[lovely]

"Nuk është kurrë vonë të jesh ai/ajo që do të mund të ishe"


Familja, rrumbullaku dhe dasmat.


Në një dasmë, sheh lumturinë e këtyre krijesave, të lindura moti kohë, nga dy prindër, tashmë të mundur nga mplakja.

Një nënë ulur në një qoshe të lokalit, dy sytë mbushur lot krenaire, hidhërimi e gëzimi, mburrje e keqardhje, lumturie e dhimbjeje, mungese e pranie, dhe lista vazhdon.

Në mesin e lokalit të gjithë vallëzojnë me një buzëqeshje të madhe në fytyrë, dhe per disa orë, kan harruar të gjitha obligimet, detyrat, përgjegjësitë, brengosjet, shqetësimet, vuajtjet, mjerimet, të cilat jeta na i fali shumicës nga ne.
Të këqijat munden nga të mirat, dhe mirësinë sheh në secilën fytyrë.
Heton edhe shiqime të vjedhura të të rinjëve, të miturit duke vallëzuar shkujdesshëm, të moshuarit duke biseduar e qeshur me zë të lartë, dhe të martuarit të dashuruar.

Të gjithë së bashku më ngjajnë me molekula, të lidhura fort ndërmjet vete, të cilat formojnë një top të rrumbullakët, që fluturon lirshëm në hapsirë, dhe herë luftojnë, herë përqafohen, por në atë rrumbullak mbesin.

Kur nata lëshohet në tokë me qetsinë e saj, nëna bie në shtrat, pas 1001 punëve të lodhshme e të gëzueshme, një lot ia ngroh syrin.
Një lot sakrifice.
Një lot për një molekulë të tharë, zhdukur tashmë...

Një lot nëne, peshon sa?