Dardania.de - Shiko Postimin Tek

**Zero Cool** · 16-05-12, 23:01

Atë e kishte marrë malli kaq shumë për atë njeri! Ajo i mungonte atij çdo ditë, por sot i mungonte edhe më shume.

Përse?
Dikund dëgjohej kënga 'Ilaçi im', dhe zhurma e lotëve që përplasej në bllokun e shkrimeve te tij. Çfarë e mundonte vallë atë?
Në një cep të dhomës ishte një faqe kalendari e grisur, muaji maj ishte ndarë në shume copa dhe po pëngjante në puzzle! Ai qante dhe nuk pushonte së thirruri emrin e saj.

Po shikonte një fotografi dhe filloi të pëshpëriste:
"Zemër, sot bëhen katër vjet që nga momenti që kam kurorëzuar dashurinë time ndaj teje me puthjen e parë, atëhere kurë më dhurove dhuratën e parë, kurë me the fjalën e parë*. Janë katër vite që nuk kam rreshtur kurrë së dashuri dhe kujtuar. Më ke munguar si vesa që i mungon lules në gjdo mëngjes. Sikur të mund të dije sa më mungon edhe sot.
Padashur jam kthyer në kujtimet e tretura të katër viteve më parë dhe .. ahhh, sa shumë kemi ndryshuar ne dhe gjërat që na rrethonin! Trishtohem kur kujtoj sa të lumtur kemi qenë dhe sa te largët jemi tani. Vendtakimi ynë i parë dhe të gjitha rrugët ku po ecnim së bashku sa të shkretë më duken sot. Sa bosh më duket qyteti, sot, pa ty, pa ne.

Akrepat e orës kanë ngecur në 12:00. Vetëm buzëqeshja yte mund t'i lëvizë ata. Ishte shumë e vështirë për mua keto dy vitet e fundit të shtirem sikur gjithçka është në rregull. Ka qenë shumë e veshtirë për mua t'i them botës, që të ka harruar, aq ma e vështirë ishte t`ia them vetës këtë. E kisha shumë vështirë të mbaj lotët kur dikush po përmendte emrin tënd. E din?

Para një dite vizitova vendtakimin tonë të parë, ishte ai vendi ynë i dikurshëm. Po qëndroja aty ku të prita herën e parë, aty ku dole ti me buzëqeshjen tënde dhe e bëre diellin të turpërohej para dritës sate.

Uhhh, sa kujtime më përplasën nëpër kokë, fytyra yte, buzëqeshjet, fjalët tua, lotët e tu...

Të menqurit thonë që ëndrrat bëhen realitet. Gënjejnë! Ti ishe ëndrra ime, dhe nuk u realizove kurrë. Ti vdiqe si një frigacake vetëvrasëse dhe kurrë nuk pate guximin të përballeshe me atë çka ndjeje në të vërtetë. E gjunjëzova dashurinë time para teje, dhe ti shkele mbi të pa mëshirë.
Jam munduar të jetoj pa ty, kam qeshur dhe do të jetoj, dhe do të qeshë por përbrenda...

Zot, të lutem më ndihmo ta harroj! "

Lotët nuk e lanë të fliste më. Stilolapsi që kishte në dorë pëlciti dhe fleta ku po shkruante u rrudhos nga shtrëngimet e tepërta.
Ajo i mungonte shumë!

* sa i madh

1

2

16-05-12, 23:01	#159
Zero Cool Administratorët Anëtarësuar: 18-03-03 Vendndodhja: Netherland Postime: 24,987	Titulli: Ditari i ndjenjave....! Atë e kishte marrë malli kaq shumë për atë njeri! Ajo i mungonte atij çdo ditë, por sot i mungonte edhe më shume. Përse? Dikund dëgjohej kënga 'Ilaçi im', dhe zhurma e lotëve që përplasej në bllokun e shkrimeve te tij. Çfarë e mundonte vallë atë? Në një cep të dhomës ishte një faqe kalendari e grisur, muaji maj ishte ndarë në shume copa dhe po pëngjante në puzzle! Ai qante dhe nuk pushonte së thirruri emrin e saj. Po shikonte një fotografi dhe filloi të pëshpëriste: "Zemër, sot bëhen katër vjet që nga momenti që kam kurorëzuar dashurinë time ndaj teje me puthjen e parë, atëhere kurë më dhurove dhuratën e parë, kurë me the fjalën e parë. Janë katër vite që nuk kam rreshtur kurrë së dashuri dhe kujtuar. Më ke munguar si vesa që i mungon lules në gjdo mëngjes. Sikur të mund të dije sa më mungon edhe sot. Padashur jam kthyer në kujtimet e tretura të katër viteve më parë dhe .. ahhh, sa shumë kemi ndryshuar ne dhe gjërat që na rrethonin! Trishtohem kur kujtoj sa të lumtur kemi qenë dhe sa te largët jemi tani. Vendtakimi ynë i parë dhe të gjitha rrugët ku po ecnim së bashku sa të shkretë më duken sot. Sa bosh më duket qyteti, sot, pa ty, pa ne. Akrepat e orës kanë ngecur në 12:00. Vetëm buzëqeshja yte mund t'i lëvizë ata. Ishte shumë e vështirë për mua keto dy vitet e fundit të shtirem sikur gjithçka është në rregull. Ka qenë shumë e veshtirë për mua t'i them botës, që të ka harruar, aq ma e vështirë ishte t`ia them vetës këtë. E kisha shumë vështirë të mbaj lotët kur dikush po përmendte emrin tënd. E din? Para një dite vizitova vendtakimin tonë të parë, ishte ai vendi ynë i dikurshëm. Po qëndroja aty ku të prita herën e parë, aty ku dole ti me buzëqeshjen tënde dhe e bëre diellin të turpërohej para dritës sate. Uhhh, sa kujtime më përplasën nëpër kokë, fytyra yte, buzëqeshjet, fjalët tua, lotët e tu... Të menqurit thonë që ëndrrat bëhen realitet. Gënjejnë! Ti ishe ëndrra ime, dhe nuk u realizove kurrë. Ti vdiqe si një frigacake vetëvrasëse dhe kurrë nuk pate guximin të përballeshe me atë çka ndjeje në të vërtetë. E gjunjëzova dashurinë time para teje, dhe ti shkele mbi të pa mëshirë. Jam munduar të jetoj pa ty, kam qeshur dhe do të jetoj, dhe do të qeshë por përbrenda... Zot, të lutem më ndihmo ta harroj! " Lotët nuk e lanë të fliste më. Stilolapsi që kishte në dorë pëlciti dhe fleta ku po shkruante u rrudhos nga shtrëngimet e tepërta. Ajo i mungonte shumë! sa i madh 1 2 __________________ Asgjë nuk është e pamundur. Pamundësinë apsolute e shkakton mosdija jonë reale. Herën e fundit është Redaktuar nga Zero Cool : 16-05-12 në 23:48