[BE LK]

Ramazani, muaji i lirisë

"Në liri plotësohet adhurimi, kurse me realizimin e adhurimit plotësohet liria".
Ahmed ibn Hadravejhi thotë: "Liria nuk është ashtu siç e kuptojnë shumica e njerëzve, gjegjësisht nuk përkufizohet me përfitimin e popujve të drejtat e tyre në udhëheqje e pavarësi, sepse kjo është liri politike, e pas saj vijon liria e idologjisë, e popullit, kulturës dhe doktrinave humane fisnike".

O besimtarë e besimtare!

Ramazani na mëson lirinë e plotë, me urinë e tij, etjen, kufizimin dhe ndalimin...

A nuk e dëshironi lirinë e tillë, që buron nga uria dhe ndalesa?

Ejani pra të fluturojmë në horizontet e lirisë! Ejani të largohemi nga bota e robërve! Ejani të shohim se si jetojnë robërit në botën e adhurimit!

A mendoni se politikanët e mëdhenj, të cilët i dirigjojnë çështjet e botës, janë të lirë? A nuk e shihni se ata janë bërë robër të ambicieve të tyre politike! E si të bëhet bota e lumtur kur robërit e udhëheqin?

A mendoni se ata të cilët e udhëheqin popullin pa dëshirën e tij janë të lirë? A nuk i shihni se ata janë robër të epsheve dhe lakmisë? Si mund të jetë populli i lumtur kur robërit e udhëheqin?

A mendoni se të gjithë popujt që anojnë nga epshet e lira janë të lirë nga çdo adhurim? A nuk e shihni se ata janë viktimë e pavetëdijes dhe shprehisë vrasëse? Si mund të zgjohet një popull që nuk është çliruar nga prangat e robërisë?



Ramazani si dëshmi e besimit të sinqertë

Duke iu përgjigjur urdhrit të Zotit, besimtari heq dorë nga dëshirat e veta trupore, heq dorë edhe nga gjërat të cilat jashtë muajit të Ramazanit All-llahu ia ka bërë të lejueshme. Thënë edhe më qartë: çështjet e veta ia ka besuar All-llahut, e kjo është një sprovë nëpërmjet së cilës manifestohet sinqeriteti që i fle në thellësinë e shpirtit të tij ndaj besimit, kurse dihet se vetëm nëpërmjet detyrave - obligimeve zbulohen fshehtësitë që flenë në brendinë e njeriut.

Agjërimi është një adhurim i jashtëzakonshëm, ngase është veprim i fshehtë, është një çështje që i është besuar njeriut, askush tjetër nuk di nëse është duke agjëruar apo jo. Në anën tjetër, agjërimi është një adhurim që nuk ka kurrfarë përkrahjeje nga jashtë: agjëruesit nuk i brohorit askush. Përderisa për haxhiun njerëzit thonë "ky është haxhi", atij që jep sadaka i thonë bujar, atij që falet i thonë namazxhi etj., edhe pse këto thënie nuk duhet të peshojnë tek vepruesit, prapëseprapë ata kanë njëfarë përkrahjeje, kanë njëfarë shtytje ndaj atij personi, ndërsa tek agjëruesi mbretëron vetëm bindja e tij se Zoti është duke e përcjellë dhe vetëm ajo bindje e mban të fortë e të qëndrueshëm në vendosjen e tij për të agjëruar. Ndoshta për këtë arsye agjërimi është vlerësuar aq lart, siç thuhet në një hadith kudsij: "Çdo vepër e njeriut ka shpërblim, vepra e mirë shpërblehet me dhjetëfish e deri në shtatëqind fish, me përjashtim të agjërimit, sepse ai bëhet vetëm për hirin Tim, pra Unë vetë do ta shpërblej". E dihet se shpërblimi nga vetë Zoti është më i madh se shumëfishet e përmendura.

Kurrë nuk është vonë për t'u kthyer në rrugën e drejtë, për të përqafuar mësimet islame, për t'iu përulur madhërisë së Mëshiruesit, në duart e të Cilit është çdo gjë, e në duart e të Cilit do ta dorëzojmë edhe shpirtin.

All-llahu na dhuroftë vërtetësi të agjërimit, na bëftë nga të dhënurit pas namazit, posedues të veçorive të të devotshmëve; na ringjalltë me të shpëtuarit dhe na mundësoftë të arrijmë gradat e njerëzve të afërt me Zotin.