[lirik]

Në ëndërrat e mia,
nuk jam i pa sy
homerqe te ju thrras
neper krajata
furtunat
vet më kan bërë
ishuill të larget
qe ju me harresen tuaj
i bekuat
e tash udhes se pa krye
silelni rreth ishullit tim
plot me shkrepa
e shkembij neper brigje
qe e rrethova
jan lodhur detrat e mi neper krahata
ne ishull tash ne nje shtrojerë
ne netet e gjata
kujtime dua ti lundroj
drejt birgjeve
varkave ndihme ju duhet ti bartin

pritat pirate te mos i ndalin
duhet te gjejne shtigje
varkat e mia plot mendime
neper rruget e reja ete vjetra
nese aty esht nje pende
mos e theni
ajo ehst penda ime
i esht lagur letra
her nga ujrat e her nga lotet e mi
kerkon rugen e vjeter
e te re
her te shpirti im
e her ne nje dhe
kerkon te mbijë
e kthyer me syy prej deti
i duhet ndihme
se ajo ka pi shum vet vete fjalë
kerkon gurgullime
e vale
prrojeve te tokes
neper male

edhe ajo esht krahthate
esht lodhur ne krajatë
ajo don ta thot nje shekull
nje datë
qe se tha askush
nxjerrne ne brigje
ne mal
ne fushe

kekron jete
dashuri

ndoshta ka nevoje
te dal nga un
qe u bera ishull i larget
sy ishull
me kaltri
e me threpa
rrethuar me butsi
e ashpersi
me ledina e shkrepa
ne detin plot
vale
furtuna
e sstuhi

nga njiher them ma mire
qe jam ishull
ku nuk me arrijne luftrat
lakmia e lavdia
as dheu i zi
nga njiher me lehteson deti
kaltria
e fjala
ne hapat e mi
ne vetvehten time
neper ket ishull
qe nga njihe rka qetsi
ketu nuk ishte toka ime
por tugfani i zi
me beri ishull
me rrethime




kepet e mbrehta si kthetra
rrijne nga njihe rplot meri
vetmija te ben armik
e nga njiher mallengjim
pendim
penda ime
behet nga njiher thike
e therre edhe shpirtin tim


sa sihull i quditshem jam
sa shum erera te pa krye
aty koken e lan
ne ishullin tim
duke u mberthye
rane ne kepin tim
neper shkembij perthye
un e vargu im
turrin ua kem perkthye



pjesa e vetvetes time
si enderr ishulli
shkon
neper ererat q ee marin vete
nga njiher kalon
birgje
e dete
per hire te dikuj
qe nuk e them dot
ece neper do far endrra jete
qe duken si shtigje
ece pa krah ne mbi ere
e bjen pendueshem per dhe
ne ndonje pranvere
qe mundin fare s ja njeh
q martesë mund te ket kjo jetë
neper ishull
ku vetmia vret
nga njiher fjalen dua ta dergoj ne gadishull
por gjuha ime qe flet
nuk perkeththet
nga mercenaret e sherbetoret e sklelverit e anijeve
qe per qudi
lundrojne mi gjak
mbi toke
e mbi kurrize
te skelleverve modern
te shekullit te ri
qe ka hape tregje
per shitje te njeriut nga njeri

autori xhelal ferizi ne mergime i merguar