[Miriam]

Edlira hyri në qëndrën tregtare ku do takoheshin. E kishte menduar gjerë e gjatë vendin e takimit dhe kishte zgjedhur një vend të tejmbushur me njerëz për të shmangur ndonjë të papritur.. të papëlqyeshme. Nuk i dihej kurrë se me kë bisedoje në internet... Gjithsesi s’i kishte thënë dot “jo”. Ajo nuk duronte dot më pa lexuar mesazhet e tij, komentet e shumta të fotove. I lexonte disa herë e i kujtonte herë pa here fjalët e tij. E nuhaste që personi i komenteve kishte diçka të veçantë. E ndiente se kjo njohje mund t’i ndryshonte mjaft gjëra të përditshmes se saj. Do të mund të lindte një histori dashurie...? Nuk i dihej.

“unë kam bërë dashuri me fjalët e tua” tha me vete ajo kur po i afrohej djalit tek vendi i takimit...
Ajo ngriu në vend dhe shqyeu sytë. – Edlira, jam unë Rudi. Besoj se më mban mend. Si je me shëndet?
Edlira nuk foli. E shikoi me ankth, drojtje, e në çastet e fundit provoj mall. Sa kohë kishte rrjedhur nga takimi i fundit.

-Rudi?! Po pse nuk ma the në fillim që ishe kthyer? Ke dy muaj që më shkruan ndërmjet internetit?
Ata qëndronin të palëvizur përballë njëri-tjetrit. Tetë vjet nga takimi i tyre i fundit. Kishin qenë çift, të dashuruar në universitet po ai papritur ja kishte mbathur jashtë shtetit në një kontinent të largët ashtu siç bënin shumë të tjerë...

-Të lutem Edlira më dëgjo me vëmendje!- Pas kaq vitesh nuk e shihja të logjikshme të paraqitesha përballë teje si ish i dashuri yt. Nuk pata kurajo të të dilja përballë sepse ti nuk më përket, ti je e lirë e nuk më detyrohesh asgjë. Ai u mendua pak për të gjetur argumenta të përshtatshëm dhe i tha:
E dija se me ty do të lypej të rifilloja nga e para, të të vardisesha njëlloj si ata që nuk ke njohur kurrë, sikur të mos kisha qenë kurrë i yti. Prandaj të kontaktova në internet dhe të “ledhatova” me fjalët e mia me shpresën se do të rifitoja simpatinë tënde e të me jepje mundësinë e takimit. Në të vërtetë komentet e mia qenë veç grimca fjalësh, thërime të papërfillshme të paafta për të përshkruar bukurinë tënde... shpirtërore.

Unë jam kthyer e mbase historia jonë mund të rifilloi paçka se për këtë nevojitet shumë kohë. E kuptoj që ti ke të drejtën tënde të mendohesh dhe të bësh zgjedhjen më të përshtatshme, për veten tënde, pa u prekur nga nostalgjia për historinë tonë. Dhe, nëse më lejon ta them; as andej nëpër botë s’kishte bukuroshe si ty. He, he, he, Edlira buzëqeshi.

– Ti më braktise Rudi... si mund të ta fal. Dakort se ashtu rrodhën ngjarjet e të gjithë çunat e shumë goca provuan të iknin nga ky vend. Po ky fakt, se nuk jam e vetmja ndër të braktisurat... nuk më ngushëllon. Vetë e the se jam ndryshe, jashtëtokësore e të tjera broçkulla, me të cilat shkrihesha së qeshuri sa herë që m’i shkruaje. Rudi! Ti s’ke të drejtë të ikësh e të kthehesh kur të të dojë qejfi.

Ajo u mendua dhe i tha: -Unë s’kam besim tek ty Rudi edhe pse dikur të desha si e çmendur. Ti ishe i pari për mua, të dashuroja verbërisht. Ti u zhduke për tetë vite....

Rudi mbeti i topitur. U prek nga fjalët e asaj. Iu lidh goja, nuk mund të mohonte asgjë. Edlira thoshte të vërtetën. Ndarjet e çifteve të reja dhe familjeve për arsye mërgimi qenë të panumërta, e kalonin vite derisa kryheshin ribashkimet e familjeve... e kjo dihej tashmë nga të gjithë. Ndihej fajtor ndaj Edlirës dhe e parashikonte se qe një “betejë” e humbur. Ai s’kishte asnjë dëshirë ta mashtronte... dhe nuk foli fare.
Shumë persona bënin varavingo në qendrën tregtare, kurse ata të dy rrinin të ngrirë si dy shtatore.
-Më fal Edlira! Tha ai syulur siç bëjnë djemtë e turpshëm e jo rrallë edhe fajtorët.

-O Rudi, për çfarë më kërkon falje? Për ikjen tënde, për këtë ardhjen e beftë, apo për ato komentet e fotografive të mia? Ti më bëre të ëndërroja... , mezi i prisja mesazhet e tua, më merrte malli, pothuajse uria... për “ushqim” shpirtëror. Ku i ke mësuar ti gjithë ato gjëra? Apo atje në atë kontinentin e arratisjes tënde?

-Ah jo, Edlira! Për komentet s’të kërkoj falje. Këtë ta heqësh nga mendja, sepse kur shkruaja komente nuk gënjeja. Unë thjesht ngrita një “monument” me paragrafë për bukurinë tënde. Duke qenë kështu, deri diku jam i shfajësuar për ikjen apo rikthimin tim. Ndërkaq ti erdhe plot kurreshtje e dëshirë për njohje në takim gjë e cila do të thotë se neve mund të marrim kohë, për të shkrirë akullin e viteve të mungesës time. Edlira, mbase do të jetë më mirë lidhja me mua që më njeh se kush jam, që më lexove e dëgjove se si flas, që e di shumë mirë se si sillem, sesa një tjetër me të cilin mund të ndodhi për fat të keq edhe ndryshe, që mos të kesh jetë të lumtur, të të tradhëtoj, keqtrajtoj etj,. Të paktën me mua disa garanci i ke, edhepse nuk mjaftojnë kurrë. Për mendimin tim do të ishte e vlefshme të frekuentohemi disa kohë e shohim nëse midis nesh do të mund të rilindi një histori dashurie....

Ai rifitoi pozicionin e tij si orator i paepur dhe kërkonte me shumë takt që ajo të bindej për qëllimet e tij të sinqerta. Edlira e dëgjonte pa i ndarë vështrimin zhbirues dhe e ndjeu se Rudi i pëlqente shumë. Për dreq ai kishte njëfarë avantazhi psikologjik ndaj saj. Ishte thuajse në epërsi ndaj saj, meqë ishte i pari djalë me të cilin Edlira kishte fjetur...

I mirë apo i keq, ai qe i pari fare... e detyrimisht i paharrueshëm. Paçka se i paharueshëm, nuk do të thoshte se qe i pazëvendësueshëm... Tashmë qe burrëruar e kishte marrë një tjetër hije, më joshës se kurrë! Kur e kishte dashuruar si e marrë nuk e imagjinonte dot jetën pa atë, dhe ja tani ai ndodhej sërisht përballë saj, afër saj, po ajo ende se kishte prekur... e dëgjonte e përhumbur, deri diku e mposhtur. Detajet e oratorit qenë të shumta. Dalëngadalë ai po fitonte terren e nga goja i dilnin fjalë bindëse. Edlira po dorëzohej..., s’donte të dëgjonte argumenta të tjera: Mjaft. Qenë sqaruar.

Ajo zbukuroi shikimin, buzëqeshi, e provokoi me sy të ëmbël siç bëjnë gocat kur u pëlqen djali. Po përpiqej të jepte pështypjen se qe dakort. Ai e kuptoi dhe përfitoi menjëherë me shkathtësi vendimtare. Shkathtësia e reagimit, shpejtësia e të menduarit shumë shpeh ndihmonin e jo rrallë shkatërronin.
-Kështu pra Edlira, erdhi momenti më i lumtur i jetës time. Sapo lexova në sytë e tu magjepsës fjalën; përqafim. Duket sikur thua:“Më përqafo”

-Ti Rudi i lexon sytë sipas leverdisë tënde po je tejet i çuditshëm pasi shtove edhe fjalën magjepse ha,ha,ha . Ty nuk të mjafton përqafimi po kur e lexon këtë fjalë e do të shkruar në sy magjepsës. Jo sy dosido hi.hi,hi Qeshi edhe ai dhe me pak frikë të përzier me padurim e përqafoi me ndjenjë
“Më paska marrë shumë malli” mendoi Edlira gjatë përqafimit, e në të njëjtë kohë ai i mumuriti
– Më ke munguar shumë!!

Ajo nuk iu përgjigj. E shtrëngoi fort me krahët e saj atë që kishte qenë i dashuri i saj i parë, çmenduria e parë, emocioni më i fuqishëm, plaga e madhe kur ai ishte ikur. Gëzimi më i madh sepse ai qe kthyer...

Emigracioni ndonëse i lodhi, i ndau njerëzit, nuk i shkatërroi të gjitha dashuritë. Kur qe e shkruar nga perëndia, dashuritë triumfonin..., pas shumë peripecish ose me shumë vonesë...