Dardania.de - Shiko Postimin Tek - Nektari i vulosur i Xhennetit (JETA E MUHAMMEDIT A.S.)

Albanian eX|PerT · 04-03-07, 07:48

BESIMET TEK ARABËT

Sh

umica e arabëve një kohë të gjatë kanë pasuar fenë e Ismailit a.s., i cili i thërriste në fenë e babës së vet Ibrahimit a.s. Ata besonin Zotin Një të Vetmin dhe rrëfenin fenë e Tij. Kjo ka zgjatë një kohë, gjersa nuk fillojnë t'i harrojnë porositë dhe ndalesat e Zotit. Me gjithë zhytjen gjithnjë e më të madhe në idhujtari, përherë ka ekzistuar Zoti - All-llahu xh.sh. - Suprem. të Cilit i drejtoheshin në momentet e vështira. Disa rituale të haxhxhit i kanë mbajtur, derisa erdhi në pushtet Amër b. Lihjai, kryepar i fisit Huza'ah. Ai ishte rritur në mjedisin fetar, i cili i respektonte kufijtë e Zotit. Shquhej me sinqeritet dhe devotshmëri, andaj populli e donte dhe e konsideronte si njeri të madh. Një herë ky udhëton për në Sham që t'i vizitonte viset ku ishin dërguar më së shumti Pejgamberë dhe ku kishin zbritur më së shumti Shpalljet e Zotit. Atje sheh se banorët i adhuronin idhujt, e kjo i pëlqeu dhe besoi se ata kishin të drejtë. Nga Shami kthehet duke bartur me vete një idhull që quhej Hubel dhe e vendos atë në Ka'be. Pastaj u bën thirrje banorëve të Mekës në politeizëm. Ata i përgjigjën kësaj thirrjeje pasi që e çmonin Lihjanin, duke konsideruar se ajo në çka i thërriste ky ishte gjë e mirë. Brenda një kohe të shkurtër të gjithë banorët e Hixhazit fillojnë t'i pasojnë banorët e Mekës, sepse ata ishin pronarë të Ka'bes dhe banorë të Haremit.[1]
Ndër idhujt më të vjetër në Ka'be është konsideruar edhe "Menati", të cilin e kishin sjellur nga bregu i Detit të Kuq, prej njëfarë vendi afër Kudejdit. Pastaj ishte i njohur "Lati", të cilin e kishin sjellur nga Taifi, dhe "Uzzaja", të cilin e kishin blerë në Vadi Nahël. Këta tre idhuj kanë qenë më të mëdhenjtë.
Shirku - politeizmi nga dita në ditë merrte hov më të madh, ndërsa numri i idhujve rritej gjithnjë e më tepër. Të tillë ka pasur në çdo vend të Hixhazit. Përmendet se Amër b. Lihjai ka pasur lidhje me xhinnët, e njëri prej tyre e kishte lajmëruar se idhujt nga periudha e popullit të Nuhit a.s., që quheshin Vedd, Suvaa, Jeguth, Jeuk dhe Nasëra, janë të fshehur (të gropuar) në Xhidde, andaj duhet të gjenden dhe të sjellen në Ka'be. Ai i gjeti këto idhuj në vendin e quajtur Tiham në bregun e Detit të Kuq, në veri të Hixhazit, dhe i solli në Ka'be. Kur erdhi koha e haxhxhit, ai ua tregojë haxhilerëve dhe përsëri i vendosi në Ka'be.
Nga kjo kohë çdo fis e kishte zotin e vet idhull, bile edhe çdo shtëpi veç e veç. Haremi i Ka'bes mbushet me idhuj. Është evidente se në kohën e çlirimit të Mekës, Resulull-llahu a.s. ka hasur në 360. idhuj në Ka'be, të cilët i ka rrëzuar dhe i ka thyer, e pastaj ka urdhëruar që të gjitha mbeturinat të nxjerren nga Haremi dhe të digjen.[2]
Asokohe politeizmi dhe idhujtaria ishin bërë manifestim i vërtetë i tërë popullatës arabe paraislamike, ndërkaq ishin të bindur se gjithnjë janë duke pasuar fenë e Ibrahimit a.s.
Arabët e kohës paraislamike "El-Xhahilijjun" - injorantë në besim kanë pasur zakone dhe besim të veçant ceremonial në vetë përmbajtjen e lutjeve - pranë figurës - idhull, që ishin trillime, kryesisht të Amër b. Lihjait.
Atë që ai bënte, shumica e konsideronin si risi të bukur, me çka hijeshohej feja e Ibrahimit a.s., të cilën tanimë e kishin shëmtuar tërësisht.
Ja disa ceremoni gjatë adhurimit të idhujve:
1. Rrinin në këmbë afër idhullit, të cilin e adhuronin dhe i luteshin, prej tij kërkonin mbrojtje, ndihmë, luteshin për dëshira, besonin në shef'atin e tij - angazhimin te Zoti për mëkatet e bëra etj.
2. Rreth idhullit bënin pelegrinim, tavaf (ecnin rreth e përqark tyre), bënin sexhde para tij dhe ishin të përulur dhe të penduar.
3. Para idhullit thernin kurban, me ndihmën e të cilit orvateshin t'i afrohen shenjtërisë së tij. Para tyre çdo ditë i thernin edhe kafshët shtëpiake. Këtë lloj therjeje All-llahu xh.sh. ua ka ndaluar myslimanëve, si dhe ngrënien e mishit nga kafsha e therur në këtë mënyrë. All-llahu xh.sh. thotë:
"...dhe u është e ndaluar ajo që është flijuar për hir të idoleve..." (5,3) si dhe: "Mos e hani atë, që kur është therë nuk është përmendur emri i All-llahut; ajo, me të vërtetë është mëkat i madh." (6,121).
4. Një nga mënyrat e të afruarit hyjnisë ka qenë edhe ofrimi i ushqimit dhe pijes idhujve. Gjithashtu ndanin nga një pjesë nga të lashtat dhe kafshët dhe i sillnin para idhujve. E nga e tërë kjo, gjëja më interesante është se gjithnjë e ndanin një pjesë për All-llahun, Zotin Suprem.
E kanë pasur zakon që disa gjëra nuk kanë dashur t'i atribuonin idhujve, për të cilat e dinin se i takojnë vetëm All-llahut, por, gjithashtu, nuk e bartnin te All-llahu xh.sh. atë që konsideronin që i takon vetëm idhullit në situatën përkatëse.
All-llahu i Lartësuar thotë:
"...dhe thonë sipas hamendjes së tyre: "Kjo është për All-llahun, e kjo është e idhujve tanë". Mirëpo, ajo pjesë që është për idhujt e tyre, nuk arrinë (nuk jipet) te Zoti, kurse ajo që ata e kanë caktuar për All-llahun - ajo arrinë (jipet) te idhujt e tyre. Sa gjykim të shëmtuar bëjnë ata." (6, 136).
5. Njëra nga mënyrat për t'iu afruar idhujve ka qenë flijimi i kafshëve shtëpiake dhe fruteve, siç e cekëm më lartë. All-llahu xh.sh. thotë:
“Ata thonë: “Këto kafshë shtëpiake dhe këto të lashta janë të ndaluara, nuk mund t'i hajë askush, përveç kujt ia lejojmë ne"; e sipas hamendjes së tyre edhe disa kafshë shtëpiake janë të ndaluara për ngarkim dhe disa kafshë që kur i therin nuk e përmendin emrin e All-llahut, duke e përgënjeshtruar Atë. Ai do t'i ndëshkojë ata për gënjeshtrat e trilluara." (6,138).
6. Në ritualet për t'iu afruar idhullit bënte pjesë edhe adhurimi i kafshëve të caktuara: "behiret, saibet, vesilet dhe hamet". Ibni Is'haku thotë: "El-behiret, vajza e es-saibes quhej deveja e liruar, përkatësisht, ajo e cila kishte lindur dhjetë deve femër, në mesin e të cilave nuk kishte deve mashkull. Këtyre llojeve të deveve nuk i hipnin, nuk e qethnin, nuk punonte punë të rënda dhe qumështin e saj nuk e pinte askush, përveç mysafirit. Nëse ajo përsëri lindëte femër, viçit ia prejshin veshin dhe ndaj saj silleshin sikurse ndaj nënës së saj. Pra kjo e fundit (deveja e njëmbëdhjetë) quhej behiret - vajza e saibes (e devesë së liruar)
El-vesilet; deveja e cila kishte lindur pesë herë nga dy viça femër, në mesin e të cilave nuk ka asnjë viç mashkull. Ajo quhej vesilet. Viçat që lindshin pas këtyre, ishin të lejuara vetëm për mashkujt, përveç nëse lindte viçi i ngordhur, e këtë e hajshin të gjithë, mashkujt dhe femrat.
El-hami është el-fahël, fahël është dromedar - mashkulli i devesë me të cilin ajo ka lindur dhjetë deve femra, në mesin e të cilave nuk kishte asnjë deve mashkull. Kurrizi i tij kishte vlerë të madhe (ishte i mbrojtur), askush nuk i hipte, nuk punonte kurrfarë punësh, nuk i qethej qimja dhe ruhej vetëm për shtim (damazllëk)
Në lidhje me këtë Kur'ani thotë:
“All-llahu nuk e përligji behirën, as saibën, as vesilën, as hamin, por ata të cilët nuk besojnë trillojnë gënjeshtra për All-llahun, e shumica prej tyre nuk kanë mend. (5,103).
[1] Muhtesar Siretu-r-Resul nga sheh Muhammed b. Abdul-Vehhabi f. 12.

[2] "Muhtesar Siretu-r-Resul nga sheh Muhammed b. Abdul-Vehhabi, f. 13, 50, 51, 52, 54.

04-03-07, 07:48	#12
Albanian eX\|PerT .•:¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨:•. Anëtarësuar: 09-11-06 Postime: 4,028	*BESIMET TEK ARABËT* Sh umica e arabëve një kohë të gjatë kanë pasuar fenë e Ismailit a.s., i cili i thërriste në fenë e babës së vet Ibrahimit a.s. Ata besonin Zotin Një të Vetmin dhe rrëfenin fenë e Tij. Kjo ka zgjatë një kohë, gjersa nuk fillojnë t'i harrojnë porositë dhe ndalesat e Zotit. Me gjithë zhytjen gjithnjë e më të madhe në idhujtari, përherë ka ekzistuar Zoti - All-llahu xh.sh. - Suprem. të Cilit i drejtoheshin në momentet e vështira. Disa rituale të haxhxhit i kanë mbajtur, derisa erdhi në pushtet Amër b. Lihjai, kryepar i fisit Huza'ah. Ai ishte rritur në mjedisin fetar, i cili i respektonte kufijtë e Zotit. Shquhej me sinqeritet dhe devotshmëri, andaj populli e donte dhe e konsideronte si njeri të madh. Një herë ky udhëton për në Sham që t'i vizitonte viset ku ishin dërguar më së shumti Pejgamberë dhe ku kishin zbritur më së shumti Shpalljet e Zotit. Atje sheh se banorët i adhuronin idhujt, e kjo i pëlqeu dhe besoi se ata kishin të drejtë. Nga Shami kthehet duke bartur me vete një idhull që quhej Hubel dhe e vendos atë në Ka'be. Pastaj u bën thirrje banorëve të Mekës në politeizëm. Ata i përgjigjën kësaj thirrjeje pasi që e çmonin Lihjanin, duke konsideruar se ajo në çka i thërriste ky ishte gjë e mirë. Brenda një kohe të shkurtër të gjithë banorët e Hixhazit fillojnë t'i pasojnë banorët e Mekës, sepse ata ishin pronarë të Ka'bes dhe banorë të Haremit.[1] Ndër idhujt më të vjetër në Ka'be është konsideruar edhe "Menati", të cilin e kishin sjellur nga bregu i Detit të Kuq, prej njëfarë vendi afër Kudejdit. Pastaj ishte i njohur "Lati", të cilin e kishin sjellur nga Taifi, dhe "Uzzaja", të cilin e kishin blerë në Vadi Nahël. Këta tre idhuj kanë qenë më të mëdhenjtë. Shirku - politeizmi nga dita në ditë merrte hov më të madh, ndërsa numri i idhujve rritej gjithnjë e më tepër. Të tillë ka pasur në çdo vend të Hixhazit. Përmendet se Amër b. Lihjai ka pasur lidhje me xhinnët, e njëri prej tyre e kishte lajmëruar se idhujt nga periudha e popullit të Nuhit a.s., që quheshin Vedd, Suvaa, Jeguth, Jeuk dhe Nasëra, janë të fshehur (të gropuar) në Xhidde, andaj duhet të gjenden dhe të sjellen në Ka'be. Ai i gjeti këto idhuj në vendin e quajtur Tiham në bregun e Detit të Kuq, në veri të Hixhazit, dhe i solli në Ka'be. Kur erdhi koha e haxhxhit, ai ua tregojë haxhilerëve dhe përsëri i vendosi në Ka'be. Nga kjo kohë çdo fis e kishte zotin e vet idhull, bile edhe çdo shtëpi veç e veç. Haremi i Ka'bes mbushet me idhuj. Është evidente se në kohën e çlirimit të Mekës, Resulull-llahu a.s. ka hasur në 360. idhuj në Ka'be, të cilët i ka rrëzuar dhe i ka thyer, e pastaj ka urdhëruar që të gjitha mbeturinat të nxjerren nga Haremi dhe të digjen.[2] Asokohe politeizmi dhe idhujtaria ishin bërë manifestim i vërtetë i tërë popullatës arabe paraislamike, ndërkaq ishin të bindur se gjithnjë janë duke pasuar fenë e Ibrahimit a.s. Arabët e kohës paraislamike "El-Xhahilijjun" - injorantë në besim kanë pasur zakone dhe besim të veçant ceremonial në vetë përmbajtjen e lutjeve - pranë figurës - idhull, që ishin trillime, kryesisht të Amër b. Lihjait. Atë që ai bënte, shumica e konsideronin si risi të bukur, me çka hijeshohej feja e Ibrahimit a.s., të cilën tanimë e kishin shëmtuar tërësisht. Ja disa ceremoni gjatë adhurimit të idhujve: 1. Rrinin në këmbë afër idhullit, të cilin e adhuronin dhe i luteshin, prej tij kërkonin mbrojtje, ndihmë, luteshin për dëshira, besonin në shef'atin e tij - angazhimin te Zoti për mëkatet e bëra etj. 2. Rreth idhullit bënin pelegrinim, tavaf (ecnin rreth e përqark tyre), bënin sexhde para tij dhe ishin të përulur dhe të penduar. 3. Para idhullit thernin kurban, me ndihmën e të cilit orvateshin t'i afrohen shenjtërisë së tij. Para tyre çdo ditë i thernin edhe kafshët shtëpiake. Këtë lloj therjeje All-llahu xh.sh. ua ka ndaluar myslimanëve, si dhe ngrënien e mishit nga kafsha e therur në këtë mënyrë. All-llahu xh.sh. thotë: *"...dhe u është e ndaluar ajo që është flijuar për hir të idoleve..."* (5,3) si dhe: "Mos e hani atë, që kur është therë nuk është përmendur emri i All-llahut; ajo, me të vërtetë është mëkat i madh."* (6,121).* 4. Një nga mënyrat e të afruarit hyjnisë ka qenë edhe ofrimi i ushqimit dhe pijes idhujve. Gjithashtu ndanin nga një pjesë nga të lashtat dhe kafshët dhe i sillnin para idhujve. E nga e tërë kjo, gjëja më interesante është se gjithnjë e ndanin një pjesë për All-llahun, Zotin Suprem. E kanë pasur zakon që disa gjëra nuk kanë dashur t'i atribuonin idhujve, për të cilat e dinin se i takojnë vetëm All-llahut, por, gjithashtu, nuk e bartnin te All-llahu xh.sh. atë që konsideronin që i takon vetëm idhullit në situatën përkatëse. All-llahu i Lartësuar thotë: *"...dhe thonë sipas hamendjes së tyre: "Kjo është për All-llahun, e kjo është e idhujve tanë". Mirëpo, ajo pjesë që është për idhujt e tyre, nuk arrinë* (nuk jipet) te Zoti, kurse ajo që ata e kanë caktuar për All-llahun - ajo arrinë* (jipet) te idhujt e tyre. Sa gjykim të shëmtuar bëjnë ata." (6, 136).* 5. Njëra nga mënyrat për t'iu afruar idhujve ka qenë flijimi i kafshëve shtëpiake dhe fruteve, siç e cekëm më lartë. All-llahu xh.sh. thotë: “Ata thonë: “Këto kafshë shtëpiake dhe këto të lashta janë të ndaluara, nuk mund t'i hajë askush, përveç kujt ia lejojmë ne"; e sipas hamendjes së tyre edhe disa kafshë shtëpiake janë të ndaluara për ngarkim dhe disa kafshë që kur i therin nuk e përmendin emrin e All-llahut, duke e përgënjeshtruar Atë. Ai do t'i ndëshkojë ata për gënjeshtrat e trilluara." (6,138). 6. Në ritualet për t'iu afruar idhullit bënte pjesë edhe adhurimi i kafshëve të caktuara: "behiret, saibet, vesilet dhe hamet". Ibni Is'haku thotë: "El-behiret, vajza e es-saibes quhej deveja e liruar, përkatësisht, ajo e cila kishte lindur dhjetë deve femër, në mesin e të cilave nuk kishte deve mashkull. Këtyre llojeve të deveve nuk i hipnin, nuk e qethnin, nuk punonte punë të rënda dhe qumështin e saj nuk e pinte askush, përveç mysafirit. Nëse ajo përsëri lindëte femër, viçit ia prejshin veshin dhe ndaj saj silleshin sikurse ndaj nënës së saj. Pra kjo e fundit (deveja e njëmbëdhjetë) quhej behiret - vajza e saibes (e devesë së liruar) El-vesilet; deveja e cila kishte lindur pesë herë nga dy viça femër, në mesin e të cilave nuk ka asnjë viç mashkull. Ajo quhej vesilet. Viçat që lindshin pas këtyre, ishin të lejuara vetëm për mashkujt, përveç nëse lindte viçi i ngordhur, e këtë e hajshin të gjithë, mashkujt dhe femrat. El-hami është el-fahël, fahël është dromedar - mashkulli i devesë me të cilin ajo ka lindur dhjetë deve femra, në mesin e të cilave nuk kishte asnjë deve mashkull. Kurrizi i tij kishte vlerë të madhe (ishte i mbrojtur), askush nuk i hipte, nuk punonte kurrfarë punësh, nuk i qethej qimja dhe ruhej vetëm për shtim (damazllëk) Në lidhje me këtë Kur'ani thotë: *“All-llahu nuk e përligji behirën, as saibën, as vesilën, as hamin, por ata të cilët nuk besojnë trillojnë gënjeshtra për All-llahun, e shumica prej tyre nuk kanë mend.* (5,103). [1] Muhtesar Siretu-r-Resul nga sheh Muhammed b. Abdul-Vehhabi f. 12. [2] "Muhtesar Siretu-r-Resul nga sheh Muhammed b. Abdul-Vehhabi, f. 13, 50, 51, 52, 54.