[loni19]

Lufta e Tebukut



Beteja e Meutes ndikoi për keq te romakët dhe te forcat e tyre. Fitorja e myslimanëve në atë kohë-vetëm 3000 veta përballë 200000 forcave romake-pati një ndikim të madh në zemrat e fiseve arabe, që jetonin rreth Shamit. Prandaj, ato filluan të bëhen të pavarura. Romakët vendosën që të bënin luftë të ashpër, me të cilën t’i asgjësonin myslimanët në vatrën e tyre, në Medinen e Ndritur. Përgatitja e myslimanëve për të luftuar me romakët

I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e mori vesh se romakët ishin grumbulluar dhe përgatitur për luftë kundër myslimanëve. Prandaj dha kushtrimin që myslimanët të përgatiteshin për luftë dhe e shpalli luftën të hapur. Këtë e bëri me qëllim që myslimanët të përgatiteshin në mënyrë të përsosur. Bënte shumë vapë, rruga për në Tebuk ishte e largët dhe me shumë vështirësi. Njerëzit ishin në vështirësi e skamje. Ishte edhe koha kur frutat ishin pjekur, hijet ishin të këndshme dhe njerëzit donin të qëndronin në Medine dhe të mos shkonin në luftë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i nxiti pasanikët të kontibuonin me pasurinë e tyre dhe të pajisnin me mjetet e luftimit ata myslimanë që ishin në gjendje të vështirë. Kështu, të pasurit dhanë çfarë patën nga pasuria e tyre për të pajisur ushtrinë që të shkonte në luftë. I pari ndër të pasurit që kontribuoi ashtu, ishte Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!); ai e dha të gjithë pasurinë e tij prej 4000 dirhemësh. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha atij: “A ke mbajtur gjë për familjen tënde?” “Atyre u kam lënë Allahun dhe të Dërguarin e Tij”,- iu përgjigj ai. Pastaj erdhi Omer ibn Hatabi (Allahu qoftë i kënaqur me të!), i cili solli gjysmën e pasurisë së vet për ushtrinë islame. Pastaj kontribuoi Othman ibn Affani (Allahu qoftë i kënaqur me të!), i cili dha shumë pasuri. Thuhet se ai ka dhënë 10 000 dinarë, 300 deve, me tërë mjetet që u duheshin atyre, si dhe 50 kuaj. Në një version tjetër, thuhet se Othmani (Allahu qoftë i kënaqur me të!) ka dhënë 900 deve dhe 100 kuaj. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ka thënë për Othmanin (Allahu qoftë i kënaqur me të!): “Cfarëdo që të bëjë Othmani pas kësaj dite, do të jetë në dobi të tij.” Pastaj erdhi Abdurr Rrahman ibn Aufi me 200 okë argjend. Shumë pasuri solli Abbasi. Po kështu, Talhai dhe Sa’ad ibn Ubade, Muhamed ibn Mesleme e të tjerë. Edhe Asim ibn Adji solli 90 uiski me hurma. Kështu, të gjithë myslimanët sollën nga pasuria e tyre, secili sipas mundësisë që kishte. Edhe gratë dhanë nga stolitë e veta, aq sa kishin mundësi. Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i erdhën sahabe që ishin të varfër dhe i luteshin që t’i pajiste për të shkuar në luftë, por ai u tha atyre: “Nuk kam me çfarë t’ju bart. Ata u kthyen e, prej pikëllimit pse nuk kishin me çfarë të përgatiteshin, nga sytë e tyre rridhnin lotë.” (Kurani, 9:92) Ata i pajisën Othmani, Abbasi dhe të tjerë (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Dyfytyrakët (munafikët) folën e shpifën lloj-lloj gjërash. Ata bënin me sy për myslimanët që dhanë shumë pasuri e thoshin se kishin dhënë për servilizëm e për dyfytyrësi. Për ata që kishin dhënë pak, thanë fjalë fyese. Ata u tallën dhe përçmuan edhe të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “Si ka guxim ai të takohet me romakët dhe të luftojë kundër tyre! E kur u pyetën përse talleshin me myslimanët (e sinqertë), ata thanë: “Ne jemi mahnitur e dëfryer (kemi bërë shaka).” Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i shkuan disa hipokritë dhe bedeuinë, të cilët, duke i paraqitur lloj-lloj shfajësimesh të gënjeshtërta, kërkonin t’u jepte leje dhe të mos shkonin në luftë. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u dha leje për të mos shkuar në luftë. Ushtria islame në Tebuk

I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) la Muhamed ibn Meslemen, zëvendës në Medine. Ali ibn Talibin e la te familja e vet, sepse Fatimja ishte sëmurë. Flamurin kryesor ia dha Ebu Bekr Siddikut. Flamujt e tjerë ua dha disa burrave: Zubejrit i dha flamurin e emigrantit, Usejd ibn Hudajrit i dha flamurin e fisit Eus, Habbab ibn Mundhirit i dha flamurin e fisit Hazrexh. Ditën e enjte, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me 30 000 luftëtarë lëvizi nga Mednia në Tebuk. Nuk kishin as ushqim të mjaftueshëm dhe as kafshë për të udhëtuar. 18 burra kishin një deve. Njerëzit kanë ngrënë gjethe pemësh e kanë ecur, aq sa u janë enjtur këmbët. Janë detyruar të therin deve dhe kanë pirë ujin që ajo kishte në zorrët e saj. Në marshim e sipër për në Tebuk, mbërriti Ali ibn Ebu Talibi. Kur dëgjoi fjalët tallëse e fyese të dyfytyrakëve për myslimanët, nuk duroi dot dhe erdhi për të marrë pjesë në luftë, megjithëse Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i kishte dhënë leje për të mos shkuar në luftë, sepse kishte arsye familjare. Por, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e ktheu: “Shko në Medine dhe kujdesu për familjen tënde! A nuk kënaqesh të jesh për mua si Haruni për Musanë, vetëm se pas meje nuk ka tjetër profet.” Luftëtarët bashkë me të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qëndruan për të pushuar në tokën e Themudit, Hixhr. Morën ujë nga pusi që gjendej në atë vend dhe me të gatuan bukën, por i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i urdhëroi ata që ta derdhnin atë ujë që kishin mbushur nga ai pus dhe brumin që kishin gatuar në atë ujë t’ua jepnin deveve si ushqim. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i urdhëroi ata që të mbushin ujë te pusi, ku kishte pas pirë ndonjëherë deveja e Profetit Salih (paqja qoftë mbi të!). Kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kaloi me ushtrinë e vet pranë ish-vendbanimeve të Themudit, u tha myslimanëve: “Mos hyni nëpër ish-vendbanimet e atyre, që i bënë padrejtësi vetes, përveçse duke qarë e duke pasur frikë nga Allahu që të mos ju godasë ju ajo, që i ka goditur ata.” Pastaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e mbuloi kokën me shami dhe nxitoi gjatë ecjes, derisa e kaloi luginën. Gjatë rrugës, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e bashkonte në një kohë namazin e drekës me atë të pasdrekës (xhem’u tekdim), duke i falur të dy në kohën e drekës dhe namazin e mbrëmjes me atë të pasmbrëmjes, duke i falur të dy në kohën e namazit të pasmbrëmjes (xhem’u te’hir). Kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me ushtrinë e vet mbërriti në Tebuk, shkoi aty edhe Ebu Hajthimja, i cili ishte një besimtar i çiltër, por pa ndonjë arsye, nuk u nis për në luftë me myslimanët e tjerë. Mirëpo, pasi ishin nisur ata, ai hyri në kopshtin e vet. Ishte një ditë e vapët dhe dy gratë e tij kishin ngritur tendat dhe i kishin përgatitur ushqim dhe ujë të ftohtë. Ai u mendua pak dhe tha: “I Dërguari i Allahut ndodhet në pikun e vapës, ndërsa Ebu Hajthimja është këtu në hije të freskët, pranë ujit dhe pranë gruas së vet të bukur. Kjo nuk është e drejtë. Uallahi, unë nuk do të hyj në tendë (o, gratë e mia), derisa të shkoj të takohem me të Dërguarin e Allahut. Prandaj, më përgatisni ushqimin sa më shpejt, që të nisem.” Ato i përgatitën ca ushqim etj. dhe ai mori shpatën e heshtën, hipi në deve dhe u nis dhe e takoi të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në Tebuk. Njëzet ditë në Tebuk

Romakët e morën vesh se i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ndodhej me ushtrinë e vet në Tebuk. Prandaj, u thyen moralisht dhe nuk guxonin të takoheshin me të. Për këtë arsye, ata u shpërndanë në brendësi të vendeve të tyre. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qëndroi njëzet ditë aty në Tebuk me gjithë ushtrinë e vet, duke pritur delegatët. Aty i erdhi Juhinai ibn Rauba, sundimtari i Eljes. Atë e shoqëronin njerëzit e Xhirbasë, Edhrerit dhe të Minasë, të cilët ranë në një mendje me Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), që të paguanin xhizjen dhe të mos bëheshin myslimanë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i shkroi letër Juhinait, ku garantonte se nuk do të sulmoheshin ai dhe njerëzit e Ejles. U jepte garanci edhe për anijet e mjetet e tyre të udhëtimit në dete dhe në tokë. Në letër i thoshte se ishin të lirë për të shkuar nga një vend në tjetrin dhe për të qëndruar ku të donin. Po t’i cenonte dikush, dënohej me vdekje. Edhe njerëzve të Xhirbasë e të Edhrehit u shkroi letër, ku u jepte garanci që të jetonin të qetë, por të paguanin në çdo muaj të Rexhepit xhizjen 100 dinarë. Ndërsa njerëzit e Minasë e vendosën paqen me të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), me kusht që të paguanin si xhizje një të katërtën e frutave të vendit. Kapja rob e Ekider Dume Xhundulit

I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Halid ibn Uelidin me 420 kalorës tek Ekider Dume Xhunduli. I tha Uelidit: “Ti do ta gjesh atë duke gjuajtur lopë.” Halili mbërriti atje. Që nga kulla e tij, Ekideri pa që doli një lopë dhe filloi të kruante brirët në derën e kullës. Atëherë doli Ekidiri që ta gjuante. Halidi e arriti me kalin e vet dhe e solli tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) urdhëroi që të mos vritej. Vendosi paqe me të, me kusht që ai të jepte 2000 deve, 800 helmeta, 400 mburoja dhe 400 heshta. Ekdiri pranoi, gjithashtu se do të jepte xhizjen edhe për Ejlën dhe Minanë. Kthimi në Medine

Pas njëzet ditësh, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) lëvizi me ushtrinë e vet për në Medine. Koha vajtje–ardhje qe 30 ditë. Ndërsa e tërë koha që Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk qe në Medine, ishte pesëdhjetë ditë. Gjatë rrugës ushtria kaloi në Akabe. Njerëzit ecën fushës, kurse Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kaloi në qafën e Akabesë. Me të ishin Amari, që mbante kapistrën e devesë dhe Hudhejfe ibn Eljemeni që e ngiste devenë nga prapa. Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) iu vunë prapa 12 dyfytyrakë, të cilët donin ta vrisnin. Ishin të maskuar dhe iu afruan shumë. Mirëpo, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi tek ata Hudhejfen, që t’i godiste në kokë devetë e tyre me një shkop që kishte me vete. Ai i goditi ato dhe Allahu i frikësoi dyfytyrakët. Ata ikën me nxitim, derisa u bashkuan me njerëzit e tjerë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ia tregoi Hudhejfes emrat e tyre dhe se çfarë kishin dashur të bënin ata. Prandaj, Hudhejfja është quajtur “I zoti i sekretit të të Dërguarit të Allahut”. Shembja e Xhamisë Darar

Idhujtarët ndërtuan një xhami në Kuba për të sjellë kufr dhe përçarje midis myslimanëve, si dhe për të pritur cilindo që e kishte luftuar të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) më parë dhe i kërkuan të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që të shkonte e të falte namazin bashkë me ta. Ishte koha kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) po përgatitej për të shkuar në luftën e Tebukut, prandaj u tha: “Tani unë tani jam për udhëtim, por në dashtë Allahu, kur të kthehem, do të vij atje.” E kur po kthehej nga Tebuku, qëndroi për të pushuar në Dhi Euanë, që ishte një ditë larg Medines. Erdhi engjëlli Xhibril dhe e njoftoi për punën e xhamisë. Prandaj i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi njerëz, që ta digjnin. Dhe ata e dogjën. Pritja e të Dërguarit të Allahut nga populli i Medines Kur i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) filloi të dallonte Medinen, tha: “Kjo është Tabeja, ky është mali Uhud, i cili na do ne e edhe ne e duam atë.” Njerëzit e Medines e dëgjuan se po vinte i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), prandaj i dolën përpara burra, gra e fëmijë. Të gjithë këndonin: “Hëna e plotë nga Thenijatil Uedai na doli; Allahun duhet të falenderojmë, përderisa ka njerëz që e lutin Atë.” Kështu, me shumë dashuri e respekt e pritën ata të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), derisa ai hyri në xhami dhe fali dy rekatë namaz. Pastaj u ul dhe priti njerëzit e bisedoi me ta. Ata që mbetën pa shkuar në luftë

Ata dyfytyrakë që nuk kishin shkuar në luftë, erdhën tek i Dëguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) duke u shfajësuar dhe duke u betuar se gjoja kishin pasur arsye të mos shkonin në luftë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ua pranoi shfajësimin, ndërsa të vërtetën ia la Allahut. Tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) erdhën edhe tre besimtarë të çiltër, që nuk patën shkuar në luftë. Aa ishin Ka’ab ibn Maliku, Merare ibn Rebia dhe Helal ibn Umeja. Ata treguan të vërtetën dhe nuk u shfajësuan me gënjeshtra. Prandaj, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i urdhëroi ata, që të prisnin, derisa të gjykonte Allahu për çështjen e tyre. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i urdhëroi myslimanët që të mos u flisnin fare atyre. Ata u mërzitën shumë; në sytë e tyre toka u ndryshua dhe bota u errësua; u bëheshin njerëzit sikur ishin të tjerë. Pasi u plotësuan 40 ditë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i urdhëroi ata që as të mos flinin me gratë e veta. Kur u mbushën pesëdhjetë ditë, Allahu i Madhëruar zbriti një ajet, ku i falte tre sahabet. U gëzuan myslimanët. U gëzuan shumë edhe ata që nuk kishin shkuar në luftë, kur dëgjuan ajetin dhe meqë Allahu ua fali fajin, ata dhanë lëmoshë e kotribuan shumë për Islamin. Kështu, zbritën ajete që i demaskuan dyfytyrakët, u zbuluan sekretet gënjeshtarëve dhe përgëzuan besimtarët e vërtetë. Falenderuar qoftë Allahu, Zoti i botëve! Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) është kthyer nga lufta e Tebukut në muajin Rexhep, në vitin e nëntë të Hixhretit. Po në atë muaj vdiq edhe Nexhashi As’hame ibn Ebxhiri, mbreti i Habeshesë. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ia ka falur namazin e Xhenazes në mungesë, në Medine. Më pas, në muajin Shaban, në vitin e nëntë Hixhri vdiq edhe bija e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), Umu Kulthumi (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i fali namazin e xhenazes dhe e varrosi në Bekia, në varrezat e Medines. Ai u pikëllua për të. Ai i tha Othman ibn Affanit (Allahu qoftë i kënaqur me të!): “Sikur të kisha edhe një vajzë të tretë, do të ta jepja ty për grua.” Në muajin Dhul Ka’ade, në vitin e nëntë të Hixhretit, vdiq kreu i dyfytyrakëve-Abdullah ibn Ubej ibn Suleh. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i kërkoi falje Allahut për të dhe i fali namazin e xhenazes. Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) u përpoq shumë ta ndalonte Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), por Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk pranoi. Pastaj, zbriti ajeti i Kuranit që ndalon faljen e namazit për xhenazet e dyfytyrakëve. Një përmbledhje për luftërat

Në kohën e Padijes (para Islamit) fjala “luftë” kishte kuptimin “vrasje, shkatërrim, djegie, rrënim, grabitje, shkelje e nderit, korrupsion, prishje e të mbjellave dhe dëmtim i bagëtive pa mëshirë, vetëm e vetëm për të plotësuar epshet dhe për të sunduar mbi të tjerët pa të drejtë.” Por, kur erdhi Islami, ndryshoi krejtësisht ky kuptim. Lufta u bë rruga për të ndihmuar ata, që u ishte bërë padrejtësi dhe për të bërë zap mizorët. Lufta u bë mjet për sigurimin e qetësisë dhe të paqes. Ajo u bë faktor për vendosjen e drejtësisë e shpëtimin e të pafuqishmëve nga kthetrat e të fortëve, për t’i larguar njerëzit nga adhurimi e nënshtrimi i njerëzve të tjerë e për t’i çuar tek adhurimi i Allahut, për t’i larguar njerëzit nga padrejtësitë e feve të tjera te drejtësia e Islamit. Arabët nuk e kishin zakon të nënshtroheshin, sado që të zgjaste lufta dhe sado shtrenjtë që të kushtonte ajo. Prandaj, lufta e Besusit midis fisit Bekr dhe Tagleb ka vazhduar 40 vjet; të vrarët e saj qenë 70000 luftëtarë; megjithatë asnjë fis nuk iu nënshtrua tjetrit. Po kështu, luftërat midis fiseve Eus dhe Hazrexh kanë vazhduar më shumë se 100 vjet dhe asnjëri fis nuk i lëshoi pč fisit tjetër. Kështu e kishin zakon arabët para se të përhapej Islami; vazhdonin pandërprerë luftërat. Erdhi Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Por, arabët e pritën atë me të njëjtat zakone. Ata e tërhoqën Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në sheshin e betejës, por ai i përballoi me një mënyrë tjetër, të urtë, derisa u hapën zemrat e tyre, para se të çliroheshin vendet e tyre. Të bësh krahasim midis pësojave të luftërave të tij dhe rezultateve të tyre me rezultatet e luftrave të Padijes, do të habitesh. Gjithsej, ata që janë vrarë nga myslimanët, idhujtarët, jehudinjtë dhe të krishterët gjatë tërë luftërave dhe betejave që ka bërë Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), nuk janë më shumë se 1000 veta dhe e tërë koha e luftërave nuk është më shumë se tetë vjet. Mirëpo, ajo periudhë e vogël me gjakderdhje kaq të paktë, nënshtroi afërsisht tërë Gadishullin Arabik dhe përhapi sigurinë e paqen deri në skajet më të largëta dhe më të thella të tij. Por, o lexues i nderuar, a mendon ti se fitoret u arritën me forcën e shpatës? Jo, nuk qe forca e shpatës ajo që e sillte fitoret; qenë mirësia e Allahut të Madhëruar, mëshira e Allahut, mesazhi i Allahut dhe Urtësia e Tij; qe profetësia; qenë ftesa, që Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u bëri njerëzve të atij dhe mrekullia e Allahut. Haxhi i Ebu Bekrit

Arabët mëtonin (pretendonin) se ishin në fenë e Ibahimit dhe se Haxhi që bënin te Shtëpia e Shenjtë (Qabe) ishte një nga ritet e kësaj feje. Prandaj, arabët shkonin në Haxh çdo vit dhe kujdeseshin shumë për të. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e çliroi Mekën në vitin e tetë të Hixhretit dhe caktoi Atab ibn Usejidin përgjegjës për Qaben. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) shkoi në Haxh e bashkë me të shkuan edhe myslimanët, edhe idhujtarët. Ata e kryen Haxhin, ashtu siç e kryenin në Kohën e Padijes, pa ndryshuar asgjë nga sajesat e mëparshme. Ndërsa, në vitin e ardhshëm, që ishte viti i nëntë i Hixhretit, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Ebu Bekrin (Allahu qoftë i kënaqur me të!) udhëheqës për Haxhin. Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) u nis në fund të muajit Dhul Ka’ade, në vitin e nëntë të Hixhretit, me 300 veta nga banorët e Medines. Ai mori me vete edhe 20 deve për të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe pesë për vete. Pasi u nis Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!), Profetit Muhamed i zbriti nga Allahu një pjesë e fillimit të “Et Teube” që njoftonte për prerjen e marrëveshjeve me të gjithë idhujtarët, që nuk i kishin zbatuar ato. Idhujtarëve iu dha një afat prej katër muajsh, që të qarkullonin në vend, si të donin ata, derisa ta kuptonin se ata nuk mund të tregoheshin më të fortë se Allahu dhe se Allahu i mposht mohuesit. Ndërsa, me idhujtarët që nuk i kishin thyer marrëveshjet me myslimanët dhe nuk kishin luftuar kundër tyre, as vetë, as duke nxitur ndonjërin, Allahu urdhëroi që të ruheshin marrëveshjet. Prandaj, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Ali ibn Ebi Talibin që dispozitat e kësaj Sureje t’ua kumtonte njerëzve Ditën e Haxhit. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Në emrin tim flasin vetëm njerëzit e mi.” Aliu u nis. Me Ebu Bekrin (Allahu qoftë i kënaqur me të!) u takua në Dhaxhnane (thuhet edhe në Arexh). Ebu Bekri i tha: “Ke ardhur për të udhëhequr apo si i urdhëruar?” Aliu iu përgjigj: “Unë kam ardhur këtu si i urdhëruar.” Dhe vërtet, gjatë kohës së Haxhit Aliu (Allahu qoftë i kënaqur me të!) falej gjithmonë pas Ebu Bekrit (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Kështu, Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) udhëhoqi Haxhin. Ditën e Nahrit (ditën e nëntë të Dul Hixhes) Aliu (Allahu qoftë i kënaqur me të!) qëndroi te Xhemreja dhe u këndoi njerëzve ajetet e fillimit të Sures “Et Teube” ku, siç u tha më lart, flitej për prishjen e marrëveshjes. Ebu Bekri dërgoi një burrë që të thërriste se nuk do të kishte më “Haxh” për idhujtarët dhe se askush nuk do ta bënte më tauafin lakuriq.