[Idila]

* * *

Gjin Serembja atë ditë u zgjua herët dhe ngadalë hoi jorganin mënjanë që të mos ia prishë gjumin së shoqes, Donës. U ngrit, veshi rrobat dhe duke ecur në maja të gishtërinjve iu afrua derës dhe filloi ta hiqte llozin duke shikuar nga shtrati. Dona u kthye në krahun tjetër. Dukej e lodhur. Tërë natën s`kishte vënë gjumë në sy. Kishte menduar e kishte qarë, jastëkun e kishte bërë qull. Me të dëgjuar trikëllimën e derës, u ngrit sakaq.
-Është koha Gjin? - e pyeti të shoqin.
- Jo...jo...fli edhe pak, - u përgjigj ai.
- Po ti pse je veshur? Nga vete kështu? - e pyeti ajo duke i fërkuar sytë me duar.
- Do të dal edhe njëherë nga liqeni.
- Jo... mos shko, nuk sheh se ç`bëhet? Do të të vrasin të mallkuarit! - U shqetësua ajo.
- C`flet moj Donë? Sikur nuk e di që unë u rrita e u plaka me këtë të bekuar liqen.
- Prit sa të gdhihet, shko ditën - e luti ajo - ku dihet se ç`pjell nata?
- Le të pjellë ç`të dojë, unë do të shkoj. Nuk mund të rri pa e parë liqenin...pa e parë barkën time...
Dona s`foli më. Fjalët e të shoqit e prekën thellë. Ajo dëgjoi tek mbyllej dera dhe kollitjen e tij.

vazhdon...