[lirik]

Donte të më bëhej njiher rival nji i zi si djallë
'''''''''''''''''''''''''''''''''
autori xhelal ferizi
'''''''''''''''''''''''''''''''
njiher si rival në pendë e në varg
nji i zi si djallë
donte të më bëhej
ai ishte i biri i shundit e i kiqit
ai po tregonte prrallë
ai nga arti ishte shum larg
ai ecte me hile mbi dhe e mbi zallë
ishte i biri i hiqit
ai mundohej të bëhej poet me varg
ai më sillej me smirë vërdallë
sa i zi ishte ne mendje
filloj emitueshem me pallë
filloj me kuantinitet ne ngarednje
shpirtin nuk e kishte shqiptarë
te vogel e kishte at mendje
por donte te arrinte maje
me te vogel te mjerin kaqik
ai derdhte krokodilqe vaje
ai shitej per nji metelik
ai vraponte e turrej ne garë
ishte i vogel ne veper
ai shpirtin e kishte tradhtarë
ai të parët i kishte lugeter
ishte lindur lakmitarë
ai prralla shkruante në leter
i madh donte të bëhej kokë tuli
dhe zbrazi mëri kunder meje
gurë e dhe i shkuli
shkronjat i kishte me neje
ai smirë pinte në vend të ujit
dikurë kishte pi servili
i ishte lëpi të huajit
ai fjalen nuk e njihte liri
ai ishte i pa fis e i pa farë
buken me trup e hante
as ndjenjen nuk e kishte shqiptarë
as kurriz nuk kishte me u thye
por ishte lakues bizarë
smiren me buk e hante
dhe turrej me pendë ne qdo garë
por ku mundet me u shty gomari
ne vrap e hjeshi me atllarë
ate nuk e ksihte lindur poezija
as vargu nuk ish babë e tij
ate nuk e ksihte lindur shpirtesia
per art as peer dashuri
ai hante nga inati dhe
kur hapin se matte me vlerë
ai pshtynte edhe komb e fe
se koka i kishte marrë erë
se ishte i zi bajraktarë
se qante per maje e fron
se donte te jet i parë
por nuk kishte ne shpirtë emocion
per ve nji ndjenjë te lavdisë
e smiren me i lidhje damari
ai nuk njihte kusht te njerzisë
per ve q me dalë ma i pari

zemren e kishte te vogel
shpirtin e humbur ne vnerë
e kone mu sa nji gogel
mundohej me pjellë ndonji vlerë

sa i vogel ishte ne shpirtë
veten e hante mish
ai ngjyren e kishte te ngrirtë
e penden e kishte kamish

ai nuk ishte lindur per maja
e nuk ishte lindur per rimë
ai fjalet i kishte te mdhaja
por punen mbi dhe sa nje grimë

shpirtin e kishte te zi
kopjac neper nektare
ai te veten nuk kishte brumësi
ai ishte e i pjelles rrogtare

shqiptarë nuk ishte aspak
ne tru parazitet i vlonin
smirëzi ai ishte me gjak
e babë e kishte demonin

nuk donte ai fare poet
nuk donte kund mjeshter mbi dhe
ai lavdin e donte vet
se nderë nuk kishte as fe

ai ishte mahaber i zi
ai ishte qakall me gojë
ai jargë ishte msuar me pi
për post gjithqka bënte plojë

ai ishte i pa bindur ne fakt
ai ishte i pa lidhje me fije
ai s njihte as besë as takt
dinak ishte si hije

sa smundjet i kishte me vese
e donte te behej art
ai njihte veq interese
e majen elakmonte lart

sa larg qe ishte nga ai titull i gjori
por ne vrap te shkelte kafshrisht
ai ishte pjellë puthadori
si bisha e ligë me bisht
''''''''''''''''''''''''
autori xhelel ferizi
''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''