[Skofiar]

Kosovës

S’ke vë faj e dashur,
të ka mbetur të endesh bulevardve
nëpër tavolina hamshorësh
ku bloza e duhanit
po ta ndryshon gjeografinë
e ti, lakuriq me gjinj të tkurrur
nga njëqind duar të huaja
që t’i matin e t’i ndukin
herë kah jugu herë kah veriu
duke dashur të ta shkulin mëmësinë
prej atyre kokrrave
ku dikur dehej vetë jeta.

Nuk të vë faj e dashur,
veç një rrobë mëndafshi prej fjalësh
përpiqem të ta hedh krahëve
por ti nuk e pranon
përkundrazi më del përpara
e me lakuriqësinë tënde
me akuzon dhe më thua:


Fjalët nuk më ngrohin më,
as nuk më mbrojnë prej lakmitarëve,
bile shpesh po më lëndojnë
kur askush s’po më shikon,
prandaj, merri fjalët
e qëndis pelerina të tjera
hidhja një botës, yjeve,
planeteve të fshehura.


Pastaj kthehu prapë djalë
e më kërko rrugëve
e nëse më gjen sërish kështu
të zhveshur si këto ditë,
të paktën do vesh re
kur m’tkurren gjymtyrët
si qajnë me zë dëshmorët
kur n’damarë më trashet gjaku
si qajnë fëmijët e heronjve
kur zemra mbushet me damka
si ofshajnë ata që për lirinë time
në beteja lanë gjymtyrët.


Veç, kur foshnjat që vetë kam i lindur
stolisen në gjoks e në ballë
me tri shkronja si më parë
e kuajt t’i shalojnë
atëherë do të më mbushen gjinjtë,
atëherë do t’më vijë qumështi
e do belbëzojnë perënditë,
vetë do kërkojnë të pinë.

Por nëse kur të kthehesh
po më gjete në kukëza duke u zvarritur
vazhdo rrugën, mos ndalo
O i nderuari djalë
Unë jam ti.
-----------