[lovely]

Cfarë gjen nën lëkurën e një nëne?

S`pari, instinktin prej nëne ndoshta! Po qe nevoja, ajo bëhet tigër.
Ajo mbron të voglin e saj, me të gjitha mjetet e poseduara.
Edhe nëna më e urtë në botë, zbulon anët e saj të cilat nuk ka ide që i zotëron, do të thotë, kur është në pyetje mirëqenia e fëmiut të saj.
Nëna, ven fëmiun e saj në radhë të parë. Kjo është kryesorja. Të tjerat vijnë pastaj.

"Egziston vetëm një fëmijë më i miri në botë, dhe secila nënë e ka atë".
Proverbe kineze kjo. Mua, më pëlqen.

"Kur të vendosësh besimin, shpresën dhe dashurinë së bashku, mund të rrisësh fëmijë pozitivë në një botë negative" Z.Z.

Besimi në fëmijët tanë.
Këta bëjnë pikërisht atë që ne prindërit, rrethi, shoqëria presim nga ta.

Tek ne shqiptarët, kemi dëgjuar shpesh, vlerësimet e prindërve;

1. "Ky kurr nuk ka me vy kurgjo", "S`ka kush që e qet n`kry", "Na kalli"

2. "Ktij ka me ia pa hajrin ni katun", "Uh lumja unë për ty, pej qitij ka diqka", "Ky osht ma i miri nxons n`shkollë", etj.

Numri 1, kur dëgjon atë vlerësim negativ, prej gojës së prindërve te tij, dhe pastaj prej krejt familjarëve, rrethit, edhe ai beson se vërtetë është i papërmirsueshëm. Sjellja e keqe, vetëm përkeqësohet. Dhe as që tenton të behet më i mirë. Më i urtë, më i mirë në shkollë, etj.

Numri 2, do të mundohet me gjithë cka ka, të arrijë të gjitha ato që i dëgjon, sepse ky beson se është me i miri në shkollë, beson se do të arrijë dicka në jetë, shumë njerëz do të kenë të mira prej tij, dhe deshti apo nuk deshti, ke apo nuk ke, do të bëhet njeri më i mirë.


Kam lexuar një libër, një nënë, vajza e së cilës, kishte sjelljet më coroditëse që mund të ketë një fëmijë. Pështynte njerëzit në rrugë, rrihte të gjithë fëmijët që takonte, në shtëpi bënte vetëm rrëmuje, në cerdhe askush nuk guxonte të luante me të, etj etj.
E tërë shoqëria ishte larguar prej nënës e babit, për arsye të sjelljeve të saj.

Ishte e vogël për psikologë, nuk do të kuptonte asgjë, kështu që nëna e vajzës, vendosi të ndryshojë vajzën e vogël.
Asaj i dhimbte zemra, sepse askush nuk afrohej të luante me vajzën e saj, vajza ndihej e vetmuar, dhe situata përkeqësohej.

Sa herë ndodhte ndonjë nga ato epizodat e sjelljeve të këqija të vajzës, nëna i thoshte vetëm njëherë; Nuk duhet bërë atë... nuk duhet bërë këtë, dhe asnjë fjalë më për atë ndodhi. Nuk fokusohej në gjërat e këqija.
Nganjëherë vajza bënte dicka të mirë, dhe për këtë gjest,ajo dëgjonte fjalë të mira tërë ditën.

Vajzes i pëlqente vëmendja për gjërat e mira. Ishte mësuar se të gjithë fokusoheshin në të, vetëm kur bënte dicka të keqe. Meqë nëna e saj, nuk e bënte këtë gjë më, ajo gradualisht i la ato.
Muar kohë, afër një vit, por vajza u bë tjetër fëmijë.

"Njeriu mëson shumëcka kur të bëhet prind, si psh se sa ka durim".

Fëmijët duan vëmendje. Provojnë të gjitha mënyrat, por vëmdendjen do ta kenë. Ne prindërit, vendosim, cilës rrugë t`i biejmë.

Nën lëkurën e një nëne, gjen te gjitha armët që i nevojitet asaj!