[e-uritura]

Postimi origjinal është bërë nga Zero Cool

Dhelprat vdesin vetëm.


Vetmia i shoqëron dhelprat ne momentin qe vdesin, s`bashku me jehonën e mëkateve te tyre qe pandërprera godet muret e asaj pak ndërgjegje qe i ka mbetur – ishin fjalët qe dikur, shpesh i përdorte im gjysh.
- Po pse vdesin dhelprat o gjysh – e pyesja unë
- Vdesin o bir vdesin – mu përgjigj ai – dhe turpi dhe tmerri i shoqëron ne çastet e fundit.
- Dëgjo zogu i gjyshit - me tha një here – do jetosh gjatë e do shohësh shumë. Asnjëherë mos lejo qe dyshimi të të behet brejtës e helm o jetës tende, por asnjëherë mos e hidh krejtësisht prapa krahëve. Ki kujdes jo rralle do te bie qe te hasesh ne dhelpra, mos i shko pas, mos bjer ne grackën e tyre, kane lajka shume, te tundojnë, buzëqeshin tepër ëmbël edhe pse ne zemër kane helmin, bëjnë sikur qajnë me lot nga dhimbja e malli e ne shpirt e kane grackën gati, ta shtrëngojnë dorën fort e te përulen përpara vetëm qe te qohen me pas kundër teje te egërsuar. Ato as nuk kane gjini, as moshe, as race, shumë shpejt ngrihen por edhe shume shpejt bien . Edhe diçka, mos i urre tepër dhe mos mendo shume për to se do bëhesh edhe ti ashtu, e po u bere ashtu do te vdesësh vetëm.

Atë kohe me mendjen e një fëmije, thoja se gjyshi flet përçart, se e ka nga pleqëria. “Hajde gjysh hajde”- thoja duke u tallur, po si buzëqeshkan dhelprat, po pse kane gishtrinje ato te ta shtrëngojnë dorën, po ku qajnë ato dhe vazhdoja me talljet e mia.

Koha eci shpejt e mua me mësoi shume gjera. Ne jete shume here me ra te takoja ne dhelpra, ishin te vogla dhe i shmangesha e nuk harxhoja kohe te merresha me to, por kur ne pranvere u përhap lajmi për vdekjen e dhelprës se thinjur, spontanisht diçka me shtyri te mendoje për jetën dhe vdekjen e saj.
Dhelpra e thinjur qysh si e vogël kishte filluar me dredhitë dhe pabesit e veta, drejtësia dhe mirësia nuk ekzistonin ne fjalorin e saj. Gjaku dhe vetëm gjaku e kënaqnin atë. Kur u rrit mblodhi rreth vetes dhelprat e vogla, bindi sojin e vet qe ti shkoj pas,veshi një vello qengji dhe u nis ne rrugën e saj për te zhdukur gjithçka qe si takon dhelprave dhe qe s’ishte dhelpër.

Me parullën ,,Bota i takon dhelprave,, dhe ,,Te mëshirshmit, vdesin te mjere”, ajo beri një milion e një te zeza, e lau token me gjak, e shkrumboi dhe I dha ere baroti. Sa here qe derdhte gjak te njome a shkrumbonte një vend te ri, shkonte para pasqyrës, e sodiste veten me nj kënaqësi te sëmurë dhe i thoshte ,,Je madhe,je shume e madhe’’. Kishte filluar te mendoj se është e përjetshme,e pazëvendësueshme, kishte filluar te besoj se është perëndi.

Kur fliste para sojit te vet dhe para kopilëve te vet qe ishin pjelle e kurvërive te saj, i premtonte se shume shpejt bota do te marr fryme si do ajo, do te lëviz si i thotë ajo dhe do mendoje ashtu si dëshiron ajo.

Koha e dredhive te saj nuk zgjati aq sa ajo mendonte, maska i ra paritur, u zbulua dhe lajmi për mizoritë e saj morri dhëne.

Gjuetaret e mire nuk e duruan ketë padrejtësi. E rrethuan strofullin e saj. Ajo kërcënohej se nuk do te dal e gjalle nga aty. Kopilët e saj qe ajo i kishte rritur duke i ushqyer me gjak te pa fajshmish, për ta shpëtuar kokën e tyre, e nxirren atë me dhunë nga skrofulla ku ishte mbyllur dhe ia dorëzuan gjuetareve te mire. Ata nuk e vranë, e mbyllen ne qarkun me grila dhe s’donin ta dënonin pa e ballafaquar me viktimat e saj.

Edhe pse ne fillim mundohej te mbahej, jeta e tillë po e çmende fare. Ishte mësuar te vras,te djeg,te shkatërroj e s’mund ta pranonte se asnjëherë me s’do mund te bënte gjera te tilla. Tradhtia e dhelprave te vogla ia dërrmoi vetëbesimin dhe krenarinë e tij rebele dita-ditës qarku i tij me grila po behej me i vogël, aq i vogël sa filloi te frymoj me vështirësi, i behej se diçka po e shtrëngonte ne fyte. Kishte filluar te fliste me vete, bërtiste duke thënë se prapa lëkurës se tij fshihet një zemër e but, se me keni mbyll pa faj,se ju jeni vrasës e se unë do t’ju mposht, pastaj heshte dhe zhytej ne mendime e pas përsëri fillonte te dërdëlliste.

Ndonjëherë ne mesnatën e vonshme mundohej te zbriste shkalleve teposhte shpirtit te vet,por nuk arrinte ta bënte ketë, haste ne uturimat e zogjve qe kishte vrarë me duart e veta,ne mallkimet e nenave, ne flaket e çerdheve te ndërtuara me shume mund e qe ajo kishte djegur për një çast, nuk bënte asnjë hap me tutje se e zinte frika, kishte frika nga ato qe kishte bere,dhe mbyllte sytë me duar, por e tere jeta e vet i shfaqej përpara syve si në ekran, e kapta kriza dhe duke goditur fuqishëm me shputa grilat e kafazit,duke u munduar te binte boten për pafajësinë e vet bërtiste duke thënë se është pafaj, se unë i kam bere nder atyre qe kam vrarë por i behej se dëgjonte te qeshura përbuzëse ,nuk e bindte dot askënd, madje nuk arrinte dot ta binte as atë qe ajo me shpirt dëshironte ta bindte, veten e saj, sepse zëri qe i fliste nga brenda i tregonte asaj fytyrën e saj te vërtet.

Vetmia,urrejtja e botes ndaj saj dhe e saj ndaj botes e kishte lodhur, e kishte fishkur e kishte molisur, thinjat e saj qe dikur I mbante te krehura me kujdes i ishin shprishur dhe pleshtat banonin brenda tyre, fytyra i ishte zbehur dhe sytë i ishin future thele ne gropa, e zhxhebosur dhe duke lëshuar një kundërmim te fort urine ne mesnatën e një pranvere ajo po e shihte fundin e vet,po e ndjente se po vdiste. Shumë gjak kishte pire, asnjëherë nuk ishte ngopur dhe tash po vdiste shume e uritur.
E përvëluar nga etja për dashuri,me dëshirën e përflakte qe ta kishte edhe dike tjetër afër përveç pleshtave, me turp e frikë për ato qe kishte bere, dhe me ankthin e tmerrshëm ku po shkon, e dërrmuar, e përjargur, e shastisur, dhelpra e thinjur nguli sytë ne njërin nga grilat e kafazit dhe frymoi për te fundit here.

Askush nuk ndjeu dhembje për vdekjen e saj, askush nuk e donte qe ngordhësira e saj te varrosej ne token e tyre,as soji i vet,kishin frik mos i ndjek ndonjë mallkim.
Për t’ia varrosur trupin nuk shkuan as soji i vet, as kopilët e vet, te vetmet qe ia mbulon trupin me dhe ishin pese apo gjashte dhelpra te rrudhura e te kërrusura qe kishin ardhur jo nga dhimbja për te dhe as nga dashuria, por ankthi torturues për fundin e vet.
Tani e di se gjyshi kishte te drejtë. Dhelprat vdesin vetëm.

Shpeshherë gjatë leximit më ngjau se fole për mua!