[Denim]

Dy trumcakë rrinin të kënaqur duke u freshkuar pak në të njëjtën pemë, që ishte një shelg.
Njëri rrinte në maje të pemës e tjetri poshtë në bigëzim të degëve.
Pas pak kohe trumcaku që qëndronte lart në maje të pemës, për ta thyer akullin pasi kishte pushuar tha: “O, sa të bukura që janë këto gjethe të gjelbra!”
Trumcakut që rrinte poshtë këto fjalë iu dukën ngacmim, prandaj edhe ju përgjigj në mënyrë të prerë: “A mos je i verbër? A nuk e sheh se janë të bardha?”
Ndërsa ai që rrinte lart i tha i zemëruar: “I verbër je ti, sepse gjethet janë të gjelbra”.
“Vë bast puplat e bishtit se janë të bardha. Ti nuk kupton asgjë. Ti je i marrë” - ndërhyri trumcaku që rrinte poshtë me sqep të ngritur lart.
Trumcakut që rrinte në maje të pemës filloi t’i vlonte gjaku dhe pa menduar dy herë u lëshua fluturim mbi kundërshtarin e tij për t’i dhënë një mësim të mirë. Trumcaku tjetër nuk lëvizi. Kur ishin afër, njëri përballë tjetrit, me puplat e qafës të shpupurishura prej zemërimit para se t’ia fillonin dyluftimit ndodhi që të shikonin në të njëjtin drejtim, të shikonin lartë.
Trumcaku që vinte prej së larti e lëshoi një: “Oh” që shprehte mrekullim: “Shiko, shiko, po këto qenkan të bardha.
Atëherë i tha mikut të tij: “Provo dhe eja me mua atje lart, ku isha unë më parë.”
Fluturuan mbi degën më të lartë të shelgut e këtë herë thanë qe të dy së bashku: “Shiko, shiko po këto qenkan të gjelbra”.


Mos gjyko askënd para se të kesh ecur në këpucët e tij.