[lirik]

se edhe kokrrat të vogla në shegë
prej ari ishin në jetë
po unë kur ju kam folë
në gjuhë dhimbje e ankimi
kur gjakun ua shpalosa
dhe gjurmë diskriminimi
ju fola për komb’timin
ju thash se në Europë
me pi na e dhan pelimin gjakun t’ nxanun n’ copë
se laps s’ na lan as letër
se diell s’ na lan me pa
na e shuan hisen, e vjetër
prej t’ drejte na kan nda
e u fola për fat timin
me rrudha duke pa në dorë
a e pres thash ndonjë her gëzimin
me qenë i lirë arbrorë

Me që tham, se poeti Xhelal Ferizi, arrinë në formulimin poetikë, në logjikën e normales, në logjikën e standardeve Europiane, kjo nuk do koment.

Marrim vargjet : “se edhe kokrrat të vogla në shegë”, “prej ari ishin në jetë”, “po unë kur ju kam folë”, “në gjuhë dhimbje e ankimi”, “kur gjakun ua shpalosa”, “dhe gjurmë diskriminimi”, që përputhen krejtësisht me vet titullimin e poezisë “Kur shkova në diell”. Poeti para lexuesëve është më konkret në paraqitje. Ai ndeshet me të “bardhen” për ta deskridituar të “zezën”. Bindja e autorit, forcohet gjithnjë e më shumë, kur gjenë veten për të u ankuar teke e bardha për të zezën. Tek “dielli” ai i gjen të gjitha, kokrrat prej ari në shegë. Mirëpo kur cekë se “po unë kur ju kam folë”, “në gjuhë dhimbje e ankimi”, “kur gjakun ua shpalosa”, “dhe gjurmë diskriminimi”, është tejet emocionale, vuajtja e popillit të autorit e cila gjason me shekuj, ai e paraqet para diellit me shpresë se më në fund ja doli. Shpalosja e gjakut (gjithësesi gjak shekullor), me gjurmët e diskriminimit, paraqesin ankimin tek dielli se një popull në Europën e ditëve të sotme, është ai i cili nuk gëzon nderimin dhe respektin e duhur nga Europa, është i diskretituar me një diksriminim arsimor, politik, ekonomik, gjuhësor, shoqëror, social e shumë fusha të tjera.

Poezia vazhdon edhe më tutje, por në paraqitje tani ndryshon nga ankimi