[AlbaPoweR]

Sapo që njerëzit kanë dëgjuar porosine apo thirrjen Isalme pa kurfarë pengese apo ngatërrese si dhe janë vërtetuar dëshmitë tek ata, atëherë detyra e muslimanëve është kryer. Ata që dëshirojnë të besojnë janë të lirë ta bëjnë një gjë të tillë...
Madje edhe kur muslimanët janë të detyruar të luftojnë, më pas, si pasojë e kësaj ata nështrojnë ato vende, detyra kryesore e tyre është të vendosin ligjin e Allahut në atë vend dhe të vendosin drejtësinë për të gjithë, për muslimanët dhe jo- muslimanët.. Nuk kanë të drejtë të detyrojnë të tjerët që të pranojnë Islamin pa dëshirën e tyre. Qeveria e muslimanëve duhet që jomuslimanëve t’u lejoj praktikimin e fesë së tyre, megjithëse nga ata kërkohet që të respektohet ligji i vendit.
Po të kishte qenë qëllimi i xhihadit detyrimi i mosbesimtarëve ta pranojnë Islamin, i Dërguari, paqa dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të, kurrë nuk do t'i kishte urdhëruar Muslimanët të përmbahen prej armiqësisë nëse armiku është dorëzuar. Ai nuk do të kishte ndaluar vrasjet e femrave dhe fëmijëve. Por, mu këtë ai ka bërë.
Gjatë një beteje, i Dërguari, paqa dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të, i pa njerëzit të grumbulluar. Ai e dërgoi njërin për të mësuar arsyen e mbledhjes së tyre. Ai njeri u kthye dhe tha: “Ata janë grumbulluar rreth një gruaje të vrarë.” Kështu që i Dërguari, paqa dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të, tha: “ Nuk është dashur të sulmohet ajo!” Halid ibën Velidi i udhëhiqte forcat, kështu që ai e dërgoi njërin të cilit i tha: “Thuaji Halidit mos t'i vret femrat dhe punëtorët!” [Sunen Ebu Davud]
Për këtë shkak, bile edhe në zjarrin e luftës kundër armikut të ashpër, të vetmit njerëz të cilët mund të sulmohen janë ata të cilët në të vërtetë marrin pjesë në luftim.
Po të kishte qenë qëllimi i xhihadit detyrimi i mosbesimtarëve ta pranojnë Islamin, Halifet e drejtë nuk do të kishin ndaluar vrasjet e priftërinjve dhe të murgjëve të cilët përmbahen nga luftimet. Por, mu këtë ata e kanë bërë. Kur halifi i parë, Ebu Bekri, e dërgoi ushtrinë në Siri për t’i luftuar legjionet agresive romake, ai doli që t’ua thoshte disa fjalë inkurajimi. Ai tha: “Ju do të takoni njerëz të cilët jenë të përkushtuar në adhurimin e Allahut (p.sh. murgjit), prandaj lini në atë çka janë duke bërë.” Ne kemi vërtetuar që është parim Islam të mos ketë dhunë në fe si dhe ne kemi shtjelluar qëllimet e xhihadit. Tani ne duhet të kthehemi tek disa pjesë të cilat zakonisht edhe keqkuptohen.


Një nga këto është ajeti: “E kur të kalojnë muajtë e shenjtë, luftoni idhujtarët kudo që t’i gjeni, robëroni dhe ngujoni ata, e vinju pritë në çdo shteg. Në qoftë se pendohen, e falin namazin dhe e japin zeqatin, atëherë ua lëshoni rrugën, se vërtet All- llahu falë është Mëshirues.” [Sure Teube: 5]
Disa njerëz – veçanërisht disa kritikë bashkohorë të Islamit jo- Musliman – janë munduar të deklarojnë që ky ajet shfuqizon ajetin “ Ne fe nuk ka dhunë”. Ata mundohen të argumentojnë që parimi i përgjithshëm i kësaj deklarate përfshinë që secili mosbesimtar i cili refuzon të pranoj islamin duhet të luftohet. Ata mbështesin deklaratën e tyre duke vënë në pah që ky ajet është shpallur i fundit në lidhje me luftën.
Megjithëse, ky ajet assesi nuk shfuqizon parimin në legjislaturën Islame që nënkupton se në fe nuk ka dhunë . Mund të jetë i përgjithshëm në formulim, por kuptimi i tij është mjaft specifik për shkak të ajeteve tjera të Kur’anit që janë të lidhura me këtë, gjithashtu edhe për shkak të haditheve të shumta që flasin lidhur me këtë qështje. Ne do të shtjellojmë këtë shkurtimisht.
Njerëzve që u referohet ky ajet janë idhujtarët Arab të cilët zhvillonin luftëra kundër të Dërguarit të Allahut, paqa dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të, dhe kishin thyer marrëveshjen dhe traktatin me të. Këto ajet nuk përfshijnë idhujtarët tjerë arab të cilët nuk kishin thyer marrëveshjen me të Dërguarin e Allahut dhe nuk kishin rrokur armët për të sulmuar muslimanët. Gjithashtu definitivisht nuk flet për çifutët dhe të krishterët, ose, sa i përket kësaj çështje, idhujtarët që jetonin jashtë territorit të Arabisë.
Nëse shikojmë ajetet në suren Teube menjëherë para dhe pas këtij që ne e diskutojmë, përmbajtja e ajetit do të bëhet e qartë.
Në disa ajete më parë para këtij që diskutuam, Allahu thotë: “Denoncim nga All- llahu dhe i dërguari i Tij ndaj idhujtarëve me të cilët ju patët lidhur kontratë (kumtesë për shkëputjen e marrëveshjes). Pra, ju (idhujtarë) qarkulloni nëpër tokë (lirisht) katër muaj, e dine se fuqinë e All- llahut nuk mund ta bëni të paaftë dhe se All- llahu mposhtë mohuesit.” [Sure Teube: 1-2]
Në këto ajete shihet qartë se idhujtarëve iu është dhënë një amnesti prej katër muajve me një shenjë që sapo të përfundojnë këta katër muaj, lufta do të rifillojë. Megjithatë, ajetet që pasojnë përjashtojnë disa prej tyre nga vazhdimësia e veprimeve ushtarake (ndaj tyre). Thotë: “Pos atyre idhujarëve me të cilët keni lidhur marrëveshje, e të cilët nuk ju kanë shmangur asgjë dhe nuk e kanë ndihmuar askënd kundër jush, pra, edhe ju përmbushni marrëveshjen e tyre deri në afatin e caktuar. S’ka dyshim se All- llahu i do të devotshmit.” [Sure Teube: 4] Pra, kur Allahu thotë: “E kur të kalojnë muajtë e shenjtë, luftoni idhujtarët kudo që t’i gjeni, robëroni dhe ngujoni ata, e vinju pritë në çdo shteg. Në qoftë se pendohen, e falin namazin dhe e japin zeqatin, atëherë ua lëshoni rrugën, se vërtet All- llahu falë është mëshirues.” [Sure Teube: 5]. Ne duhet të dijmë se ky ajet nuk është i përgjithshëm, meqenëse ajeti më lartë ka përcaktuar se i referohet vetëm idhujtarëve arab të cilët faktikisht ishin në luftë me të Dërguarin e Allahut, paqa dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të, dhe atyre që kishin thyer marrëveshjen e paqës.


Ibën el-Arabi, në komentin e tij të Kur’anit shkruan: “Është sqaruar me këtë që kuptimi i këtij ajeti është të vriten ata idhujtarë të cilët luftojnë kundër jush.” [Ahkam el-Kur’ân: (2/456)]
Mu nën ajetin që ishte në diskutim Allahu gjithashtu thotë: “Si mund të kenë idhujtarët besë (marrëveshje) te All- llahu dhe te i Dërguari i Tij, përveç atyre me të cilët keni lidhur marrëveshje pranë xhamisë së shenjtë (Qabes), e derisa ata i përmbahen (marrëveshjes) përmbahuni edhe ju. All- llahu i do ata që ruajnë besën.” [Sure Teube: 7] Edhe një tekst tjetër që është keqkuptuar është hadithi i të Dërguarit të Allahut ku thotë: “Jam urdhëruar të luftoj njerëzit përderisa ata të dëshmojnë se nuk ka të adhuruar me meritë përveç Allahut dhe unë jam i Dërguar i Tij. Nëse ata bëjnë këtë gjë, atëherë gjaku dhe pasuria e tyre janë të paprekshme vetëm në raste

Islami urdhëron muslimanët që të jenë të drejtë me njerëzit e feve tjera, pavarësisht se a janë ata çifutë, të krishterë ose idhujtarë. Islami na thërret që të jemi të sjellshëm me to e të mundohemi të përfitojmë zemrat e tyre, përderisa ata nuk rrokin armët kundër neve. Allahu thotë: “All- llahu nuk ju ndalon të bëni mirë dhe të mbani drejtësi me ata që nuk ju luftuan për shkak të fesë, e as nuk ju dëbuan prej shtëpive tuaja; All- llahu i do ata që mbajnë drejtësinë All- llahu ju ndalon t’u afroheni vetëm atyre që ju luftuan për shkak të fesë, që ju nxorën prej shtëpive tuaja dhe që ndihmuan dëbimin tuaj; ju ndalon të miqësoheni me ta. Kush miqësohet me ta, të tillët janë dëmtues të vetvetës” [Sure Mumtahine: 8-9]
Allahu urdhëron muslimanët të respektojnë partnerët (bashkëpuntorët) e tyre jo-musliman dhe ata në këtë botë t’i shoqërojnë në mënyrë të mirë.
Kur’ani na urdhëron të diskutojmë (polemizojmë) me ta në mënyrën më të mirë. Allahu thotë: “Ithtarët e librit mos i polemizoni ndryshe (kurr i thirrni në fenë tuaj) vetëm ashtu si është më së miri, përveç atyre që janë mizorë dhe thuajuni: “Ne i besuam asaj që na u zbrit dhe që u zbrit juve dhe se Zoti ynë dhe Zoti juaj është një, dhe se ne i jemi dorëzuar Atij.” [Sûrah al-`Ankabût: 46]
Ne jemi të urdhëruar t’i përmbahemi marrëveshjes me jomuslimanët dhe që të mos i tradhëtojmë apo mëkatojmë ndaj tyre. I Dërguari i Allahut, paqa dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të, na japi një vërejtje të ashpër nëse vrasim jo-muslimanët në gjendje paqëje. Ai tha: “Kushdo që vret një nga ata me të cilët kemi lidhë marrëveshje nuk do ta ndjejë aromën e Xhenetit “[Sahîh Muslim] Besimi i një muslimani nuk është i pranueshëm përderisa ai nuk beson të gjithë të Dërguarit e Allahut të cilët janë dërguar më parë, paqa dhe bekimi i Allahut qoftë mbi të gjithë. Allahu thotë: “O ju që keni besuar! Besoni Allahun dhe të Dërguarin e Tij (Muhamedin) dhe Librin (Kura’nin) të cilin Ai ia ka zbritur të Dërguarit dhe Librat e Parë të cilët Ai ua zbriti atyre para tij. Kushdo që mohon Allahun, Melekët e Tij, Librat e Tij, Të Dërguarit e Tij dhe Ditën e fundit në të vërtetë ai ka humbur rrugën tepër larg..” [Sure Nisa 136]