vdekjen.
Atyre duhet të ju jepet liria, por jo vetëm për të vdekur; atyre duhet t’ju jepet liria për t’u trajnuar gjatë një muaji se si të vdesin. Në këtë trajnim, meditimi duhet të jetë pjesë kryesore; kujdesi fizik duhet të jetë pjesë kryesore. Ata duhet të vdesin të shëndetshëm, të tërë, të qetë dhe të heshtur – duke rrëshqitur ngadalë thellë në gjumë.
Nëse meditimi do të jetë i shoqëruar me gjumë ata mund të vdesin të ndritur. Ata mund ta dinë se vetëm trupi ka mbetur mbrapa, dhe se ata janë pjesë e amshimit.
Vdekja e tyre do të jetë më e mirë se vdekja ordinere, sepse në vdekjen ordinere ju nuk keni shans të bëheni të ndritur. Në fakt shumë e ma shumë njerëz po preferojnë të vdesin në spital, në institucionet e veçanta ku çdo aranzhman është i punuar. Ju mund ta lini jetën me kënaqësi, në mënyrë ekstatike, me shumë falënderime dhe mirënjohje.

Unë jam gjithmonë për eutanazinë, por me këto kondita.